บททั้งหมดของ พิศวาสร้อนซ่อนรัก: บทที่ 81 - บทที่ 90

“แต่ไม่ทำ”“ถ้าจะพูดเรื่องนี้ ออกไปให้พ้นเลยนะ” คนขี้โมโหเงยหน้าขึ้นมองพัฒน์ชนะ ก่อนจะมองเขาตาขวาง “ครับๆ” ชายหนุ่มยกมือขึ้น เหมือนยอมแพ้แล้ว ก่อนจะเดินกลับออกไปจากห้องทำงานของเธอ วันนี้เขาไม่ค่อยมีงานจึงคิดอยากทำกับข้าวให้ภัทรานิษฐ์และพลอยไพลินกินเพราะพอจะมีฝีมืออยู่บ้าง แต่พอเปิดตู้เย็นก็ต้องส่ายหน้า เพราะมันมีแค่ไข่กับไส้กรอกพัฒน์ชนะขับรถออกไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า ภัทรานิษฐ์ได้ยินเสียงรถเขา แอบใจหวิวเล็กน้อยเพราะคิดว่าเขาไปแล้ว แอบย่องออกมาดูของใช้ของชายหนุ่ม พอเห็นว่าโน๊ตบุ๊คของพัฒน์ชนะยังวางอยู่ ที่เดิมก็ยิ้มออกมา แต่ก็หุบยิ้มทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆ ที่แอบดีใจ เธอกลับไปทำงานตามเดิม ยังดีที่ภัทรานิษฐ์มีลูกน้องดีงานที่ร้านจึงราบรื่น ไม่มีเรื่องให้กังวล หายไปเกือบสองชั่วโมง พัฒน์ชนะก็กลับมาพร้อมของกินเต็มไม้เต็มมือ มีผลไม้และอื่นๆ ด้วย ชายหนุ่มแทบจะเหมาซุปเปอร์มาเก็ตเหมือนกัน เพราะนั่นก็อยากทำให้ภัทรานิษฐ์กิน นี่ก็อยากทำให้พลอยไพลินได้กิน ทุกอย่างที่ซื้อมาไม่มีของเขาเลย มีแต่ของคนที่ชายหนุ่มอยากทำให

“ว่างๆ ออกไปหาอะไรดื่มกัน ไม่มีเอ็งข้าเหงาปาก”“แล้วจะโทร ไป” พัฒน์ชนะโบกมือให้เพื่อน อนุภพกลับออกไปจากห้องทำงานของผู้บริหารหนุ่ม แต่คนที่เปิดประตูเข้ามาหลังจากที่ อนุภพกลับไปได้ไม่นานนั่นคือพิพัฒน์ เพราะมีอะไรอยากคุยกับน้องชาย“เรื่องที่แม่พูดจริงหรือเปล่าแพท” ประโยคแรกของพิพัฒน์ก็ซัดไปตรงประเด็นไม่มีอ้อมค้อม“เรื่องที่แม่พูด เรื่องไหนครับพี่” พัฒน์ชนะเอ่ยทวน เพราะจะได้ตอบให้ตรงประเด็น ครั้งเดียว ทีเดียวจบเหมือนกัน “ก็เรื่องลูกกับเมียแกไง จริงเหรอ”“ครับ” คนเป็นน้องเอ่ยรับ หน้าตาแน่วแน่และจริงจัง “ปรับความเข้าใจกันได้หรือยัง” พิพัฒน์เอ่ยถามเพราะห่วง เนื่องจากเรื่องนี้แม่เขาก็กังวลเหมือนกัน เพราะจากที่ได้รู้ว่า น้องชายเขาร้ายกับแม่ลูกนั่นไม่น้อย “ใกล้แล้วครับ”“ถ้าปรับความเข้าใจกันได้แล้ว พามาให้พี่รู้จักด้วยนะ ได้ข่าวว่าลูกสาวแกน่ารักน่าชัง” คนเป็นพี่เอ่ยชม พิพัฒน์เองไม่เคยเห็นตัวจริงหรอก แค่เห็นผ่านรูปจากโทรศัพท์ของแม

“จะทำอะไร ปล่อยนะ” ภัทรานิษฐ์ดิ้นยุกยิกไปมาในอ้อมกอดของพัฒน์ชนะ พร้อมทั้งตีชายหนุ่มแรงๆ หลายครั้ง พึ่งคิดว่าเขามีนิสัยดีขึ้น ไม่ทำรุ่มร่ามกับเธอแล้วแท้ๆ แต่เธอคงคิดผิด “ห่วงพี่เหรอ” เขาไม่เคยมีโอกาสมองเข้าไปดวงตาคู่สวยตรงหน้ามานานหลายปี พอได้ใกล้ชิดก็เพิ่งจะรู้ว่าดวงตาตรงหน้ามันช่างเศร้าเสียยิ่งกว่าอะไร“เปล่า” คนที่ถูกกอดปฏิเสธเสียงแข็ง “ปากแข็ง” พัฒน์ชนะยื่นหน้ามาใกล้ ยิ่งได้กอดแบบนี้ชายหนุ่มก็ยิ่งอยากทำมากกว่ากอด “ปล่อยสิ…อื้อ...” เสียงต่อต้านของภัทรานิษฐ์หายไปเมื่อถูกพัฒน์ชนะจู่โจมขโมยจูบเธอไปอย่างรวดเร็ว ความตกใจทำให้หญิงสาวนั่งนิ่ง เผลอตัวไปกับสัมผัสของเขา แต่เพียงไม่นานพัฒน์ชนะก็ถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง “ค่อยหายเหนื่อยหน่อย”“จะทำทุเรศๆ แบบนี้อีกนานไหม ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย...” ภัทรานิษฐ์ออกแรงผลักชายหนุ่มให้ออกห่าง แต่ร่างกายเขาแทบไม่ขยับ รู้สึกโกรธตัวเองจริงๆ ที่ลงมาให้เขารังแกแบบนี้ “ไม่ไป ไม่ปล่อย”

พัฒน์ชนะขยับนิ้วเข้าออกช้าๆ และเร็วยิ่งขึ้น ลิ้นก็ยังทำหน้าที่สัมผัสจุดที่ไวต่อความรู้สึกของภัทรานิษฐ์อยู่อย่างต่อเนื่อง ใบหน้าของหญิงสาวเหยเก ร้องครางออกมาฟังไม่เป็นศัพท์ บางครั้งก็ขบเม้มริมฝีปากอิ่ม เธอบีบเคล้าคลึงหน้าอกของตัวเองตามอารมณ์ที่พวยพุ่ง ยิ่งยั่วยวนกระตุ้นอารมณ์ของพัฒน์ชนะมากขึ้นกว่าเดิมอีก ชายหนุ่ม ถอดถอนนิ้วออก ก่อนจะใช้ความเป็นชายที่แข็งขึงเต็มที่แล้วไปจดจ่อยังปากทาง และส่งมันแทรกเข้าไปในตัวภัทรานิษฐ์ ช้าๆ เนิบๆ อย่างมีจังหวะ “รู้สึกดีเป็นบ้า” พัฒน์ชนะเอ่ยชม ชายหนุ่มเป่าลมออกปากหนักๆ สลับกับครางซี้ดหลายครั้ง กับปฏิกิริยาการตอดรัดที่เกิดขึ้นภายในตัวภัทรานิษฐ์ แม้จะอยากขยับรุกล้ำเข้าออกเร็วกว่านี้แต่ชายหนุ่มกลับไม่ทำ เพราะอยากสัมผัสความรู้สึกแบบนี้ไปอีกนานๆ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ชายหนุ่มคลั่งตายกับเรื่องเซ็กส์แบบนี้มาก่อนแต่ยิ่งเขาขยับเข้าออกช้ามากเท่าไหร่ คนที่ทรมานไม่แพ้กันนั่นคือภัทรานิษฐ์ หญิงสาวส่ายหน้าให้ รับรู้ได้กับการขยับเข้าออกภายในตัวเธอ บางครั้งเธอถึงกับเอามือปิดปากกั้นเสียงร้องที่น่าอายนั้น และไม่รู้ว่าพัฒน์ชนะจะแกล้งเธอแบบน

“รู้ด้วยเหรอ” คำว่าวันนั้นของพัฒน์ชนะ ภัทรานิษฐ์พอจะเดาออกว่ามันคือวันไหน ถึงตอนนี้เธอไม่มีความคิดที่จะหนีอีกแล้วเพราะต่อให้หนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว แต่ถ้าในใจเธอมีแต่พัฒน์ชนะ มันก็เปล่าประโยชน์ “พอจะเดาได้”“คิดไว้ว่าจะไปจริงๆ นั่นแหละค่ะ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไป”“แล้วจะไปอีกไหม” น้ำเสียงของพัฒน์ชนะกังวล เพราะกลัว ภัทรานิษฐ์จะระแวงว่าความรักที่เขามีให้เธอมันไม่จริงจังอีก “ถ้าพี่แพทไม่ต้องการหวากับลูก เราก็จะไป”“ต้องการสิ ใครบอกว่าไม่ต้องการ มีเมีย มีลูกน่ารักแบบนี้ทิ้งได้ไง” ชายหนุ่มเอื้อมมืออีกข้างขึ้นมาลูบใบหน้าของเธอเบาๆ “ขอบคุณนะคะ”“พี่ต่างหากที่ต้องขอบคุณ ที่ยี่หวาอภัยให้พี่”“ขอบคุณที่รักหวา รักน้องพลอย” ภัทรานิษฐ์สัมผัสมือของ พัฒน์ชนะที่ลูบใบหน้าของเธอเบาๆ รู้สึกอบอุ่นและมีความสุขมากที่มีวันนี้ ก่อนหน้ามันคือความฝันลมๆ แล้งๆ ของเธอที่อยากให้พัฒน์ชนะหันมามองและรักเธอบ้าง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เป็นเพียงความฝันอีกแล้ว