All Chapters of เล่ห์รักร้าย: Chapter 51 - Chapter 60

ตอนที่52.“โอว.. สุดยอดไปเลยปรางจ๋า ดีมาก ขยับแบบนั้น แรงๆ เลยที่รัก”นิโคลัสครางกระเส่าไม่แพ้กัน เอ่ยปากชื่นชมเมื่อเธอกระดกสะโพกพลิ้วส่ายร่อนรับแรงกระแทกหนักๆ จากเขาอย่างไม่เหนียมอาย เฌอปรางทั้งส่ายทั้งหมุนวนสะโพกระรัวด้วยความเมามันในอารมณ์รักที่คุโชน อยากจะปลดปล่อยความเสียวซ่านที่แสนทรมานไปเสียที“อ๊ะๆ อ๊า...พี่นิคกี้ขา...อ้ายยยย...” เสียงหวานครางพลิ้วอย่างสุขสมลืมตัวเมื่อสามารถข้ามไปคว้าสวรรค์สวาทไปได้อีกครั้ง และมันทำให้นิโคลัสไม่อาจจะทานทนกับแรงติดรัดตุบๆ ที่แก่นกายได้ ชายหนุ่มโย้ตัวขึ้นสูงแล้วผลักร่างบางให้นอนลงบนที่นอนยับย่น ท่อนขาแกร่งคร่อมร่างบางไว้ในอาณัติ แล้วขยับตอกตรึงแก่งกายลงบนเนินสาวฉ่ำเยิ้มด้วยน้ำหวานสวาท ในขณะที่เฌอปรางก็ร้อนเร่าซ่านเสียวขึ้นมาอีกครั้ง มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นหลับตาพริ้ม ส่งเสียงครางกระเส่าผสมไปกับเสียงครางหนักๆ ของเขา ยิ่งเธอร้องครางดังเท่าไหร่เขาก็กดกระแทกแก่นกายชายให้ลึกและหนักหน่วงขึ้นเท่านั้นจนเตียงใหญ่โยกไหวตามแรงรักที่ถั่งโถมโรมรันใส่กัน“โอว.. ปรางจ๋า เธอจะฆ่าฉันหรือที่รัก อ๊า เสียวสุดๆ เลยจ้ะที่รักจ๋า... โอ้ววว...”นิโคลัสกระแทกกายลงไปหนักหน

ตอนที่54.“ทำอะไรของเธอพัชดา...”“ก็คุณทำอะไรล่ะ นี่เอามันมากกในบ้านของเราเลยเหรอ มันจะไม่มากไปหน่อยหรือคะพี่เสือ”“บ้านของฉันคนเดียวต่างหากไม่ใช่บ้านของเธอ” กรกฏตะคอกอย่างหัวเสียมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเบื่อหน่ายและระอาในความขี้หึงเจ้าอารมณ์ของพัชดา ช่างไม่ดูสารรูปตัวเองเล้ย... กรกฏหมิ่นแคลนหญิงสาวในใจ“อ๋อ.. เดี๋ยวนี้บ้านของคุณคนเดียวเหรอ ก็ไหนคุณบอกว่าบ้านหลังนี้จะเป็นของเรา รวมทั้งเรือนหอนั่นด้วย ฉันจ่ายเงินไปเยอะนะกว่าบ้านจะเป็นหลัง”“เธอคิดว่าเงินแค่กระจ้อยร่อยของเธอมันจะสร้างบ้านได้เป็นหลังหรือพัชดา...”สรรพนามเรียกขานนั้นเปลี่ยนไป ความห่างเหินในน้ำเสียงก็มีมากจนพัชดาใจหาย ที่เขาหายหน้าไปเป็นเดือนๆ โดยอ้างว่าจะมีคณะประเมินมาตรวจสอบการทำงานของสำนักงานและต้องไปประชุมสัมนาเกี่ยวกับการประเมินอะไรนั่นที่ต่างจังหวัดเป็นสิบๆ วัน โดยให้เธอโอนเงินค่าเดินทางไปให้ เพราะว่าเขาเอาเงินไปต่อเติมเรือนหอจนหมดและยุ่งมากไม่มีเวลาไปเบิกเงินที่ธนาคาร และเรื่องบัตรเอทีเอ็มโดนยึด แต่จริงๆ แล้วกรกฎกำลังคั่วแม่สาวรุ่นลูกหุ่นสะบึมนั่นอยู่ใช่ไหม“อย่าพูดแบบนี้นะพี่เสือ เงินที่พี่ยืมไปไม่รวมกับที่ดาให้ใช้น่

ตอนที่56.เฌอปรางนอนน้ำตาซึมด้วยความหวั่นไหว.. เธอกำลังตั้งครรภ์ได้สามสัปดาห์แล้ว... และเธอจะทำอย่างไรต่อไปดีล่ะ นิโคลัสจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้ แล้วถ้าหากเขารู้เขาจะว่าอย่างไรนะ จะขับไล่เธอออกไปจากชีวิตหรือเปล่า หรือจะไล่ให้เธอไปทำแท้งไหม หรือหากว่าเขารู้แล้วเขาจะยอมรับลูกของเธอไหม แล้วเธอกับลูกจะอยู่ในฐานะอะไรในชีวิตเขา... คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวของเธอราวดอกเห็ดเสียงฝีเท้าเบาๆ ของเขาดังขึ้นเฌอปรางรีบเช็ดน้ำตาทันทีแล้วทำทีเป็นหลับ แต่ความเคลื่อนไหวยวบยาบของที่นอนนุ่มทำให้เธอเกร็งไปหมด นิโคลัสจะรู้ตอนนี้ไม่ได้รออีกหน่อยให้เธอพร้อมและทำใจได้เธอจะบอกเขาด้วยตัวเอง หากหมอทำตามคำขอร้องของเธอเขาจะยังไม่รู้ในตอนนี้...“เป็นอะไรหือ คนเก่ง”เสียงทุ้มนุ่มหูดังใกล้ๆ พร้อมกับจมูกโด่งกดลงมาบนแก้มรุมๆ ของเธอแผ่วเบาอ่อนโยนทำให้ใจน้อยๆ ของเธอหวั่นไหวตื้นตันจนน้ำตาเกือบไหลริน“เปล่าค่ะ ปรางแค่เพลียอาจจะเพราะช่วยคุณทำงานมั้งคะ”“แต่ตัวปรางรุมๆ นะ เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้ก็แล้วกัน” นิโคลัสบอกอย่างเป็นห่วงจากจริง ใจแกร่งของเขาไหววูบเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของเฌอปราง ทำไมนะเขาถึงได้รู้สึกห่วงใยเธอรุนแรงเช่นนี้...

ตอนที่58.เฌอปรางเห็นใจพิมพ์อักษรก็จริง แต่เธอไม่ได้มีอำนาจสั่งการนิโคลัสได้ สิ่งที่พิมพ์อักษรจะขอนั้นมันเกินกำลังของเธอจริงๆ“แต่พี่นิคกี้ต้องฟังปรางบ้าง นะน้องปราง ช่วยพูดกับพี่นิคกี้หน่อยเห็นแก่พี่เถอะ”“ปราง... จะพูดให้ค่ะ แต่ไม่รับปากนะคะว่าจะสำเร็จไหม”“ถึงพี่เชนจะร้ายกาจแต่พี่ก็รักเขา และในวาระสุดท้ายของชีวิตพี่ก็อยากเห็นหน้าเขาก่อนตาย”พิมพ์อักษรบอกอย่างสิ้นหวัง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความร้าวราน ที่จะไม่ได้เห็นหน้าคนรักก่อนที่เธอจะจากโลกนี้ไป เฌอปรางมองใบหน้าเซียวๆ ของพิมพ์อักษรอย่างเห็นใจและคิดว่านิโคลัสช่างร้ายกาจกับราเชนทร์เหลือเกิน ที่ทำให้เขาถึงกับล้มละลายสิ้นเนื้อประดาตัวแบบนี้“ไม่หรอกค่ะพี่ลูกศร แค่ผ่าตัดก็หายแล้ว”“ไม่มีทางแม้แต่จะผ่าตัดร่างกายพี่อ่อนแอเกินไป โรคประจำตัวหลายอย่างทั้งภูมิแพ้ เกล็ดเลือดแข็งตัวช้า พี่เพิ่งผ่าตัดโรคหัวใจเมื่อห้าปีก่อนและร่างกายก็แบกรับโรคหลายโรคไว้”“แต่หมอบอกว่าพี่มีโอกาสหายไม่ใช่หรือคะ” เฌอปรางพยายามพูดให้กำลังใจ“จ้ะ แต่พี่ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร”“คุณแม่ของพี่อย่างไรคะ คนอื่นๆ อีก”“มันไม่สำคัญหรอกปราง ไม่ว่าช้าหรือเร็วจะผ่าตัดหรื

ตอนที่60.“ไม่อยากจำและจะพูดใครจะทำไม ปล่อยฉันนะ เราจบกันตอนนี้เลย ฉันจะไม่กลับไปกับคุณ ฉันจะอยู่ที่นี่ ปล่อยสิคนบ้า...”เฌอปรางดิ้นรนทุบอกกว้างปึกๆ ด้วยความเจ็บใจ น้อยใจปะปนกันทั้งกลัวว่าเขาจะพรากสิ่งสำคัญไปจากตน“หยุดนะปรางอย่าให้ฉันต้องใจร้ายกับเธอนะ”“คุณใจร้ายกับปรางมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะคุณนิโคลัส ถึงเวลาที่คุณจะต้องปล่อยเราแล้ว”“ทำไมถึงคิดอยากจะตีจากฉันล่ะปราง หรือว่าเธอมีผู้ชายคนใหม่... มันเป็นใครบอกฉันมานะ” เมื่อเธอดื้อดึงจะไปจากเขาให้ได้ โดยที่ยังไม่รู้สาเหตุเลยว่าทำไมอยู่ๆ เฌอปรางคิดจะทิ้งเขาไป หรือเพราะเธอมีใคร เท่านั้นเองความหึงหวงก็อัดแน่นในใจจนร้อนรุ่ม...“ไม่จำเป็นว่าปรางจะต้องมีใคร ปรางแค่เบื่อที่จะต้องเป็นนางบำเรอของคุณ”“เธอไม่ใช่นางบำเรอ”“เป็นสิ ปรางเป็น... ไม่ว่าคุณจะเรียกมันสวยหรูกว่านี้ความหมายมันก็คงไม่ต่างกัน”เฌอปรางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ มองเขาด้วยแววตาจริงจังและแกร่งขึ้น ตอนนี้เธอไม่ใช่สาวน้อยผู้อ่อนแออีกต่อไป แต่เธอกำลังจะเป็นแม่คน และจะต้องไม่ให้ลูกรู้ว่าแม่ของเขาเป็นนางบำเรอของใคร ลูกของเธอจะต้องเติบโตในที่ที่ดีกว่านี้ เพื่อใครๆ จะได้ไม่ดูถูกหากรู้ว่าแม่ขอ