All Chapters of หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา: Chapter 51 - Chapter 60

ต้าหมิงคุนยอมรับผิดเพราะไม่อยากให้ลี่หลันเล่อต้องอยู่กับความแค้นเคือง ลี่หลันเล่อหลับตาไล่ความเจ็บช้ำ เข้าใจว่าต้าหมิงคุนพยายามจะปกป้องเมิ่งเม่ยกลัวว่าลี่หลันเล่อจะทำร้ายเมิ่งเม่ย“ไม่ว่า เรื่องราวจะผ่านไปนานแค่ไหนฝ่าบาทก็ยังปกป้องนาง มองข้าเพียงคนที่ร้ายกาจเช่นเดิม”ต้าหมิงคุน เงยหน้าที่เต็มไปด้วยรอยน้ำตา“ลี่หลันเล่อตลอดเวลาสิบแปดปีข้ารู้สึกผิดกับเจ้ามาตลอด ข้าเฝ้ารอคอยให้เจ้ากลับมาเพื่อข้าจะได้ขอโทษเจ้า ลี่หลันเล่อข้าไม่อยากให้เจ้าต้องระทมทุกข์อีกต่อไป ขอเพียงเจ้ามีความสุขแม้ชีวิตข้าก็ให้เจ้าได้” มีดสั้นที่หลันตี้มอบให้ ถูกดึงออกมาตรงหน้า“ฆ่าข้าเสียหากมันจะทำให้เจ้าหายแค้น”ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับลี่หลันเล่อ“ฝ่าบาทคิดว่าเพียงแค่ชีวิตของฝ่าบาทจะพอลบล้างสิ่งที่ลี่หลันเล่อต้องพบเจอหรือไร”ลดมือที่ถือมีดลงข้างลำตัว“แล้วจะให้ข้าทำเช่นไร เจ้าจึงจะพอใจ” ลี่หลันเล่อสะอื้นเบาๆสับสนในใจจะทำอย่างไร จะฆ่าหรือก็ง่ายดายเกินไปจะเกลียดหรือก็ไม่อาจเกลียด ในเมื่อหัวใจกลับไม่อาจสลัดเขาออกไปได้ ต้าหมิงคุนขยับเข้าหา“ที่ข้าประสงค์ในตอนนี้คือ..อยากเห็นท่านทั้งสอง ต้องพบกับความเจ็บปวด เช่นเดียวกับข้

“คุณหนู แล้วคุณหนูจะอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน ข้าน้อยส่งคนคุ้มกัน”“ดีมาก ข้าจะอยู่จนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย จนกว่ากำหนดวันเสกสมรสจะผ่านไป”ยิ้มมุมปาก“ขอรับ”“ไปได้แล้ว แล้วอย่าลืมส่งคนไปที่ตระกูลลี่แจ้งข่าวกับลี่หลันเล่อ ว่าข้าพลัดหลงกับพวกเจ้า”“ขอรับ”เมิ่งเม่ยก้าวข้าขึ้นไปนั่งบนเกี้ยวตามเดิม“ทำไมพวกเจ้าไม่ตามไปคุ้มกันคุณหนู ส่งคนค้นหาตัวคุณหนูให้พบ” ใต้เท้าลี่ตวาดดังลั่น“นายท่านคุณหนูถังบอกกับพวกเราว่า ไม่จำเป็นต้องติดตามคุณหนูเพราะคนของบ้านถังก็เกินพอแล้ว”“เจ้าวางใจผู้อื่นให้คุ้มกันคุณหนูหรือไร”คนคุ้มกันคุกเข่าลงตรงหน้า“ใต้เท้าฝ่าบาทให้ท่านเข้าเฝ้าเดี๋ยวนี้”ขันทีประสานมือ ใต้เท้าลี่ขมวดคิ้ว“ข้ากำลังจะไปเดี๋ยวนี้”วังหลวง“ลี่หลันเต๋อ มีคนถวายฎีกากับข้าเรื่องที่เจ้าเรียกรับสินบนกับพ่อค้าจากแคว้นใต้เพื่อแลกกับการได้ทำการค้าในแคว้นหาน มีสิ่งใดจะแก้ต่างหรือไม่”ใต้เท้าลี่ยิ้มมุมปากทรุดกายลงกับพื้น“ข้าน้อยไร้หนทางแก้ต่าง”มองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งไม่แก้ต่างยอมรับผิดสละตำแหน่งขุนนางกรมคลังเสีย เพื่อแลกกับสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต“ลี่หลันเต๋อบอกมาเบี้ยหวัดที่ได้มันน้อยไปหรือไรจึงเปลี

“ฝ่าบาทพอได้แล้ว ที่ผ่านมาฝ่าบาทกักขังตัวเองกับคำว่าสำนึกนึกผิดต่อคุณหนูลี่อีกทั้งยังทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ จื่อจื่อไม่เห็นว่าจะได้ประโยชน์อะไรในเมื่อฮองเฮา ตอนนี้แม้จะไม่รู้ว่านางคือคุณหนูลี่หรือไม่ แต่ทว่าความเคียดแค้นเกลียดชังนั้น ฝ่าบาทจะทำอย่างไรให้มันหายไป”“เจ้ายิ่งพูดแบบนี้ ข้ายิ่งรู้สึกผิดที่ผ่านมาทุกข์ตรมแค่ไหนข้าไม่เคยอยากให้นางรู้ แค่เพียงข้ารู้ว่ามันยังน้อยไปกับสิ่งที่นางได้รับ จื่อจื่อขอร้องอย่าได้ไม่พอใจฮองเฮานางก็ควรจะโกรธข้าเกลียดข้าในเมื่อข้าทำกับนางไว้ไม่น้อย อีกสองวัน ส่งคนอารักขาฮองเฮากลับเผ่าปาเอ่อถัวเสียหากนางต้องการจะกลับไปที่นั่น”“ฝ่าบาท..หากส่งฮองเฮากลับไปตอนนี้ทุกอย่างที่ทำมาล้วนล้มเหลว”“จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อข้าตอนนี้ไร้แรงกายแรงใจในทุกเรื่องจะอยู่หรือตายไม่ต่างกัน เรื่องของบ้านเมือง ข้าคงต้องปล่อยไปตามยถากรรมเช่นกัน”“ข้าน้อยไม่คิดว่า ฝ่าบาทจะจมอยู่กับเรื่องราวในอดีตเช่นนี้”“ข้าเคยหวังมาตลอด ว่าพบนางอีกครั้งเพื่อได้ ชดใช้ให้กับนางตอนนี้ก็สาสมยิ่งแล้ว”"นางเจ็บปวดข้าเจ็บช้ำก็ถูกแล้ว นางไม่กล้าให้ข้าตายเพียงแค่อยากเห็นว่าข้าต้องเจ็บปวดเช่นนาง""ฝ่าบาท

“พระนางอย่าได้แค้นเคืองอีกเลยท่านไม่มีอะไรที่จะไปต่อกรกับฮองเฮา”สะบัดมือฟาดลงใบหน้าของนางกำนัลข้างกาย“ข้ามีทุกอย่างเหนือกว่านางเหนือกว่านางมาตลอด ยกจอกยาขึ้นกระดกรวดเดียวหมดถ้วยแม้รสชาติของยาในถ้วยจะขมเพียงใดแต่เมิ่งเม่ยกลับรู้สึกว่าแม้จะฝืนใจเพียงใดก็ต้องทำหยางซานชิงกระตุกบังเหียนม้าให้หยุดอยู่ตรงนั้นไม่ยอมขยับกายป้ายหลุมศพ เห็นเด่นชัดแต่ไกล“ลี่หลันเล่อ พร่ำเพ้อคะนึงหา”ด้านหน้ามีช่อดอกเหมยกุ้ยฮวาเก่าใหม่วางเรียงรายบนเนินดินจนแทบจะมองไม่เห็นพื้นดินเบื้องล่างรอบเนินดินกลับพบดอกเหมยกุ้ยฮวางอกงามชูดอกสีแดงสดแข่งกันอวดโฉมงดงาม“ฝ่าบาทใกล้จะถึงวังหลวงแคว้นหานแล้วที่นี่เนินเหมยกุ้ยฮวามักจะไม่ให้ใครย่างกรายเข้ามา”“ทำไมกัน”“ว่ากันว่าบริเวณนี้และอีกกว่าสิบลี้ไม่ให้ผู้คนสัญจรเพราะเป็นที่ฝังศพของ..คุณหนูลี่ ต้าหมิงคุนฮ่องเต้อยากให้นางอยู่อย่างสงบห้ามใครย่างกรายอีกทั้งต้าหมิงคุนเมื่อมีโอกาสมักจะมาที่นี่เป็นประจำจึงต้องกันไว้เพื่อความปลอดภัย”หยางซานชิงเอื้อมมือหยิบดอกเหมยกุ้ยฮาขึ้นมาดอมดม“ต้องใช้ดอกเหมยกุ้ยฮวา มากมายเพียงใดในการนี้”“ว่ากันว่าดินแดนทางเหนือของแคว้นหานมีทุ่งดอกเหมยกุ้ยฮวา

ถงหมิ่นหอบเอาร่างบางไว้ในอ้อมแขน“อาจารย์ เรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”ใบหน้าและแววตาใสซื่อถงหมิ่นยิ้มอ่อนโยน“เรากำลังจะกลับวังหลวง”เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนวังหลวงต้าหมิงคุนนั่งบนบัลลังก์มังกรด้วยท่าทีองอาจ แผลรอยมีดที่อกข้างซ้ายยังสร้างความเจ็บปวดให้ตลอดเวลา“รอคอยการมาของพวกเราช่างเป็นนกรู้เสียจริง”หลันตี้พูดขึ้นดังๆ ก้าวขาเข้ามาในท้องพระโรงโอ่อ่า“ความจริงความขัดแย้งนี้เป็นเพียงของท่านคนเดียวหลันตี้ไท่จือ ข้ายังคงยึดถือความสัมพนธ์อันดีระหว่างสองแคว้นในเมื่อท่านน้าก็ยังอยู่ที่ปาเอ่อถัวหลันตี้ขมวดคิ้ว“หลันเล่อเล่านางอยู่ที่ไหนกัน ท่านอย่าบอกว่าคุมตัวนางไว้เสียแล้ว”ต้าหมิงคุน ยิ้มเศร้าๆ“ท่าน ให้นางมาอยู่ท่ามกลางความขัดแย้งหลันเล่อที่แสนจะพิสุทธิ์ ท่านจงใจให้นางต้องพบกับความขัดแย้งอย่างเลี่ยงไม่ได้”“นางเป็นคนปาเอ่อถัวจะเกิดหรือจะตายก็เป็นคนปาเอ่อถัว”“ท่านคิดดังคนเห็นแก่ตัว ท่านเองหาได้สนใจว่าหลันเล่อจะต้องพบเจอกับสิ่งใดดีเป็นข้าที่รู้ทันไม่ได้สั่งให้ลงทัณฑ์นางอย่างที่ท่านต้องการ แต่ถึงกระนั้นสุนัขป่าหากอยากจะกินลูกแกะก็ต้องหาทางกินจนได้ ไม่ว่าข้าจะทำเช่นไรท่านก็จะต้องส่งทัพ