All Chapters of วางใจเถอะ ข้าไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น: Chapter 21 - Chapter 30

ซุนเว่ยหมินไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอยู่ในสภาพน่าอนาถ ในสนามรบเขาองอาจกล้าหาญ มิใช่ที่เป็นอยู่ในขณะนี้ “อย่าได้พยายามดิ้นรนไปเลย อย่างไรเจ้าก็ต้องตายอยู่ดีไม่ว่าจะที่นี่หรือที่ไหน” เสียงชายผู้หนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เหมยซิงพลิกตัวใช้ร่างของตัวเองบังร่างของอาหมานไว้ จ้องมองอีกฝ่ายแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปาก“ข้าจำไม่ได้ว่าเคยพบเจอพวกเจ้าที่ใด หากว่าเจ้าจำคนผิดจงรีบไสหัวไปเสีย ข้าจะทำเป็นว่าเรื่องนี้มิเคยเกิดขึ้น”“ปากยังดีเช่นเคยนะเหมยซิง!” ชายผู้นั้นแหงนหน้าหัวเราะ แต่หญิงสาวกลับหัวใจกระตุกวูบนางจำไม่ได้ว่าเคยเจอชายผู้นี้ หรือว่า...ชายผู้นี้เคยพบ ‘เหมยซิง’ ก่อนที่ดวงจิตของนางจะมาอยู่ในร่างนี้“เจ้ากับเจ้าผักนี่ก็ตายยากเย็นเสียเหลือเกิน ข้านึกว่าเจ้าหมดลมหายใจไปแล้วจึงโยนทิ้งในป่าช้า ไม่คิดว่าเจ้าจะยังมีชีวิตอยู่ ซ้ำยังพาคุณชายหานหนีออกมาเช่นนี้ แต่เจ้าอย่ากังวลไป ครั้งนี้ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตายสนิทพร้อมส่งคุณชายหานไปด้วย เจ้าจะได้ตามรับใช้คุณชายหานสมใจ”“เหตุใดเจ้าต้องทำเช่นนี้” นางถ่วงเวลา ลอบมองรอบข้างเพื่อหาช่องทางเอาตัวรอด แต่กลับเห็นชายฉกรรจ์ล้อมวงเข้ามา ด้านหล

ชายหนุ่มก้มมองฝ่ามือตัวเอง มือคู่นี่ผอมแกร็นเหมือนกิ่งไม้ นึกถึงร่างกายที่เริ่มขยับตัวไม่ได้ และเข้าสู่สภาวะคนใกล้ตายทุกขณะ เขาคิดถึงนาง เขาได้ยินบ่าวไพร่กระซิบกระซาบนินทาพูดถึงเหมยซิงที่ถูกโยนทิ้งในป่าช้าอย่างน่าอนาถ ด้วยใจที่คิดถึง หรือพลังใดไม่อาจรู้ได้ เขาลุกขึ้นยืน และก้าวออกไปทีละก้าวทีละก้าว รู้เพียงแค่ต้องไปพบนาง นางถูกทิ้งที่ป่าช้า เมื่อไปถึงกลับถูกคนกลุ่มหนึ่งทำร้าย เขาหนีไม่ได้ไกลนัก ลื่นหกล้มไปทับร่างของผู้อื่นที่เขาเองไม่รู้ชะตากรรม เห็นเสื้อเปื้อนเลือดของคนผู้นั้นแล้ว เขารวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย ถอดเสื้อของชายไร้ลมหายใจผู้นั้นเอาเสื้อตัวนอกมาสวมคลุมร่างตนแล้วแสร้งเป็นคนตาย ทว่าเหมือนสติสุดท้ายดับวูบลง เหมือนเพียงแค่หลับไป เขารับรู้ทุกเรื่องราวแต่ทำได้แค่เฝ้ามอง ดวงจิตของซุนเว่ยหมินมาอาศัยร่างของเขา ไม่ว่าจะกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งอย่างไร ก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้ จนกระทั่งลูกเกาทัณฑ์นั้นพุ่งตรงทะลุอกของเหมยซิงราวกับมีสายฟ้าฟาดที่ร่างของเขา เสียงคำรามดังกึกก้อง ดวงจิตของเขาตื่นขึ้นอีกครั้ง เป็นจังหวะที่พ่อบ้านหวางมู่นำคนมาช่วยเขาพอดี พ่อบ้านหวางมู่ซึ่งเตรียมพร้อมพาเขาเดิน

“ใช่ ๆ แม่กลับมาแล้ว” นางนั่งข้าง ๆ ลูกชาย ดวงตามีน้ำตาคลอเบ้า “แม่ได้รับข่าวจากพ่อบ้านก็รีบกลับมาทันที ลูกปิงเอ๋อร์ของแม่...เจ้า...ดูดีขึ้นมาก”‘ซ้ำยังกินอาหารเองอีกด้วย’ ประโยคหลังมิกล้าเอ่ยออกไปเกรงลูกชายคนเดียวของตระกูลจะน้อยใจทิ้งตะเกียบเสีย “เอ่อ...” เหมยซิงผู้ไม่รู้เรื่องอะไรได้แต่ทำหน้าเหรอหรา ห่วงกินก็ห่วง แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงได้แต่กลอกตามองคนรอบกายสลับไปมา “แม่นางผู้นี้...” “ท่านแม่ นี่คือเหมยซิง นางเป็นผู้มีพระคุณของลูก” หานหงปิงแนะนำ “ซิงเอ๋อร์ นี่ท่านแม่ของข้าเอง” “ท่านแม่ อุ๊ย ท่านหญิง เอ..ไม่ใช่ซิ..พ่อบ้านหวางมู่ ข้าต้องเรียกท่านแม่ของหานหงปิงว่าอย่างไร” “เรียกฮูหยินใหญ่!” “อ๋อ! ข้าน้อยเหมยซิง คารวะฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ” นางลุกขึ้นยืนแล้วย่อตัวคารวะ แต่เพราะไม่คุ้นเคยท่าทางจึงดูแปลกตาพิกล แต่กระนั้นฮูหยินใหญ่ก็มิได้ถือสา ยื่นมือไปแตะมือของเหมยซิงให้ลุกขึ้น “นั่งเถิด กินข้าวกันอยู่รึ ดีจริง กินเยอะ ๆ นะ อยากกินอะไรบอกพ่อบ้างหวางมู่ได้เลย” “ขอบพระคุณเจ้าค่ะ

“เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ ระหว่างที่เจ้ายังต้องกินยาให้ครบสามสิบวัน เจ้าลองศึกษาดูว่าจะทำการค้าใด ข้าจำได้ว่าเจ้าอยากค้าขาย อยากดูแลพ่อบุญธรรมและน้อง ๆ ตระกูลหานของข้าแม้เป็นตระกูลเล็ก ๆ แต่ทำการค้ามาถึงสามชั่วอายุคนแล้ว หากมิใช่ข้ามีสภาพน่าเวทนาเช่นที่เจ้าเห็น ข้าเองต้องรับหน้าที่สืบทอดกิจการแล้ว” “ดียิ่ง เห็นทีต้องรบกวนเจ้าแล้ว” นางยิ้มอย่างดีใจกลอกตามองไปรอบกาย นี่ขนาดเป็นตระกูลเล็ก ๆ บ้านช่องยังใหญ่โตกว่านางหลายร้อยหลายพันเท่านัก “จริงซิ มีอีกเรื่องหนึ่ง” “เจ้าว่ามาเถิด” “ในห้องนอนของเจ้าทั้งอับทั้งทึบ อากาศถ่ายเทไม่สะดวก แถมยังมีควันอะไรเต็มห้องอีกก็ไม่รู้ ข้าว่าเจ้าให้คนรับใช้เปิดหน้าต่างประตูระบายอากาศ แล้วเอาควันฉุน ๆ นั้นออกไปได้ไหม?” “ควันฉุน ๆ ที่เจ้าว่าคงเป็นกำยานของท่านอา ท่านอาเคยบอกว่าเป็นกำยานสมุนไพรมาจากทิเบตจุดในห้องนอนจะทำให้สุขภาพดีขึ้น” “แล้วดีขึ้นไหม อุ๊บ!” นางรีบปิดปากตัวเองที่รู้ว่าตนเผลอพลั้งปากพูดอย่างที่ใจคิดอีกแล้ว แม้หานหงปิงจะแย้มยิ้มแต่วูบหนึ่งในแววตามีประกายลึกล้ำที่ย

“ออกไปหลายวันได้เรื่องหรือไม่” จากเดิมที่น้ำเสียงอ่อนโยนพลันแข็งกร้าว แน่นอนว่านางคือหานฮูหยิน ผู้รั้งตำแหน่งประมุขตระกูลหาน นางจึงมิใช่หญิงอ่อนแออย่างที่คนอื่นเข้าใจ“ข้าอ่อนด้อยความสามารถ ยังไม่อาจสืบได้แน่ชัดว่าผู้ใดลอบทำร้ายหลานหงปิง” หานเหวินซิ่งแสดงท่าทีสำนึกผิด แต่ปรายตามองยังหลานชายแล้วส่งยิ้มให้ “เจ้าดูดีกว่าเมื่อก่อนนัก ราวกับมิใช่คนเดียวกัน”“เหลวไหล!” หานฮูหยินทุบโต๊ะเสียงดัง ทำเอาหงหนิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สะดุ้งตกใจแต่ก้มหน้าหลบสายตาของทุกคน“ที่ปิงเอ๋อร์เป็นเช่นนี้เพราะข้าสวดวิงวอนต่อสวรรค์ สวรรค์เมตตาจึงให้ปิงเอ๋อร์พ้นเคราะห์กรรมกลับมาดีเช่นคนปกติทั่วไป เจ้าเองแม้จะเป็นน้องชายของสามีข้า แต่เจ้าก็เป็นบุตรอันเกิดจากหญิงรับใช้ เดิมฮูหยินผู้เฒ่าก็มิใคร่พอใจในตัวเจ้านัก หากสามีของข้ามิให้โอกาสเจ้า คิดเรอะว่าเจ้าจะมีที่ยืนอยู่ในตระกูลหาน”“ขอบคุณฮูหยินใหญ่ที่คอยเตือนสติข้า” หานเหวินซิ่งเพียงพูดด้วยน้ำเสียงเจียมตน“ใครกล้าบังอาจทำร้ายลูกปิงเอ๋อร์ของข้า มันผู้นั้นมิได้ตายดีเป็นแน่ เจ้าก็เร่งเสาะหาว่าเป็นผู้ใด อย่าให้ข้าต้องลงมือเอง”“ข้าทราบแล้ว”“ท่านแม่ ข้าขอตัวไปดูแลซิ