All Chapters of The devil's Lover ❤️ เล่ห์รักยัยตัวร้าย: Chapter 71 - Chapter 80

วันประชุมผู้ถือหุ้น AK Group“จะไม่เข้าประชุมด้วยกันจริงๆเหรอคะ”น้ำเสียงออดอ้อนที่เอ่ยชิดริมใบหูของกอหญ้าทำให้ดวงตาที่เดิมทีกำลังจดจ้องตัวหนังสือที่อยู่ในมือพลันเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของคนรักที่ตอนนี้กำลังกอดเธอไม่ยอมปล่อยแถมยังถูไถใบหน้าไปมาบนไหล่มนของกอหญ้าราวกับลูกแมวน้อยขี้อ้อนทำเอาเตชินทร์ที่นั่งอยู่ไม่ไกลเบือนหน้าหนีภาพความหวานชื่นตรงหน้าอย่างทนมองไม่ได้เขาไม่คิดเลยว่าเจ้านายของเขาจะหน้าไม่อายถึงเพียงนี้“ให้เตชินทร์เข้าไปด้วยน่ะถูกแล้วค่ะ กอหญ้าเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานเท่านั้นให้เข้าไปร่วมฟังการประชุมด้วยคงไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่?”เตชินทร์ที่หันหน้ากลับมามองคู่รักตรงหน้าพยักหน้ารัวๆราวกับลูกไก่จิกข้าวสารอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของกอหญ้า“แต่กอหญ้าเป็นแฟนพี่ภีมนะคะ”กอหญ้า “_”เตชินทร์ “_”ภีมวัจน์ T_Tนี่มันเหตุผลบ้าบออะไรกันช่างไร้สาระสิ้นดีท่านประธานของเขาทำไมถึงได้หน้าไม่อายเพียงนี้เตชินทร์อยากจะบ้าตาย“นี่มันเรื่องงานนะคะไม่ใช่เรื่องส่วนตัว”กอหญ้าถลึงตาใส่ภีมวัจน์ที่เบ้ปากคล้ายเด็กน้อยเวลาถูกขัดใจดวงตาคู่คมแดงระเรื่อราวกับจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อยิ่งทำให้เตชินทร์รู้สึกว่าไ

“ฮึก ฮือ เราจะทำยังไงกันดีนัย ? ทำยังไงดี ? ทำไมอยู่ ๆถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ? แม่เกลียดพวกมันเกลียดจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว เกลียด เกลียด กรี๊ด”คำถามของมารดาที่มาพร้อมเสียงร้องตะโกนอย่างคลุ้มคลั่งทำให้ดนัยค่อยๆดึงรั้งดารัณเข้าสู่อ้อมกอดเพื่อปลอบประโลมไหล่บอบบางที่สะอื้นไห้จนตัวโยนทำให้ดวงตาสีดำหม่นแสงความเจ็บปวดฉายวาบอยู่ในนั้นก่อนที่จะค่อยๆจางหายไปอย่างรวดเร็วกลายเป็นความแค้นฝังลึกถึงกระดูกที่ค่อย ๆเข้ามาแทนที่เมื่อหวนคิดไปถึงเหตุการณ์ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำมารดาของเขานั้นคลุ้มคลั่งตั้งแต่อยู่ในห้องประชุมมาจนถึงตอนนี้“ไม่ร้องนะครับแม่ ถึงวันนี้เราจะล้มเหลวแต่นัยสัญญาว่าวันหน้ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว”ดนัยให้คำมั่นสัญญาแก่มารดาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้ดารัณรู้สึกดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อยเสียงกรีดร้องร่ำไห้ยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องสองมือที่ถูกดนัยกอดเอาไว้พลันคว้าจับสิ่งของที่อยู่ใกล้มือเขวี้ยงลงบนพื้นสุดแรงด้วยความแค้นใจเจียนคลั่งเมื่อแผนที่เธอและลูกชายวางเอาไว้ถูกภีมวัจน์ทำลายจนพังย่อยยับสุดท้ายวันที่เธอรอคอยที่จะจัดการกับเด็กเหลือขออย่างภีมวัจน์ก็พลันห่างไกลออกไปท

เมื่อรถลีมูซีนสองคันตรงเข้ามาจอดหน้าบริเวณทางเข้าของโรงแรมแสงแฟลชที่เคยส่องประกายจนแสงแยงตาก่อนหน้านี้พลันพร้อมใจกันหยุดลงเมื่อเห็นผู้ที่เดินลงมาจากรถเป็นคนแรกใบหน้าหล่อเหลาของชายชราที่ยังคงแข็งแรงปรากฏต่อสายตาของผู้คนทำให้นักข่าวบางคนเกือบจะหยุดหายใจไปชั่วขณะเมื่อนักธุรกิจชื่อดังอย่างกฤษฎิ์ พิสิฐกุลวัตรดิลกที่เป็นดั่งเทพมังกรไม่เห็นหัวไม่เห็นหางมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของคิณ อัคนี สุริยวานิชกุลตามมาด้วยแก้มใสลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนนักธุรกิจที่ประพฤติตัวคล้ายบิดาไม่มีผิดเพี้ยนคือไม่ชอบออกงานสังคมวันนี้เธอควงคู่มากับสามีอย่างนายแพทย์วายุศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาล N ลูกเขยที่หน้าตาไม่ธรรมดาเช่นเดียวกับฐานะที่ก็ไม่ธรรมดาเช่นกันที่ไม่ว่าใครก็สืบหาข้อมูลไม่ได้ว่าลูกเขยของกฤษฎิ์คนนี้มีความเป็นมาอย่างไรทุกคนรู้เพียงว่าเขาเป็นหมอลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นเท่านั้นคนที่ลงมาจากรถต่อจากวายุก็คือเก้าทัพ พิสิฐกุลวัตรดิลกหนึ่งในนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จจนสามารถขยายกิจการไปยังต่างประเทศทั่วทั้งแถบเอเชียและยุโรปซึ่งวันนี้ควงคู่มากับภรรยาที่น้อยครั้งจะออกงานสังคมให้นักข่าวและผู้คนได้ยลโฉมสักครั้งใบหน้างดงาม

มหาวิทยาลัย A“อ๊าย ในที่สุดกูก็เรียนจบสักที”ซันนี่ที่เดินออกมาจากอาคารชั้นเรียนกรีดร้องด้วยความดีใจเมื่อการฝึกงานสิ้นสุดลงเธอกับเพื่อนสาวอีกสองคนก็รีบพากันมาที่มหาวิทยาลัยเพื่อทำเรื่องจบการศึกษาทันทีต่อจากนี้ไปพวกเธอก็ไม่ต้องตื่นแต่เช้าวิ่งหัวฟูเพื่อมาให้ทันเข้าเรียนภาคเช้าอีกแล้ว ฮือ ฮือ น้ำตาจะไหลซันนี่ดีใจที่สุด“เฮ้อ 4 ปีที่แสนทรมานในที่สุดกูหลุดพ้นสักที”ผิงผิงที่เดินตามหลังมาติดๆยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจในกลุ่มพวกเธอทั้งสามคนคนที่เรียนเก่งและรักเรียนที่สุดก็คงจะเป็นกอหญ้าเพื่อนสาวที่เรียนจบด้วยเกรดเฉลี่ย 4.00 คว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งไปครองได้อย่างง่ายดายในขณะที่เธอกับซันนี่นั้นเกรดเฉลี่ยได้แค่สามกว่าๆเท่านั้น“แล้วเรื่องที่บ้านสรุปว่ายังไง ?”สีหน้าของผิงผิงที่เบิกบานใจพลันหม่นหมองลงทันทีเธอลืมคิดไปเลยว่าไม่กี่วันก่อนหน้านี้พ่อของเธอได้เรียกเธอไปคุยถึงเรื่องเรียนต่อในระดับปริญญาโทที่ต่างประเทศซึ่งเธอได้เอ่ยคัดค้านหัวชนฝาในเมื่อเธอเรียนจบแล้วเธอก็อยากจะพักผ่อนและทำหัวสมองให้โล่งโดยที่ไม่ต้องมานั่งคิดหัวข้อการทำวิจัยหรือรายงานให้วุ่นวายแต่ดูเหมือนบิดาของเธอจะไม่เข้าใจถึงได้ยื่นค

ห้องฉุกเฉินเสียงฝีเท้าที่กำลังวิ่งมาทางห้องฉุกเฉินทำให้แก้มใสที่กำลังยืนมองส่งภีมวัจน์เข้าไปในห้องหันกลับมามองผู้มาใหม่ทันทีใบหน้าที่ซีดเซียวดวงตาที่แดงก่ำของกอหญ้าทำให้แก้มใสรู้สึกปวดใจไม่น้อยเธอเข้าใจความรู้สึกนี้ดีเพราะเธอเคยผ่านมันมาแล้วแต่สถานการณ์ของภีมวัจน์ครั้งนี้ไม่รู้ว่าหนักหนาสาหัสเพียงใดเพราะเมื่อเธอมาถึงคนก็ถูกเข็นเข้าไปด้านในแล้ว“แม่แก้มขา ฮึก ฮือ แม่แก้ม”ทันทีที่กอหญ้าเห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือมารดาร่างบอบบางของเธอก็พุ่งเข้ามากอดมารดาเอาไว้ทันทีน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ตลอดการเดินทางพลันไหลทะลักราวกับดอกไม้ต้องหยาดฝนทำเอาแก้มใสที่ไม่ทันตั้งตัวแววตาถึงกับไหววูบด้วยความตกใจปกติแล้วลูกสาวของเธอนั้นต่อให้เจอกับเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจมากแค่ไหนกอหญ้าก็คือกอหญ้าที่ยังคงไม่หวั่นไหวถึงแม้ว่าในใจจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตามแล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้น ? ทำไมลูกสาวของเธอถึงได้ร้องไห้ราวกับว่าโลกจะถล่มฟ้าจะทลายเช่นนี้ ?“ไม่ร้องนะคนเก่งของแม่ภีมวัจน์ต้องไม่เป็นอะไร แฟนของหนูร้ายกาจขนาดนี้แม่เชื่อว่ายมบาลไม่ชอบขี้หน้าของเขาหรอก”คำพูดติดตลกของแก้มใสไม่ได้ทำให้อารมณ์ที่เจ็บปวดขมขื่นและหดหู่