บททั้งหมดของ คุณอารสแซ่บ: บทที่ 21 - บทที่ 27

ท่อนแขนบอบบางกอดรัดรอบเอวเขาจนทำให้เต้าอวบอิ่มดันชิดติดแผ่นหลังไม่ได้ทำให้เขามีอารมณ์จนหักห้ามใจไม่ได้ นั่นเพราะเขาพิสูจน์แล้วว่าอยากให้เธอเก็บของล้ำค่าไว้เพื่อวันสำคัญ มากกว่าจะต้องสูญเสียไปเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่ดูว่าถ้าไม่พูดกันให้เข้าใจ มัสยาคงไม่พ้นจะรั้งเขาไว้ให้ทำตามใจเธอแน่ “อาอยากให้น้องปลาคิดให้มากกว่านี้ สิ่งที่เสียไปมันจะไม่สามารถเรียกคืนได้อีกตลอดชีวิต อาเป็นผู้ชายอามีที่ระบายมากมาย อารอน้องปลาได้เสมอ แต่น้องปลาสิ ถ้าเสียไปมันจะเรียกคืนไม่ได้แล้วนะ และอาก็ไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนทำลายน้องปลาด้วยตัวเอง เข้าใจอานะ” “อารักษ์ไม่ได้ทำลายน้องปลาค่ะ สิ่งที่มีค่านั้นน้องปลาเก็บไว้ให้คนที่คู่ควร และคนนั้นก็คืออารักษ์ อย่าปล่อยให้น้องปลาเป็นผู้หญิงหน้าไม่อายที่ร่ำร้องให้ผู้ชาย... แต่เขาก็ไม่เอา” น้ำเสียงกลั้วไปด้วยแรงสะอื้นนั้นทำให้เขาหมดหนทาง กรามแกร่งขบกันแน่นจนเป็นสัน พยายามไม่ฟัง พยายามไม่รับรู้ว่าใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตานั้นกำลังสะอื้นฮึกฮักอยู่กับแผ่นหลังของเขา พยายามไม่สนใจว่ามัสยาจะรู้สึกเช่นไร ทว่าความพยายามของเขาไม่มากพอ เขาแพ้แล้ว

“อื้อ... อารักษ์ขา... ใส่เข้ามาอีก อื้อ... ใส่เข้ามาค่ะ น้องปลาทนได้ โอว... อารักษ์ขา... โอ๊ะ! กรี๊ดดดดด...” ความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับเสียงดังกึกอยู่ภายในตัวทำให้มัสยารู้ว่า ณ ต่อแต่นี้ไปจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว แต่เธอก็ดีใจที่เธอได้มอบสิ่งนี้ให้กับคนที่เธอเลือกแล้ว คนที่เธอพร้อมจะอยู่เคียงข้างกับเขาตลอดไป “น้องปลาเจ็บมากมั้ยคะ” “มากค่ะอารักษ์ แต่น้องปลาทนได้ อื้อ... อารักษ์ขาอย่าเพิ่งขยับสิคะ น้องปลา... เอ่อ...” “เสียว น้องปลาเสียวใช่มั้ยคะ” ใบหน้าพยักน้อยๆ นั้นทำให้อารักษ์ต้องยิ้ม มัสยาเข้าขากับเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ เธอซ่านเสียวไปในทุกจุดที่เขาแตะต้อง และเมื่อเขาพาความแข็งแกร่งเข้าไปจนสุด แม้จะเจ็บจนน้ำตาเล็ดแต่มัสยาก็แสดงออกว่าความเสียวกำลังมาเยือน “อารักษ์จะทำให้น้องปลามีความสุขที่สุดแล้วนะคะ” มัสยาพยักหน้าหลับตาพริ้ม แม้ว่าเรียวคิ้วจะขมวดจนชิดบ่งบอกถึงความเจ็บปวดแต่เธอกลับไม่ร้องออกมา ยิ่งเห็นดังนั้นอารักษ์ยิ่งต้องถนอมเธอให้มากที่สุด การเคลื่อนไหวจึงเป็นไปอย่างเนิบนาบ จนหัวคิ้วที่ขมวดเข้า

          ยาแก้ไข้เม็ดสีขาว 2 เม็ดถูกส่งเข้าสู่อุ้งปากก่อนจะรับน้ำสะอาดบรรจุอยู่ในแก้วขึ้นดื่ม เมื่อเรียบร้อยแล้วมัสยาจึงส่งรอยยิ้มให้กับผู้เป็นแม่ที่มองมาด้วยความเป็นห่วง          “แม่คะ น้องปลาไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ ไม่ต้องกินยายังได้เลย”          “ได้ยังไงล่ะ เราน่ะตัวรุมๆ ถ้าไม่กินเข้าไป คืนนี้ได้ไข้ขึ้นแน่ แล้วนี่ไปตากแดดตากลมที่ไหนมา ทำไมถึงได้เพลียจนเป็นไข้ได้”          “เอ่อ... น้องปลาคงหักโหมมากไปหน่อยน่ะค่ะแม่ อยากฝึกงานให้เก่งเร็วๆ ไม่อยากเป็นภาระของอารักษ์เขา”          มัสยาพูดพลางก้มหน้าหลบสายตาของแม่ที่มองมาอย่างจับผิด เธอคงหักโหมจริงอย่างที่บอกแม่นั่นแหละ เพราะตลอดทั้งช่วงบ่ายจนถึงเย็น อารักษ์ฝึกงานให้เธอไม่หยุด ไม่ว่าจะเป็นบนเตียง หรือในห้องน้ำ อารักษ์ก็ฝึกให้เธอไม่รู้กี่ครั้งต่อก