All Chapters of พิศวาสร้อนซ่อนรัก: Chapter 61 - Chapter 70

เช้าวันรุ่งขึ้นพัฒน์ชนะก็วุ่นตั้งแต่ลืมตาตื่นก็ว่าได้ เพราะเมื่อพลอยไพลินตื่น ชายหนุ่มก็จัดการอาบน้ำให้ก่อน แต่เด็กหญิงนั่งห้องน้ำทำธุระหนักเขาก็ออกมานอกห้องน้ำ เพราะพลอยไพลินยังอายไม่ยอมให้เขาเข้าไปด้วย ให้ช่วยแค่ตอนอาบน้ำ แต่เมื่อคืนเขารู้จากภัทรานิษฐ์แล้วว่าต้องทำอะไรต่อ เมื่อพลอยไพลินเสร็จธุระ เด็กหญิงตัวน้อยจะตะโกนบอกเอง นั่นคือเวลาที่เขาต้องเข้าไปเช็ดก้นให้ ซึ่งเช้านี้เขาก็ทำทุกอย่างได้ดี แม้จะไม่สมบูรณ์เท่าตอนที่ภัทรานิษฐ์ทำก็ตามพออาบน้ำเสร็จก็ได้เวลาแต่งตัว ที่ตอนนี้ในห้องพลอยไพลินมีคราบแป้งเต็มไปหมด เพราะทั้งสองคนเล่นสงครามแป้งกัน กว่าที่ พัฒน์ชนะจะจับตัวปูแสนซนอย่างพลอยไพลินให้ใส่เสื้อผ้าได้ เขาก็แทบหมดแรง จากชุดสวยๆ ที่ต้องใส่วันนี้ จึงเป็นเสื้อผ้าสลับชุดแบบมิกซ์และแมชท์แบบไม่ตั้งใจ ทางด้านภัทรานิษฐ์ก็ชะเง้อมองคอยาวหาว่าเมื่อไหร่ลูกจะมา“วันนี้น้องพลอยไม่ต้องไปโรงเรียน” พอแต่งตัวเรียบร้อยพลอยไพลินก็เอ่ยบอก ทั้งๆ ที่ชอบโรงเรียนมาก แต่ถ้าให้เลือกระหว่างไปโรงเรียนหรือหยุด พลอยไพลินดูจะขอหยุดมากกว่า “ค

“เอาน่ะ ให้พ่อลูก เขาอยู่ด้วยกันบ้าง”“ฝน ถ้าแกมาแล้วพูดแบบนี้ กลับไปเลยนะ”“ฉันก็ขอล้อเล่นนะแก อย่าจริงจังนักสิ” ศิรดารีบเอ่ยแย้งพูดแทงใจดำไม่ได้เลย ภัทรานิษฐ์เป็นโมโหใส่ตลอด “รู้ว่าพูดเล่น แต่ฉันไม่ชอบ”“เออ… เอานี่ของเยี่ยม กินเยอะๆ จะได้แข็งแรง” คนมาเยี่ยมพร้อมของกินเต็มมือ วางทั้งหมดลงบนโต๊ะ “แล้วนี่แกยังแพ้ท้องหนักอยู่หรือเปล่า”“อย่าทักสิ เดี๋ยวฉันก็อ้วกหรอก”“มีแบบนี้ด้วยหรือไง เพราะถ้าแกแพ้ท้องน้อยลงแล้ว ฉันอยากให้น้องพลอยไปอยู่กับแก…” ภัทรานิษฐ์ยังพูดไม่ทันจบประโยค ศิรดาก็วิ่งเข้าห้องน้ำ โก่งคออาเจียนออกมาทันที ส่วนหนึ่งคือการแกล้งแต่อีกส่วนคือของจริง เห็นแบบนี้ภัทรานิษฐ์ก็คงหมดหวังให้พลอยไพลินไปอยู่กับศิรดาชั่วคราวแล้ว “สงสัยจะไม่ได้ว่ะ” ศิรดาที่เดินตาแดงก่ำออกมาจากห้องน้ำเอ่ยบอก หลังจากอาเจียนอยู่หลายนาที ต้องแสดงให้สมบทบาทหน่อย เดี๋ยวภัทรานิษฐ์จับได้จะซวยเอา “ไม่เป็นไร ฉันเข้า

เมื่อกินข้าวอิ่ม พัฒน์ชนะกับอนุภพก็พาพลอยไพลินไปขึ้นลิฟต์แก้วตามที่ขอ ก่อนจะกลับมาที่ห้อง เพราะเด็กหญิงตัวน้อยหาวติดกันหลายครั้ง บ่งบอกว่าง่วงนอนแล้วแต่ก่อนนอนก็ต้องดื่มนม พัฒน์ชนะจึงลงไปเอาอุปกรณ์ที่เตรียมไว้ในรถเพราะคำสั่งของภัทรานิษฐ์ตั้งแต่เมื่อวานให้เขาเตรียมนมไว้เสมอ พอได้นมพลอยไพลินก็ดูจะหลับสบายมากขึ้น โดยที่พัฒน์ชนะให้เด็กหญิงนอนบนฟูกหนา มีหมอน ผ้าห่มและตุ๊กตาของโปรดพร้อมส่วนอนุภพก็ขอตัวกลับไปทำงานเหมือนกัน ตลอดเวลาที่ พัฒน์ชนะอยู่กับพลอยไพลิน ชายหนุ่มนั้นถ่ายรูปหรือคลิปของเด็กหญิงไว้ ก่อนจะส่งไปให้ภัทรานิษฐ์ดูผ่านทางโทรศัพท์ อัปเดตตลอดว่าพลอยไพลินกำลังทำอะไรอยู่ ภัทรานิษฐ์จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง ซึ่งก็เป็นแบบนั้นเพราะทั้งวันหญิงสาวโทรศัพท์มาหาพลอยไพลินแค่ไม่กี่ครั้ง จากที่ตั้งใจจะโทร ทุกชั่วโมง พอภัทรานิษฐ์โทร มาเขาก็ให้แม่ลูกคุยกันแต่เปิดสปีกเกอร์โฟนตามเคยภัทรานิษฐ์ที่นอนโรงพยาบาลเพราะผ่าตัดไส้ติ่ง พรุ่งนี้เธอสามารถกลับบ้านได้แล้วถึงแม้แผลจะยังไม่หายดี แต่หมอให้กลับไปพักผ่อน ห้ามยกของหนักหรือทำอะไรเกินตัว และจะนัดมาตัดไหมอีกครั้ง วันนี้ก็เช่นเดียวกับเมื่อวานที่

“คนนี้เหรอ อุ๊ย… น่ารักน่าชังจริงนะ”“ใช่” คนเป็นย่ารีบรับ แต่พลอยไพลินได้แต่ยืนนิ่งๆ สายตามองไปยังลิฟต์แก้วที่จะได้ขึ้นแล้ว ดูใจจดใจจ่อน่าดู“ชื่ออะไรคะ”  เพื่อนคนหนึ่งของนุชรีย์เอ่ยถาม แต่คนที่ตอบว่าพลอยไพลินชื่ออะไร นั่นคือนุชรีย์เอง เพราะตอนนี้อยากตอบทุกอย่าง เกี่ยวกับพลอยไพลินก็ไม่ปาน “ชื่อน้องพลอยค่ะ”“ว่าแต่ลูกใคร คุณแซมเหรอ” “ตาแพท” นุชรีย์เอ่ยตอบคำถามนั้น “เอ๊… ลูกชายคนเล็กของคุณนิด มีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่” ความสงสัยเกิดขึ้นกับเพื่อนของนุชรีย์ทันที “นานแล้วแหละ แค่ไม่เป็นข่าวเท่านั้น”“จริงเหรอ แบบนี้บรรดาลูกสาว หลานสาวของพวกเราก็อกหักแย่นะสิ”“พูดเว่อร์ไปนะ” นุชรีย์โบกมือให้ เพราะไม่เห็นท่าทีลูกชายเธอจะชอบพอลูกสาวหรือหลานสาวของบรรดาเพื่อนๆ สักคน “จริงสิที่ร้านเพชรของคุณยุพา มีเพชรคอลเลคชั่นใหม่ออกมา เราไปดูความงามกันไหมคุณนิด” “เอ่

Chapter 70แม้จะเจ็บแผลแต่เธอก็กัดฟันทนวิ่งต่อไปไม่หยุด ภาพผู้หญิงใส่ชุดคนไข้วิ่งไปตามถนนเป็นจุดสนใจของผู้คนไม่น้อย เหงื่อมากมายไหลท่วมตัวคนเป็นแม่ที่ห่วงลูกรักเสมือนแก้วตาด้วงใจของเธอ น้ำตาของ ภัทรานิษฐ์ไหลนองแก้มเพราะสงสารลูกและกลัวว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น ภาพที่เห็นคือพลอยไพลินนั่งร้องไห้หนักแค่นั้นหัวใจเธอก็แทบสลาย “เปิดประตูลิฟต์ได้แล้วครับ” เสียงเจ้าหน้าที่เอ่ยบอก หลังจากทำงานภายใต้ความกดดันมานานนับชั่วโมง พัฒน์ชนะรีบปรี่เข้าไปยืนหน้าลิฟต์ พอประตูเปิดออกก็ก้าวเข้าไปอุ้มพลอยไพลินไว้ทันที “น้องพลอย” “พาเด็กออกมาก่อนครับคุณพัฒน์ชนะ” หัวหน้าช่างเอ่ยบอก เพราะจะได้ปลอดภัยทั้งสองคน เสียงเฮของไทยมุงที่มายืนเอาใจช่วยก็ดังขึ้นทันที “โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวนะครับ ไม่ต้องกลัว” พัฒน์ชนะยอมออกมาจากลิฟต์ตามที่บอก ชายหนุ่มโยกตัวไปมาเพราะพลอยไพลินกอดคอเขาแน่น ตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด มือหนาลูบแผ่นหลังเบาๆ อย่างปลอบโยน นุชรีย์เองก็เข้ามาช่วยปลอบด้วย แต่พลอยไพลินยังคงเอาแต่ร้องหาแม่ “แม่จ