บททั้งหมดของ เมื่อฉันหลุดหลงเข้ามาปลูกผักอิหยังวะ: บทที่ 11 - บทที่ 20

“ปอกมันเสียหน่อยจะได้ แบกไปได้สบายไม่หนักอย่างที่ควรจะเป็น”“แล้วจะยังสดอยู่ไหมท่านพ่อ”“อันที่ปอกเปลือกข้าตั้งใจนำไปดองเค็มไว้กินยามที่ หมดฤดูหน่อไม้ แต่บางส่วนนำลงไปทั้งเปลือกส่งเข้าวังหลวงทันทีเพื่อรสชาติที่ดีของมัน”แป๋มยิ้ม“แล้วเราจะเอาไปทำอะไรอีกตั้งเยอะแยะขนาดนี้”“ให้แม่เจ้าทำพะโล้ไก่ตุ๋นหน่อไม้จีน”“หาหน่อไม้เอามาทำพะโล้ได้ด้วยหรือ”“จูเจี่ย อร่อยที่สุดท่านแม่ทำพะโล้ตุ๋นหน่อไม้จีนรสดีที่สุด”จูจิ้นออกปากเสียเองแป๋ม เริ่มรู้สึกว่าตัวเองน้ำลายสอ“ก่อนอื่น กินกลางวันกันก่อนดีกว่า”ท่านเฉินเอ่ยปากเพราะเห็นว่ากำลังจะเลยเวลากลางวันไปแล้วและทุกๆ คนต่างออกแรงและปีนเนินเขาขึ้นมาเหนื่อยล้าฮูหยินเฉิน เตรียมซาลาเปาไส้ถั่วแดงมาให้หลายลูกนำถั่วแดงที่เหลือมาทำไว้เพื่อจะได้เก็บของใหม่ในปีถัดไป ซาลาเปาที่ยังอุ่นๆ ห่อมาในผ้าฝ้ายสีน้ำตาลแดงถึงสามชั้น“ถั่วแดงของเราใกล้จะหมด พรุ่งนี้ควรจะเก็บเกี่ยวถั่วแดงมาเก็บไว้ ดีที่หิมะแรกยังไ่ม่มาไม่เช่นนั้น การทำงานในแปลงผักค่อนข้างลำบาก”พูดไปก็ส่งซาลาเปาไส้ถั่วแดงให้ก้บทุกคน สีของซาลาเปาไม่ขาวจั๊วหากแต่ออกสีน้ำตาล (สีตุ่นๆ) แป๋มรับเอามาถือไว้ทำไมมันยังอุ่

ช่วยกันแบกเอาหน่อไม้สวยสะอาดกลับไปยังบ้านไร่บนเนินเขา พ่อค้าผักมารอรับผักและหน่อไม้เหมือนรู้เวลา สายตาของเสี่ยวซงเหลือบตามองพ่อค้าผัก แล้วยิ้มบางๆ“ไท่...เสี่ยวซงเจ้าสบายดีหรือไม่”น้ำเสียงอ่อนโยน เสี่ยวซงเพียงแค่ก้มศีรษะ น้อยๆ แล้วก็เดินเลี่ยงจากไป พ่อค้าผักยื่นเหรียญเงินให้ท่านเฉิน แป๋มกับเสี่ยวซงและจูจิ้นหอบหน่อไม้ที่ปอกแล้วกลับไปที่บ้าน กลิ่นพะโล้หอมมาแต่ไกลชวนน้ำลายไหลเล่นน้ำและเดินเท้าจนเหนื่อยล้า รู้สึกหิวข้าวเสียจริง ฮูหยินรออยู่หน้าบ้านรับเอาหลัวหน่อไม้จากเสี่ยวซงเลือกเอาหน่อไม้หน่อใหญ่เพียงหน่อเดียวมาหันเป็นชิ้นบางๆ ใส่ลงไปในหม้อพะโล้ที่มีไข่เป็ดและเนื้อเป็ดตุ๋นจนเป็นสีน้ำตาลเข้าเนื้อ แป๋มชะโงกหน้ามองเข้าไปในหม้อต้ม ฮูหยินเฉินอมยิ้ม“หิวหรือยัง”แป๋มพยักหน้าอย่างรวดเร็ว“รอเพียงครู่เดียวระหว่างนี้ไปเปลี่ยบนอาภรณ์ของเจ้าเสียหน่อยวันนี้แม่ไปที่ตลาดชื่อเป็ดมาทำพะโล้ ได้อาภรณ์ใหม่สีสวยมาจากในตลาดให้เจ้ากับจูจิ้นพี่น้องอย่างละตัว แล้วยังได้ผ้ามาเย็บอาภรณ์ให้พ่อเจ้าอีกด้วย”แป๋มยิ้ม ฮูหยินเฉินช่างใจดีเสียจริงแม้จะปากร้ายไปหน่อย เฮ้อหากรู้ว่าแป๋มไม่ใช่จูเจี่ยจะว่าอย่างไรนะ“เดี๋ยวหน

“ไม่ไม่ไม่ ไม่ใช่แค่เพียงบอกลาแต่ข้าจะบอกว่า รับกลับมาเร้วๆหน่อยพวกเราบ้านเฉินจะต้องคิดถึงท่านแน่”เสี่ยวซงหัวใจพองโต“คนในบ้านเฉินคิดถึง แล้วจูเจียคิดถึงข้าหรือไม่”“ไม่นะ ข้าคงไม่คิดถึงท่านหรอกเพราะว่าวันๆข้าต้องใช้แรงงานเก้บผักปลุกผักในแต่ละวันจะมีเวลาที่ไหนมาคิดถึงท่านจะว่าไปหากอยู่เฉยๆไม่แน่อาจจะคิดถึง”เสี่ยวซงยิ้มเศร้าๆ นางไม่มีใจกับเขาหรืออาจจจะเร็วไปเหมือนนางว่า เขาเผลอใจให้นางเร็วไป แต่จะอย่างไรเรื่องของหัวใจห้ามกันได้หรือวังหลวงซงหยวน ก้าวขาเข้าไปในตำหนักฮ่องเต้ จงต้าหมิงคุมเสื้อคลุมมังกรสีน้ำเงินให้ร่างสูงผึ่งผายมิได้ผอมบาง เช่นแต่ก่อน ท่าทีองอาจสง่างามไม่ต่างจากมังกรหนุ่มอีกทั้งใบหน้ายังหล่อเหลาเมื่ออยู่ในอาภรณ์ที่ดีจึงส่งเสริมให้สง่างามเกินกว่าผู้ใด“เสด็จพ่อส่งคนตามข้าใช่หรือไม่ หากคาดไม่ผิด”จงต้าหมิงยิ้มมุมปาก พยักหน้าขึ้นลง“ฝ่าบาทข้าพระองค์ตามหาไท่จือจนทั่วโรงเตี๊ยมกลางป่าแต่ก็ไม่พบ”เสียงเจื้อยแจ้วของทหารองครักษ์ที่ถูกส่งออกไปตามตัวซงหยวนกำลังเล่าเรื่องราวก่อนหน้านั้น“ไหนจงต้าหมิงบอกว่า พบไท่จือที่โรงเตี๊ยมนอกเมืองกลางป่านั่น เจ้าไร้ความสามรถจึงหาไท่จือไม่พบ”“ซงหย

เนินหญ้าเขียวชอุ่ม ลาดเอียงลงไปด้านล่างพื้นหญ้าเขียวขจี ด้านล่างมีต้นไม้ ขึ้นเป็นดง แป๋มสุดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ บนพื้นมีผลไม้เปลือกสีเขียวมีหนามคล้ายเงาะร่วงหล่นเต็มพื้นบางลูกก็สีน้ำตาลอ่อนถึงเข้มปนกันไป ข้างในเป็นลูกเกาลัดสีน้ำตาลเข้ม ร่วงเกลื่อนพื้นจูจิ้นวางตะกร้าลงกับพื้นเก็บลูกเกาลัดใส่ลงในตะกร้าแป๋มหยิบเปลือกลูกเกาลัดสีเขียวหนามแหลมขึ้นมาตั้งใจจะถามจูจิ้นว่ามันคืออะไร ดันถูกหนามเกาลัดทิ่มที่มือเลือดไหลรู้สึกเจ็บจี๊ด“อุ๊ย”มือบางถูกคว้าไปดูดอย่างรวดเร็วเสี่ยวซงนั่นเอง แป๋มหันไปสบตาเสี่ยวซง ด้วยตากลมสุกสว่างดีใจที่เห็นเสี่ยวซงกลับมาทั้งๆ ที่คิดว่าเขาจะไม่กลับมาแล้วแปลกใจที่เขากลับมาไวเสียจริง“เจ็บไหม”น้ำเสียงอ่อนโยนไม่ยอมปล่อยมือบางที่ดูดเลือดให้อยู่ในริมฝีปากอุ่น ตาต่อตาสบกันนิ่ง“พี่ชายเสี่ยวซง ข้าคิดถึงพี่เสียจริง”จูจิ้น กอดรอบขาไว้แน่น เสี่ยวซงปล่อยมือแป๋มออกช้าๆ ก้มลงอุ้มจูจิ้นโยนขึ้นเหนือหัว“โอ้โห้พี่ชายเสี่ยวซงแข็งแรงจริงๆ แบบนี้คงอุ้มพี่จูเจี่ยไหวแน่ๆ ”ผีเจาะปากมาพูด ชงชอบชงเสียจนเคยตัว“จูจิ้นหยุดพูดได้แล้ว เก็บเกาลัดต่อไป”ส่งสายตาดุดุแต่ทว่

จนป่านนี้เสี่ยวซงเองก็รู้ดียังไม่สามารถหาทางออกสำหรับตัวเองได้เช่นกัน เขาเพียงแค่ทำตามที่หัวใจเรียกร้องคืออยากเห็นหน้าแป๋มอยากอยู่ใกล้ แต่ปัญหาใหญ่หลวงที่เขาแบกรับก็ไม่อาจแก้ไขและหาทางออกได้ในตอนนี้ความรู้สึกทั้งสองคนในขณะที่ลมพัดโชยมาจึงไม่ต่างกันนั้นคือความรู้สึกเศร้าที่ไม่สามรถหาทางออกได้“ข้าก็แค่รู้สึกว่าเราสองคน ไม่สิข้ามีลางสังหรณ์ว่าเราสองคนเฮ้อช่างมันเถอะ...ไม่พูดแล้วแค่จะบอกว่า คิดถึง….”ตัดสินใจพูดไปเสียเป็นงเป็นกันเสี่ยวซงกดริมฝีปากปิดปากบางของแป่มที่พูดยังไม่ทันจบ ยกมมือขึ้นรวบเอวบาง (สาบานว่ามันเริ่มบางแล้ว) ไว้ในอ้อมแขน จูบอ่อนโยน แป๋มตาโตจูบแรก ต๋าย…. จูบแรกกับคนที่หล่อคนที่หน้าตาดีเพียงนี้เชียวหรือ แล้วเขาจูบตอบกันอย่างไรหว่า เสี่ยวซงถอนริมฝีปากออกช้าๆ ขำกับแป๋มที่จูบตอบแบบเงอะๆ งะงะเขินหันหน้าหนีไม่รู้จะเอาหน้าไปซ่อนตรงไหน แต่อีกคนกับกอดไม่ปล่อย ยังคงกอดอยู่อย่างนั้น แป๋มเองกลับซบหน้าลงกับอกของเสี่ยวซง อยากเห็นเนื้อในจริงๆ กล้ามคงเป็นมัดๆ ในเมื่อรู้สึกอบอุ่นขนาดนี้ ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้าไปถึงหัวใจ รู้สึกมีความสุขอย่างที่สุด ไม่มีคำพูดหลุดออกจากปากของทั้งแป๋มและเสี่ยวซ