All Chapters of เมื่อฉันหลุดหลงเข้ามาปลูกผักอิหยังวะ: Chapter 31 - Chapter 40

เดินลงเนินเขามาไม่ทันไร ต้นเชอรรี่ที่ออกลูกสีแดง สดเต็มต้นแป๋มทำตาโต สวยที่สุดช่างสวยราวกับภาพฝันลูกไม้สีแดงทึบสีเขียวพอประปรายให้สวยงาม ตัดกับขอบฟ้าสีฟ้าคราม เนินหญ้าสีเขียว แป๋มอยากจะถ่ายรูปเก็บไว้ ก้มมองเสื้อผ้าของตัวเองที่ฮูหยินเฉินเย็บให้เสียใหม่ บัดนี้กับเข้ารูปทรวดทรงองค์เอวที่อ้อนแอ้นขึ้น นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ดูรูปตัวเองว่าผอมลงแค่ไหน นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ชั่งน้ำหนักหน้าร้านสะดวกซื้อ หากเป็นเมื่อก่อนคงเซลฟี่แล้วอัพรูปหุ่นเพียวอวดเพื่ อนในเฟชบุ๊คหรือไม่ก็เก็บไว้ดูยามที่น้ำหนักมันขึ้นมา เผลออมยิ้มตอนนี้หากถ่ายรูปออกมาคงไม่ต่างจากหญิงงามชนบทของจีนโบราณ ผมยาวที่เกล้ารวบสวยงาม สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แม้จะคิดถึงบ้านแค่ไหนแต่สุดท้ายจะทำอะไรได้รอแค่ว่าสักวัน จะกลับไปได้หรือ ไม่ได้แย่อะไรเสียหน่อยอยู่ที่นี่ก็..อยู่ๆ น้ำตาก็ไหล อยู่ที่นี่ไม่ได้เลวร้ายอะไร อย่างน้อยก็แวดล้อมด้วยคนที่รักจูเจีย“เป็นอะไรไป”น้ำเสียงอ่อนโยนของเสี่ยวซงที่มองเห็นว่าแป๋มเริ่มมีหยาดน้ำตาแป๋มยิ้ม“แค่ดีใจที่เห็นเซอรี่มากมายขนาดนี้ อย่าสนใจเลย เก็บเซอรรี่กัน”จูจิ้นปีนขึ้นไปบนต้นเซอรรี่ที่เตี้ยแต่ลูกดกมากเพียง พริ

“ท่านพ่อช่วยด้วยมีคนต้องการทำร้ายพวกเรา”จูจิ้นตะโกนขึ้นทันทีเมื่อเห็นหน้าบิดา ท่านเฉินแบกจอม แบกคราดวิ่งตรงมายังซงหยางและจูจิ้น“ใครกัน ช่างบังอาจ ในไร่ของข้า จะมีใครกันที่ทำเรื่องแบบนี้”“ท่านพ่อพวกมันมากันมาหลายคน ดีที่ข้าพาท่านลุงหนีมาได้พี่สาวจูเจียกับพี่ชายเสี่ยวซง ช่วยกันขว้างพวกมันไว้”“ท่านซงบาดเจ็บที่ไหนหรือไม่”“จูจิ้นพาข้าหนีออกมาได้ เสี่ยวซงกับบุตรีของท่านไม่รู้จะเป็นอย่างไรกันบ้าง”“ฮูหยินตามคนมาช่วยออกตามหาจูเจียกัน จูจิ้นนำไป”คนทั้งหมดพากันเดินกลับไปยัง ที่พบมือสังหารอีกครั้งส่วนฮูหยินกำลังตามคนมาช่วย“ท่านพี่ระวังตัวด้วย จูจิ้นเจ้าดูแลท่านลุงดีดี”จูจิ้นยืดอกกลางป่า“เราสองคน ไม่มีใครเก่งเรื่องเดินป่าเลยใช่ไหม”แป๋มชักสงสัยทำไมเดินมาไกลขนาดนี้ ทั้งที่อุตส่าห์เดินกลับมาทางเดิมทำไมยังไม่เจอไร่เสียที ตอนวิ่งก็วิ่ง มาอย่างไม่คิดชีวิต“คงจะไม่อาจปฏิเสธว่าข้า ไร้ความสามารถเรื่องหาทางออกไม่ว่าจะเป็นออกจากปัญหาหรือออกจากป่า”“เราต้องออกไปได้น่า ไม่ต้องกลัวแป๋มเสียอย่าง”“แป๋ม”“อะเปล่า จูเจียเสียอย่าง”“เจ้ากลัวไหม”กุมมือสบตาหวานซึ้งแป๋มเบ้ปากเห็นว่าอยู่สองต่อสอง แบบนี้ตั้งใจจะ

เสียงนกหู๋ผีอิงอู๋ขับขานเจื้อยเแจ๊ว กลิ่นหอมจากผัดมะเขือยาวตากแห้ง (เสียเสี่ยง) ฮูหยินเฉิน เริ่มด้วยการนำมะเขือยาวตากแห้งมาหั่นเป็นชิ้นสี่เหลี่ยมเล็กๆ แช่น้ำ บีบเอาน้ำออกพักไว้ใส่น้ำมันในเตาผัดใส่ขิงกระเทียมและต้นหอมลงไปผัดจนหอม ใส่เนื้อหมูเม็ดสน ลูกเกด ปลาเค็ม เห็ดหอมหน่อไม้ พุทราจีน ที่หั่นสี่เหลี่ยมเช่นกันลงไปผัดใส่น้ำสต๊อกไก่ปรุงรสเป็นอันเสร็จสิ้นแต่กลิ่นหอมในตอนผัดช่างหอมยวนใจเสียจริงซงหยางลืมตาตื่น สูดดมกลิ่นหอมจากฝีมือทำอาหารของฮูหยินเฉิน จูจิ้นยกอ่างล้างหน้ามาเตรียมไว้ให้ไม่บกพร่อง ข้าวสาลีหุงร้อนๆ มีไอร้อนลอยระอุ ท้องร้องโครกคราก“พร้อมหน้ากันแล้ว วันนี้มีเพียงอาหารง่ายๆ เพราะว่าเราจะต้องออกค้นหา เสี่ยวซงและจูเจีย”ท่านเฉินกล่าว ซงหยวน เกือบจะเผลอกลืนน้ำลาย อาหารง่ายๆ แต่มองแล้วไม่ธรรมดา ความหอมที่ปลุกในยามเช้าหากเป็นกลิ่นการปรุงอาหารมักจะทำให้เจริญอาหารได้ดีไม่น้อย ถ้วยข้าวถูกวางตรงหน้าท่านเฉินผายมืออย่างรู้ใจ“เสียเสี่ยงบ้านป่า ท่านซงลองลิ้มรสดู” จงต้าหมิงรับถ้วยข้าวจากฮูหยินเฉินอีกคนซงหยางใช้ตระเกียบในมือคีบผัดมะเขือยาว ที่ใส่ชามสีแดงจากดินเผา เข้าปากเคี้ยวเบาๆ มะเขือยาวเ

“หมายความว่าทุกอย่างที่เราเห็นเป็นเพียงเรื่องโกหกของเสี่ยวซง เขาอาจไม่ได้ตั้งใจหลอกลวง ทว่าแต่ทุกอย่างล้วนเป็นเพียงเรื่องที่เขาสร้างขึ้น”“เสี่ยวซงไม่มีทางหลอกข้า แม้เขาจะไม่รู้ที่มาที่ไป แต่ข้าเชื่อว่าเขาไม่มีทางหลอกข้า”“เจ้าเห็นท่านซง กับตะเกียบเงินในมือหรือไม่ ทุกครั้งที่ข้าส่งตะเกียบให้เขา เขากลับวางมันไว้ข้างกาย หยิบตะเกียบเงินขึ้นมาลิ้มรสอาหารของเรา เจ้าคิดว่า เขาเป็นใครถึงกลัวว่าจะต้องพิษ”“จูเจีย ..ข้าข้าไม่รู้จริงๆ ”“ตัดใจเสีย เจ้าไม่คู่ควรกับเขา ป้ายหยกที่ข้างเอวของเขาบ่งบอกฐานะชัดเจน ล้วนเป็นของล้ำค่าจากวังหลวง คนธรรมดาล้วนไม่มีสิทธิ์ครอบครอง”ฮูหยินเฉินยกขนมผักกาดวางตรงหน้าแป๋มก่อนจะนั่งลงข้างๆ“ขนมผักกาดกินเสียหน่อยจะได้หายหิว ท่านพี่ให้นางกินอะไรก่อนเรื่องอื่นไว้คุยกันทีหลัง”แป่มน้ำตารื้นขอบตานึกขอบคุณฮูหยินที่เข้าใจว่าบัดนี้หัวใจของแป๋มแหลกสลายส่งตะเกียบในมือให้แป๋ม คีบขนมผักกาดขึ้นใส่ปากเคี้ยว รสชาติอร่อยลิ้น รู้ได้ในทันทีว่ามีส่วนผสมของถั่วงอก ที่หวานกรอบ และ หัวไช้เท้าใบกุ้ยซ่าย“ท่านแม่”ฮูหยินเฉินยิ้ม“ขนมผักกาด เป็นขนมที่ทำหลังเทศกาลตรุษจีน แต่วันนี้ข้าเห็นว่ามีหั

“แม่นาง เอ่ออจูเจียให้ข้า ช่วยแบกจะดีกว่า”เสี่ยวต้า แบกหลัวที่ใส่เกาลัดไว้บนบ่าจูจิ้นกำมือแป๋มไว้กระตุกเบาๆ ยิ่งกว่าคำปลอบใจ“รีบกลับ ไปที่บ้านกันเถิดอากาศค่อนข้างหนาวแล้ววันนี้ท่านแม่ต้องทำของอร่อยไว้ให้คลายหนาวอย่างแน่นอน”เมื่อกลับถึงบ้านฮูหยินเฉินกำลังอยู่หน้าเตาไฟ แป่มหยิบ กระทะมาเพื่อจะแบ่งเกาลัดที่เก็บมาใหม่ๆ คั่วไว้กิน หลังอาหารเย็น ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัว อาหารเย็น ยังอยู่บนเตาไอร้อนลอยอ้อยอิ่ง“ท่านแม่”“วันนี้มีโจ๊กงาดำ ข้ากับพ่อของเจ้าเพิ่งจะร่อนงาดำมาเก็บไว้ คั่วเสียหน่อยต้มพร้อมกับข้าวสาลีหิวหรือยังจูเจีย”ฮูหยินเฉินสองปีมานี้สงสารแป๋มอย่างที่สุด อาจเพราะแป๋มไม่ได้เกียจคร้าน อย่างแต่ก่อนแล้วยังปรับปรุงตัว ยอมทำตามที่ฮูหยินแนะนำแทบทุกอย่าง เสี่ยวต้านั่งมองท่านเฉินที่กำลังสานหลัวและตะกร้าใบใหม่สำหรับใส่ของ“ข้ากำลังจะคั่วเกาลัด”จูจิ้น ขยับตัวลุกขึ้นมาถือทัพพี เตรียมไว้เมื่อแป๋มวางกระทะเกาลัดลงบนเตาอีกฝั่ง“ปีนี้คาดว่าจะหนาวกว่าปีที่แล้ว ไก่จึงไม่ค่อยจะออกไข่ ข้าหลายวันมานี้จับปลามาทำปลาเค็มไว้ แทนไข่ ไข่ปลาอูอร่อยที่สุด หายได้ยากต้องเมืองชายฝั่งปีนี้ขายผักได้เงินมากหน่อย หลายอย