ใจอยากจะต่อต้าน คำพูดอยากจะท้วงติงถึงคำสัญญาที่เขาให้ไว้ถูกเก็บกดไว้ที่ปลายลิ้น เมื่อลิ้นน้อยๆ ของเธอกำลังตอบสนองความร้อนรุ่มที่สะบัดพลิ้วไปมา ความหอมหวานที่เกิดจากลิ้นแตะลิ้นเกาะเกี่ยวกันและกันเอาไว้อย่างไม่อยากหนีจาก ยิ่งทำให้มัสยาเหลือสติเลือนรางอยู่ในความหฤหรรษ์แห่งรสจูบ เพราะใจหนึ่งนั้นเธอพอใจที่เขาแตะต้องและสัมผัสตามใจร่ำร้อง แต่อีกใจก็หวั่นไหวเกรงว่าเธออาจเป็นของง่าย ‘สิ่งที่ได้มาง่ายย่อมไม่ควรค่าแก่การรักษา’ สิ่งที่สับสนปนเปจึงแสดงออกด้วยฝ่ามือขยุ้มเสื้อเชิ้ตช่วงอกของอารักษ์ไว้แน่น ทว่าในทันทีที่ริมฝีปากถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ ความอัดอั้นจึงระเบิดออกในทันที “อื้อ... อารักษ์ขา... อารักษ์... อารักษ์ขา...” “ขา... น้องปลาหวาน หอม... อืม... น้องปลาขา... น้องปลาของอารักษ์” จมูกโด่งสูดดมความหอมที่พวงแก้มทั้งสองข้าง ก่อนจะซุกซบลงที่ต้นคอหอมกรุ่นชื้นไปด้วยไรเหงื่อแห่งความตื่นเต้น และสิ่งที่เห็นก็กลับทำให้เขาได้สติกลับคืนมา แม้ว่าในขณะนี้มัสยาจะพร้อมสำหรับการโบยบินอย่างไม่มีทางที่จะขัดขืนได้อีก แต่ดีแน่แล้วใช่ไหม เขาควรทำหรือเป
“อา... อารักษ์ขา... อื้อ... อารักษ์... ซี้ด... อารักษ์... โอว... อารักษ์ทำอะไรน้องปลาคะ อื้อ... อารักษ์... อารักษ์ขา...” “อาจะทำให้น้องปลามีความสุขค่ะ น้องปลาของอาหอมเหลือเกิน... หอม... อืม... น้องปลาหอม อืม... หอมที่สุด” จมูกและริมฝีปากเคลื่อนลงมาตามสีข้างทั้งฝ่ามือยังทำหน้าที่เป็นอย่างดี ทั้งเคล้นคลึงเต้าอวบ ทั้งลูบไล้ไปมาที่ต้นขาด้านในก่อนจะทำหน้าที่อย่างดีเยี่ยม เมื่อนิ้วมือร้อนๆ นั้นเกี่ยวตวัดเอาสายบิกินีติดไปด้วย ปลดปล่อยให้ดอกไม้สีชมพูสดสวยลอยเด่นล่อแมลงตัวผู้อย่างเขาให้ลงไปดอมดม “อา... อารักษ์ขา... ไม่นะ... ไม่ได้... อารักษ์... ไม่นะคะ... ไม่ได้” “ได้... หอม... น้องปลาหอมที่สุดและก็สวยที่สุด” อารักษ์พึมพำพร่ำจูบดอกไม้สีสวยคล้ายจะแย้มบานอยู่เล็กน้อย ทว่ากลิ่นหอมนั้นก็ยังกรุ่นและเชิญชวนให้เขาดอมดมพร้อมตวัดปลายลิ้นเพื่อสัมผัสความหวานหยาดเยิ้มที่เอ่อซึมออกมาไม่หยุด “โอว... อารักษ์ขา... อารักษ์... อื้อ... น้องปลาเสียว... อารักษ์ขา... โอว... อารักษ์...” สมองมึนงงสับสนกึ่งฝันกึ่งตื่นเพราะสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่นี้มัน
สภาพใบหน้าสวยเริ่มแดงไปทั้งหน้าเพราะพยายามสะกดอาการเผ็ดของตัวเองทำให้อารักษ์ต้องบีบกำปั้นตัวเองนิ่ง นี่ก็อีกเรื่องที่เขาลืมเลือนไปได้อย่างไร แค่คิดก็คล้ายว่าความทรงจำต่างๆ เกี่ยวกับเด็กหญิงมัสยาในวัยเยาว์จะย้อนมาให้เขาจดจำ เด็กหญิงตัวอ้วนกลมนั้นไม่ดื่มนมวัว ไม่กินเผ็ด ไม่กินขม แต่เขาไม่คิดว่าจนโตเป็นสาวขนาดนี้มัสยาก็ยังคงความไม่ชอบดังเดิมไว้ “ถ้าไม่ดื่มนมแล้วทำยังไงคุณปลาจะหายเผ็ดล่ะคะ โธ่...” อารักษ์มองมัสยาพร้อมคิดตามที่พนักงานบอก เขาควรจะทำอย่างไรดี แกร๊ก... เสียงประตูปิดลงทำให้มัสยาที่นอนฟุบอยู่บนโซฟารับแขกเพราะพยายามข่มจิตใจตัวเองให้นึกแต่เพียงว่า ‘ไม่เผ็ดๆ’ แหงนหน้าขึ้นมอง ก่อนจะเบือนหน้าหนีทั้งที่หยาดน้ำตายังคงไหลอาบแก้ม เพราะสิ่งที่เห็นนั้นคืออารักษ์ถือแก้วนมสดเข้ามา เธออยากดื่มนมแก้วนั้นใจจะขาด อยากดื่มน้ำอะไรก็ได้ที่ทำให้หายเผ็ด เพราะตอนนี้ทั้งสมอง ทั้งปาก ทั้งหู ดูจะพร้อมใจกันส่งเสียงอื้ออึงให้เธออยากจะเป็นลมเสียให้ได้ ทว่าเมื่อเจ้าของร่างสูงใหญ่ทรุดร่างลงนั่งด้านข้าง ประสาทสัมผัสทั้งตัวของเธอก็ต้องตื่นโพลงเพราะคาด
“อา... อารักษ์ขา... โอว... ซี้ด... อารักษ์...” “น้องปลา... ลืมตาก่อนค่ะ มองอา น้องปลาคะ” “ค่ะ... อารักษ์” แพขนตาหนางอนงามกะพริบถี่ก่อนจะเปิดกว้างมองดูเขาที่ค้อมกายอยู่เหนือร่างของเธอ แววตาของเขาหวั่นไหว ไม่แน่ใจ และไม่มั่นคงเหมือนในทุกครั้งที่เคยได้สบสายตา “อารักษ์เป็นอะไรหรือคะ” “อา... อาไม่อยากรักษาสัญญา อา...” ดวงตาใสแป๋วของมัสยาทำให้เขาพูดไม่ออก เพราะไม่เคยต้องสะกดกลั้นความรู้สึกนี้เพื่อใคร ไม่เคยต้องอดเปรี้ยวไว้กินหวานเนิ่นนานขนาดนี้ หรือเรียกได้ว่าไม่เคยมีใครปฏิเสธเขาก็ว่าได้ ความทรมานที่ไม่ได้รับการตอบสนองจึงทำให้ทุกครั้งที่เข้าใกล้มัสยา ไม่ต่างกับมีแรงกระตุ้นมหาศาลทำให้เขาต้องการเธอมากถึงมากที่สุด แรกเริ่มเขาคิดว่าความรู้สึกแบบนี้แหละจะทำให้ครั้งแรกระหว่างเขาและเธอมันเต็มไปด้วยสิ่งมหัศจรรย์ แต่ไม่ใช่เลย เพราะนั่นอาจทำให้เขาไร้สมรรถภาพไปก่อนก็ได้ หากต้องเคร่งเครียดและหาทางระบายออกไม่ได้ กว่าจะถึงช่วงเวลาได้ใช้งานจริง บางทีท่อนำน้ำเชื้อของเขาอาจฝ่อไปแล้วก็ได้ แต่ตอนนี้เขารู้ว่ามันกำลังเร่งผลิต
ท่อนแขนบอบบางกอดรัดรอบเอวเขาจนทำให้เต้าอวบอิ่มดันชิดติดแผ่นหลังไม่ได้ทำให้เขามีอารมณ์จนหักห้ามใจไม่ได้ นั่นเพราะเขาพิสูจน์แล้วว่าอยากให้เธอเก็บของล้ำค่าไว้เพื่อวันสำคัญ มากกว่าจะต้องสูญเสียไปเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่ดูว่าถ้าไม่พูดกันให้เข้าใจ มัสยาคงไม่พ้นจะรั้งเขาไว้ให้ทำตามใจเธอแน่ “อาอยากให้น้องปลาคิดให้มากกว่านี้ สิ่งที่เสียไปมันจะไม่สามารถเรียกคืนได้อีกตลอดชีวิต อาเป็นผู้ชายอามีที่ระบายมากมาย อารอน้องปลาได้เสมอ แต่น้องปลาสิ ถ้าเสียไปมันจะเรียกคืนไม่ได้แล้วนะ และอาก็ไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนทำลายน้องปลาด้วยตัวเอง เข้าใจอานะ” “อารักษ์ไม่ได้ทำลายน้องปลาค่ะ สิ่งที่มีค่านั้นน้องปลาเก็บไว้ให้คนที่คู่ควร และคนนั้นก็คืออารักษ์ อย่าปล่อยให้น้องปลาเป็นผู้หญิงหน้าไม่อายที่ร่ำร้องให้ผู้ชาย... แต่เขาก็ไม่เอา” น้ำเสียงกลั้วไปด้วยแรงสะอื้นนั้นทำให้เขาหมดหนทาง กรามแกร่งขบกันแน่นจนเป็นสัน พยายามไม่ฟัง พยายามไม่รับรู้ว่าใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตานั้นกำลังสะอื้นฮึกฮักอยู่กับแผ่นหลังของเขา พยายามไม่สนใจว่ามัสยาจะรู้สึกเช่นไร ทว่าความพยายามของเขาไม่มากพอ เขาแพ้แล้ว
มัสยาตกใจเสียงหลง เมื่อเรือนร่างอ่อนระโหยของเธอถูกอารักษ์จับให้คร่อมทับเรือนร่างของเขา จนดอกไม้ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำสัมผัสกับแผงอกที่มีเส้นขนสีน้ำตาลทองขึ้นอยู่รำไร และสิ่งที่เสียดสีกันและกันอยู่ทำให้มัสยาต้องโหย่งสะโพกของเธอขึ้นในทันที เพราะแม้จะเสียวอย่างสุดๆ แต่คงน่าละอายนักที่แม้แต่เส้นขนบนแผงอกของเขาทำให้เธอเสียวจนแทบลืมหายใจ ทว่าเมื่อฝ่ามือแกร่งกระชับสะโพกผายพลางรั้งให้แนบชิดกับใบหน้าหล่อเหลา มัสยาต้องเบิกดวงตากว้างเพราะไม่คาดคิดว่าจะได้รับอะไรแบบนี้ “โอว... อารักษ์ขา... โอว... ซี้ด... โอว... อารักษ์ขา... โอว... น้องปลาเสียว... อารักษ์ขา... โอว... ซี้ด... ซี้ด... โอว... เสียว... เสียวที่สุด... โอว...” ความเสียวที่ได้รับทำให้ประสาทสัมผัสทุกส่วนตื่นตัวเต็มที่ เพราะเธอกำลังส่ายร่อนสะโพกผายอยู่บนปลายลิ้นของเขา ให้เรียวลิ้นชอนไชได้ลึกมากยิ่งขึ้น ทั้งเลียไล้ ทั้งตวัดขึ้นลง เข้าไปในโพรงฉ่ำน้ำที่ผลิตน้ำหวานหยาดเยิ้มออกมาไม่หยุด จนมัสยาอดไม่ไหวต้องกรีดร้องเสียงยาวพร้อมส่ายอัดเกสรดอกไม้แนบปลายลิ้นร้อนๆ ของอารักษ์อย่างรุนแรง ร่างอ่อนระโหยของมัสย
“อื้อ... อารักษ์ขา... ใส่เข้ามาอีก อื้อ... ใส่เข้ามาค่ะ น้องปลาทนได้ โอว... อารักษ์ขา... โอ๊ะ! กรี๊ดดดดด...” ความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับเสียงดังกึกอยู่ภายในตัวทำให้มัสยารู้ว่า ณ ต่อแต่นี้ไปจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว แต่เธอก็ดีใจที่เธอได้มอบสิ่งนี้ให้กับคนที่เธอเลือกแล้ว คนที่เธอพร้อมจะอยู่เคียงข้างกับเขาตลอดไป “น้องปลาเจ็บมากมั้ยคะ” “มากค่ะอารักษ์ แต่น้องปลาทนได้ อื้อ... อารักษ์ขาอย่าเพิ่งขยับสิคะ น้องปลา... เอ่อ...” “เสียว น้องปลาเสียวใช่มั้ยคะ” ใบหน้าพยักน้อยๆ นั้นทำให้อารักษ์ต้องยิ้ม มัสยาเข้าขากับเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ เธอซ่านเสียวไปในทุกจุดที่เขาแตะต้อง และเมื่อเขาพาความแข็งแกร่งเข้าไปจนสุด แม้จะเจ็บจนน้ำตาเล็ดแต่มัสยาก็แสดงออกว่าความเสียวกำลังมาเยือน “อารักษ์จะทำให้น้องปลามีความสุขที่สุดแล้วนะคะ” มัสยาพยักหน้าหลับตาพริ้ม แม้ว่าเรียวคิ้วจะขมวดจนชิดบ่งบอกถึงความเจ็บปวดแต่เธอกลับไม่ร้องออกมา ยิ่งเห็นดังนั้นอารักษ์ยิ่งต้องถนอมเธอให้มากที่สุด การเคลื่อนไหวจึงเป็นไปอย่างเนิบนาบ จนหัวคิ้วที่ขมวดเข้า
‘อารักษ์ขา... อื้อ... ทำอะไรน้องปลา... โอย... เมื่อไหร่จะอาบเสร็จเสียที’ นั่นคือสิ่งที่คิด ทว่าสิ่งแสดงออกนั้นทำได้แต่ขบริมฝีปากล่างจนเจ็บ เพราะอารักษ์ยังคงอาบน้ำให้เธอไม่เสร็จเสียที ยิ่งอาบก็ยิ่งทำให้เธอร้อนจนต้องส่ายใบหน้าไปมา และเมื่อฝ่ามือของอารักษ์ลูบไล้ลงต่ำเพื่อขัดสีดอกไม้แสนสวย มัสยาก็ต้องสะกดอารมณ์ตัวเองเสียจนสั่นไปทั้งร่าง แค่เพียงภายนอกที่ลูบไล้เธอยังสั่นได้ขนาดนี้ และหากเป็นภายในเล่า... “อะ! อารักษ์คะ อารักษ์... พอแล้วค่ะ น้องปลาพอแล้ว” “พอแล้วอะไรกัน อายังอาบน้ำให้น้องปลาไม่สะอาดเลยนะ” เขาพูดพลางผลักดันปลายนิ้วเข้าไปกวาดต้อนชอนไชทำความสะอาดในโพรงดอกไม้ ก่อนจะชักเข้าชักออกเพื่อชำระล้างภายในให้สะอาด “อื้อ... ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่อาบแบบนี้ อารักษ์... อื้อ...” “ใช่สิคะ นี่แหละวิธีอาบน้ำของอา และมันต้องสะอาดกว่านี้อีก” พูดจบร่างสูงใหญ่ก็ทรุดร่างลงนั่งเพื่อส่งปลายลิ้นเข้าไปทำความสะอาดให้เธอมากขึ้นอีก และก็มากมายเสียจนมัสยาต้องเบิกดวงตากว้างเพื่อจ้องมองในสิ่งมหัศจรรย์ที่เขาทำให้เธอ ก่อนจะหลับตาด้วยความซ่านเสียวและร