หลงป่า2

แป๋มยิ้ม พวกคนเร่ร่อน อาจจะเคยไปลักเล็กขโมยน้อยน้อยมาแต่ตอนที่เขาอยู่ที่นี่เขาก็ดีไม่เคยหยิบฉวยอะไรโดยพลการจะสนใจทำไมว่าเขาจะเป็นคนดีหรือเคยทำเรื่องไม่ดีมาก่อนในเมื่อตอนนี้เขาดีกับเราก็พอ

“หากลำบากใจไม่จำเป็นต้องเล่าให้ข้าฟังก็ได้ ข้าไม่ได้คาดหวังอะไรแค่คิดว่าอย่างดีหน่อยก็คงเป็นลูกคนมีตังค์ หรือคุณชาย แต่แย่หน่อยไม่สิเสมอตัวก็เป็นพวกเร่ร่อนที่ชอบขโมยของ เจ้าของเขาถึงตามมาจัดการ เพียงแค่ท่านกลับตัวกลับใจได้เป็นคนดีต่อจากนี้ก็พอ”เสี่ยวซงยิ้ม คว้ามือมาจุมพิตมองสบตากลมโต

“ข้าสัญญาจะไม่ปิดบังเจ้า แต่ต้องรอให้ข้าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยลงไปก่อน ตอนนี้อย่างไรในใจข้าก็...กลัวว่าเจ้าจะไม่ให้อภัย อย่างนั้นทุกอย่างที่ทำข้าพูดออกมาจากใจ ...ว่าเพื่อเจ้าคนเดียว”

แป๋มยิ้มหวาน เสียงท้องร้องจ้อกแจ้กขัดจังหวะทั้งเหนื่อยทั้งหิวหยิบเอาบ๊ะจ่างที่ฮูหยินเฉินห่อผ้าฝ้ายดิบหยิบใสย่ามมาให้ ยังอุ่นๆ ไม่แข็งนิ่มน่ากินจนน้ำลายไหลส่งบ๊ะจ่างให้เสี่ยวซง

“หิวแล้ว” เสี่ยวซง เพิ่งจะผ่านช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานเขาหรือจะกินลง แต่แป๋มแม้จะหน้าสิ่ว หรือว่าหน้าขวานแป๋มก็หิวเสมอ

“เจ้ากินเสียก่อนข้ายังไม่หิว”แป๋มนั่งลงแกะห่อบ๊ะจ่า