All Chapters of Daisy His Remedy: Chapter 21 - Chapter 30

ONSE "Bakit ngayon ka lang bumalik?" Matinis na boses ni Althea ang sumalubong sa akin pagpasok ko ng kwarto. Dahil sa gulat, hindi agad ako nakasagot. “Kanina pa ako naghihintay, Onse!" sigaw niya. Sa kabila ng pagkagulat, nanatili naman akong kalmado. Walang salita na inilabas ko ang mga pagkaing binili ko, at saka umupo sa gilid ng kama niya. Siya naman, ang talim pa rin ng tingin sa akin. “Bumili ako ng pagkain para sa’yo,” mahina kong sabi, hoping na huhupa agad ang galit niya. “Bumili ka lang ng pagkain ng tatlong oras? Ginagawa mo akong tanga, Onse. Anong klaseng pagkain ang binili mo? O baka ang tamang tanong ay anong klaseng pagkain ang kinain mo?” Hinampas niya ang balikat ko na hinayaan ko lang.Naipikit ko lang ang mga mata ko. Ayaw ko nang patulan ang selos niyang wala sa lugar. Pagod na akong e-defend ang sarili sa mga accusation niyang walang basehan. "Sumagot ka, Onse! Nagkita ba kayo ni Daisy? Nagkainan kayo?" Naikuyom ko na lang ang kamao ko. Gusto kong kontra

Ang laki ng mga hakbang ko agad lang makalayo sa kanila. Ngayong nailabas ko na ang galit ko, at nabigyan na ng leksyon si Althea, gusto ko namang bumalik sa emergency room. Naiinis pa rin ako sa pagka-ipokrita ni Althea, at hindi ko alam kung kailan ‘to huhupa. Dumagdag pa si Onse, na kahit binalaan ko sa ugali ng nobya niya, parang do’n pa rin siya pumapanig. Bahala nga siya!Paulit-ulit muna akong bumuga ng hangin. Sinubukang ikalma ang sarili, bago tuluyang pumasok sa emergency room. Kailangan ko pa kasing balikan ang bata. Kailangan kong kunin ulit ang loob niya, at ang dignidad ko bilang magaling na nurse. Ayaw kong mapatalsik sa hospital na ‘to na sirang-sira ang reputasyon. Hindi makatarungan ang ginawa ni Althea kanina na pag-provoke sa akin. Nilagay niya pa sa alanganin ang kapakanan ng bata, masira lang ako. But alam ko rin na hindi tama ang ginawang pagpatol ko at pananakit sa kanya. At saka, kahit masama ang ugali niya, pasyente pa rin siya, hindi ko siya dapat sinaktan,

ONSENang makaalis si Daisy, hinablot ko ang kamay ni Althea na kumakapit sa braso ko, at tinapunan siya ng matalim na tingin. "Akala ko ba magbabago ka na. Akala ko ba, hindi mo na guguluhin si Daisy." Hindi ko na na-kontrol ang sarili at nasinghalan siya.Bumakas ang takot niya. Naipikit sandali ang mga mata. “Onse, wala akong ginawa…”“Walang ginawa? Are you sure?”“Mas pinaniniwalaan mo na ang Daisy na ‘yon kay sa akin na girlfriend mo?”Hindi ako sumagot. Tumitig lang ako sa kanya. Kung titingnan siya ngayon, kapani-paniwala ang hitsura niya. Hilam ng luha ang mga matang nagpapaawa. Nanginginig rin ang mga kamay niya. Kaya lang, bago ko sila na abutan kanina, nakarinig ako ng usap-usapan na may pumasok nga raw na pasyente sa emergency room naghahanap ng gulo.“You promised you wouldn’t mess with Daisy again. Ano na naman itong ginawa mo?” Mahigpit kong hinawakan ang braso niya. Imbes na sumagot, sinubukan niyang kalasin ang kamay ko. “Onse, nasasaktan ako. Bitiwan mo ako, please

Banayad na haplos sa pisngi ko ang gumising sa pagtulog ko. It was my sister, Charmaine. Her touch was filled with warmth and concern. Hinawakan ko rin at pisngi niya at nginitian ng matamis."Kuya Onse. Mabuti naman at gising ka na. Pinag-alala mo ako. Alam mo ba ‘yon?" sabi niya. Boses niya, magkahalong inis at pag-aalala. “Ano ba ang pumasok sa utak mo at nagpabaya ka sa sarili?” Sunod-sunod na ang tanong niya na hindi ko alam kung alin ang unang sasagutin. Ibubuka ko pa lang kasi ang bibig ko, may tanong na naman siya. Ano raw ba ang nangyari? Kumusta na raw ang pakiramdam ko. Ang sabi raw kasi ng doctor ay dehydrated ako at hypertensive pa. Hindi ko naman kasi sinabi sa pamilya ko ang kondisyon ko. Ayaw kong mag-alala pa sila. At saka kaya ko naman ang sarili; hindi ko naman naisip na aabot sa ganito.“Kuya Onse, magpahinga ka naman. Isipin mo naman ang sarili mo. Hindi ka na po bumabata. ‘Wag puro trabaho. At saka ‘wag mong e-invest ang sarili sa taong walang kwenta…”Mapait ako

DAISYHindi ako maperme sa kinatatayuan ko. Maya’t maya rin ang pag-check ko sa oras. Kanina ko pa kasi hinihintay si Vincent dito sa lobby ng hospital. Nababagot pero nag-aalala rin ako. He had never been this late before. Mahigit isang oras na, since the time he promised to pick me up. I tried calling him, but hindi niya sinasagot ang tawag ko. I’d sent countless messages, too, but there was still no reply. Two days ago, he had dinner with his family. Ang saya-saya niya habang kinukwento sa akin, his mother and stepfather were finally treating him better. Ang saya ko for him. Nagpasalamat pa nga siya akin dahil nagdilang anghel daw ako. Kaya nga kami lalabas ngayon para e-celebrate ang magandang nangyayari sa buhay niya.Kaya lang medyo naiinis na ako. Nakakapagod maghintay sa taong hindi mo alam kung darating pa ba o hindi na. Ang excitement ko, napapalitan ng impatience. Napabuga na lang ako ng hangin habang mabagal na naglalakad papunta sa waiting area at pabagsak na umupo. My f