Lahat ng Kabanata ng Daisy His Remedy: Kabanata 41 - Kabanata 50

Hinaplos-haplos ko ang buhok ni Daisy na sumabay naman sa pagsasalita niya. She spoke about the future, kasama si Vincent—their plans to get married, to build a family, na hindi raw naranasan ni Vincent. Lahat ng sinabi niya parang pana na tumama sa puso ko. She truly loved him. There was no denying it. In such a short time, they had already spoken of marriage and of life together. Limang taon, ako lang ang gusto niya. Akala ko nga, hindi ako mabubura sa puso niya. Pero wala ‘e. Ako din ang dahilan kung bakit iba na ang mahal niya. Siguro, ‘yong feeling niya for me, sobrang babaw lang, compared sa feelings niya kay Vincent. Panandalian lang ang mayro’n sila, pero ang lalim ng pagmamahal nila. I smiled bitterly as Daisy’s sobs began to subside. The heartbreaking words turned into quiet sniffles. She was exhausted—emotionally, and physically. I gently wiped the tears from her face, careful not to disturb her. Then I stood. Nagtungo ako sa kusina, naglagay ng maligamgam na tubig s

“Lumabas ka!" Kumawala si Kuya Reynan sa paghawak ni Danreve, at dinuro na naman si Onse na awtomatiko namang bumaling ang tingin sa akin. Para bang humihingi ng tulong. Takot yata na mabugbog ulit. Sa laki ba naman kasi ng katawan ng kapatid ko, siguradong malalamog siya. “Halika na, bro! Sira-ulo ka kasi." Sapilitan naman siyang itinayo ni Danreve. Napapadaing pa habang kinaladkad palabas ng asawa ni Charmaine na sinundan lang sila ng tingin. Parang walang pakialam sa kapatid niya. Tumitig naman ako sa kanya, hoping na maintindihan niya ang ibig kong sabihin, pero inismiran niya lang ako. “Hayaan mo siya. Deserve niyang mabugbog!" sabi niya, pero ang tingin ay nasa akin na. Tingin niya ay halatang naghihintay ng eksplinasyon.“Magkukwento ka ba o gusto mo pa na tadtarin kita ng tanong?" Walang prenong sabi nito. Tinaasan na rin ako ng kilay. Nakagat ko naman ang labi ko, pinahid ang luha sa mga mata ko. “Hindi ko nga alam kung anong sasabihin—kung ano ang nangyari,” pabulong ko

Walang nakapagpigil sa ginawa ko kay Daisy. Lahat nagulat, sa puntong nagmistulang mga posteng nakatirik sa kinatatayuan nila. “Sira-ulo ka! Honeymoon, mukha mo!” Diniin ni Daisy ang palad niya sa mukha ko bilang protesta sa aking ginagawa. Pero hindi pa rin iyon nakakapigil sa akin na madala siya kwarto. Nang makapasok kami, I kicked the door shut. Natahimik siya. Naangat din niya ang mga kamay na kanina pa dumidiin sa mukha ko. Yumanig kasi ang buong bahay sa lakas ng pagsipa ko. Akala yata niya ay galit na ako. Pero hindi ko naman intensyon na gawin ‘yon. Hindi ko intensyon na takutin siya. Hindi ko lang na tansya ang pagsipa ko. “Ibaba mo ako!" Matapos ang sandaling pananahimik, nagsisimula na naman siyang magpumiglas. Hinahampas na naman ang mukha ko. Wala ‘tong awa si Daisy. Kita na nga niyang namamaga at puno ng sugat ang mukha ko, dinagdagan pa. Hindi man lang nag-atubili na pagtatampalin ang mukha ko. Without hesitation, I tossed her onto the bed. Mahinang itsa la

DAISY The room fell into an awkward silence. My cheeks burned with embarrassment. Nakuyumos ko rin ang laylayan ng damit ko. Hindi ko na alam kung ano ang sasabihin. Naghalo-halo ang laman ng utak ko, ng nararamdaman ko—anger, humiliation. Hindi ako makapaniwala na malalagay ako sa ganitong nakakahiyang sitwasyon at na-witness pa ng lahat. Si Doktora Cherry ang bumasag sa katahimikan. Tumikhim siya, at inisa-isa kaming tingnan. “Now, is everything clear?” May diin ang bawat bigkas niya sa mga salitang ‘yon. Pero ang tingin ay nakapako na kay Kuya Reynan na ngayon ay hindi na siya magawang tingnan ng diretso. “You,” turo niya ito, “matuto kang magtanong, before acting on anger. Don’t let your temper dictate your actions, and never resort to violence like that again. Paano kung napuruhan mo si Onse? Paano kung napatay mo siya?” Tuluyan nang nanigas ang kapatid ko, his lips pressing into a tight line. Ang tapang at ang sungit niya kanina, ngayon biglang kalmado na. Nasapol sa wala

ONSE Nagising ako na mag-isa lang sa kwarto. Ingay ng mga sasakyan mula sa labas ng bahay ang naririnig ko. Mapait akong napangiti. Bagong kasal nga ako, pero heto, mag-isa at iniwan pa ng asawa ko. Umalis na lang kasi basta ni Daisy kahapon. She didn’t even bother to respond to the things I told her. The pain of that silence was sharp. Mas masakit pa sa mga sugat at pasa na natamo ko. Ano pa nga ba ang magagawa ko, but endure it. I had fallen in love with a woman who loved someone else, kaya wala akong kawala sa heartache. Si Charmaine ang nag-alaga sa akin mula pa kahapon hanggang sa gumabi at nakatulog na nga ako. Kanina ay nag-aalangan pa siya na iwanan ako, wala raw kasing mag-aalaga sa akin. Si Daisy kasi, talagang walang pakialam. Ni ang silipin nga ulit ako, hindi niya ginawa. Ang tigas-tigas ng puso. Gusto na nga sana akong iuwi ng kapatid ko sa bahay nila, but I refused. Ayaw kong umalis. Gusto kong makasama si Daisy, kahit hindi man kami magkatabi sa pagtulog,