บททั้งหมดของ คุณอารสแซ่บ: บทที่ 11 - บทที่ 20

‘อารักษ์... รักน้องปลานะคะ ไม่รู้ว่ารักตั้งแต่ตอนไหน อาจจะนานแล้วหรืออาจจะเมื่อคืนนี้ก็ได้ แต่ที่อาบอกกับตัวเองได้ก็คือ อาไม่เคยเกิดความรู้สึกนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน เมื่อคืนนี้อาไม่ได้เมา อาตั้งใจ และตอนนี้อาก็ไม่เมา ไม่เพ้อ และไม่ได้มโนไปเอง น้องปลารู้มั้ย ตั้งแต่เมื่อคืน น้องปลาทำให้อานอนไม่หลับ อาเฝ้าแต่คิดถึงใบหน้านี้ ดวงตาคู่นี้ ริมฝีปากหวานๆ นี้ และก็... ทั้งหมดที่เป็นน้องปลา จนอาไม่มีสมาธิจะทำอะไรเลย ถ้าความรักมันคือการคิดถึง การอยากอยู่ใกล้ อยากเห็นคนคนนั้นอยู่ในสายตาตลอด ทุกความคิดมีแต่คนคนนั้นอยู่ในนี้ สิ่งที่อารักษ์เป็นอยู่นี้ เรียกว่า ‘ความรัก’ ได้มั้ย’ มัสยาอดยิ้มไม่ได้ทุกครั้งยามคิดถึงคำสารภาพจากเขา คำสารภาพของคนข้างบ้านพร้อมจูบร้อนๆ ที่พร่ำพรอดไปทั่วทั้งเนื้อตัวของเธอ ‘นอกร่มผ้า’ เท่านั้นที่เขาทำ ‘น้องปลาอย่าเรียกอารักษ์ขาอีกนะ อาอยากให้น้องปลาพร้อมมากที่สุด เพราะถ้าอาทนไม่ไหวขึ้นมา น้องปลาจะได้เรียกอารักษ์ขาไปทั้งวันทั้งคืน ห้ามหยุดจนกว่าอาจะเหนื่อย’ ‘อารักษ์อ่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้ น้องปลาไม่พูดด้วยแล้ว’ ‘ไม่พูดก็ได้ เก็บ

มัสยาไม่รู้ตัวเลยว่าเธอตอบสนองอะไรอารักษ์ไปบ้าง รู้แต่ว่าตลอดทั้งร่างกายนี้หมดเรี่ยวแรงจะต้านทานหรือหลีกหนี และหากไม่มีแผงอกกว้างให้เธอซุกซบ ไม่มีท่อนแขนแกร่งตวัดรัดรอบเอวของเธอเอาไว้ เธอก็คงจะทรุดลงไปกองอยู่แทบพื้นโดยเร็วแน่ “หึหึหึ... หรือว่าน้องปลาจะเปลี่ยนใจอยากให้อากินน้องปลาเป็นอาหารกลางวันดี” ใบหน้าแดงระเรื่อและดวงตาหลับตาพริ้มเพราะอิ่มเอิบกับรสจูบสูบวิญญาณของเขาทำให้อารักษ์ต้องหัวเราะในลำคอเบาๆ จนเห็นมัสยาลืมตาขึ้นและพยายามที่จะยืนให้มั่นคงได้ด้วยตัวเอง อ้อมกอดจึงคลายออกให้หลวม “อารักษ์อ่ะ บ้าจริง... น้องปลาไม่คุยด้วยแล้ว” “หึหึหึ... งั้นช่วยอาเตรียมของนะครับ ไม่อย่างนั้นอาอาจจะเปลี่ยนใจ” เขาเองก็ต้องฝืนทั้งกายทั้งใจให้เปลี่ยนเช่นกัน ทั้งที่มัสยาโอนอ่อนผ่อนตามให้เขาสร้างประสบการณ์ครั้งแรก แล้วลูกปลาฉลามสาวตัวนี้จะรู้บ้างไหมล่ะว่าเธอเกือบจะได้ประเดิมความ ‘แซ่บ!’ ของร้านอาหารเปิดใหม่ซะแล้ว “ใครจะยอมกันล่ะ” “ระวังเถอะ ยอมขึ้นมาเมื่อไหร่ อาจะจับฝึกงานทั้งวัน... ทั้งคืน” “อารักษ์บ้า...”

“ลองสวมดูสิคะ” อารักษ์ไม่พูดเปล่าแต่กลับก้าวเดินเข้าประชิดตัว จับร่างของมัสยาหันหลังเพื่อรูดซิปชุดเดรสสีมะนาวนั้นออกเพื่อให้เธอสวมใส่เสื้อผ้าได้ง่ายขึ้น ทว่าเสียงอุทานน้อยๆ ของมัสยาก็ทำให้เขาอยากแกล้ง “อุ้ย! ไม่ต้องค่ะอารักษ์ น้องปลาทำเองได้” มัสยาขืนกายออกห่าง จริงอยู่ว่าเขาจับเธอฝึกงานสุดสยิว โดยการกอดจูบลูบไล้และแลกลิ้น จนจะแทบทั้งตัวอยู่แล้ว แต่จะให้มายืนนิ่งๆ ยอมให้เขาเปลื้องผ้าเธอออกก็คงจะไม่ดีเท่าไร “ทำไมล่ะคะ” อารักษ์ยิ้มแต่ยังขืนร่างเธอให้หันหลังจนได้ เพราะทุกสัมผัสที่แตะต้องลงไปนั้นมัสยากำลังสะท้านไปทั้งตัวจนเขารับรู้ได้ที่ปลายนิ้ว “น้องปลา... เอ่อ... น้องปลาอยากเปลี่ยนเองค่ะ” เธอตอบพลางขืนร่างให้ออกจากร่างแข็งแกร่งที่ซ้อนกายอยู่ด้านหลัง ขนาดใกล้กันแค่นี้เธอยังรู้สึกได้ถึงความร้อนแรงที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขา แล้วหากเขาจะพานิ้วร้อนๆ นั้นลากไล้ไปตามแผ่นหลังของเธอล่ะ เธอจะไม่เผลอครางกระเส่าให้เขาทำมากกว่านั้นหรอกเหรอ “แล้วน้องปลารู้เหรอว่าเขาใส่กันยังไง” มัสยามองเสื้อผ้าในมือ เกิดคว

ใจอยากจะต่อต้าน คำพูดอยากจะท้วงติงถึงคำสัญญาที่เขาให้ไว้ถูกเก็บกดไว้ที่ปลายลิ้น เมื่อลิ้นน้อยๆ ของเธอกำลังตอบสนองความร้อนรุ่มที่สะบัดพลิ้วไปมา ความหอมหวานที่เกิดจากลิ้นแตะลิ้นเกาะเกี่ยวกันและกันเอาไว้อย่างไม่อยากหนีจาก ยิ่งทำให้มัสยาเหลือสติเลือนรางอยู่ในความหฤหรรษ์แห่งรสจูบ เพราะใจหนึ่งนั้นเธอพอใจที่เขาแตะต้องและสัมผัสตามใจร่ำร้อง แต่อีกใจก็หวั่นไหวเกรงว่าเธออาจเป็นของง่าย ‘สิ่งที่ได้มาง่ายย่อมไม่ควรค่าแก่การรักษา’ สิ่งที่สับสนปนเปจึงแสดงออกด้วยฝ่ามือขยุ้มเสื้อเชิ้ตช่วงอกของอารักษ์ไว้แน่น ทว่าในทันทีที่ริมฝีปากถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ ความอัดอั้นจึงระเบิดออกในทันที “อื้อ... อารักษ์ขา... อารักษ์... อารักษ์ขา...” “ขา... น้องปลาหวาน หอม... อืม... น้องปลาขา... น้องปลาของอารักษ์” จมูกโด่งสูดดมความหอมที่พวงแก้มทั้งสองข้าง ก่อนจะซุกซบลงที่ต้นคอหอมกรุ่นชื้นไปด้วยไรเหงื่อแห่งความตื่นเต้น และสิ่งที่เห็นก็กลับทำให้เขาได้สติกลับคืนมา แม้ว่าในขณะนี้มัสยาจะพร้อมสำหรับการโบยบินอย่างไม่มีทางที่จะขัดขืนได้อีก แต่ดีแน่แล้วใช่ไหม เขาควรทำหรือเป

สภาพใบหน้าสวยเริ่มแดงไปทั้งหน้าเพราะพยายามสะกดอาการเผ็ดของตัวเองทำให้อารักษ์ต้องบีบกำปั้นตัวเองนิ่ง นี่ก็อีกเรื่องที่เขาลืมเลือนไปได้อย่างไร แค่คิดก็คล้ายว่าความทรงจำต่างๆ เกี่ยวกับเด็กหญิงมัสยาในวัยเยาว์จะย้อนมาให้เขาจดจำ เด็กหญิงตัวอ้วนกลมนั้นไม่ดื่มนมวัว ไม่กินเผ็ด ไม่กินขม แต่เขาไม่คิดว่าจนโตเป็นสาวขนาดนี้มัสยาก็ยังคงความไม่ชอบดังเดิมไว้ “ถ้าไม่ดื่มนมแล้วทำยังไงคุณปลาจะหายเผ็ดล่ะคะ โธ่...” อารักษ์มองมัสยาพร้อมคิดตามที่พนักงานบอก เขาควรจะทำอย่างไรดี แกร๊ก... เสียงประตูปิดลงทำให้มัสยาที่นอนฟุบอยู่บนโซฟารับแขกเพราะพยายามข่มจิตใจตัวเองให้นึกแต่เพียงว่า ‘ไม่เผ็ดๆ’ แหงนหน้าขึ้นมอง ก่อนจะเบือนหน้าหนีทั้งที่หยาดน้ำตายังคงไหลอาบแก้ม เพราะสิ่งที่เห็นนั้นคืออารักษ์ถือแก้วนมสดเข้ามา เธออยากดื่มนมแก้วนั้นใจจะขาด อยากดื่มน้ำอะไรก็ได้ที่ทำให้หายเผ็ด เพราะตอนนี้ทั้งสมอง ทั้งปาก ทั้งหู ดูจะพร้อมใจกันส่งเสียงอื้ออึงให้เธออยากจะเป็นลมเสียให้ได้ ทว่าเมื่อเจ้าของร่างสูงใหญ่ทรุดร่างลงนั่งด้านข้าง ประสาทสัมผัสทั้งตัวของเธอก็ต้องตื่นโพลงเพราะคาด