บททั้งหมดของ วางใจเถอะ ข้าไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น: บทที่ 41 - บทที่ 50

“เอาเถอะ ข้าเข้าใจดี” หานหงปิงยังคงยิ้มอ่อนโยน “เป็นข้าที่ผิดต่อเจ้าทำให้เจ้าต้องทุกข์ระทม ตอนนี้ข้าฟื้นแล้ว หากเจ้าต้องการไปจากสกุลหาน ข้ายินดีเซ็นหนังสือหย่าให้เจ้า และตอบแทนที่เจ้าดูแลข้ามาสี่ปี”“หย่า!” หงหนิงตะลึงงันไป แต่ก่อนนางเฝ้าฝันถึงวันที่สามีผู้นี้จะตายไปเสีย นางจะได้ใช้ชีวิตอิสระเสียที แต่ไม่คิดว่าเมื่อถึงเวลานี้ เขาต้องการหย่ากับนาง แต่นางกลับต้องการเป็นภรรยาของเขา หมายถึง...ภรรยาทางร่างกาย“อย่าบอกว่าเจ้าไม่เคยคิดไปจากข้า” เขายังคงแย้มยิ้ม และแกว่งถ้วยชาที่ว่างเปล่าในมือ“หรือเจ้าต้องการปรึกษากับท่านอาก็ได้ แล้วค่อยให้คำตอบ”หงหนิงรู้สึกชาหนึบไปทั่วศีรษะ นางไม่อาจทำสีหน้าปกติได้อีก ถึงแสร้งทำเป็นไม่สบายแล้วรีบเดินเร็ว ๆ ออกมา ด้วยความตื่นตระหนกที่ได้ยินหานหงปินพูดเช่นนั้น เท้าทั้งสองพานางเดินด้วยเส้นทางลับมาถึงเรือนของหานเหวินซิ่ง“ท่านอา...”แม้ยังไม่ได้เอ่ยชื่อของตนออกไป ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับมือแข็งแกร่งที่กระชากร่างเล็กเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว และปิดแน่นราวกลับกลัวผู้อื่นจะเห็นร่างอวบอิ่มในอาภรณ์มีชมพูถูกรวบมากอดและดันให้นางไปชิดกับผนังห้อง ภายในห้องที่คุ

“อ๋อ! ได้ซิ” นางพูดสั้น ๆ ห้วน ๆ แสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าต้องกล่าวเช่นไร ยอมเดินตามหญิงสาวผู้นั้นไปที่ห้อง ๆ หนึ่ง มีนางกำนัลจำนวนหนึ่งรออยู่ก่อนแล้ว ใช้เวลาไม่นานในการเปลี่ยนเสื้อผ้าของนาง ‘ให้ข้าใส่สีเขียวกับสีแดงนี่นะ!’ เหมยซิงร้องโอดครวญในใจ รู้แน่ชัดแล้วว่านี้ไม่ใช่เจตนาดีเป็นแน่ สีตัดกันเช่นนี้ อยากให้อีกาบินมาจิกนางไปเป็นอาหารลูกนกหรือไรกัน เหมยซิงคร้านจะโต้แย้งได้แต่ยืนให้บรรดานางกำนัลผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวนอก ดีที่ไม่เปลื้องเสื้อผ้านางออกจนเปลือยเปล่า ไม่เช่นนั้น นางโวยวายวังถล่มเป็นแน่ ไม่เพียงแต่อาภรณ์ที่สวมใส่ ผมเผ้าที่บ่าวรับใช้แต่งทรงมาให้อย่างพอดีก็ถูกทำใหม่ ดอกไม้อะไรสักอย่างดอกใหญ่ยักษ์ปักบนศีรษะ และเครื่องประดับห้อยระย้าจนแทบตั้งคอไม่ไหว นางชักเริ่มสงสัยแล้วว่าหญิงงามในวังหลวงเป็นพวกฝึกยุทธหรือไรจึงแบกน้ำหนักเหล่านี้บนศีรษะได้ ไม่เพียงแค่เสื้อผ้าเครื่องประดับ ยังตามด้วยแป้งผัดหน้า และชาดทาปาก นางไม่ต้องส่งกระจกก็พอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาง เพราะดูหน้านางกำนัลที่ไม่กล้าสบตาแล้วยังแอบไปป้องปากหัวเราะอีกเอาเถอะ ถ้าแค่

“ดีแล้ว ขุดรากต้องถอนโคน จัดการเสียให้สิ้นซากจะได้ไม่เป็นภาระในภายหลัง” นางพยักหน้ารับรู้ เป็นจังหวะเดียวกับที่นางกำนัล และหมอหญิงออกมาจากห้องด้านใน ซุนเว่ยหมินลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองข้ามร่างเล็ก ๆ ของหญิงสาวเบื้องหน้าไปหยุดที่ร่างของเหมยซิงที่สวมเสื้อผ้าชุดเดิมที่นางสวมเข้ามาพร้อมเขาในวังหลวงแล้ว ใบหน้ายามนี้ไร้แป้งผัดหน้า และไม่ได้แต้มแต่งสีสันฉูดฉาด ผมเผ้านางกำนัลก็ช่วยเช็ดให้จนแห้งสนิทไม่ได้เกล้ามวยเป็นพิเศษ เพียงแค่ปักปิ่นมุกน่ารักรวบเส้นผมให้นางไม่ปรกลงมาปิดหน้าตา “เป็นอย่างไรบ้าง” ซุนเว่ยหมินเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มมีรอยยิ้มก็เบาใจ “แม่นางเหมยมีบาดแผลประหลาดนักเพคะ บาดแผลดูปิดสนิทดีแต่ยังมีเลือดไหลซึมออกมา” หมอหญิงรายงาน “ให้หมอหลวงมาตรวจดูอีกทีดีหรือไม่” เต๋อเฟยเห็นหญิงสาวที่สลัดคราบหญิงโง่ออกแล้วก็พึงพอใจอยู่หลายส่วน “ไม่เป็นไรเพคะ หม่อมฉันมิได้เจ็บอะไรมากมาย ประเดี๋ยวก็หายเอง” เหมยซิงกล่าวอย่างสุภาพแล้วเดินช้า ๆ เข้ามาใกล้ ส่งยิ้มน้อย ๆ แล้วย่อตัวคารวะอย่างรู้มารยาท ผิดแผกกับก่อนหน้านี้ลิบลับ ด้วยคว

ริมฝีปากหนาขยับออกให้หญิงสาวได้สูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ ใบหน้าคมเข้มนั้นมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อย เมื่อเห็นดวงตาคู่นั้นค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเขาจึงทำหน้าตึงตามเดิม“ปะ..ปล่อย...ปล่อยนะ” เหมยซิงไม่คิดว่าเสียงตัวเองจะแผ่วเบาถึงเพียงนี้ ไม่คิดว่าชายที่นางแบกหามขึ้นบ่ามาสิบวันนั้นจะมีเรี่ยวแรงมากถึงเพียงนี้ เอ๊ะ! ไม่ถูกซิ นางไม่เคยแบกร่างซุนเว่ยหมินเสียหน่อย นางแบกร่างขอหานหงปิงต่างหากใช่แล้ว...นั่นมันร่างของหานหิงปิงต่างหากแต่นี่คือ...ซุนเว่ยหมินอาศัยช่วงจังหวะที่นางเหม่อลอย เขาขยับสาบเสื้อของนางให้เลื่อนลง ผิวกายเนียนละเอียดเผยเบื้องหน้า แม้จะมีเอี๊ยมสีขาวปกปิดทรวงอกคู่งามอยู่“นี่! เจ้าจะทำอะไร!” หญิงสาวเพิ่งรู้สึกตัวรีบรวบสาบเสื้อมาปิดทับไว้“ข้าจะดูแผลของเจ้า”“ไม่เอา! ดูไม่ได้นะ” นางกระถดตัวหนีแต่ร่างสูงใหญ่ยังตามคร่อมร่างนางเสียงแค่นหัวเราะในลำคอของเขาทำให้หญิงสาวรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมา ใบหน้าหวานส่ายหน้าไปมาผลักมือที่ยื่นเกี่ยวสายเอี๊ยมให้หลุดออก ผ้าพันแผลที่พันรอบอกของนางทำให้หัวใจของเขาสะท้านยิ่งนัก ที่ผ่านมาแม้ไม่ได้เห็นบาดแผลของนางก็ให้หมอหญิง และหญิงรับใช้ใส่ยาให้

“ข้าให้คนส่งข้าวสารอาหารแห้งไปที่บ้านของเจ้าแล้ว พ่อของเจ้าจึงได้ฝากจดหมายฉบับนี่มา” หานหงปิงเอ่ยสลับกับไอเป็นระยะ ๆ“ขอบคุณเจ้ามาก” จำได้ว่าก่อนมาอยู่กับซุนเว่ยหมิน เขาได้สั่งคนเป็นธุระจัดการเรื่องทางบ้านให้นาง “ทำไมเจ้ายังไอหนักเช่นนี้อีก ไม่ได้กินยาหรือ?”“ก็เพราะว่า...” พ่อบ้านหวางมู่อ้าปากพูดยังไม่ทันจบคำ หานหงปิงส่งสายตาคมปราบห้ามไว้ก่อน“อะไรรึ” นางหันไปทางพ่อบ้านแต่เขาไม่ยอมพูดอะไรต่อ นางจึงหันมามองหน้าขาวซีดของหานหงปิงแทน แต่เขาก็ยังคงยิ้มน้อย ๆ เช่นเคย“อย่าคิดมาก ข้าแค่มาเยี่ยมเจ้าพร้อมส่งข่าวเรื่องบิดาของเจ้า เสร็จธุระก็จะกลับแล้ว” ประโยคหลังเหมือนพูดกับชายที่ยืนกอดอกอยู่เหมยซิงก้มมองจดหมายในมืออีกครั้ง นางสูดเอากลิ่นดิน และดอกไม้จาง ๆ แล้วคิดถึงเสียงหัวเราะของน้อง ๆ ยามนี้พวกเขาคงไม่ต้องอดมื้อกินมื้อ แต่...นางไม่อาจทิ้งพวกเขาได้“ข้าจะกลับไปกับเจ้าด้วย”ชายหนุ่มทั้งสองประสานสายตากัน บรรยากาศรอบข้างราวกับมีพายุฤดูร้อนก่อตัวขึ้นฉับพลัน มีเพียงหญิงสาวที่ทำหน้าระรื่นไม่รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ “ข้าขอกลับไปบ้านหานหงปิงนะ” เหมยซิงหันมาพูดกับซุนเว่ยหมิน “หากเส