All Chapters of Daisy His Remedy: Chapter 21 - Chapter 30

ONSE"Bakit ngayon ka lang bumalik?" Matinis na boses ni Althea ang sumalubong sa akin pagpasok ko ng kwarto. Dahil sa gulat, hindi agad ako nakasagot. “Kanina pa ako naghihintay, Onse!" she shouted. Though her fury startled me, nanatili naman akong kalmado. Without a word, I set the takeout box on the table beside her, at saka umupo sa gilid ng kama niya. Siya naman, matalim ang tingin sa akin.“Bumili ako ng pagkain para sa’yo,” I said softly, hoping na humupa na ang galit niya.“Bumili ng pagkain? Three hours kang nawala, Onse. Tapos bumili ka lang ng pagkain?” Hinampas niya ang balikat ko na hinayaan ko lang “Ang sabihin mo, nakipagkita ka sa malanding si Daisy!” Naipikit ko ang mga mata ko. Ayon na naman ang walang katapusang accusation niya. I could see the insecurity in her eyes that often fueled these outbursts.Maya maya ay naikuyom ko na lang ang kamao ko. Gusto kong kontrahin ang mga sinasabi niya. Gusto kong sabihin, how exhausting her constant suspicions were. Kaya lang

Ang laki ng mga hakbang ko agad lang mapalayo sa kanila. Gusto kong bumalik sa emergency room kahit kalooban ko nagngingitngit pa. Inis na inis ako sa pagka-ipokrita ni Althea. At si Onse, ewan na lang kung maniniwala pa rin siya sa mga sinasabi ng girlfriend niyang maganda lang ang mukha at katawan, pero ang ugali, basura! Paulit-ulit muna akong bumuga ng hangin. Sinubukang ikalma ang sarili, bago tuluyang pumasok sa emergency room. Kailangan ko pa kasing balikan ang bata. I had to win back her trust. Pati na ang dignidad ko bilang magaling na nurse. Ayaw kong mapatalsik sa hospital na ‘to na sirang-sira ang reputasyon. Hindi makatarungan ang ginawa ni Althea kanina, she provoked me. Nilagay niya sa alanganin ang kapakanan ng bata, masira lang ako. But alam ko rin na hindi tama ang ginawang pagpatol at pananakit sa kanya. At saka, kahit masama ang ugali niya, pasyente pa rin siya; hindi ko siya dapat sinaktan. Nandito ako sa hospital at oras ng trabaho ko, but nawala ang professiona

ONSETinapunan ko ng matalim na tingin si Althea. "Akala ko ba magbabago ka na. Akala ko, hindi mo na naguguluhin si Daisy." Hindi ko na na-kontrol ang sarili at nasinghalan ko na siya na ikinapikit ng mga mata niya. “You promised you wouldn’t mess with Daisy again, Althea. Ano na naman itong ginawa mo?" dagdag ko, sabay lingon kay Daisy na malapit nang mawala sa paningin ko.Imbes na sumagot, sinubukan niyang kalasin ang kamay ko na maghigpit na humawak sa braso niya. “Onse, nasasaktan ako. Bitiwan mo na ako, please," pagmamakaawa niya. Tears welled in her eyes. Pero hindi maitago ng mga luha niya ang galit sa mga mata niya. Nandon’n din ang tingin na parang nagsasabi na siya ang biktima at si Daisy ang nanakit. Ganitong-ganito rin niya ako tingnan no’ng sumugod siya sa bahay ni Daisy. Napamura na lang ako ng tahimik. Nagtataka kasi ako kung bakit hindi ko nakita ang ugaling pinapakita niya ngayon. Back then, ang tingin ko sa kanya perpekto, maganda, marunong rumespeto ano man ang e

Banayad na haplos sa pisngi ko ang gumising sa pagtulog ko. It was my sister, Charmaine. Her touch was filled with warmth and concern. Hinawakan ko rin at pisngi niya at nginitian ng matamis."Kuya Onse. Mabuti naman at gising ka na. Pinag-alala mo ako. Alam mo ba ‘yon?" sabi niya. Boses niya, magkahalong inis at pag-aalala. “Ano ba ang pumasok sa utak mo at nagpabaya ka sa sarili?” Sunod-sunod na ang tanong niya na hindi ko alam kung alin ang unang sasagutin. Ibubuka ko pa lang kasi ang bibig ko, may tanong na naman siya. Ano raw ba ang nangyari? Kumusta na raw ang pakiramdam ko. Ang sabi raw kasi ng doctor ay dehydrated ako at hypertensive pa. Hindi ko naman kasi sinabi sa pamilya ko ang kondisyon ko. Ayaw kong mag-alala pa sila. At saka kaya ko naman ang sarili; hindi ko naman naisip na aabot sa ganito.“Kuya Onse, magpahinga ka naman. Isipin mo naman ang sarili mo. Hindi ka na po bumabata. ‘Wag puro trabaho. At saka ‘wag mong e-invest ang sarili sa taong walang kwenta…”Mapait ako

DAISYHindi ako maperme sa kinatatayuan ko. Maya’t maya rin ang pag-check ko sa oras. Kanina ko pa kasi hinihintay si Vincent dito sa lobby ng hospital. Nababagot pero nag-aalala rin ako. He had never been this late before. Mahigit isang oras na, since the time he promised to pick me up. I tried calling him, but hindi niya sinasagot ang tawag ko. I’d sent countless messages, too, but there was still no reply. Two days ago, he had dinner with his family. Ang saya-saya niya habang kinukwento sa akin, his mother and stepfather were finally treating him better. Ang saya ko for him. Nagpasalamat pa nga siya akin dahil nagdilang anghel daw ako. Kaya nga kami lalabas ngayon para e-celebrate ang magandang nangyayari sa buhay niya.Kaya lang medyo naiinis na ako. Nakakapagod maghintay sa taong hindi mo alam kung darating pa ba o hindi na. Ang excitement ko, napapalitan ng impatience. Napabuga na lang ako ng hangin habang mabagal na naglalakad papunta sa waiting area at pabagsak na umupo. My f