All Chapters of เมื่อฉันหลุดหลงเข้ามาปลูกผักอิหยังวะ: Chapter 21 - Chapter 30

แต่ไม่วาย น้ำตาปริ่มขอบตาอยู่ดี“จูเจี่ยท่าน”ปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม“ไม่ไม่ไม่ข้าแค่รู้สึกว่าอาหาร ของนี้วันอร่อยที่สุด อร่อยจนน้ำตาไหล ไม่ได้เศร้าเสียใจอะไรเลยจริ้งจริงงงง”จูจิ้นทำสีหน้าเศร้าสร้อยดวงจันทร์สว่างสดใส แป๋มนั่งเท้าคางมองเป็นกระต่ายหมายจันทร์จูจิ้นนั่งลงข้างๆ“จูเจี่ยอย่าเสียใจไปเลย”“ไม่ไม่เคยเสียใจอย่างน้อยก็มีความสุขช่วงที่ผ่านมา แม้จะรู้สึกปวดใจอีกไม่นานก็คงหาย”เสี่ยวซงนั่งลงข้างๆแป๋ม“รอข้าได้ไหม หากว่าเจ้าเชื่อใจข้าข้าสัญญาจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วจะกลับมา”“ท่านมีอะไรต้องจัดการ”เสี่ยวซงถอนหายใจ“ไว้ข้าจัดการเรื่องราวต่างๆเสร็จสิ้น ไปแล้วจึงจะเล่าให้เจ้าฟังจะได้ไหม”“พี่ชายเสี่ยวซง ท่านต้องสาบานว่าจะกลับมาที่นี่”“จูจิ้นไม่ใช่เรื่องของเด็ก จะไปฝืนใจพี่เสี่ยวซงเขาทำไมกัน”แป๋มเตือนเบาๆ“ข้าสาบานข้าจะกลับมา หลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อย”กุมมือแป่มไว้แน่น“เจ้ารอข้า รอจนกว่าข้าจะกลับมา”แป๋มน้ำตาซึม กับคำสัญญา ดวงจันทร์ถูกเมฆหมอกบังอับแสงเหมือนหัวใจของแป๋มตอนนี้ ที่มืดมนไร้ทางออกจหนึ่งอยากเลิกเชื่อในสิ่งที่เสี่ยวซงพูดแต่อีกใจกับบอกว่าเสี่ยวซง ยอมลงทุนสาบาน จะ

วังหลวง“ไท่จือ เครื่องเสวยไม่ถูกปากหรือไร วันนี้จึงเสวยเพียงน้อยนิด”องค์หญิง อิงเผยเอ่ยปากถามเมื่อเห็นว่าผัดถั่วแดง ฝักอ่อนที่หวานกรอบในวันนี้กับไม่เป็นที่ถูกปากทั้งๆ ที่ห้องเครื่องนำเสนอว่าเป็นเครื่องเสวยที่หาทานได้ยากปีหนึ่งจะมีเพียงสองครั้ง ซงหยวนคีบฝักถั่วแดงอ่อนขึ้นมาพิจารณาไปมาหวนคิดถึงแป๋มป่านี้จะเป็นอย่างไรบ้างจะคิดถึงเขาไหม แล้วเขาจะทำอย่างไรแป๋มถึงจะเข้ามาในวังหลวงอย่างไม่มีข้อกังขา ในเมื่อแป๋มไม่ใช่คนโง่หากจะใช้ลูกไม้ตื้นๆ เกรงว่ารู้ทันเสียก่อน“ข้า อิ่มแล้ว”“ทำไมรีบอิ่ม ห้องเครื่องบอกว่าฝักถั่วแดงอ่อนหากินยากไม่น้อยอิงเผยรู้สึกว่ารสดีหลายวันมานี้อิงเผยเจริญอาหารมาก”“กินได้ก็ดีแล้ว”“ไท่จือ อิงเผยกับองค์ชายเมื่อไหร่เราสองคนจึงจะได้แต่งงานกันเสียที”น้ำเสียงออดอ้อน“ข้าขอเวลา”ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำออดอ้อนนั้น ทำไมแป๋มไม่ออดอ้อนเขาแบบนี้บ้าง ทุกคำของแป๋มล้วนแต่พูดออกมาจากใจ แม้กระทั่งตอนที่เขาจูบแป๋มน้ำเสียงของแป๋มก็ยังเรียบเฉยแต่ทำไมเขารู้สึกว่าแป๋มดีใจ“อิงเผยมาอยู่ที่นี่ก็หลายวันแล้ว อีกทั้งใครๆ ก็ต่างรู้ดีว่าอิงเผยมาเพื่อเสกสมรสเป็น ไท่จือเฟย”“ก็ได้ แต่ต้องรอให้เสด็จพ่อ

อากาสในวันนี้ค่อนข้างหนาวฟ้าขมุกขมัวลมโชยแผ่วๆแป๋มนั่งซึมอยู่ที่หน้าบ้าน“วันนี้เราจะมาทำหัวไช้เท้าดองหวาน และเผ้าไช่ (ในที่นี้คือการดองแบบเจี้ยงไช่ และเผ้าไช้คล้ายกิมจิ) ”ฮูหยินเฉินพูดขึ้นดึงดูดความสนใจของแป๋มที่ขยับเข้ามาใกล้ท่าทีสนใจออ่างที่สุด แมมโมรี่ไว้หมดแล้วเกรงว่าหากกลับไปนี่แป่มจะต้องทำเป็นทุกอย่างและจะต้องมีทุกอย่างที่อยากทำเจี้ยงไช่ (酱菜เสียงจีนกลาง)ผักดองประเภทเจี้ยงไช่ เป็นการเอาผักสดมาหมักเกลือ พอหมักจนผักเค็มได้ที่แล้ว ต้องเอามาลดความเค็มในตัวผักลง ด้วยการหีบบีบเอาน้ำเกลือในผักออก หรือแช่ในน้ำสะอาด เพื่อชะเกลือในผักออก จากนั้น จึงหมักต่อด้วย “เจี้ยง” หรือซอสต่างๆ หรือซีอิ๊ว ให้กลิ่นรสของ “เจี้ยง” ซึมเข้าไปในเนื้อผัก ก็จะได้ผักดองเจี้ยงไช่ชาวจีนเอาพวกแตง ขิง ถั่ว หัวผักกาด ผักกาดขม ผักกาดหอม กระเทียม ข่า รากบัว กระทั่งถั่วลิสง มาดองทำเป็นเจี้ยงไช่ได้หมด จนดูเหมือนว่า ไม่มีผักชนิดไหนที่เอามาทำเจี้ยงไช่ไม่ได้“ท่านแม่ ท่านแม่จะดองแบบไหนกัน”“ข้าจะดองสูตรลับของบ้านเรา”ลงมือหั่น หัวไชเท้าที่ล้างจนสะอาดสะอ้าน เป็นท่อนๆ แป๋มไม่รอช้ารีบลงมือหั่นหัวไช้เท้าเช่นกัน ฮูหยินเฉินหั

เพราะความหนึบของเมล็ดข้าว ท่านเฉินผายมือให้กับแขก ที่อาวุโสกว่าเป็นการให้เกียรติ“เชิญ ท่านซง”ซงหยางยิ้มอย่างภาคภูมิ ใช้ตะเกียบในมือ คีบชิ้นเห็ดหอมปนไปด้วยแครอทจากไข่ตุ๋นเข้าปากรสชาติเค็มของเครื่งปรุงและหวานของแครอทบวกกับนุ่มหนึบของเห็ดหอม พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ จากใบผักชี ซงหยางเลิกคิ้วสูงไม่คิดว่าอาหารพื้นบ้านที่ไร้การเสกสรรจนเลิศหรูจากในห้องเครื่องจะรสดีเพียงนี้“อร่อยมาก”เสี่ยวซงอมยิ้ม ทุกคนเริ่มลงมือกิน แป๋มคีบเห็ดหอมในถ้วย ตุ๋นไก่เห็ดหอมใส่ปาก น้ำซุปหวานฉ่ำลิ้นซึมเข้าไปสู่เนื้อเห็ดหอมที่หวานหอมนุ่มละมุน เห็ดหอมสดๆ เมื่อนำมาปรุงอาหารกับให้ความรู้สึกหอมนุ่ม แม้ความหนึบจะน้อยกว่าเห็ดหอมแห้งแช่น้ำแต่รสหวานกับเด่นชัดกว่าเห็นๆ ข้าวสาลีเม็ดสีน้ำตาลถูกพุ้ยเข้าปากรสกลมกล่อม ใช้ช้อนตักน้ำขึ้นมาซดให้คล่องคอ ไข่ตุ๋นพร่องไปไม่น้อยแป๋มรีบคีบเนื้อเห็ดในไข่ตุ๋นใส่ปากบ้างเนื้อไข่ฟูฟอง เพราะมีอากาศแทรกเข้าไปรสสัมผัส ไม่อ่อนนุ่มเหมือนไข่ตุ๋นที่ไม่ได้ตีไข่ แต่ทว่ากับให้ความรู้สึกอร่อยกว่าไข่ตุ๋นนุ่มนิ่มที่พวกแม่ค้าไข่ตุ๋นชอบทำกัน รสดีจนต้องเผลอเคี้ยวและกลืนลงไปอย่างรวดเร็ว เหมือนเคยที่ทำเมื่ออยู่โลก

“เจ้าไม่อยากให้ข้าไปหรือไร”“อยากไปก็ไปเลย”แป๋มหันหลังให้ เสี่ยวซงยิ้ม“ยังไม่ไปจนกว่าจะได้ใจแม่นางผู้นี้”จูจิ้นเดินหลบออกไปตอนไหน เสี่ยวซงกอดรวบร่างบาง (บางจริงๆ นะ) ไว้ในอ้อมแขน“ได้ใจแล้วก็จากไปสำคัญตรงไหนกัน”“สำคัญตรงที่วันนี้ข้ามีเจ้า หากเจ้ามีใจ วันต่อไปข้าจึงจะมีแรงใจ เพื่อจะให้มีเจ้าข้างกายในทุกๆ วัน”แป๋มยิ้มเอียงอายแสร้งมองดวงจันทร์ที่ลอยเด่นบนฟากฟ้า อ้อมกอดอบอุ่น จนอยากจะทิ้งตัวลงนอนมันเสียตรงนี้ หากว่าไม่รู้สึกว่าตัวเองตอนนี้ต้องหยิ่งเสียหน่อยสาวโบราณต้องหยิ่ง ห้ามใจง่ายใช่ไหม555เสียงด้านในเงียบเสียงไปหมดแล้ว ซงหยางฟุบหน้าลงบนโต๊ะข้างจอกสุราตรงกันข้าม ท่านเฉินเองก็นอนฟุบหน้าลงเช่นเดียวกัน สุราหมดไปทั้งไห อากาศเริ่มหนาวเหน็บ“ไปนอนเสีย อากาศเย็นมากแล้ว”เสี่ยวซงพูดขึ้นข้างหู จุมพิตที่หน้าผากของแป๋มเบาๆ“คืนนี้ คืนนี้…”แป๋มตั้งใจจะบอกว่าคืนนี้เป็นคืนที่ดีที่สุดแต่พูดไม่ออก“คืนนี้ ข้าคงนอนไม่หลับ คงคิดถึงเจ้าทั้งคืน หากยังชักช้าเกรงว่าข้าจะไม่ให้เจ้านอนเสียแล้ว”เสี่ยวซงต่อคำให้เสียเอง แป๋มหน้าแดงลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในบ้าน เสี่ยวซงอมยิ้ม เขาเป็นถึงเพียงนี้เชียวหรือ คำหวานพ