All Chapters of หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา: Chapter 21 - Chapter 30

ขุนศึกร่างใหญ่เหลือบตามองหลันเล่อ“น้อมบัญชาฝ่าบาท”เกี้ยวใหญ่เคลื่อนออกจากที่พำนักไปทันทีตามด้วยเหล่าทหารมากมาย“ท่านอา หากถึงวังหลวงแคว้นหานท่านยังจะต้องส่งคนอารักขาข้าแบบนี้หรือไม่”“ เจ้าถามทำไมกัน”“ข้าก็แค่อยากจะมีอิสระได้เที่ยวชมแค้วนหานตามใจ ความจริงมีเพียงอาจารย์ข้าก็คิดว่าน่าจะพอแล้ว”“ยังไม่ทันจะถึงแคว้นหานเจ้าก็ตั้งใจจะหนีออกนอกวังหลวง ข้าไม่แปลกใจเลยที่ค่ำคืนนั้นเจ้าพบข้า จำไว้ที่แคว้นหาน หญิงงามหรือผู้คนในวังหลวงเราไม่นิยมออกเที่ยวเตร่ยามค่ำคืน”ยกมือขึ้นเท้าคางรอฟังต้าหมิงคุนอธิบายด้วยสายตาใคร่รู้ต้าหมิงคุนกลับเงียบเสีย“ท่านอาฝ่าบาท ท่านมีเรื่องใดจะสั่งสอนข้าอีกโปรดบอกหลันเล่อก่อนที่จะถึงแคว้นหาน หลันเล่อจะได้ซึมซับไว้แล้วค่อยๆ เรียนรู้” ต้าหมิงคุนผลักหน้าขาวผากเบาๆ“อย่าทำเป็นใส่ใจ ข้ารู้ดีว่าเจ้าเพียงแค่แสร้งทำใส่ใจ ความจริงตั้งใจหาทางที่จะหลบเลี่ยงกฎระเบียบของวังหลวงแคว้นหาน”“ว้า ท่านอาฝ่าบาทรู้ได้อย่างไร หลันเล่ออุตส่าห์แสร้งทำเป็นตั้งใจฟัง”“ข้าอายุมากกว่าเจ้าหลายขวบปี เรื่องเหล่านี้ข้าเคยทำมาก่อนเจ้า”“เห็นไหมเล่า ท่านอาก็ยังเคยทำแล้วจะมาห้ามข้าทำไมกัน”“ห้ามเ

“เราไปไหว้พระขอพรกัน” ลี่หลันเล่อ รีบก้าวเดินลงไปก่อนใคร นักบวชชราเดินมาหยุดที่ลี่หลันเล่อ“แม่นางน้อยผู้นี้ กำลังจะเผชิญบาปเคราะห์ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง”ลี่หลันเล่อหุบยิ้ม นักบวชชราหันมองต้าหมิงคุน“คุณชายท่านนี้สิ่งที่ท่านทำกับนาง จะสร้างบาปเคราะห์ให้กับนางและสร้างบาดแผลให้กับท่าน”ต้าหมิงคุนยิ้ม“ขอบคุณไต้ซือที่ตักเตือนแต่ข้ากับนางไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน”ก้าวเดินเข้าไปด้านในดึงมือเมิ่งเม่ยให้ตามเข้าไปด้วยตรงหน้ารูปแกะสลักของพระโพธิสัตว์“ไท่จือท่านตั้งใจพาข้ามาขอพรอย่างนั้นหรือ”หันไปยิ้มกับเมิ่งเม่ย ที่ประนมมือ“เจ้าอธิษฐานว่าอย่างไร”เมิ่งเม่ยยิ้มเอียงอาย“เกรงว่าจะไม่ต่างจากไท่จือ”“ข้าอธิษฐานให้ข้าได้เคียงคู่กับเจ้า”เมิ่งเม่ยก้มหน้าเขินอายยิ่งกว่าเดิมลี่หลันเล่อ ทรุดกายลงด้านหลัง ประนมมืออธิษฐานในใจเมิ่งเม่ยก้มลงกราบเงยหน้าขึ้นก่อนจะมองหาลี่หลันเล่อ“คุณหนูลี่เจ้าอธิษฐานว่าอย่างไร”ลี่หลันเล่อก้มลงกราบก่อนเงยหน้าขึ้นมองเมิ่งเม่ยกับต้าหมิงคุนที่กุมมือเมิ่งเม่ยอยู่“ข้า อธิษฐานให้ข้า ข้า…”“เจ้าก็คงอธิษฐานให้ ไท่จือมีใจกับเจ้า”ลี่หลันเล่อยิ้มบางๆ“ข้าอธิษฐานแบบไหนก็ไม่แปลกแต

“ท่านอา ข้านานๆ...จะมีสหายสักคน”“เจ้าเป็นฮองเฮาและเป็นฮองเฮาของข้า ขอให้เจ้าจำข้อนี้ไว้ให้ดี จะต้องวางตัวให้เหมาะที่จะเป็นฮองเฮา”เสียงเข้มจนหลันเล่อสลดลงในทันทีวังหลวงแคว้นหาน“พระนาง”“ฝ่าบาทพักค้างแรมที่ด่านชายแดน คงอีกหลายวันจึงจะถึงวังหลวง”“เหตุใดฝ่าบาทไม่เร่งเดินทางกลับวังหลวง”ถามด้วยความสงสัย“พระนาง คนของเราที่ส่งไปสอดแนมฝ่าบาท ส่งข่าวมาว่า...ฝ่าบาททรงตามใจฮองเฮายิ่งนัก นางอยากเล่นน้ำอยากค้างแรมก็ต้องตามใจ ไม่ยอมเร่งเดินทาง”“ฮองเฮา นางบ้าใครกัน คือฮองเฮา”สาวใช้รีบคุกเข่าจนศีรษะจรดพื้น“ ข้าน้อยได้ยินคนเขาพูดกันว่า ฝ่าบาททรงแต่งตั้งฮองเฮามาจากเผ่าปาเอ่อถัวก่อนแล้ว และนำนางกลับมาที่แคว้นหานด้วยนั่นเองที่เป็นสาเหตุที่ทำให้การเดินทางล้าช้า” ดวงตากลมเบิกโพลงด้วยความรู้สึกโกรธอย่างที่สุดจนแทบจะกรีดร้องออกมาดังๆ แต่ด้วยความเป็นเมิ่งเม่ยจึง ได้แต่กัดฟันจนเป็นสันนูน“เตรียมการเดินทาง ข้าตั้งใจออกไปรับฝ่าบาทด้วยตัวเอง”“พระนางงง…. จะออกไปรับทำไมเจ้าคะในเมื่อฝ่าบาทกำลังเดินทางมาที่นี่”“ข้าจะได้ไปร่วมแสดงความยินดีกับฝ่าบาทเรื่องฮองเฮา แล้วอีกอย่างเป็นการให้เกียรติฮองเฮา เพราะข้ามา

ต้าหมิงคุนขยับกายด้วยความหนาวเหน็บ ลี่หลันเล่อเองก็ไม่ต่างกันในเมื่อคืนนี้อากาศหนาวยิ่งนักด้านนอกนั่นหิมะขาวโปรยปรายกลบฝังรอยเท้าของคนทั้งสอง ขันทีข้างกายก็หาได้สนใจจื่อจื่อออกไปนอกวังหลวงวันนี้เขากลับไปที่ตะะกูลถังกินดื่มกับบิดาและมารดานานๆ ครั้งแล้วใครเล่าที่จะรู้ว่าไท่จือหายไปลี่หลันเล่อขยับเข้าใกล้ต้าหมิงคุน ทีละนิดเมื่อร่างสูงนอนขดด้วยความหนาว อาภรณ์บางเบาไร้เครื่องกันหนาวของทั้งสองคนจึงช่วยอะไรไม่ได้มาก“หนาว ...หนาว”ไขว่คว้าร่างบางมากอดไว้แน่น ทั้งๆที่ดวงตาปิดสนิท“ปะปล่อย”“......”ไร้ซึ่งเสียงตอบรับทั้งๆที่ลี่หลันเล่อใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มือข้างหนึ่งยังกุมที่ขาอีกข้างกอดรัดลี่หลันเล่อไว้แน่น แม้จะตื่นตกใจแต่กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นของอ้อมกอด ขยับกายยกมือสั่นเทาขึ้นกอดรอบเอวหนา หลับตาลงเสียจะได้ไม่ต้องรู้สึกละอายใจ ต้าหมิงคุนซุกหน้าอยู่กับซอกคอขาวหลับไหลไปเช่นกันตะวันโผล่ขึ้นที่ขอบฟ้านานแล้ว ทว่าไร้วี่แววของไท่จือ ไปขอพรในวันคล้ายวันประสูติกับฝ่าบาทขันทีนางในต่างวิ่งหากันให้วุ่นไปทั่ววังหลวง“เจอหรือไม่”เจอกันก็เอ่ยปากถามไถ่แต่ไม่มีวี่แวว“ไม่”“พบไท่จือหรือไม่”“ไม่”ขันทีน

ก่อนที่จะกระดกยาจนหมดถ้วย ริมฝีปากแดงเลอะเปรอะไปด้วยยาที่ดื่มเข้าไปต้าหมิงคุนเอื้อมมือบางเหมือนเมื่อสตรีเช็ดริมฝีปากให้เบาๆ หลันเล่อจ้องตาคมตาไม่กะพริบความอ่อนโยนที่ได้รับทำเอาใบหน้าแดงระเรื่อ ต้าหมิงคุนเองก็จ้องใบหน้างามอย่างไม่อาจละสายตา โน้มตัวลงช้าๆตาสบตาที่มีแววตาใสซื่อขี้เล่น จุมพิตเบาๆซับรอยเปื้อนที่ริมฝีปากออกเสีย รสหวานจากยากับรสหวานจากรสจูบผสมปนเป อยากจะทำมากกว่านี้แต่ด้วยแววตาที่ตื่นตกใจทำเอา ต้าหมิงคุนถอนหายใจยาวกดริมฝีปากเบาๆที่ริมฝีปากก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกช้าๆ ตายังคงสบตาหวานนิ่ง“ท่านอา มะมะมันไม่เลอะแล้ว...”มืออุ่นลูบเรือนผมเบาๆ ดึงร่างบางมากอดแนบแน่นบางอย่างในกายร้อนฉ่าเก็บกดอารมณ์เสน่หาไว้ภายใน“ดื่มยาได้ง่ายเพียงนี้ พรุ่งนี้ก็คงดีขึ้น”ต้าหมิงคุนเบือนหน้าหนีทั้งๆอยากจะกอดร่างบางไว้อย่างนั้น อยากจะทำมากกว่านั้น แต่เป็นใจที่เต้นตึกตัก“เราเร่งเดินทางเถิด หลันเล่ออยากให้ถึงแคว้นหานเสียที”เปลี่ยนเรื่องคุยด้วยเขินอายยิ่งนัก“รอให้เจ้าดีขึ้นกว่านี้ ยังไม่จำเป็นต้องเร่งรีบอะไร ข้า ..ห่วงว่าเจ้าจะแย่กว่านี้ ต้องรอดูว่าเจ้าดีขึ้นเราจึงจะเร่งเดินทางอีกครั้ง”ก้าวขาออกจ