All Chapters of คุณอารสแซ่บ: Chapter 1 - Chapter 10

บ้านเดี่ยว 2 ชั้น บนเนื้อที่ 100 ตารางวา ที่มองเห็นอยู่ตรงหน้าทำให้คนที่ค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ทำสีหน้าราวกับจะซาบซึ้งและคิดถึงสถานที่แห่งนี้เหลือเกิน คงจะเป็นเช่นนั้นสินะ ในเมื่อ 10 ปีที่ผ่านมานี้ นี่คือครั้งแรกที่ได้กลับมาเยือน ช่วงขายาวเคลื่อนไปข้างหน้าบ่งบอกถึงความแข็งแกร่งในยามที่ฝ่าเท้าเหยียบย่างก้าวเข้าสู่สถานที่ ที่ครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยความสุขของเขาอย่างมั่นคง แม้ทุกสิ่งทุกอย่างจะเปลี่ยนไปแล้วแต่เขาก็อยากจะจดจำภาพแห่งความทรงจำนั้นไว้ ให้ประทับอยู่ในห้วงหัวใจไม่ลืม เพื่อเป็นกำลังใจหากในวันหนึ่งเขาจะกลับไปท้อถอยเหมือนครั้งที่ผ่านมา เพราะนั่นคือช่วงเวลาที่พ่อพาเขากลับไปอเมริกาหลังจากแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตลง ในวันนั้นเขาเป็นเพียงหนุ่มลูกครึ่ง ‘อเมริกัน - กาฬสินธุ์’ เพิ่งเรียนจบปริญญาตรีหมาดๆ ยังไม่ทันได้เริ่มงานในเมืองไทยเลยด้วยซ้ำ ต้องตามไปดูแลสภาพจิตใจของพ่อ ทั้งที่ตัวเขาเองก็ย่ำแย่ไม่แพ้กัน แต่วันนี้ถึงเวลาที่เขาได้กลับมาเยือนเมืองไทยสักที เพราะพ่อนั้นมีคนมารักษาหัวใจแล้ว และพ่อที่ครองตัวเป็นโสดมาได้ตั้งเกือบ 10 ปี มีเหตุผลอะไรล่ะที่เ

เสื้อชุดนอนถูกปลดรังดุมจนถึงแนวลิ้นปี่ทำให้เขามองเห็นอะไรบางอย่างที่นูนเด่นออกมาอย่างมากมายที่สุด มากจนทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างแสนเสียดาย ทว่ากิริยามองตามสายตาของเขาจนไปหยุดอยู่ที่สาบเสื้อที่แยกออกจากกัน นิ้วมือสั่นๆ นั้นก็ต้องเร่งติดรังดุมอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่เช่นกัน อารักษ์ต้องหันหน้าไปอีกทางเพื่อให้เธอพร้อมมากกว่านี้ และเมื่อปลายหางตาบ่งบอกว่าเธอพร้อมเขาก็ไม่รอช้าที่จะไขความข้องใจให้หมดไป “เออ... น้องปลา น้องปลาใช่มั้ย” ไม่น่าจะถามอีกเมื่อแน่ใจอยู่แล้ว เพราะใบหน้านั้นยังมีเค้าเด็กสาวในวันวานผสมอยู่ เพียงแต่ดูเติบโตเต็มตัว คือเครื่องหน้างดงามสมส่วนและโต... มาก อารักษ์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นอีกครั้ง เมื่อใบหน้าน้อยๆ นั้นพยักหน้าลงเพียงนิด พร้อมกับริมฝีปากบวมเจ่อนั้นก็เม้มเข้าหากันอย่างคนกำลังประหม่าอย่างที่สุดไม่ต่างจากเขา “น้องปลา... เอ่อ... อา... อาขอโทษนะ อา... อาไม่ได้ตั้งใจ อาเมาน่ะ แล้วก็ไม่คิดว่าจะมาเจอน้องปลาที่นี่ด้วย อาคิดว่าเป็นขโมย อาไม่ได้ตั้งใจจะทำกับน้องปลาแบบนั้น อา...” นั่นคือคำแก้ตัวสุดเห่ยที่สุดในชีวิตก

ในวันนั้นมัสยาจำได้ว่าเธอไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไปเลย หนึ่งนั้นคือไม่เข้าใจว่าทำไมอารักษ์ต้องเอาลิ้นเข้าไปพันกับหล่อนด้วย สองคือไม่คิดว่าจะได้ยินคำเหยียดหยามกับสายตาดูแคลนจากปากของผู้หญิงที่อารักษ์พามาบ้าน แต่เมื่อโตขึ้นก็ทำให้เธอเข้าใจว่าสิ่งที่เพื่อนสาวของอารักษ์มองเห็นในตัวเธอนั้น ‘เป็นจริง’ หน้าตาและรูปร่างจึงเป็นสิ่งที่เธอใส่ใจ สวย หุ่นดี และหน้าอกต้องใหญ่กว่าแม่นั่น เธอจึงกลายเป็นหญิงสาวใส่ใจการกินอาหารพอๆ กับการออกกำลังกายเพื่อบริหารหน้าอกให้ยกกระชับและสวยงามอยู่เสมอ โชคดีเป็นของเธอเมื่อแม่รักเธอมาก ถึงกับให้มาเยอะอย่างไม่หวง และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ แม้จะมาโดยไม่คาดฝันแต่ก็สร้างความมั่นใจให้เธอเต็มร้อย ‘รักษ์เป็นของฉัน’ จะไม่มีวันให้เป็นไปตามที่พิซซี่บอกแน่ เพราะตอนนี้มั่นใจอย่างที่สุดว่าสวยกว่าแม่นั่นแน่ ไม่อย่างนั้นอารักษ์คงไม่ ‘จูบ’ เธอในทันทีที่เห็นหน้าหรอก โดยเฉพาะขนาดของหน้าอก เธอมั่นใจว่าทั้งใหญ่และเต่งตึงกว่าแม่นางแบบ ‘พิซซี่’ หลายคัพทีเดียว ทรวงอกขนาดใหญ่กระเพื่อมขึ้นลงตามแรงเคล้นคลึงจากฝ่ามือของเขาทำให้อารักษ์มันในอารมณ์เสียจนต้องคลุ

“ทะลึ่งที่ไหนกันจ๊ะเมียจ๋า พี่พูดเรื่องจริง ก็ดูรักษ์สิ โอว... ฝรั่งหล่อบึกซะขนาดนี้ สาวเห็นสาวหลงแน่ล่ะ อีกอย่างนะฝรั่งพูดไทยชัดแจ๋ว พี่ว่าสาวๆ คงพากันกรี๊ดสลบ นี่พี่ยังเสียดายที่พี่มีเมียมีลูกแล้วนะ ไม่อย่างนั้นพี่อาจเปลี่ยนใจไปชอบรักษ์ก็ได้นะฮ้า... ฝรั่งจ๋าหล่อจุงเบย” อารักษ์แทบสำลักน้ำใบเตยที่กำลังยกขึ้นดื่ม เมื่อฉลามส่งสายตามองมาที่เขาตาเชื่อม หนำซ้ำยังทำเสียงอ่อนเสียงหวานจนกุ้งนางต้องตีผัวะลงต้นแขนสามี ก่อนจะหัวเราะคิกคักกับมุกไม้ป่าเดียวกันของฉลาม “เออ... แล้วป่านนี้ทำไมน้องปลาไม่ลงมาสักที อารักษ์เขามารอนานแล้วนะ” ฉลามบ่นพลางหันไปมองหน้ากุ้งนางที่ส่ายไปมาแบบว่าไม่รู้เหมือนกัน ก่อนจะหันไปคุยกับอารักษ์ต่อ “นี่ไงรักษ์สาวแรก กลัวอารักษ์จะว่าไม่สวย แต่งตัวป่านนี้ยังไม่เสร็จ” “สวยสิครับ สวยมาก” “อ้าว... เจอกันแล้วเหรอ” “ไม่... ไม่น่ะครับ ก็ตอนเด็กๆ น้องปลาแกน่ารักมาก โตขึ้นต้องสวยแน่ๆ ดูนางให้ดูที่แม่ไม่ใช่เหรอครับ พี่กุ้งสวยขนาดนี้ น้องปลาก็ต้องสวยไม่ผิดแม่แน่” เกือบไปแล้วไหมล่ะ นี่คือผลของการมีใบหน้าสวยๆ นั้นหลอก

ดอกสีขาวมีเกสรสีเหลืองให้กลิ่นหอมอ่อนๆ หล่นอยู่เกลื่อนพื้นกระดานไม้ ดูสวยและอ่อนหวานเสียจนมัสยาต้องก้มหยิบขึ้นมาสูดดม พลางหันมองอีกซีกด้านที่ยังไม่ได้เดินไปถึง และเมื่อเห็นว่าอารักษ์รูปหล่อยังยืนคุยกับช่างรับเหมาไม่เสร็จ มัสยาจึงเดินสำรวจต่อไปในทันที ทิวไม้ตัดแต่งเป็นกำแพงบดบังสายตาจากคนภายนอกนั้นถูกแบ่งแยกให้เป็นพื้นที่ส่วนตัวของผู้บริหาร โดยจัดเป็นบันไดเชื่อมขึ้นไปถึงเรือนไทยอีสานที่ตั้งเยื้องอยู่ในฝั่งขวามือ แม้จะมองออกว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัว แต่มัสยากลับไม่รอช้าที่จะขึ้นไป เพราะถือว่าไหนๆ เธอก็ยังไม่ตัดสินใจที่จะฝึกงานที่นี่หรือไม่ อย่างน้อยก็ขอให้เธอมีโอกาสเห็นสถานที่ทำงานของอารักษ์ให้ทั่วทุกซอกทุกมุม เพราะหากเธอเลือกเปลี่ยนที่ฝึกงาน เธอคงไม่มีโอกาสไหนที่จะได้เข้ามาสำรวจแบบนี้อีกแน่ และมัสยาก็รู้ว่าเธอเลือกไม่ผิด เพราะระเบียงด้านบนนี้ทำให้เธอมองเห็นพื้นที่โดยรอบของร้านอาหารแทบทุกมุม โดยเฉพาะโซนเอ้าท์ดอร์ด้านหน้าที่จัดโต๊ะไว้ตามมุมต่างๆ พร้อมประดับไปด้วยต้นไม้ดูร่มรื่น ซึ่งหากอารักษ์หรืออาจมีผู้บริหารท่านอื่น อยากรู้ว่าช่วงเวลานี้มีลูกค้ามากหรือน้อยก็แค