All Chapters of Play Me, I’m Yours: Chapter 201 - Chapter 210

DRAKE POVSa totoo lang kanina habang nananahimik ako sa harapan niya ang daming naglaro sa isip ko. Hindi ako makapaniwala sa lahat ng sinabi ni Maya. Parang isang bahagi ng mundo ko ang biglang bumaligtad nang marinig ko ang mga lihim na itinago niya sa loob ng mga panahong magkasama kami. Ang daming bagay na hindi ko kailanman inakala na magiging bahagi ng buhay ko, mga bagay na tila mahirap paniwalaan, pero sa kabila ng lahat, hindi ko magawang talikuran siya.Nakatayo kami sa loob ng maliit niyang apartment, tahimik na nagpapakiramdaman. Nakayuko siya, halatang hindi makatingin sa akin nang diretso. Para bang naghihintay siya na husgahan ko siya, na talikuran ko siya tulad ng ginawa ng iba sa kanya noon. Pero iba ako. Alam kong iba ako.“Maya…” tinawag ko siya, at dahan-dahan siyang napatingin sa akin. Nakita ko ang kaba sa mga mata niya, pero kasabay niyon ay ang pag-asa na baka, sa pagkakataong ito, hindi siya tuluyang nag-iisa."Drake... wala akong ideya kung paano kita pasasa

AFTER FEW HOURS SA LOOB NG OSPITAL “Anong nangyari? Akala ko okay na si Mama Selya? Bakit biglang wala na siya?” humahagulgol kong tanong kay Drake. Mahigpit niya akong niyakap, hinayaan akong ilabas ang lahat ng sakit at hinanakit na nararamdaman ko. “Huwag kang mag-alala, Maya,” mahina ngunit matatag ang tono ng boses niya. “Sisiguraduhin kong mananagot ang may kagagawan nito. Hindi ko hahayaang makalusot ang sinuman na responsable sa krimen na ito.” Sa kanyang mga mata, kitang-kita ko ang determinasyon. Alam kong gagawin niya ang lahat para makamit namin ang hustisya. Ngunit sa kabila ng lahat, alam kong walang sinuman ang makakapuno sa kawalan ng isang ina sa buhay ko. Hindi man siya ang nagsilang sakin pero kay Mama Selya ko nakita ang buhay na nuon pa man ay pinagkait na sa akin. Pagkatapos ng libing ni Mama, para bang nag-iba na ang lahat. Ang makulay na mundo ko noon ay biglaang naging madilim at tahimik muli. Wala akong makita ni kaunting liwanag ng pag-asa. Nandiya

“Mas malalim na pagsusuri?” tanong ko nang malamig. “Hanggang kailan niyo gagawin yan? Ilang buhay pa ang kailangang mawala bago kayo magising at kumilos?” Hindi makasagot si Dr. Mendoza. Halatang alam niyang may punto ako. Nakita ko rin ang ibang miyembro na tila nahihiya sa sitwasyon. “Ang gusto ko ay aksyon, hindi pangako. Kung wala kayong kongkretong plano para ayusin ang problema sa ospital na ito, walang patutunguhan ang mga sinasabi niyo. At kung hindi ako makakakita ng resulta, hindi lang tayo sa pag-uusap na ito matatapos,” patuloy ko. Nagkatinginan muli ang mga direktor. Ilang sandali ang lumipas bago may sumagot. Si Dr. Hernandez, isa pang opisyal ng ospital, ang naglakas-loob na magsalita. “May mga hakbang na kaming ginagawa, Mr. Drake,” sabi niya, halatang pilit pinapakalma ang sarili. “Inatasan na namin ang ilang staff na sumailalim sa masusing pagsasanay at pagsusuri. Alam naming hindi sapat ang magbigay lang ng paliwanag, kaya gagawin namin ang lahat para mapan

Biglang tumayo si General mula sa kinauupuan nito, halatang hindi na rin napigilan ang galit. “Simple? Alam mo bang namatay ang pasyente dahil sa kapabayaan mo? Hindi ito basta-bastang pagkakamali, Jorge! Paano mo nagawang hindi i-check ng mabuti ang gamot na ibibigay mo?” Bawat salita ng General ay tumatama sa akin na parang kutsilyo. “Ilang pamilya pa ang sasabihan mo ng ganyan? Si Ms. Selya nga lang ba ang natatanging biktima sa karumal-dumal na krimen mong ginawa?” Sa halip na makonsensya, ngumisi lamang si Jorge. May kung anong kasamaan sa kanyang mga mata na lalong nagpapainit sa ulo ko. “Sir, wala akong ibang nagawang pagkakamali kahit itanong niyo pa sa management,” aniya, kaswal pa rin ang tono. “Pero kagaya ng sinasabi ko, hindi ko sinasadya, okay? Masyadong maraming trabaho sa ospital. Wala na akong oras para ulit-ulitin ang pag-check sa nakalagay sa kanilang listahan.” Muli siyang tumawa, isang tunog na tila sumasalamin sa kawalan niya ng pagsisisi. Ang tunog na iyon

MAYA POV Simula nang mawala si Mama Selya, pakiramdam ko'y nawala na rin ang direksyon ng buhay ko. Parang may malaking puwang sa puso ko na kahit anong gawin ko, hindi mapunan. Kahit pilitin kong ngumiti, ramdam ko pa rin ang lungkot. Mabuti na lang at palaging nandiyan si Drake laging nakasuporta, laging maaasahan. Minsan ay naiisip ko ng bumalik sa tunay kong pamilya, pinapangako ko sa sarili ko na tatapusin ko muna ang kasong ito. Pagkatapos ng lahat ng ito, isa-isa kong haharapin ang dati kong buhay. Ngunit nitong mga nakaraang linggo, napansin kong mas nagiging abala si Drake sa kaniyang negosyo . Madalas, wala siya sa bahay, at kung andito man siya, parang malayo ang iniisip niya. Naiintindihan ko naman; alam kong marami rin siyang kailangang asikasuhin. Pero hindi ko maalis ang bigat na nararamdaman ko. Isang araw, habang abala akong nagluluto ng inimbento kong bagong recipe para sa maliit na restaurant na plano kong simulan, napansin ko si Drake. Nakasandal siya sa may pi