บททั้งหมดของ พิศวาสร้อนซ่อนรัก: บทที่ 31 - บทที่ 40

“แล้วเราจะเชื่อคำพูดพี่แพทได้สักแค่ไหนวะ เรื่องที่เขาบอกว่าจะรับผิดชอบ” “ไม่รู้สิ อันนี้ก็คงต้องดูกันต่อไป” ลักขณายักไหล่ให้ เพราะเธอก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน ภัทรานิษฐ์นั้นรักพัฒน์ชนะมากเพราะยังเก็บลูกของเขาไว้ แต่พัฒน์ชนะจะคิดยังไงกับภัทรานิษฐ์นี่สิคือประเด็นหลัก ที่บอกว่าจะรับผิดชอบเพียงเพื่อต้องการลูก มันก็ดูร้ายกาจสำหรับภัทรานิษฐ์เกินไปไหม ถ้าเป็นไปได้เธอนั้นอยากให้ทั้งสองคนรักกันจริงๆ มากกว่า และถ้าเป็นไปไม่ได้อย่างที่คิดก็ขอให้พัฒน์ชนะหายตัวไปซะ แต่ก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอคิดจะถูกหรือเปล่า“คิดแล้วกลุ้มจริงๆ ชวนหิวด้วย” พูดจบศิรดาก็ลูบหน้าท้องของตัวเองไปมา “แกนี่ ยิ่งท้องยิ่งเดาอารมณ์ยาก สามีแกไม่บ่นหรือไง” “ไม่เห็นจะบ่น” “เหรอ ว่าแต่พี่คริสของแกมีสิทธิ์บ่นด้วยเหรอยะ” คำแซวของลักขณา ทำให้ว่าที่คุณแม่ยิ้มให้ “ไม่มี...”“สามีแกนี่ประเสริฐจริงๆ” 

“นี่มันเรื่องบ้าอะไร” “ใช่ บ้ามากและถ้าพี่กลับมาเพียงเพื่อต้องการแค่จะพิสูจน์ว่าน้องพลอยคือลูกของพี่หรือเปล่า อย่าทำแบบนั้นเลย เพราะคนที่จะเจ็บปวดคือน้องพลอย และเก๋ขอบอกไว้ตอนนี้ว่าพี่จะไม่มีทางสมหวัง เพราะยี่หวาจะไม่ยอมแน่นอน”“แต่ถ้าพี่ต้องการทั้งสองคนล่ะ เก๋จะช่วยพี่ไหม” คำพูดของพัฒน์ชนะ ทำให้ลักขณาตกใจไม่น้อย ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนเหมือนกัน จะเชื่อได้แค่ไหนก็ไม่รู้ “ขอคิดดูก่อน อีกอย่างที่พี่พูดออกมาแบบนี้ คิดดีแน่แล้วอย่างนั้นเหรอ รู้แน่แล้วหรือไงว่าน้องพลอยคือลูกใคร” “รู้...ถึงไม่ใช่ลูกพี่ พี่ก็จะรับ” “ต๊าย...พึ่งรู้ว่าพี่เป็นผู้ชายดีเลิศ ประเสริฐศรีเสียจริงๆ” ลักขณาเอ่ยอย่างประชดประชันตามเคย ไม่รู้ว่าพัฒน์ชนะกินยาผิดหรือลืมเขย่าขวดก่อนกินหรือเปล่า ถึงได้พูดแบบนั้นออกมาได้ “ว่าไงเก๋ จะช่วยพี่ไหม” “บอกแล้วขอคิดดูก่อน เพราะเก๋ไม่เชื่อพี่ง่ายๆ หรอก” “พี่ยังไม่รู้ความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้หรอกนะว่าค

ภัทรานิษฐ์เริ่มหวั่นใจกับการมาของพัฒน์ชนะ แต่เธอยังทำตัวให้เป็นปรกติ ไม่ได้แสดงออกให้เห็นว่าใจเธอนั้นร้อนรนแค่ไหนมีบางครั้งที่อยากหอบลูกหนี้ไปไกลๆ แต่นั่นคือทางเลือกสุดท้ายที่เธอจะทำ เช้านี้คุณแม่คนสวยขับรถมาส่งพลอยไพลินที่โรงเรียนอนุบาล ก่อนจะเข้าประตูที่มีคุณครูยืนรอรับอยู่ ภัทรานิษฐ์ก็หอมแก้มลูกทั้งสองข้าง เหมือนที่ทำทุกวัน“เป็นเด็กดีและสนุกกับการมาโรงเรียนนะคะลูก” “ค่ะ” พลอยไพลินเอ่ยรับเสียงใส ก่อนจะหอมแก้มแม่กลับด้วย จากนั้นจึงเดินเข้าไปในโรงเรียน ท่าทางคร่องแคร่ว เมื่อเจอเพื่อนก็จับมือเดินเข้าไปห้องด้วยกัน “คุณยี่หวา เย็นนี้พอจะมีเวลาว่างไหมครับ” ศุภวุฒิที่เห็นภัทรานิษฐ์ยืนอยู่หน้าโรงเรียน เขาจึงรีบเข้ามาหา“ครูใหญ่มีอะไรหรือเปล่าค่ะ” “ผมจะชวนคุณยี่หวากับน้องพลอยไปหาอะไรอร่อยกินน่ะครับ” “ได้ค่ะ” คำตอบรับของภัทรานิษฐ์ ทำให้ศุภวุฒิยิ้มออกมา เพราะคิดว่าเธอจะปฏิเสธเสียอีก “ขอบคุณครับ” “ค่ะ” ภัทรานิษฐ์ยิ้มให้ศุภ

“คุณครูใหญ่จะไปเที่ยวบ้านน้องพลอยเหรอคะ” พลอยไพลิน ไม่ค่อยเข้าใจคำถามของศุภวุฒินัก เด็กหญิงจับใจความได้แต่ตีความหมายไปคนละทาง“ไม่ได้ไปเที่ยว แต่....” “คุณวุฒิคะ เรื่องนี้เราไว้คุยกันสองคนได้ไหม” ภัทรานิษฐ์เอ่ยค้านขึ้น ศุภวุฒิจึงได้ทีสวมแหวนลงไปบนนิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาวแบบไม่รอให้เธออนุญาต “ครับ แต่วันนี้ผมอยากให้คุณยี่หวารับแหวนวงนี้ไว้” “แต่ว่า...” ภัทรานิษฐ์จะเอ่ยค้าน ยิ่งตอบย้ำคำตอบ ศุภวุฒิสลดลงไปนิดหน่อยกับท่าทางของเธอ แต่สำหรับพัฒน์ชนะที่เอาแต่มองหน้าภัทรานิษฐ์อยู่นั้น ชายหนุ่มเดือดปุดๆ กับการที่เห็นว่าเธอรับแหวน วงนั้นไว้ แถมยังสวมบนนิ้วนางข้างซ้ายอีก “คำตอบของอคุณยี่หวาคือปฏิเสธใช่หรือเปล่า” พูดจบหัวใจของศุภวุฒิก็หวิวๆ “ใช่ค่ะ ฉันคิดกับคุณวุฒิแค่เพื่อนเท่านั้นจริงๆ” “ผมพอจะทราบดี แต่ก็ยังยื้อ คิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่าพอจะมีทางเปลี่ยนใจคุณยี

ความรู้สึกที่น่ารังเกียจและขยะแขยงยามที่พัฒน์ชะสัมผัสร่างกาย ที่ภัทรานิษฐ์ผลักไสให้ออกห่าง ปฏิเสธทุกทางว่าเธอจะไม่ยอมให้เขารังแกหรือข่มแขงอย่างใจแข็ง แต่สุดท้ายแล้วร่างกายและจิตใจกลับทรยศ เฝ้ารอคอยไออุ่นจากผู้ชายแสนร้ายกาจที่ชื่อพัฒน์ชนะ ซึ่ง ภัทรานิษฐ์เองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ความโหดร้าย ป่าเถื่อนที่เขาทำไว้กับเธอ ทำไมถึงยังไม่ลืม ไม่จำให้ขึ้นใจ กลับโหยหาสัมผัสแบบนั้น“ปล่อย!” น้ำเสียงสั่นๆ ของภัทรานิษฐ์เอ่ยสั่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วเจ้าตัวและคนฟังก็ไม่ได้นับ มันช่างเป็นคำพูดที่ไร้ประโยชน์เสียจริงเพราะพัฒน์ชนะไม่มีทางทำมันอย่างแน่นอน ชายหนุ่มยังคงสำรวจร่างกายของภัทรานิษฐ์ด้วยมือและริมฝีปากไม่หยุด ร่างบางสะท้านทั้งความรู้สึกกลัวทั้งต้องการ ช่างสับสนกันไปหมดแล้ว “ไม่!” ชายหนุ่มที่ตอนนี้ลดใบหน้าลงต่ำจนถึงหน้าอกอวบอูมของภัทรานิษฐ์เอ่ยบอก เขาจะไม่ยอมหยุดไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ตาม ริมฝีปากร้อนๆ คลอเคลียฐานของดอกบัวคู่งาม ภัทรานิษฐ์นั้นห่อตัวหลบ ส่ายหน้าบอกว่าไม่จนผมสยายเต็มโต๊ะ มือที่ถูกมัดไขว้ไว้บนศีรษะกำเข้าหากันอย่างอดกลั้นในความรู้สึก แต่เธ