All Chapters of พิศวาสหวานซาตานยอดรัก: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่1.หญิงสาววัยย่างเข้าเบญจเพสในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้ายิ้มกว้างเมื่อเห็นชายหนุ่มซึ่งโบกมือให้เธออยู่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง หญิงสาวผู้มีใบหน้าสวยโดดเด่นซึ่งใบหน้าเรียวไข่นั้นประกอบด้วยดวงตากลมโตภายใต้คิ้วได้รูปเรียวโค้งราวกับวาดด้วยจิตกรเอก จมูกโด่งมีสันสวนได้รูปรับกับริมฝีปากอวบอิ่มที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดเครื่องหน้าทุกชิ้นของเธอสวยไม่เป็นรองใครซ้ำ ทั้งรูปร่างบอบบางระเหิดระหงอวบอัดในส่วนที่ถูกที่ควรแม้แต่หญิงสาวด้วยกันยังอดอิจฉาเธอไม่ได้ เธออยู่ในชุดเสื้อผ้าสีสันสดใสที่เปิดเผยนวลเนื้อขาวผ่องของตนอย่างมั่นใจ หญิงสาวเดินฉับๆ ด้วยท่าทางมาดมั่นดูโดดเด่นท่ามกลางผู้คนซึ่งต่างก็เดินไปมาทั้งเลือกซื้อของและเดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้าชื่อดังของมหานครแห่งนี้ กรุงเทพมหานคร... มหานครซึ่งรวมทุกสิ่งสรรไว้ในพื้นที่แคบๆ และแสนจะแออัด แต่ผู้คนมากมายก็ใฝ่ฝันที่จะเข้ามาทำงานอยู่กินในเมืองเมืองนี้ เมืองที่ไม่เคยหลับไหล...“พี่บิ๊กมานานรึยังคะ...” เมวี ทัศนไพศาล เอ่ยถามคู้หมั้นหนุ่มอย่างสดใสใบหน้าสวยยิ้มพรายอวดเรียวฟันขาวสะอาดราวไข่มุก“ยังไม่นานครับพี่เองก็เพิ่งมาถึง...” ชายหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้

ตอนที่3.ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาแล้วกระแทกปากลงมายังกลีบปากนุ่มที่กำลังจะอ้าปากด่าทอเขาอย่างลงทัณฑ์โดยที่เมวีไม่มีโอกาสได้ตั้งตัวอีกทั้งเธอก็รู้สึกชาวาบไปทั้งตัวและขยับร่างกายไม่ได้เลยได้แต่นอนนิ่งอยู่ใต้ร่างใหญ่โตของชายหนุ่มที่เธอรู้แต่เพียงว่าเขาคือผู้ชายของแม่เลี้ยงและเขาก็กำลังจะข่มเหงเธอ... ออสการ์บดจูบร้อนแรงกับริมฝีปากบางระเรื่ออย่างโกรธกรุ่นในคราแรกแต่เมื่อสัมผัสถึงความเนียนนุ่มหอมละมุนจากโพรงปากสาวความรุนแรงของอารมณ์ก็ลดลงไปทันที ชายหนุ่มพรมจูบไปตามกลีบปากบวมเจ่อเพราะแรงจุมพิตของตนเรื่อยมายังแก้มแดงจัดอยู่ในแสงสลัว ร่างงามผุดผาดที่เขาพยายามไม่ใส่ใจและคิดว่ามันไม่สามารถปลุกเร้าอารมณ์ของเขาได้นั้นนุ่มละมุนน่าสัมผัส และความคิดเช่นนั้นก็สลายไปตั้งแต่เขาเห็นเธอเปลื้องผ้าออกจากร่างกายแล้วแต่เขาก็พยายามหักห้ามใจและบอกตัวเองให้ต้านทานเสน่ห์ของเธอให้ได้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผล...“ถ้าผู้ชายคนนั้นที่ป้าหมายถึงพี่บิ๊กล่ะก็ หนูเมยังไม่เคยปล่อยตัวไปกับเขานะคะและเขาก็ยังไม่มีลูกไม่มีภรรยาด้วย ใครจะมากล่าวหาหนูเมแบบนั้นได้ล่ะคะ”“มันเป็นสิ่งที่ฟังแล้วทำให้ป้าเหลือคว

ตอนที่5.เมวีกระทืบเท้าเร่าๆ ชี้หน้าด่าเขาไฟแลบดีที่ว่าห้องนอนทุกห้องของบ้านเป็นห้องเก็บเสียง เสียงกรีดร้องด้วยความโกรธเกรี้ยวของหญิงสาวจึงไม่ดังเล็ดลอดไปให้ใครได้ยิน“แหม หน้าตาก็สวย หุ่นก็อึ๋มน่าฟัด แต่ปากนี่ มีน้องหมาหลายตัวเหลือเกินนะครับคุณหนูเมวี อ้อ... อีกอย่างคำพูดหยาบคายแบบนี้ทำให้ฉันนึกถึงอะไรรู้มั้ย... นึกถึงโสเภณีข้างถนนไงล่ะ... หึหึ”ออสการ์พูดอย่างยียวนแต่ทุกคำล้วนแล้วแต่เจ็บแสบกรีดลึกลงไปในใจคนฟัง ใบหน้าที่เมวีนึกชื่นชมในใจว่าหล่อเหลาราวเทพบุตรกรีกนั้นดูกระด้างเย็นชาจนเธอรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมากับแววตาของเขาผู้ชายคนนี้มีดวงตาที่สามารถฆ่าคนได้เลยทีเดียว...“ฉันจะเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้ายนะเมวี หากเธอคิดจะทำร้ายคุณทัศยาไม่ว่าจะด้วยการกระทำหรือคำพูด ฉันไม่เอาเธอไว้แน่! ...” พูดจบร่างสูงใหญ่ก็เดินออกไปจากห้องของเธอโดยดีอย่างไม่สนใจคนที่ยืนหน้าดำหน้าแดงมองเขาด้วยความเจ็บแค้นขัดเคือง“อะ ไอ้ ฝรั่งบ้า ฉันเกลียดแก!”ร่างสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตรก้าวยาวๆ อย่างมั่นคงไปยังห้องท่านประธานใหญ่ของทัศนไพศาลกรุ๊ปโดยไม่มีความรู้สึกตะขิดตะขวงใจหรือใส่ใจสายตาหรือคำพูดของคนที่พูดถึงเ

ตอนที่7.ออสการ์กรอกเสียงคุยกับปลายสายแต่ดวงตาคมไม่ละจากร่างบางที่ลนลานขยับกายไปสุดมุมโซฟาแล้วจัดแจงเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่ด้วยท่าทางเงอะงะใบหน้าสวยแดงก่ำผมเผ้ายุ่งเหยิงดูน่าปรารถนาจนเขาปวดหนึบไปทั้งแก่นกลางกายชาย...“ครับแล้วผมจะไปรับ รอที่นั่นล่ะครับ ครับ...” ออสการ์วางสายแล้วลุกขึ้นก้าวไปคว้าแขนเรียวของคนที่กำลังจะเดินไปที่ประตูไว้ แล้วบังคับให้เธอหันมาเผชิญหน้าอย่างผู้ที่เหนือกว่า“จะไปไหนล่ะคนเก่ง แน่จริงก็อยู่ทำงานให้เต็มวันสิครับ เอ... ทำหน้าแบบนี้ อยากต่อให้จบใช่หรือเปล่า...”น้ำเสียงนั้นเย้ยหยันยิ่งนัก เมวีเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาเขียวขุ่น ยกมือขึ้นหมายจะตบหน้าหล่อเหลาให้สาแก่ความเจ็บใจที่เธอเกือบจะพลีกายให้เขาเชยชมแล้วถึงสองครั้ง ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเธอกับเขาเพิ่งทะเลาะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย มันน่าอายนัก แต่คนตัวโตที่มองเธอด้วยดวงตาพราวพรายยกนิ้วชี้ส่ายไปมาตรงหน้าเธอเหมือนยั่วเย้า...“อ๊ะๆ ถ้าไม่อยากต่อก็บอกกันดีๆ สิ ถึงกับจะตบจะตีกันเลยเหรอที่ฉันไม่ต่อให้หายอยาก หรือจะกันต่อเลยมั้ยจ๊ะคนสวย หึหึ”“กรี๊ดดดด ไอ้บ้า คนทุเรศ หยาบคาย ใครอยากจะทำแบบนั้นกับนายกัน หลงตัวเองที่สุด”“อ้าว

ตอนที่9.“ทำไมฉันจะต้องไปเรียนรู้หรือก้มหัวให้ไอ้แมงดานั่นด้วย บริษัทนั่นก็เป็นของฉัน ทุกอย่างที่พวกเธอเสวยสุขอยู่นี่ก็ของของฉัน อย่ามาทำเป็นหวังดีหน่อยเลยคุณยา อีกอย่างคนอย่างเมวีไม่จำเป็นต้องไปก้มหัวเรียนรู้กับผู้ชายของคุณ”“คุณหนูคะ คุณหนูไม่เข้าใจ คือฉัน...”“ไม่ต้องพูด เรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้ ดูแลตัวเองก่อนเถอะฉันอยากจะรู้นักว่าเมื่อวันเปิดพินัยกรรมของคุณพ่อในวันเกิดของฉัน คุณพ่อจะโง่อะไรให้คุณบ้าง ท่านคงไม่รู้หรอกว่าเมื่อท่านจากโลกนี้ไป เมียผู้แสนดี เมียสุดที่รักของท่านจะตลบหลังท่านเจ็บแสบแค่ไหน...”เมวีกล่าวอย่างเหยียดหยันและเจ็บปวดแทนบิดา ในขณะที่คนฟังน้ำตาไหลพราก ใบหน้างามแม้ร่วงโรยไปตามวัยนั้นซีดขาว มือบางที่กุมอยู่ที่หน้าอกข้างซ้ายสั่นระริก กายผอมบางสั่นสะท้านโงนเงนเหมือนจะล้มและก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เมื่อคุณทัศยาเซถลาจะล้มลง เมวีซึ่งยืนมองอยู่ก็ตกใจถลาเข้าไปหมายจะประคองร่างของคุณทัศยาไว้แต่สุดท้ายก็ไม่ทัน ภาพที่เห็นจึงเหมือนกับว่าเธอผลักให้นางล้มไปเสียอีกซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ออสการ์เปิดประตูเข้ามาเห็นพอดี...“นี่เธอทำอะไรแนนนี่...” ชายหนุ่มเข้าไปประคองร่างที่นอนแ