All Chapters of ดั่งฝุ่นธุลีพบพานประภาคาร: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่กลับมาจากด้านนอก ห้องนอนชั้นสองมีเสียงหัวเราะสนุกสนานดังขึ้นเป็นระยะๆฉันถอดเสื้อคลุมออก นำมาคล้องไว้ที่แขน ฝีเท้าชะงักลงท้ายที่สุด ก็ลากฝีเท้าที่หนักอึ่งเดินมุ่งไปที่ห้องนอนผลักประตูไม้ที่แกะสลักอย่างประณีตให้เปิดออก สิ่งแรกที่ฉันเห็นคือเซิ่งหวยอานเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลเข้มถูกเปิดออกครึ่งหนึ่ง เนคไทหายไปอย่างไร้ร่องรอยนานแล้วหญิงสาวที่ถูกกอดรัดอยู่ในอ้อมอกผู้นั้น กำลังนำองุ่นที่ปอกเสร็จแล้วป้อนใส่ปากเขาถึงแม้เขาจะยื่นมือไปปัดป้อง แต่ดูสีหน้าแล้วกลับสบายอารมณ์อย่างมากได้ยินเสียงฝีเท้า หญิงสาวยิ้มพลางหันหน้ามา:“นี่ พี่หวยอาน คุณป้าทำซุปแก้อาการเมาค้างเสร็จแล้วหรือ——”คำพูดที่ยังไม่ทันจบอันตรธานหายลงไปในลำคอ องุ่นในมือตกลงไปบนพรมตอนที่หล่อนเห็นฉัน หน้าซีดเผือดสุดขีด เรียกชื่อฉันอย่างตะกุกตะกัก:“คุณ คุณเสิ่น......”สายตาของฉันจับจ้องไปที่ช่วงคอและไหล่ของหล่อน รอยจ้ำสีแดงเป็นแถบเด่นสะดุดตาอย่างยิ่งราวกับว่าลำคอมีสิ่งของติดอยู่ น้ำเสียงแหบแห้งอย่างมาก“เซิ่งหวยอาน นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่?”เขาลืมตาชำเลืองมองฉันหนึ่งครั้ง ทำเสียง “ถุยน้ำลาย” อย่างหมดความอดทนนิ้วม

ในคืนเข้าหอ ฉันยื่นมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเซิ่งหวยอานหลังจากที่สัมผัสเนื้อผ้า เป็นลายเส้นกล้ามเนื้อที่ล่ำสันเรียบเนียนตอนที่จะปลดกระดุมเม็ดสุดท้าย เซิ่งหวยอานจับมือของฉันไว้ใบหน้าของเขาไร้อารมณ์ ทว่าใช้กำลังยับยั้งการกระทำของฉันอย่างป่าเถื่อน:“เสิ่นหนานอี้ คุณรู้ตัวไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?”ฉันพยักหน้า เงยหน้ามองเขา:“คุณอาอยากให้พวกเราใช้ชีวิตร่วมกันให้ดี และให้กำเนิดลูกหนึ่งคน”เซิ่งหวยอานค่อยๆแกะมือของฉันออกเขาอมยิ้มมองมาที่ฉัน แววตากลับแฝงไปด้วยความเย็นยะเยือกราวน้ำค้างแข็ง:“คุณช่างเลวทรามต่ำช้าเหมือนแม่ของคุณไม่มีผิด”“แต่ก็ถูกต้องแล้ว คนที่ประพฤติตนผิดธรรมนองคลองธรรม จะให้กำเนิดคนดีมาได้อย่างไรกัน?”เขาสะบัดฉันออก นำแก้วน้ำบนโต๊ะขว้างใส่ฉันแก้วแตกกระจายเต็มพื้นฉันเดินโซซัดโซเซ ไปชนกับโต๊ะวางน้ำชาด้านหลังอย่างแรงเขายกเท้าเหยียบนิ้วมือของฉัน มองฉันด้วยสีหน้ารังเกียจเดียดฉันท์:“อย่าคิดเพ้อเจ้อว่าตั้งท้องลูกเป็นการไถ่โทษแล้ว ก็จะไปจากผมได้ล่ะ”“เสิ่นหนานอี้ ชาตินี้ไม่มีใครมารักคุณหรอก”“คุณควรจะทำตัวให้เหมือนสุนัขตัวหนึ่ง ที่ต้องคอยรับใช้อยู่ข้างกาย

สมัยมัธยมปลาย ฉันกับเฉินมั่วไป๋นั่งข้างกันมาสามปีเต็มๆที่ฉันจำได้มาถึงตอนนี้คือ ตอนที่เฉินมั่วไป๋เลือกที่จะเรียนสายภาษาครูที่ปรึกษามองคะแนนสายวิทยาศาสตร์ที่สูงลิบลิ่วของเขาด้วยความไม่เข้าใจเฉินมั่วไป๋ปรายตามองฉันเล็กน้อย บอกว่าเขาอยากถ่ายทอดเรื่องราวฉันกลับนิ่งเงียบตอนนั้น ฉันรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ แม้กระทั่งความฝันวัยรุ่นที่มากมายก็พูดออกมาไม่ได้หลังจากนั้น เฉินมั่วไป๋ก็นำบทความที่ฉันเขียนเข้าร่วมการแข่งขันแทนฉันเขานำประกาศนียบัตรที่ได้รับ มากองไว้ตรงหน้าฉัน ชี้ไปตรงด้านบนที่เขียนว่า “เสิ่นหนานอี้” แล้วกล่าวว่า:“ไม่ต้องกลัว เสิ่นหนานอี้ เธอดูสิ เธอยอดเยี่ยมมากเลยนะ”ช่วงเวลานั้น ตอนที่แสงอาทิตย์สาดส่องลงมา เขามักจะชอบเอนตัวงีบหลับมาทางฉันเสมอหากวันใดที่ฉันเขียนโครงเรื่อง เขาก็จะหรี่ตาแล้วพูดพึมพำว่า:“ต่อจากนี้เธอเขียนเรื่องราว ฉันถ่ายทอดเรื่องราว พวกเราจะอยู่ด้วยกันนิจนิรันดร์”ตอนนั้นยังเด็ก หลังจากที่คิดวาดฝันอย่างเป็นจริงเป็นจังฉันเองก็คิดอยู่ช่วงหนึ่งว่า นั่นจะเป็นอนาคตของพวกเราวันที่การสอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จสิ้น วันนั้นฝนตกอย่างหนักตอนที่ฉันเดินออกมาจาก

เซิ่งหวยอานโยนฉันเข้าไปในรถด้วยความโมโห ฉันคิดจะหนีตามสัญชาตญาณทว่าข้อมือกลับถูกเขาคว้าไว้อย่างแรงวินาทีต่อมา ฉันถูกล็อกมือทั้งสองข้างไว้ ผลักลงไปที่เบาะด้านหลัง“คุณจะหนีไปไหน?”เซิ่งหวยอานฉีกยิ้มไปจนถึงแก้มของเขา ยิ้มพลางกดเสียงพูดให้ต่ำลง:“ทำไมล่ะ แค่เจอหน้าคนรักเก่านิดหน่อย ระริกระรี้แล้วงั้นหรือ?”ฉันมองเขาที่กำลังบ้าคลั่ง ใช้แรงต่อสู้ดิ้นรนอยู่หลายครั้ง “เซิ่งหวยอาน คุณใจเย็นหน่อยสิ อย่าทำแบบนี้”“เสแสร้งอะไรเล่า? ไม่ใช่ว่าไม่เคยนอนด้วยกันเสียหน่อย”“แสร้งเป็นหญิงสาวพรหมจรรย์ไปทำไมกัน? แสดงให้เฉินมั่วไป๋ดูงั้นหรือ?”เซิ่งหวยอานบีบคอฉัน บังคับให้ฉันสบตากับเขาเขาใช้แรงเยอะจนฉันเจ็บปวด จนน้ำตาที่ปวดประจำเดือนไหลออกมา“เสิ่นหนานอี้ อยากให้ผมทำให้คุณหวนรำลึกถึงไหมว่า คุณมันสกปรกเพียงใด?”สมองของฉันมีเสียงวิ้งดังขึ้นราวกับกลับไปในคืนที่แสนน่ากลัวเมื่อเจ็ดปีก่อนอีกครั้งครบรอบวันเกิดอายุสิบแปดของฉันนั้น เฉินมั่วไป๋นัดหมายกับฉันไว้เรียบร้อยแล้วต้องการขี่รถพาฉันไปรับลมตรงทางหลวงที่ติดกับชายทะเลเขาบอกกับฉันด้วยกกหูที่แดงก่ำ บางทีอาจมีเรื่องเซอร์ไพรส์อะไรรอฉันอยู่ก็

สีหน้าเซิ่งหวยอานเคร่งขรึมลง ทว่าปากยังคงพูดถากถากอย่างชั่วร้าย:“ไม่หรอกมั้ง ของที่เน่าเฟะแบบนี้ คุณยังจะอยากได้อีกหรือ?”เฉินมั่วไป๋ค่อยๆหันกายมาช้าๆ หัวเราะออกมาเบาๆ:“เซิ่งหวยอาน ตอนนั้น เธอก็เป็นเพียงแค่เด็กอายุเจ็ดขวบคนหนึ่งเท่านั้น”“คุณก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่า ความสัมพันธ์ของพ่อแม่ของคุณพังทลายไปตั้งนานแล้ว”“พวกเขาก็นอกใจกันทั้งคู่ เรื่องนี้ คุณยังจะกล้าพูดว่าไม่รู้เรื่องงั้นหรือ?”เพราะว่าเดือดดาลถึงขีดสุด รัศมีและความน่าเกรงขามบนร่างของเฉินมั่วไป๋ในตอนนี้ เปิดเผยออกมาอย่างเต็มที่ภายใต้แรงกดดันที่มองไม่เห็น เซิ่งหวยอานก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัวสายตามองไปรอบๆ และมาหยุดอยู่ที่ฉันพอดีราวกับว่าเจอเครื่องระบายอารมณ์แล้วเขาพูดอย่างโหดเหี้ยม:“ต่อให้รู้แล้วอย่างไร เรื่องที่แม่เธอทำลายครอบครัวผมเป็นความจริง”“ที่เสิ่นหนานอี้คิดจะขึ้นมาบนเตียงผม ก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน”ราวกับว่าคิดอะไรขึ้นมาได้ เซิ่งหวยอานพลันยิ้มขึ้นมาทันที:“แต่ว่า พูดก็พูดเถอะ ลีลาบนเตียงของเสิ่นหนานอี้ ก็ไม่เลวเลยนะ——”คำพูดที่เหลือยังพูดไม่ทันจบเฉินมั่วไป๋ต่อยท้องเขาไปหนึ่งหมัดสองมือ