“Mas malalim na pagsusuri?” tanong ko nang malamig. “Hanggang kailan niyo gagawin yan? Ilang buhay pa ang kailangang mawala bago kayo magising at kumilos?” Hindi makasagot si Dr. Mendoza. Halatang alam niyang may punto ako. Nakita ko rin ang ibang miyembro na tila nahihiya sa sitwasyon. “Ang gusto ko ay aksyon, hindi pangako. Kung wala kayong kongkretong plano para ayusin ang problema sa ospital na ito, walang patutunguhan ang mga sinasabi niyo. At kung hindi ako makakakita ng resulta, hindi lang tayo sa pag-uusap na ito matatapos,” patuloy ko. Nagkatinginan muli ang mga direktor. Ilang sandali ang lumipas bago may sumagot. Si Dr. Hernandez, isa pang opisyal ng ospital, ang naglakas-loob na magsalita. “May mga hakbang na kaming ginagawa, Mr. Drake,” sabi niya, halatang pilit pinapakalma ang sarili. “Inatasan na namin ang ilang staff na sumailalim sa masusing pagsasanay at pagsusuri. Alam naming hindi sapat ang magbigay lang ng paliwanag, kaya gagawin namin ang lahat para mapan
DRAKE POV Buong araw akong nakatalungko sa lamesa ng aking opisina, lumulutang ang aking isip sa pag-iisip ng paraan kung paano mapapabilis ang pagkahuli sa may sala sa nangyaring pagkamatay ng Mama ni Maya. Ilang araw na akong halos hindi makatulog, patuloy na iniisip kung paano ito nangyari at kung sino ang dapat managot. Ang bigat ng sitwasyon ay lalong dumadagdag sa pasaning nararamdaman ko, lalo na’t si Maya ay patuloy na naghahanap ng sagot at hustisya para sa kaniyang ina. Naputol ang aking pagmumuni-muni nang biglang nag-ring ang cellphone ko. Mabilis kong tinignan ang screen at lumitaw ang pangalan ni General. Huminga ako nang malalim bago sinagot ang tawag. Sa loob-loob ko, umaasa akong may magandang balita siyang dala, pero hindi ko rin maiwasan ang kaba—ano kaya ang nadiskubre nila? “Drake,” bungad niya, seryoso ang kaniyang tono. “May lead na kami. Isang empleyado ng ospital ang tahasang umamin sa krimen na kaniyang ginawa. Siya raw ang dahilan ng kapabayaang nangya
Biglang tumayo si General mula sa kinauupuan nito, halatang hindi na rin napigilan ang galit. “Simple? Alam mo bang namatay ang pasyente dahil sa kapabayaan mo? Hindi ito basta-bastang pagkakamali, Jorge! Paano mo nagawang hindi i-check ng mabuti ang gamot na ibibigay mo?” Bawat salita ng General ay tumatama sa akin na parang kutsilyo. “Ilang pamilya pa ang sasabihan mo ng ganyan? Si Ms. Selya nga lang ba ang natatanging biktima sa karumal-dumal na krimen mong ginawa?” Sa halip na makonsensya, ngumisi lamang si Jorge. May kung anong kasamaan sa kanyang mga mata na lalong nagpapainit sa ulo ko. “Sir, wala akong ibang nagawang pagkakamali kahit itanong niyo pa sa management,” aniya, kaswal pa rin ang tono. “Pero kagaya ng sinasabi ko, hindi ko sinasadya, okay? Masyadong maraming trabaho sa ospital. Wala na akong oras para ulit-ulitin ang pag-check sa nakalagay sa kanilang listahan.” Muli siyang tumawa, isang tunog na tila sumasalamin sa kawalan niya ng pagsisisi. Ang tunog na iyon
Halos sumabog ang dibdib ko sa galit. “Pasensya? Yun lang ang sasabihin mo? Pano kung sabihin kong pasensya na napatay ka ng mga kapit ko sa loob at hindi ko sinasadya? Pati ang pamilya mo sa labas lahat ay pupulbusin ko may magagawa ka?!” Tinitigan niya ako, pero hindi na siya sumagot. Tila nasiyahan pa siya sa galit ko. Hinila siya ng mga pulis papunta sa selda, pero nanatili akong nakatayo doon, pinapanood siya hanggang sa tuluyan siyang naipasok sa loob ng kulungan. Nang maisara na ang pinto ng selda, doon ko lang naramdaman ang bahagyang ginhawa. Alam kong hindi pa tapos ang laban, pero kahit papaano, ang makita siyang nakakulong ay nagbibigay sa akin ng kaunting hustisya. Pero hindi pa ito sapat. Kailangang makasigurado akong mananagot siya sa batas at hindi na makakapanakit pa ng iba. Habang pauwi, dala ko pa rin ang bigat ng galit sa puso ko, pero isang bagay lang ang tiyak: hindi ako titigil hanggang sa makuha namin ang hustisya para sa Mama ni Maya. Pagkalabas ni
PROLONGUE “Ay pwet ng kalabaw, " napasigaw na sabi ni Claire pagpasok niya sa silid ni Edward. "herodes ka talaga Sir Edward!” mahinang sabi niya sa kaniyang sarili. Halos hindi magkandamayaw sa kaniyang gagawin si Claire ng maabutan niyang nakikipag niig ang kaniyang Playful Young Billionaire Boss.Napangiti lamang si Edward habang patuloy ito sa ginagawang pagbay* sa kaniyang kaulyawan. Hindi siya natinag sa pagdating na iyon ni Claire. Natatawa siya sa naging ekspresyon ng kaniyang kababata. Hindi niya inaasahang hindi pa rin ito open minded pagdating sa usaping s*x. Isa naman sa katangian ni Edward ang angkin galing sa kama kaya siya lapitin ng mga malalanding babae. Hindi na niya kailangan pang magbayad para lang may makatalik. Kusang mga babae na ang nagpupunta sa kaniya . Sa bahay man , trabaho o kahit saang lugar siya naruruon. Sa pagkabigla ni Claire sa kaniyang nakita ay naihagis niya ang kapit niyang tray sa sahig ng silid kaya’t nagkalat doon ang hapunang hinanda niya p
CLAIRE SANCHEZ: “Grabe naman tong si Edward hindi man lang nag-lock ng kaniyang pintuan. Nakakainis. Eeee napaka maniac talaga . Bwisit (napapa-padyak sa inis na sabi ko sa aking sarili habang naglalakad ako pababa ng kusina) sa kinadami dami naman kasi ng oras bakit ngayon pa ako inutusan talaga ni Manang. Ang malas ko naman. " pagmamaktol kong sabi. Pagdating ko sa maids quarter ay tinanong ako kaagad ni Manang dahil nakasumbakol ang mukha ko. "bakit naman basang basa yang damit mo? at bakit ganyan yang pagmumukha mong bata ka?! ano bang ginawa sayo ni Sir Edward?! halika nga dito at magpalit ka muna ng damit mo. " nag-aalalang tanong sa akin ni Manang. Inabutan niya ako kaagad ng tuwalya. "pano Manang yan pong alaga niyo meron na namang kaulyawan dun sa kwarto niya hindi man lang nag lock ng pintuan edi nagulat po ako ayun tumilapon ang kapit kong tray. Hindi ko naman napansin na natapunan din pala damit ko nung nasa loob ako ng silid si Sir Edward” naiinis kong sabi. Kung pwe
EDWARD MURPHY: Naupo na ako dahil nakikita ko na ang pagkainis sa mukha ni Claire “okay sige na sorry to offend you, let’s change the topic at mukhang galit ka na talaga. Hindi ko sinasadyang inisin ka. Ang cute mo kasi kapag s*x na ang pinag-uusapan natin. Sya wag mo ng isipin yung nakita mo kanina. Maupo ka nga muna dito , ang hirap makipag usap ng nakatayo ka diyan. (Naupo naman itong si Claire sa aking tabi, sa totoo lng napagod talaga ako sa babaeng kaniig ko kanina,Natatawa ako sa aking naiisip. sh*t teka ano nga bang pangalan ng babaeng iyon? . Ano ka ba naman Edward nakakatalik mo hindi mo kilala . Panenermon ko sa aking sarili. ) kumain ka na ba?! (Tanong ko kay Claire, tumango naman siya at nakatingin lang sa akin. Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon ay nahihiya pa rin si Claire kumilos sa aking harapan. Sabagay sadyang mahinhin naman talaga siya magmula ng magdalaga na siya, noong nakakalaro ko kasi siya sa probinsya ay napaka-boyish pa niya iyon ay noon bago ako lu
Tinawgaan ko kaagad ang aming HR department pagkalabas ni Claire. Hindi ko ito kalimitang ginagawa hindi ko din maintindihan sa akong sarili bakit para akong sunod-sunudan kay Claire. “Hi Ricky , I send you an email. I want you to secure position for Ms.Claire Sanchez. Ayokong malaman niyang wala talagang available position sa aking kompanya bilang personal secretary . She will conduct her OJT in my company and when she finish give her an offer right away for being a regular employee. Payagan mo na si Andrea sa hinihingi niyang bakasyon starting tomorrow pagsimulain mo na siya sa kaniyang leave . Ako ng bahalang magturo kay Claire ng mga dapat niyang gawin sa kaniyang trabaho bilang personal secretary ko. Gawan mo ng paraan na malagyan siya ng slot sa aking kompanya. I don't care kung paano mo gagawin pero gusto kong bukas na bukas din ay magsimula na siya. Hindi ko pa rin aalisin si Andrea. Bale magiging 2 silang sekretarya ko. Hindi niya alam na wala talaga akong perosnal secret
Halos sumabog ang dibdib ko sa galit. “Pasensya? Yun lang ang sasabihin mo? Pano kung sabihin kong pasensya na napatay ka ng mga kapit ko sa loob at hindi ko sinasadya? Pati ang pamilya mo sa labas lahat ay pupulbusin ko may magagawa ka?!” Tinitigan niya ako, pero hindi na siya sumagot. Tila nasiyahan pa siya sa galit ko. Hinila siya ng mga pulis papunta sa selda, pero nanatili akong nakatayo doon, pinapanood siya hanggang sa tuluyan siyang naipasok sa loob ng kulungan. Nang maisara na ang pinto ng selda, doon ko lang naramdaman ang bahagyang ginhawa. Alam kong hindi pa tapos ang laban, pero kahit papaano, ang makita siyang nakakulong ay nagbibigay sa akin ng kaunting hustisya. Pero hindi pa ito sapat. Kailangang makasigurado akong mananagot siya sa batas at hindi na makakapanakit pa ng iba. Habang pauwi, dala ko pa rin ang bigat ng galit sa puso ko, pero isang bagay lang ang tiyak: hindi ako titigil hanggang sa makuha namin ang hustisya para sa Mama ni Maya. Pagkalabas ni
Biglang tumayo si General mula sa kinauupuan nito, halatang hindi na rin napigilan ang galit. “Simple? Alam mo bang namatay ang pasyente dahil sa kapabayaan mo? Hindi ito basta-bastang pagkakamali, Jorge! Paano mo nagawang hindi i-check ng mabuti ang gamot na ibibigay mo?” Bawat salita ng General ay tumatama sa akin na parang kutsilyo. “Ilang pamilya pa ang sasabihan mo ng ganyan? Si Ms. Selya nga lang ba ang natatanging biktima sa karumal-dumal na krimen mong ginawa?” Sa halip na makonsensya, ngumisi lamang si Jorge. May kung anong kasamaan sa kanyang mga mata na lalong nagpapainit sa ulo ko. “Sir, wala akong ibang nagawang pagkakamali kahit itanong niyo pa sa management,” aniya, kaswal pa rin ang tono. “Pero kagaya ng sinasabi ko, hindi ko sinasadya, okay? Masyadong maraming trabaho sa ospital. Wala na akong oras para ulit-ulitin ang pag-check sa nakalagay sa kanilang listahan.” Muli siyang tumawa, isang tunog na tila sumasalamin sa kawalan niya ng pagsisisi. Ang tunog na iyon
DRAKE POV Buong araw akong nakatalungko sa lamesa ng aking opisina, lumulutang ang aking isip sa pag-iisip ng paraan kung paano mapapabilis ang pagkahuli sa may sala sa nangyaring pagkamatay ng Mama ni Maya. Ilang araw na akong halos hindi makatulog, patuloy na iniisip kung paano ito nangyari at kung sino ang dapat managot. Ang bigat ng sitwasyon ay lalong dumadagdag sa pasaning nararamdaman ko, lalo na’t si Maya ay patuloy na naghahanap ng sagot at hustisya para sa kaniyang ina. Naputol ang aking pagmumuni-muni nang biglang nag-ring ang cellphone ko. Mabilis kong tinignan ang screen at lumitaw ang pangalan ni General. Huminga ako nang malalim bago sinagot ang tawag. Sa loob-loob ko, umaasa akong may magandang balita siyang dala, pero hindi ko rin maiwasan ang kaba—ano kaya ang nadiskubre nila? “Drake,” bungad niya, seryoso ang kaniyang tono. “May lead na kami. Isang empleyado ng ospital ang tahasang umamin sa krimen na kaniyang ginawa. Siya raw ang dahilan ng kapabayaang nangya
“Mas malalim na pagsusuri?” tanong ko nang malamig. “Hanggang kailan niyo gagawin yan? Ilang buhay pa ang kailangang mawala bago kayo magising at kumilos?” Hindi makasagot si Dr. Mendoza. Halatang alam niyang may punto ako. Nakita ko rin ang ibang miyembro na tila nahihiya sa sitwasyon. “Ang gusto ko ay aksyon, hindi pangako. Kung wala kayong kongkretong plano para ayusin ang problema sa ospital na ito, walang patutunguhan ang mga sinasabi niyo. At kung hindi ako makakakita ng resulta, hindi lang tayo sa pag-uusap na ito matatapos,” patuloy ko. Nagkatinginan muli ang mga direktor. Ilang sandali ang lumipas bago may sumagot. Si Dr. Hernandez, isa pang opisyal ng ospital, ang naglakas-loob na magsalita. “May mga hakbang na kaming ginagawa, Mr. Drake,” sabi niya, halatang pilit pinapakalma ang sarili. “Inatasan na namin ang ilang staff na sumailalim sa masusing pagsasanay at pagsusuri. Alam naming hindi sapat ang magbigay lang ng paliwanag, kaya gagawin namin ang lahat para mapan
Isang araw, nakatanggap kami ng tawag mula sa ospital. Nalaman naming may mga empleyadong natanggal dahil sa mga pagkukulang nila noong araw na iyon. Unti-unti kaming nakakakuha ng mga sagot, at ramdam ko ang bahagyang kaginhawaan kahit papaano. Matapos ang ilang buwan ng pakikibaka at paghahanap ng hustisya, unti-unti kong naramdaman ang mas magaan na pakiramdam. Alam kong hindi na maibabalik si Mama, pero ang pagkamit ng hustisya ay tila pag-ahon ko mula sa sakit. “Drake, salamat sa lahat ng ginawa mo para sa akin. Kung wala ka, baka hindi ko makakayang lampasan ang lahat ng ito,” sabi ko sa kanya habang magkasama kaming nakaupo sa paborito naming lugar sa parke. Tumingin siya sa akin at ngumiti, “Maya, hindi mo kailangang magpasalamat. Ginawa ko ito dahil mahal kita, at gusto kong makita kang ngumingiti ulit. Alam kong si Mama, masaya siya dahil natutunan mo nang bumangon muli.” Habang nakaupo kami sa ilalim ng mga bituin, naramdaman kong unti-unti nang naghilom ang mga sug
AFTER FEW HOURS SA LOOB NG OSPITAL “Anong nangyari? Akala ko okay na si Mama Selya? Bakit biglang wala na siya?” humahagulgol kong tanong kay Drake. Mahigpit niya akong niyakap, hinayaan akong ilabas ang lahat ng sakit at hinanakit na nararamdaman ko. “Huwag kang mag-alala, Maya,” mahina ngunit matatag ang tono ng boses niya. “Sisiguraduhin kong mananagot ang may kagagawan nito. Hindi ko hahayaang makalusot ang sinuman na responsable sa krimen na ito.” Sa kanyang mga mata, kitang-kita ko ang determinasyon. Alam kong gagawin niya ang lahat para makamit namin ang hustisya. Ngunit sa kabila ng lahat, alam kong walang sinuman ang makakapuno sa kawalan ng isang ina sa buhay ko. Hindi man siya ang nagsilang sakin pero kay Mama Selya ko nakita ang buhay na nuon pa man ay pinagkait na sa akin. Pagkatapos ng libing ni Mama, para bang nag-iba na ang lahat. Ang makulay na mundo ko noon ay biglaang naging madilim at tahimik muli. Wala akong makita ni kaunting liwanag ng pag-asa. Nandiya
Habang abala kami sa ngiti at pag-uusap, biglang nag-ring ang cellphone ko. Napaangat ako at agad itong kinuha mula sa gilid ng kama. Naka-display ang pangalan ng ospital, at biglang bumigat ang pakiramdam ko. Natigilan ako, at napansin ni Drake ang pagbabago sa ekspresyon ko.“Maya, sagutin mo,” mahina niyang sabi, mahigpit na hawak ang kamay ko bilang suporta.Dahan-dahan kong sinagot ang tawag. “Hello?”Isang malamig at pormal na boses ang sumagot mula sa kabilang linya. “Hello, si Ms. Maya po ba ito? Ako po si Dr. Mendez mula sa ospital kung saan naka-confine ang Mama niyo.”Ramdam ko ang bigat ng kaba sa dibdib ko. “Opo, ako nga po,” sagot ko, pilit na pinipigilan ang panginginig ng boses ko. “Bakit po kayo tumawag?”Narinig ko ang mahinang paghinga ng doktor, at bawat segundo ng katahimikan ay parang bumibigat sa akin. “Ms. Maya,” mahinahon ngunit seryoso niyang sabi, “I’m sorry to inform you, pero ang Mama niyo po is pronounce dead. Nagkaroon ng komplikasyon ang sitwasyon niya
DRAKE POVSa totoo lang kanina habang nananahimik ako sa harapan niya ang daming naglaro sa isip ko. Hindi ako makapaniwala sa lahat ng sinabi ni Maya. Parang isang bahagi ng mundo ko ang biglang bumaligtad nang marinig ko ang mga lihim na itinago niya sa loob ng mga panahong magkasama kami. Ang daming bagay na hindi ko kailanman inakala na magiging bahagi ng buhay ko, mga bagay na tila mahirap paniwalaan, pero sa kabila ng lahat, hindi ko magawang talikuran siya.Nakatayo kami sa loob ng maliit niyang apartment, tahimik na nagpapakiramdaman. Nakayuko siya, halatang hindi makatingin sa akin nang diretso. Para bang naghihintay siya na husgahan ko siya, na talikuran ko siya tulad ng ginawa ng iba sa kanya noon. Pero iba ako. Alam kong iba ako.“Maya…” tinawag ko siya, at dahan-dahan siyang napatingin sa akin. Nakita ko ang kaba sa mga mata niya, pero kasabay niyon ay ang pag-asa na baka, sa pagkakataong ito, hindi siya tuluyang nag-iisa."Drake... wala akong ideya kung paano kita pasasa
MAYA POVMasaya ako sa proposal ni Drake. Ang saya na makita siyang nakaluhod, hawak ang isang singsing na tila simbolo ng panibagong simula. Pero kahit anong pilit kong ngumiti, napansin niya agad ang lungkot sa mga mata ko."Maya," tanong niya, puno ng pag-aalala, "handa akong makinig sa gusto mong sabihin?"Hindi ko alam kung paano sisimulan. Pero alam kong hindi na maaaring manatili sa akin ang bigat ng nakaraan. Kailangang malaman niya ang totoo.Tahimik lang akong nakaupo sa harap ni Drake. Ang bawat pintig ng puso ko'y parang martilyong humahampas sa dibdib ko. Alam kong wala nang atrasan ito. Kailangan kong sabihin ang totoo, kahit pa nangangamba ako kung matatanggap niya ako pagkatapos ng lahat.Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili bago ko simulang ibuhos ang lahat."Drake... ayokong naka oo nga ako sayo pero may lihim naman na hindi ko pa nasasabi sayo" mahina kong bungad, iniwasan ko ang tingin niya. "Tungkol ito sa nakaraan ko... at kay Erwin."Napatingin