Все главы วางใจเถอะ ข้าไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น: Глава 51 - Глава 60

“ข้าก็อยากทำทุกอย่างที่ได้เงินนั้นแหละ” นางแลบลิ้นใส่ แอบดีใจที่เขาจดจำเรื่องของนางได้ พ่อบ้านหวางมู่รออยู่ด้านนอกอย่างรู้ความต้องการของคุณชายใหญ่ ไม่นานอาหารหลายรายการก็ถูกยกมาตั้งโต๊ะ หญิงสาวทำตาโต“ลองชิมดูซิ พ่อครัวที่นี่เคยทำงานในวังมาก่อน” เขาแนะนำอาหารบนโต๊ะให้นางได้ลองชิม เหมยซิงเองบังคับให้เขากินด้วยการคีบอาหารวางใส่จานของเขา “หากเจ้าต้องการมาฝึกทำอาหารกับพ่อครัวที่นี่ ก็ได้”“ข้าแค่ฝึกทำอาหารให้พอเลี้ยงพ่อและน้อง ๆ กลืนลง ไม่กล้าทำขายหรอก” นางหัวเราะเสียงใสไม่สนใจมารยาท “ว่าแต่เจ้าสั่งคนยกสุราให้ข้าชิมดีกว่า”พ่อบ้านหวางมู่ที่เดินเข้ามาดูแลความเรียบร้อยได้ยินพอดีถึงกับถลึงตาใส่ แต่เหมยซิงแอบส่งยิ้มให้ หานหงปิงส่ายหน้าไปมา แล้วเอ่ยปากสั่งกับพ่อบ้านหวางมู่“อากาศร้อนซ้ำยังกลางวันแสก ๆ ใครเขาดื่มสุรากัน”“ก็ข้าเห็นดื่มกันทั้งโรงเตี๊ยม” นางเถียงเสียงอ่อน “ข้าล้อเล่น อากาศร้อนเช่นนี้ไม่เหมาะกับการดื่มสุราจริง ๆ ข้าขอเอากลับไปชิมที่บ้านก็แล้วกัน”“เจ้า!”หญิงสาวทำเป็นเอียงคอมองอย่างใสซื่อ พ่อบ้านหวางมู่ไม่กล้าทำอะไรมากต่อหน้าคุณชายใหญ่จึงได้แต่ฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ แต่เพ

สายลมพัดผ่านวูบไหว เสียงใบไม้ขยับเสียดสี หญิงสาวรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวรวดเร็วดั่งลมพัด เพียงเอี้ยวตัวไปได้เล็กน้อย ร่างของนางก็ถูกรวบกอดจากด้านหลัง หญิงสาวตื่นตระหนกยกเท้าหมายเหยียบเท้าอีกฝ่ายแต่บุรุษด้านหลังชักเท้าหลบได้ทัน นางยกศอกกระทุ้งไปด้านหลังแต่อีกฝ่ายก็ตั้งรับได้อย่างรู้จังหวะ เหมยซิงรู้สึกหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้ แต่ก็หมุนตัวออกมาได้ทว่าข้อมือยังถูกยึดไว้ นางจึงหมุนข้อมือหงายขึ้นเพื่อให้หลุดออกจากการเกาะกุม ภายใต้แสงจันทร์กระจ่าง นางเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่ายแม้เขาจะสวมชุดดำ และมีผ้าปิดครึ่งใบหน้า แต่นางกลับคุ้นเคย ทว่ายังไม่ทันส่งเสียงเรียกชื่อชายเบื้องหน้า ทั้งสองรับรู้การเคลื่อนไหวไม่ไกลนัก ชายในชุดดำรวบร่างนางเข้ามาในวงแขน ดึงนางหลบหลังต้นไม้ใหญ่ อาศัยเงามืดบดบังร่างของคนทั้งสอง “ท่านอา ข้าควรทำอย่างไร คุณชายใหญ่ต้องการหย่ากับข้า” “เขาไม่บังคับเจ้ามิใช่หรือ หากเจ้ายืนกร้านจะเป็นฮูหยินของเขาต่อไป เขาก็ทำอะไรเจ้าไม่ได้” “แต่ข้ากลัวอย่างไรไม่รู้ รู้สึกเหมือน...เขารู้เรื่องของเราแล้ว” “เรื่องของเรา? เจ้าพูดเร

“ข้าก็พึ่งพาเจ้าอยู่นี่ไง ที่นาที่ให้เช่าเพาะปลูก เมล็ดพันธุ์ ซ้ำยังมีสัญญาซื้อขายทั้งที่ข้ายังผลิตสุราไม่สำเร็จอีก”“มากกว่านี้ข้าก็ให้เจ้าได้”“ข้ารู้ เจ้าตามใจข้า ข้ามิได้อยากได้เงินทองจากเจ้าข้าอยากยืนด้วยลำแข้งตัวเอง เจ้าก็ช่วยเหลือ ข้าซาบซึ้งใจนัก ไม่รู้จะตอบแทนเจ้าอย่างไรดี” “เจ้าอยากตอบแทนข้า?”หญิงสาวลืมตาจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่ม หลังจากได้รับการบำรุงอย่างดี ยามนี้ใบหน้าของหานหงปิงไม่ได้ซูบตอบเช่นแต่ก่อน สองแก้มเต็มอิ่ม ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอ่อนโยน ดวงตาเปี่ยมเสน่ห์ ดึงดูดคนมองที่ให้หลงใหล หญิงสาวคิดถึง ‘เหมยซิง’ เจ้าของร่างที่ให้ดวงจิตของนางสิงสถิต นางคงเฝ้าดูแลชายผู้นี้ด้วยความจริงใจ และเขารับรู้ได้จึงได้ฝั่งลึกความผูกพันดี ๆ ที่มีต่อนาง ...ส่วนนางก็ฉกฉวยผลประโยชน์นั้นมาหน้าตาเฉยดวงตาที่เป็นประกายวูบหม่นลงไป แม้เพียงแวบเดียว หานหงปิงก็เห็นได้ชัดเจน ในขณะที่หญิงสาวเบือนหน้าหลบ เขายื่นหน้าไปประกบริมฝีปากนางอย่างรวดเร็ว เร็วเสียจนเหยมซิงไม่ทันตกใจ ผงะตัวไปด้านหลังแต่มือของอีกฝ่ายรวดเร็วพอจะรั้งโอบจากด้านหลังใช้ฝ่ามือประคองใบหน้าของนางให้แหงนหงายรับจุมพิตของเขา นางจ้อง

“ทำไม? เจ้ายังห่วงซากมันอยู่อีกเรอะ! ได้! เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าได้อยู่กับร่างไร้วิญญาณของมันไปแล้วกัน!” “ไม่เจ้าค่ะ! ไม่” หงหนิงเป็นคนขี้ขลาด แค่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นเพียงศพก็ยังหวาดกลัว นางเกาะแขนของหานเหวินซิ่งแน่นไม่กล้ามองไปยังร่างนั้น มือใหญ่บีบคางของนางให้เชิดขึ้นพร้อมกับกดริมฝีปากทาบทับลงมา บดขยี้อย่างไม่สงสารเมตตาว่านางจะเจ็บปวดเพียงใด และมีผู้ใดยืนมองอยู่รอบห้อง “เป็นยังไงเล่า หงปิง นับจากนี้ไปของ ๆ เจ้าก็ต้องกลายเป็นของ ๆข้าทั้งหมด เมียของเจ้า ทรัพย์สมบัติของเจ้า แม่ของเจ้าข้าก็จะกำจัดออกไปเสีย รวมทั้งหญิงประหลาดคนนั้น! อย่าโทษข้าเลยนะหงปิง เป็นเพราะเจ้าไม่ยอมตายไปดี ๆ ข้าจึงจำใจต้องร้ายกาจกับเจ้าถึงเพียงนี้” หานเหวิ่นซิงแหงนหน้าหัวเราะ ทันใดนั้นเขาเห็นร่างที่แน่นิ่งไปค่อย ๆ ขยับตัวที่ละน้อย ดวงตาของเขาเบิกโพลงอย่างตกใจ ใจหนึ่งอยากก้าวเท้าเข้าไปดูให้แน่ชัด อีกใจก็ยังหวาดกลัวอยู่ ร่างที่แน่นิ่งเมื่อครู่ค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ศีรษะขยับตั้งตรงเผยให้เห็นดวงตาเป็นประกาย และมุมปากยกยิ้ม การขยับตัวของเขาทำให้ชายโฉดหญิงชั่วตัวแข็งทื่อไปทันที

“ของเล่นของพ่อบ้านหวางมู่เหมาะมือดีจริง” ทีแรกนางก็ไม่คิดว่าหน้าไม้ขนาดเล็กนี้จะพุ่งไปได้ไกลนัก แต่อาศัยจังหวะแรงลมช่วยส่งทำให้ลูกเกาทัณฑ์พุ่งไปปักอกคนที่ตามมาได้อย่างแม่นยำ “เจ้าควรเตือนข้า” ซุนเว่ยหมินโน้มหน้าลงกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาว “เรื่องอันใด” “อย่าได้ยั่วโทสะเจ้าอย่างไรเล่า” เขาแอบขบติ่งหูของนางไปหนึ่งคำ รับรู้ถึงอาการเกร็งตัวของนางแล้วก็หัวเราะอย่างผ่อนคลาย รับรู้ว่าม้าของตนมาไกลมากแล้ว และเหล่าองครักษ์จัดการผู้ที่ไล่ตามเขามาให้แล้ว เหมยซิงเริ่มผ่อนคลายลงเช่นกัน หากไม่เห็นการนองเลือด วันนี้คงเป็นการเดินทางที่แสนเพลิดเพลิน “ต้องพักเปลี่ยนม้าที่หมู่บ้านข้างหน้า” ซุนเว่ยหมินรู้ว่านางพยักหน้ารับรู้ นางจะรู้หรือไม่ว่าหัวใจของเขาพองโตคับอกเมื่อรู้ว่านางเลือกที่จะมากับเขา โดยไม่สนใจว่าจะมีอันตรายใดรออยู่ เมื่อในยอมอยู่ในวงแขนของเขาเช่นนี้ เขายินดีและเต็มใจปกป้องนางไปชั่วชีวิต ฝีเท้าม้าผ่อนลงเมื่อเข้าสู่ตัวหมู่บ้าน เหมยซิงสังเกตว่าบุรุษที่ซ้อนอยู่ด้านหลังนั้นคงคุ้นเคยกับพื้นที่