All Chapters of พิศวาสร้อนซ่อนรัก: Chapter 51 - Chapter 60

ทางด้านพัฒน์ชนะที่บินมาคุยธุรกิจที่มาเลเซีย ชายหนุ่มยังตกลงเรื่องการซื้อขายไม่ได้ เพราะต้องรอให้เจ้าของที่ดินตัดสินใจอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ก่อนหน้ารับปากว่าจะขายให้แท้ๆ เขาจึงบินมาด้วยตัวเอง แต่พอมาถึงกลับเล่นแง่ และต่อรองเรื่องราคาอีก พัฒน์ชนะจึงต้องอยู่และแสตนด์บายให้พร้อม เพราะเจ้าของที่ดินจะนัดมาเอง ทางเขาจะไปเจาะจงไม่ได้ ปัญหานี่แหละคือสิ่งที่ชายหนุ่มไม่ชอบเอาเสียเลย เพราะรู้สึกมันเสียเวลาแต่เขาก็ต้องรอ ทั้งๆ ที่ใจนั้นอยากกลับเมืองไทยจะแย่แล้วแต่ละวันที่อยู่มาเลเซีย พัฒน์ชนะโทรศัพท์หาลูกน้องที่ให้คอยดูแลภัทรานิษฐ์หลายต่อหลายครั้ง แต่ยังดีที่หญิงสาวไม่หนีหายไปไหน กลับไปเมืองไทยคงต้องจัดการให้จบๆ ไม่ต้องมานั่งเครียดทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวแบบนี้ ทำอะไรไม่ได้นอกจากการนั่งรอเวลา ผ่านมาวันแล้ววันเล่าจนถึงวันเสาร์เข้าไปแล้ว ก็ยังไม่ได้รับการติดต่อ “ทางนั้น ยังไม่ติดต่อมาอีกหรือไง” พัฒน์ชนะเอ่ยถามลูกน้องที่ส่งมาทำงานที่นี่นานแล้ว “ยังเลยครับ”“วุ่นวาย ถ้าไม่ติดว่าฉันอยากได้ที่ตรงนั้น ไม่มีทางที่ฉันจะนั่งรอแบบนี้แน่”

พัฒน์ชนะเดินทางกลับจากมาเลเซียในเช้าวันรุ่งขึ้น โดยนั่งเครื่องในเที่ยวแรกเลยก็ว่าได้ พอลงเครื่องที่สนามบิน ชายหนุ่มก็รีบตรงมายังบ้านของภัทรานิษฐ์ทันที โดยใจนั้นจดจ่อกับการได้พบหน้าทั้งสองคนมาก แต่ขณะนั้นพลอยไพลินก็แต่งตัวสวยรอจะไปทะเลภัทรานิษฐ์ยกกระเป๋าไปไว้ในรถ รวมทั้งของกินพวกนม ขนมและแซนวิชสำหรับลูกด้วย แต่ก่อนจะเดินทางคุณแม่คนเก่งก็ทำอาหารเช้าให้ลูกได้กินเสียก่อน ซึ่งพลอยไพลินก็กินได้เยอะเป็นพิเศษใจของเด็กหญิงนั้นจดจ่อกับภาพของทะเลเต็มที่แล้ว“อิ่มแล้วเหรอคะ”“ค่ะ” พลอยไพลินเอ่ยรับคำถามของแม่ ภัทรานิษฐ์นิ่วหน้าคิ้วขมวดเพราะรู้สึกเจ็บท้องน้อยด้านขวามากขึ้นกว่าเมื่อคืนนี้เธอกุมท้องตัวเอง แต่พยายามไม่แสดงออกให้ลูกเห็น จนกระทั่งความเจ็บนั้นหายไป เมื่อได้เวลาเดินทาง ภัทรานิษฐ์ก็จูงมือลูกไปที่รถเธอกลับมาล็อคประตูบ้าน ก่อนจะไปเปิดประตูรั้วรอที่จะขับรถออกไป แต่เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าลืมเอกสารสำคัญที่อุตส่าห์เตรียมไว้ สุดท้ายก็ลืมจริงๆ ภัทรานิษฐ์ไขกุญแจเข้าไปในบ้านอีกครั้ง ซึ่งพลอยไพลินก็ยืนรออยู่ข้างรถ ไม่ได้ไปซนที่ไหนเหมือนกัน พอเห็นแม่เดินกลั

“พัฒน์ชนะ”“หา…พี่แพทเหรอ” อุทานที่สอง ทำให้รัชยศที่นั่งอยู่ข้างๆ ภรรยาหันกลับมามองทันที เพราะท่าทางของศิรดานั้น ตาโตเป็นไข่ห่านไปแล้ว ก่อนที่พัฒน์ชนะจะเอ่ยรับ “ครับ”“ละ… แล้วพี่ไปอยู่กับหวาได้ยัง แล้วหวาเป็นยังไงบ้างน้องพลอยล่ะคะ”“พี่จะอยู่กับยี่หวายังไงก็ไม่สำคัญหรอก เอาเป็นว่าตอนนี้ยี่หวาปลอดภัยแล้ว ส่วนน้องพลอยก็นั่งอยู่ข้างๆ พี่ ฝนจะคุยด้วยไหม”  พัฒน์ชนะเอ่ยบอกอย่างเป็นกันเอง แต่ศิรดายังไม่ค่อยชินกับความสนิทสนมที่ชายหนุ่มยื่นให้ เพราะเมื่อก่อนก็ต่างคนต่างอยู่แต่พอเกิดเรื่องกับภัทรานิษฐ์นี่แหละ พัฒน์ชนะจึงเข้ามาในชีวิตมากขึ้น “มะ…ไม่เป็นไร เดี๋ยวฝนตามไปที่โรงพยาบาลเลย” เมื่อวางสายแล้ว ศิรดาก็ให้รัชยศมาส่งที่โรงพยาบาลทันที ขณะที่นั่งรถมาก็โทรศัพท์ไปบอกลักขณาเรื่องที่ภัทรานิษฐ์ไส้ติ่งแตก คนที่อยู่เชียงรายตกใจจนอยากบินกลับกรุงเทพฯ เสียตอนนั้น ไม่น่าล่ะเมื่อเช้าภัทรานิษฐ์ถึงไม่รับสายเธอ แต่ศิรดาขอไว้ เพราะเธอสัญญาจะดูแลภัทรานิษฐ์และพลอยไพลินเอง

“พี่อุ้มได้”“บอกให้ปล่อยลูกฉัน โอ๊ย...” คราวนี้ภัทรานิษฐ์ถึงกับพยายามลุก แต่ก็ต้องนิ่วหน้า เมื่อความเจ็บแผลผ่าตัดเล่นงานเข้า “หวา ใจเย็นก่อน เดี๋ยวแผลปริ” “ฝน ช่วยบอกให้ผู้ชายคนนี้กลับไปที ฉันไม่อยากให้เขาอยู่ในห้องนี้ รู้สึกหายใจไม่ออก” ภัทรานิษฐ์ไม่ยอมฟังเสียงค้านใดๆ การขยับตัวของเธอทำให้ศิรดาเห็นรอยผื่นที่ขึ้นบริเวณใบหน้าและลำคอหนักขึ้น ลามลงมาถึงแขน จึงเอ่ยถามเสียงตื่น “หวา แกมีผื่นขึ้น เป็นไรไหม”ไม่” ภัทรานิษฐ์ส่ายหน้าให้รู้สึกคันเหมือนกัน แต่ยังไม่มากเท่าอาการแสบจมูกและตาตั้งแต่รู้สึกตัวแล้ว ฝ่ายพัฒน์ชนะนั้นเร็วกว่า ชายหนุ่มใช้โทรศัพท์ภายในติดต่อพยาบาลหาทันที “คุณพยาบาล เข้ามาที่ห้องหน่อย” สิ้นคำพูดของพัฒน์ชนะไม่ถึงนาที พยาบาลคนหนึ่งก็รีบเปิดประตูเข้ามา ก่อนจะเอ่ยถาม เพราะเห็นญาติหน้าตาตื่นๆ “เกิดอะไรขึ้นคะ”“เธอมีผื่นขึ้นครับ จะแพ้ยาสลบหรือเปล่า” พัฒน์ชนะเอ่ยถาม ทำเอาภัทรานิษฐ์ไม่พอใจที่เขาวุ่นวายเรื่องขอ

“คุณรับโทรศัพท์แทนฉันเหรอ เสียมารยาท” ภัทรานิษฐ์แหวใส่ เธอเกร็งท้องจนเจ็บแผล ไม่ข่มความเจ็บไว้ “พี่ยอมรับผิด เขาโทร มาตาม เห็นว่านัดกันไว้ และฝากบอกว่าจะไม่ขายให้แล้ว”“แค่นี้เหรอ”“อืม… แค่นี้ หรือมีอะไรมากกว่านี้อย่างนั้นเหรอ” พัฒน์ชนะยังทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร ชายหนุ่มทำเพียงแค่เป็นคนส่งสารเท่านั้นซึ่ง ภัทรานิษฐ์พยายามจับพิรุจแต่ก็มองไม่ออก จึงคิดว่าเขาพูดจริงและคงยังไม่รู้รายละเอียดเรื่องที่เธอจะไปอยู่ชลบุรีก็เป็นได้ ไม่รู้แบบนี้ก็ดีแล้ว“เปล่า… แล้วอย่าคิดว่าการที่ฉันให้คุณดูแลน้องพลอย แล้วคุณจะได้...” ภัทรานิษฐ์พูดไม่ทันจบ พัฒน์ชนะก็เอ่ยค้าน“พี่รู้แล้ว ขอบใจที่ยอมให้พี่ทำแบบนั้น” “ถ้ามีตัวเลือกอื่น ฉันไม่มีทางทำแบบนี้” ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร เขาเดินกลับไปนั่งดูสารคดีสัตว์โลกที่ฉายเรื่องปลาวาฬกับพลอยไพลิน เด็กหญิงตัวน้อยถามนั่นนี่ ว่าปลาวาฬใหญ่แค่ไหน กินอะไร ทำไมต้องอยู่ในน้ำ และอีกสารพัดคำถามที่พัฒน์ชนะคอยตอบ ไม่ได้แสดงความรำคาญให้เห็นสักนิด