คนเราเลือกอะไรได้

“วันนี้จูเจียไปเก็บเห็ดหอมเตรียมส่งเข้าวังหลวงพ่อกับแม่จะไปหว่านเมล็ดงา กับพรวนดินในสวน”

“เสี่ยวซงเจ้าพาบิดาเจ้าเที่ยวชมสวน หรือจะเก็บเห็ดกับจูเจียก็ได้ตามสะดวก”

“พี่ชายเสี่ยวซงต้องไปเก็บเห็ดกับพวกเรา ท่านลุงท่านรู้ไหมการเก็บเห็ดหอมสนุกมากเลยทีเดียว”จูจิ้นเจื้อยแจ้ว ประโยคสุดท้ายหันไปพูดกับซงหยางที่มองออกไปทางเนินเขาที่บัดนี้กับเขียวชอุ่มด้วยพืชผลทางการเกษตรของบ้านเฉิน กี่ปีแล้วที่เขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ความทรงจำเมื่อครั้งยังเป็นองค์รัชทายาท

“ไท่จือท่าน ยินดี ที่จะสละตำแหน่งไท่จืออย่างนั้นหรือเพื่อหญิงบ้านป่า สามัญชน ไม่กลัวหรือว่าฝ่าบาทจะโกรธเคืองตัดพ่อตัดลูกกับพระองค์”

องครักษ์ข้างกายเอ่ยปากถามด้วยความผืดหวังในเมื่อที่ทุ่มเทไปทุกอย่างก็หวังว่าซงหยางนเวลานั้นจะมีอำนาจนั่งบนบัลลังก์อย่างผ่าเผยแต่เขากลับลังเลตั้งใจจะสละตำแหน่งไท่จือ

เนินเขาที่เต็มไปด้วยพืชผลทางการเกษตรในตอนนั้นไม่ได้งดงามน่ามองเท่าตอนนี้ นางอันเป็นที่รักของเขา สุดท้ายก็แต่งกับคนผู้หนึ่งไปเสียคนผู้นั้นซึ่งเป็นสามัญชนเช่นกัน ไม่ต้องดิ้นรนหรือปวดร้าวอีกต่อไป ซงหยางถอนใจ

คนเราเลือกอะไรได้ในเมื่อตำแหน่งไท่จือเป็นสวรรค์ที่กำ