All Chapters of Daisy His Remedy: Chapter 61 - Chapter 70

ONSENagtagis ang bagang ko, at susugod na sana para ipagtanggol si Daisy na inaaway na naman ni Althea, but I froze when she lifted her hand, at pinakita nito ang singsing sa daliri niya.Para akong tangang napangiti. Puso ko, kumakabog-kabog. Ang saya-saya ko na makitang pinagyayabang nito ang suot na singsing."If I’m just a rebound, then why did he marry me?"Ang saya ko na kanina na makitang hindi siya nag-dalawang isip na itaas ang kamay niya, ngayon ay mas sumaya pa dahil sa sinabi niya. Gusto ko na nga siyang lapitan at yakapin ng mahigpit. Kahit kasi kaharap si Vincent, hindi siya nagdalawang-isip na sabihin ‘yon.I glanced at Vincent and saw the pain etched on his face. Sandali akong nakaramdam ng awa. But tapos na nga sila, at siya ang naunang bumitiw sa relasyon nila. Kung nasasaktan man siya ngayon, kasalanan niya.Dahan-dahan akong humakbang palapit kay Daisy na walang kaalam-alam na nasa malapit niya lang ako. Maging si Althea ay hindi ako napansin, focus siya sa nararam

Nang matapos ako sa ginagawa, napatayo rin ako sandali malapit sa couch. Check ko lang, baka may nakita siya na hindi niya gusto at itatapon ko. Pero wala namang bagay sa couch. “What are you doing out here?” I asked, wrapping my arms around her from behind. Paigtad siyang napalingon sa akin, at syempre sinalubong ko naman ng mabilis na halik ang labi niya. “Onse, nakakarami ka na, hah,” sabi niya, at gustong kalasin ang kamay ko na yakap-yakap ang tiyan niya. “Namimihasa ka na talaga," dagdag na pa nito. “Kulang pa nga ‘yon,” I said, my voice laced with affection. “Mahal kita, asawa ko, kaya sisiguraduhin ko na lagi kang busog sa pagmamahal at halik ko.” “Ang sabihin mo, gusto mo lang makaisa!" “Hindi ‘no," agad ko namang sagot at pinihit siya paharap. “Gusto kong makarami," ngisi kong sabi, sabay naman ang mabilis na halik sa kaniya na ikinatirik na lang ng mga mata niya. After a while, I suggested we sit in the living room to relax, but she shook her head. “No,” she

DAISY Kung kanina habang bumabyahe kami papunta sa firm ay panay pa rin ang lambing ni Onse, pumaparaan pa nga na humawak sa hita ko, ngayon ay nagtataka naman ako sa kilos niya na biglang nagbago. Biglang naging seryoso. Alam kong may mali. Hindi pwedeng bigla na lang siyang magbago ng walang dahilan. Pagbaba niya ng sasakyan ay biglang nag-iba na agad ang timpla niya. ‘Yong mga titig niya na parang inaakit ako, napalitan ng tinging nababalisa. Parang may kinatatakutan. Nalilito ako. Nagtataka. Pinipilit-pilit pa nga niya akong mag-stay, pero nang lalabas na sana ako, pinapaalis naman niya; hindi lang simpleng pinapaalis, tinataboy niya ako. Gusto ko pa sanang magtanong, pero sa nakikita ko sa mga mata niya, determinado talaga siya na paalisin ako. Kaya lang, pansin ko naman ang panay na paglingin niya. I followed his gaze, at kitang-kita ko ang anino ng taong nakakubli roon. Hindi ko alam, pero nang makita ang anino ng kung sinong lalaki, nakaramdam ako ng kaba. Utak ko

Parang may bumara sa lalamunan ko na hindi matanggal-tanggal kahit paulit-ulit na akong lumunok. Si Onse kasi na ayaw akong lubayan ng tingin. Mga mata niya na kahit inaantok at halatang may dinaramdam ay parang nanunukso pa rin, parang inaakit ako. Muli akong tumikhim, at saka inabot ang oxygen mask niya, adjusting it properly over his face. "You need this. ‘Wag mong alisin, para hindi ka mahirapan huminga," sabi ko, pinipilit na ‘wag mahalata sa boses ko na apektado ako sa mga titig niya. Kaya lang nang bitiwan ko ang mask, inalis naman niya ulit. A small, stubborn smile tugging at the corners of his lips. “Daisy…” malumanay nitong sabi. Hindi ako sumagot. Timitig lang sa mga matang parang pinapaamin ako. “I’m waiting, asawa ko." Ang lambing ng boses niya na para bang hinahaplos itong puso kong nag-aalangan pa rin na aminin ang nararamdaman ko. “Daisy, aminin mo na…" Ayon na naman ang boses nitong nanonoot hanggang puso ko. Magsasalita na sana ako, pero na agaw naman ang

Thank you so much to everyone for taking the time to read this story. Your support means the world to me. I’d love to hear your thoughts, so please don’t hesitate to leave a comment and share your feedback. Your opinions and suggestions will help me grow and improve as a writer!