แชร์
ทำความคุ้นเคย
บทที่เกี่ยวข้อง
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ทำความคุ้นเคยกันให้ดี
สะบัดเสียงลุกขึ้น ในเมื่อในใจเจ็บปวดยิ่งนัก สาวใช้วางของว่างลงตรงหน้าพอดี แต่ลี่หลันเล่อก้าวขาออกจากศาลา มือใหญ่คว้าแขนไว้แน่น“ไร้มารยาท”ก้มมองมือที่คว้าข้อมือไว้“แม่นางลี่ เราสองคนไปได้หรือยัง”หยางซานซินก้าวขาเขามาร่างสูงหล่อเหลาไร้ที่ติแววตาเอาเรื่องอีกคน“คุณชาย หลันเล่อกำลังจะไปพบท่านเหตุใดไม่รอที่หน้าบ้าน หลันเล่อเสร็จธุระแล้วไม่ได้มีอะไรสำคัญ”ต้าหมิงคุนผู้ยังอ่อนเยาว์อารมณ์ร้อนดังไฟสุม ดึงมือบางไว้ไม่ยอมปล่อย หยางซานซินมองมือที่ถูกคว้าไว้แน่น“ไท่จือ ไท่จือแค้วนหาน มักนิยมหักหาญน้ำใจหญิงงามข้าเห็นว่าท่านหลายวัน เอาใจแม่นางน้อยนางหนึ่งวันนี้กลับกกลอกกลิ้งมาแสดงท่าที …หวงแหน.. แม่นางลี่ที่...เต็มใจจะไปกับข้า”หยางซานชิงงัดคำพูดที่ทำให้ต้าหมิงคุนเลือดขึ้นหน้า“หยุดปากพล่อยๆของเจ้าใครกันหึงหวง”เลือดขึ้นหน้าจริงๆหยางซานซินยิ้มยียวน“ไม่ยากไม่ยาก อยากให้ข้าหุบปากไท่จือแค่เพียงปล่อยนางไปกับข้า ข้ากับแม่นางลี่เรานัดแนะที่จะไปไปเที่ยว …ด้วยกันในวันนี้ไท่จือแคว้นหานมิได้อัตคัดหญิงงามเช่นไรจึงต้องลงทุนแย่งชิงกับข้าให้เสียเกียรติ” ปล่อยมือลี่หลันเล่อในทันทีหยางซานซิงยิ้ม ถือวิสาสะคว
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ไม่ต้องรอสวรรค์เมตตา
“ฝ่าบาทเมิ่ยเม่ยถวายพระพรฝ่าบาทแค่เพียงถวายพระพรออกมาพบปะเมิ่งเม่ยแค่…แค่เพียงชั่วประเดี๋ยวไม่ได้หรือไร”องครักษ์หนุ่มยืนลังเลเก้เก้กังกัง ด้วยแต่ไหนแต่ไรรู้นิสัยของเมิ่งเม่ยดี สาวใช้คนสนิทดึงชายเสื้อเหมือนเป็นการเตือนสติ ว่าไม่ควรเซ้าซี้ต้าหมิงคุนเพราะจากน้ำเสียงทำให้รู้ว่าอารมณ์ขุ่นมัวยิ่งนัก“นางเป็นใคร ทำไมท่านอาฝ่าบาทไม่ให้นางพบเล่า”หลันเล่อเอ่ยปากถาม ลุกขึ้นจัดอาภรณ์ให้เรียบร้อย ต้าหมิงคุนยิ้มบางๆกดริมฝีปากที่หน้าผากบาง“ไม่มีอะไรสำคัญ เราออกไปไล่นางเสียพร้อมกัน”“ไล่ นาง..ท่านอาใจร้ายกับนางเสียจริง”“นางมาขัดจังหวะการทำความคุ้นเคยของเจ้ากับข้า”เชยคางมนขึ้นสบตาหลันเล่อหลบตาเสีย“ท่านอาฝ่าบาทนางอาจมีอะไรสำคัญ”โน้มตัวลงกดริมฝีปากกับปากบาง หลันเล่อที่เบี่ยงตัวหลบเสีย“ท่านอา ฝ่าบาทต้องออกไปพบนางเสียก่อน”“ก็ได้แต่เจ้าต้องออกไปกับข้า”ดึงร่างบางมากอดแนบแน่นต้าหมิงคุนก้าวออกมาจากกระโจม พร้อมด้วยหลันเล่อที่เขายกมือขึ้นโอบรอบไหล่บางเมิ่งเม่ยเงยหน้าขึ้นช้าๆ สายตาเหลือกลานด้วยความตกใจ ใบหน้าสวยใสของหลันเล่อที่เมิ่งเม่ยไม่อาจลืมเลือนบัดนี้อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ นางกลับมาได้อย่างไรมาอยู
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ข้าคือหลันเล่อ
ตระกูลถัง“ไท่จือประทานของกำนัลจากวังหลวงมอบให้เจ้าเมื่อบ่าย ขันทีอัญเชิญของกำนัลมากมายให้เจ้า เมิ่งเม่ยข้า ภูมิใจในตัวเจ้าเสียจริง”“ท่านพ่อ ข้ากับไท่จือเพิ่งจะพบกันแค่เพียงครั้งเดียว”ยิ้มอายๆ“ไท่จือพึงใจในตัวเจ้าตำแหน่งไท่จือเฟย เช่นไรจึงจะปล่อยให้หลุดมือต่อไปหากเป็นไท่จือแค่เพียงเอ่ยปากตำแหน่งของข้าย่อมได้รับการส่งเสริมให้ยิ่งใหญ่ยิ่งๆขึ้นไป จะว่าไปบิดาเจ้าทำงานหนักเบาไม่น้อยไปกว่าใต้เท้าลี่ แต่เมื่อถึงคราวได้รับคำสรรเสริญกลับเป็นท่านลี่รับไปเพียงผู้เดียว”“ท่านพ่อข้ากำลังตั้งใจทำในสิ่งที่ท่านพ่อสั่งสอนมา การจะให้ได้ใจไท่จือจะต้องอาศัยความลุ่มหลง และมารยาหญิง หากว่าเปรียบกันระหว่างข้ากับลี่หลันเล่อนางย่อมเหนือกว่าแต่หากจะเหนือกว่านางจะต้องวางแผนให้รัดกุม”“ต้องถือเป็นโอกาสอันดีสวรรค์เมตตาเจ้าแล้ว ไท่จือมองเจ้าเพียงผิวเผิน หาได้รู้ภายในจิตใจเจ้าไม่ ต้องยกความดีความชอบให้กับมารดาของเจ้าที่เลี้ยงดูสั่งสอนจนกิริยาของเจ้างดงามไร้ที่ติ หากจะเปรียบกับคุณหนูลี่ผู้โง่งมย่อมห่างจากเจ้าหลายขุม โชคของเจ้าทั้งยังส่งผลมาถึงข้า ตำแหน่งราชทูตด้านการค้า มีคนเสนอเงินทองมากมายให้กับใต้เท้าลี่นับวัน
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ไม่นะ
“สำเร็จแล้ว ไท่จือยังเยาว์หลงเชื่อคนง่าย ข้าเติมเชื้อไฟไว้แล้วเกรงว่าใต้เท้าลี่ท่านคงไม่อาจรอดพ้นอาญาไปได้จะจริงหรือไม่ก็ต้องถูกสอบสวนและหมดความวางใจฮ่าๆๆๆๆ ”บ้านลี่“ไท่จือ ท่านมาอีกแล้วข้าน้อยไม่ได้เตรียมการต้อนรับ”ใต้เท้าลี่ประสานมือยินดีด้วยคิดว่าไท่จือมาชอบพอหลันเล่อ“พวกเจ้าตามคุณหนู โดยเร็วบอกนางว่าไท่จือแวะมา”แสดงความดีใจจนออกนอกหน้าเช่นเดิม ด้วยลี่หลันเล่อเป็นที่รักใคร่ของบิดาและคนในตระกูลเพราะความน่าเอ็นดูของลี่หลันเล่อแต่ใต้เท้าลี่หารู้ไม่ว่าลี่หลันเล่ออาภัพ ในเรื่องของหัวใจ“ไท่จือ”ลี่หลันเล่อย่อกายลงตรงหน้า ใต้เท้าลี่รีบโบกมือให้สาวใช้หลบไปเสียพร้อมกัน“เจ้าบอกมาไท่จือแคว้นใต้นั่นมาที่นี่ทำไมกัน”ลี่หลันเล่อขมวดคิ้ว“ไท่จือแคว้นใต้”“คุณชายผู้นั้นที่เจ้าไปไหนมาไหนด้วยบ่อยๆ อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องเจ้าสนิทสนมกับเขาเพียงนั้นไม่รู้หรือไรว่าเขาเป็นถึงไท่จือ”หลันเล่อส่ายหน้าไปมา“ไม่รู้หรือว่าโปรยเสน่ห์ไปจนทั่วจนไม่รู้ว่าคุณชายคนไหนอย่างนั้นหรือ”ทำไมจะไม่รู้ว่าเป็นไท่จือแคว้นใต้รู้แต่เพียงว่าลี่หลันเล่อจงใจเรียกเขาว่าคุณชายเพราะไม่อยากให้เป็นที่สังเกตมากไป“เลิกใส่ความข้
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา สำหรับข้าท่านคือที่หนึ่ง
เช้าสดใส หลันเล่อนอนบิดขี้เกียจอยู่บนแท่นนอน เมื่อคืนจำได้แม่นยำว่า อ้อมกอดอบอุ่นยังอยู่ตรงนั้น วันนี้สายป่านนี้หลันเล่อเพิ่งจะขยับกายต้าหมิงคุนยกถาดอาหารเข้ามาข้างในกระโจมอากาศข้างนอกยังหนาวเหน็บ“ตื่นแล้วหรือข้าตั้งใจว่าเจ้านอนนานหน่อยอาการไข้จะได้หายไปวันพรุ่งนี้เราจึงจะเดินทาง”“หลันเล่ออยากจะไปวันนี้”เสียงออดอ้อนอ่อนหวานเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาไม่เคยได้ยินลี่หลันเล่อทำมัน“ยังไม่ดีขึ้น”วางถาดเครื่องเสวยลงบนโต๊ะเอื้อมมือแตะที่หน้าผากเนียน“อือ มือข้าชาจนไม่รู้สึกว่าตัวเจ้าร้อนหรือไม่”โน้มตัวลงกดริมฝีปากกับหน้าผากเนียน หลันเล่อก้มหน้าเขินอายกับลูกเล่นของต้าหมิงคุน ยังไม่หยุดแค่นั้นริมฝีปากอุ่นแค่เปลือกตา เลื่อนมาที่แก้ม สองข้างก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากบดเบียดนุ่มนวลยิ่งนัก หลันเล่อกำมือแน่น เมื่อร่างบางถูกโน้มลงบนแท่นนอน“ให้ข้าตรวจดูก่อนว่าจะเดินทางได้หรือยัง”เสียงสั่นกระเส่าริมฝีปากยังสำรวจซอกคอขาว สูดกลิ่นกายสาว“ทะทะท่านอา ฝ่าบาท เจ้าเล่ห์”“ไม่ทำแบบนี้จะรู้รึว่าตัวร้อนหรือไม่ ต้องพิสูจน์เสียหน่อยซุกหน้าลงบนซอกคอขาวเลื่อนลงมาที่อกนุ่ม“ท่านอา ไม่เอาแล้วหลันเล่อหิวแล้ว”“ข้า...ก
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ด้วยรักหรือสิ่งใด
“เมิ่งเม่ยเข้าครัวทำเครื่องเสวยตั้งใจให้ไท่จือได้ลิ้มรสแต่บอกว่ามีธุระสำคัญ เมิ่งเม่ยกับคิดถึงคุณหนูลี่หวังดีกับนางให้นางได้ชิมของอร่อยคาดไม่ถึงว่าทั้งสองคนกำลังเริงรักไม่อายฟ้าดินต่อหน้าข้าเมิ่งเม่ยไท่จือทำทีเกลียดชังนางลับหลังกับกอดจูบนาง แม้แต่เมิ่งเม่ยไท่จือยังไม่เคยทำเช่นนี้จะให้เชื่อว่าไม่มีใจให้นางได้อย่างไรกัน”“ข้า”กดริมฝีปากเข้าที่ปากบางของเมิ่งเม่ยแทนคำแก้ตัว แต่กลับถูกผลักไสในทันทีเช่นกัน“อย่ามาแตะต้องตัวเม่งเมีย ข้าก็แค่ตัวสำรองของคุณหนูลี่ ไท่จือคงรู้สึกว่าถูกขัดจังหวะที่กำลังพลอดรักกับนางจึงมาลงที่เมิ่งเม่ยข้าน้อยเมิ่งเม่ยไม่อาจรับ”ปาดน้ำตาที่ไหลริน ต้าหมิงคุนถอนหายใจยาว“ข้าขอโทษต่อไปข้าไม่ข้องแวะกับนางอีกแล้ว”“หลายคนคงสมน้ำหน้าเมิ่งเม่ย ที่เป็นเพียงนางรองของ คุณหนูลี่ผู้สูงศักดิ์”โอบรอบร่างบางอย่างปลอบโยนยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เบาๆ“สำหรับข้าเจ้าเป็นหนึ่งเสมอ” หลันเล่อปาดน้ำตา หลบมุมอยู่ที่พุ่มไม้หนาทึบ“สำหรับข้า ท่านเองก็เป็นหนึ่งเช่นกันต้าหมิงคุนไท่จือ”สะอื้นไห้ทั้งเจ็บทั้งอับอายเจ็บที่ไม่อาจตัดใจจากต้าหมิงคุนทั้งๆที่เห็นว่าเขามีเพียงเมิ่งเม่ย อายที่ถูกเขากระ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ไร้เดียงสา
“ขอบคุณซือฟุ ที่สั่งสอน”ถงหมิ่นยิ้มตำหนักส่วนหน้าของ เมิ่งเม่ย (นางไม่ได้รับอนุญาตให้ไปใช้ชีวิตในวังหลวง เหมือนดังสนมหรือฮองเฮาเพราะสถานะของเมิ่งเม่ยไม่ชัดเจนนั่นเอง)“พี่ใหญ่ท่านเห็นหรือไม่ว่าฝ่าบาท เป็นสุขเพียงใดที่มีนางข้างกาย”จื่อจื่อถอนหายใจ“ความจริงเจ้าน่าจะทำใจไว้บ้าง”ตั้งใจตักเตือนน้องร่วมบิดา“ทำใจ ทำไม่ข้าต้องทำใจในเมื่อตลอดมาเป็นเมิ่งเม่ยที่ยัง… เคียงข้างฝ่าบาท”“เมื่อไหร่เจ้าจะรู้ว่า ไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว ฝ่าบาทไม่ได้คิดกับเจ้าเหมือนเมื่อก่อน”“ไม่จริงหากไม่คิดอะไรกับข้า…ฝ่าบาทจะให้ข้าเข้ามาอยู่ในวังหลวงทำไมกัน”“จนป่านนี้เจ้ายังหลอกตัวเอง เจ้าไม่สงสัยหรือว่าทำไมฝ่าบาทไม่แต่งตั้งเจ้าในตำแหน่งสนมหรือฮองเฮาหรือตำแหน่งอื่นๆ นั่นเพราะฝ่าบาทรู้ว่าในใจฝ่าบาทมีเพียงคุณหนูลี่ผู้นั้นไม่ได้มีเจ้า แต่ที่ฝ่าบาทให้เจ้าเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะฝ่าบาทเป็นคนดี เรื่องราวทุกอย่างเจ้าคิดหรือว่าฝ่าบาทไม่สืบสาวราวเรื่องหรือทุกอย่างล้วนผ่านการไต่สวน แต่ด้วยฝ่าบาทไม่เคยกล่าวโทษเจ้าเพราะฝ่าบาทคิดว่าเป็นฝ่าบาทเองที่ผิด ผิดที่หลงเชื่อคำยุยงของเจ้าทำให้ฝ่าบาททำร้ายคุณหนูลี่ เพราะฝ่าบาทเป็นคนดีและสำ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ไร้เดียงสา2
เชยคางมนขึ้นสบตาเมื่อเห็นว่าหลันเล่อเขินอาย“จะต้องนอนด้วยกันจริงๆ หรือ”โน้มตัวลงจุมพิตที่ริมฝีปาก“ที่นี่ไม่มีใครคอยขัดจังหวะใครเข้ามาในห้องบรรทมของฮ่องเต้ในยามที่ข้าอยู่กับฮองเฮามีโทษประหารในทันที ที่ด่านชายแดนอยากทำความคุ้นเคยกับเจ้า ล้วนแต่มีอุปสรรคมาถึงนี่ คงต้องเริ่มใหม่ทั้งหมด”“ทะทะท่านอาหลันเล่อยัง ไม่ได้อาบน้ำ”ยกมือขึ้นดันอกกว้างไว้แน่นเมื่ออีกคนจุมพิตที่ปากบางเบาๆ“ไม่ต้องแล้ว แค่เพียงลิ้มรสจูบของเจ้านิดหน่อยถึงกับต้องอาบน้ำเลยหรือ…”หลันเล่อทำหน้าตาเหลอหลา ต้าหมิงคุนหัวเราะเบาๆ กอดรวบร่างบางมาแนบชิดลำตัว“มะมะไม่ทำอะไรกันหรอกหรือ”ต้าหมิงคุนหัวเราะเสียงดังลั่น หลันเล่อยิ้มอายๆ"ต้องทำอะไรกันเล่า""ก็ทำเหมือนที่สามีภรรยาต้องทำกัน”ก้มหน้าซ่อนดวงตาเขินอายใบหน้าร้อนผ่าว“เจ้าไร้เดียงสาเพียงนี้เกรงว่า ท่านอาฝ่าบาทคงต้องหลงใหลเจ้าจนไม่เป็นอันทำอะไรแน่นอน”“ท่านพ่อนางกลับมานางกลับมาแล้ว”“ใครกัน เมิ่งเม่ยเจ้าหมายถึงใครกัน”“ลี่หลันเล่อนางปีศาจนั่นนางกลับมาแล้ว”“จะยากเย็นอะไรในเมื่อนางกลับมาเจ้าแค่เพียงส่งนางกลับไปเช่นเดิม เมิ่งเม่ยมิใช่คนที่หวั่นไหวต่อสิ่งใดง่ายๆ ครั้งนี้ทำไม
บทล่าสุด
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ตอนพิเศษส่งท้าย
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา จบแล้ว
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา จบ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา บทสุรป
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา เจ็บซ้ำ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ดอกเหมยกุ้ยฮวาเบ่งบาน
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา เจ็บปวด
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ยอม3
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ไม่อาจร้องขอ
