Sensya kahapon, walang update. Bawi naman ngayon. Salamat sa mga nagbabasa pa rin nito at nag-aabang ng update. Salamat din sa laging nagbibigay ng gems. Sana dumami pa kayo.
DAISYNagising ako dahil sa matinding sakit ng ulo. Mga mata ko, hindi ko rin halos maidilat. Pisil-pisil ko na ang sintido ko, mabawasan man lang ang sakit na nararamdaman ko. Matapos ang ilang minutong paghilot sa sintido ko ay nagawa ko na ring imulat ang mga mata ko. The white ceiling of my room came into view. Kumunot naman ang noo ko. Nakamot ko pa ang ulo ko. Hindi matandaan kung paano ako nakauwi. Siguro si Charmaine ang naghatid sa akin. Kasabay ang paghihikab, inunat ko naman ang mga kamay ko. Kaya lang, imbes ginhawa ang maramdaman ko sa pag-uunat, kaba ang bumalot sa akin. Pigil hininga habang inaangat ang kamay mula sa mabuhok, matigas, at malapad na nahawakan ko.Dahan-dahan akong gumalaw, umupo at saka, parang robot na lumingon sa tabi ko. Parang busina ng train ang tili ko, sabay hawak sa kumot na nakatakip sa aking katawan. Taranta namang bumangon ang lalaking katabi ko. Si Sir Onse. Katulad ko ay nanlalaki rin ang mga mata. Nagsabay pa nga ang marahas naming pag
“Lumabas ka!" Kumawala si Kuya Reynan sa paghawak ni Danreve, at dinuro na naman si Onse na awtomatiko namang bumaling ang tingin sa akin. Para bang humihingi ng tulong. Takot yata na mabugbog ulit. Sa laki ba naman kasi ng katawan ng kapatid ko, siguradong malalamog siya. “Halika na, bro! Sira-ulo ka kasi." Sapilitan naman siyang itinayo ni Danreve. Napapadaing pa habang kinaladkad palabas ng asawa ni Charmaine na sinundan lang sila ng tingin. Parang walang pakialam sa kapatid niya. Tumitig naman ako sa kanya, hoping na maintindihan niya ang ibig kong sabihin, pero inismiran niya lang ako. “Hayaan mo siya. Deserve niyang mabugbog!" sabi niya, pero ang tingin ay nasa akin na. Tingin niya ay halatang naghihintay ng eksplinasyon.“Magkukwento ka ba o gusto mo pa na tadtarin kita ng tanong?" Walang prenong sabi nito. Tinaasan na rin ako ng kilay. Nakagat ko naman ang labi ko, pinahid ang luha sa mga mata ko. “Hindi ko nga alam kung anong sasabihin—kung ano ang nangyari,” pabulong ko
ONSE Hindi ko sadya ang mapangiti, pero sinadya ko namang makita ‘yon ni Daisy. Wala akong pakialam, ano man ang isipin niya. Wala nga akong pakialam kung ang tingin niya sa akin ay hayop. Ang saya-saya ko, at hindi pwedeng hindi ko ilabas ang saya na nararamdaman ko. Gusto ko na nga rin sanang yakapin at halikan si Reynan. Gusto kong magpasalamat sa kanya, kasi siya ang tumupad sa pangarap ko. ‘Yong pambubugbog niya sa akin, bawing-bawi naman ‘yon sa saya na nararamdaman ko ngayon. Ang totoo, hindi ko naman in-expect na ganito ang mangyayari. Totoong wala akong masamang intensyon. Ang gusto ko lang ay samahan at alagaan si Daisy. Nangyari ang gulo na ‘to—gulo, pero isa naman sa pinakamasayang sandali ng buhay ko. Just yesterday, I was wracking my brain trying to figure out how to stop Daisy from leaving. At ngayon, hindi ko lang napigilan na umalis, naging asawa ko pa siya. Kaya ayos lang, kahit muntik na akong madurog ni Reynan. Hindi ko na naman mapigil ang mapangiti
Walang nakapagpigil sa ginawa ko kay Daisy. Lahat nagulat, sa puntong nagmistulang mga posteng nakatirik sa kinatatayuan nila. “Sira-ulo ka! Honeymoon, mukha mo!” Diniin ni Daisy ang palad niya sa mukha ko bilang protesta sa aking ginagawa. Pero hindi pa rin iyon nakakapigil sa akin na madala siya kwarto. Nang makapasok kami, I kicked the door shut. Natahimik siya. Naangat din niya ang mga kamay na kanina pa dumidiin sa mukha ko. Yumanig kasi ang buong bahay sa lakas ng pagsipa ko. Akala yata niya ay galit na ako. Pero hindi ko naman intensyon na gawin ‘yon. Hindi ko intensyon na takutin siya. Hindi ko lang na tansya ang pagsipa ko. “Ibaba mo ako!" Matapos ang sandaling pananahimik, nagsisimula na naman siyang magpumiglas. Hinahampas na naman ang mukha ko. Wala ‘tong awa si Daisy. Kita na nga niyang namamaga at puno ng sugat ang mukha ko, dinagdagan pa. Hindi man lang nag-atubili na pagtatampalin ang mukha ko. Without hesitation, I tossed her onto the bed. Mahinang itsa la
“Onse… ‘wag na nga matigas ang ulo mo.” Pinilit na kalasin ni Daisy ang mga kamay ko. Eventually, I had no choice but to let go.She wasted no time. Agad siyang bumaba sa kama, and in seconds, nabuksan niya agad ang pinto ng walang kahirap-hirap.I could only watch as she hurried out of the room. Pero napapangiti naman ako. Masaya kasi ako dahil sa kabila ng mga nangyayari ngayon, sa galit niya, nag-aalala pa rin siya sa akin. Mas nagkaroon oa ako ng pag-asa na balang araw, babalik din ang feelings niya sa akin. Not long after, rinig ko na ang nagmamadaling mga yabag papunta rito sa kwarto. Agad naman akong pumikit, para maawa pa lalo si Daisy at mahalin na niya agad ako. “Kuya Onse…” malungkot na tawag ni Charmaine, kasabay ang paglapat ng palad nito sa noo ko.Dumilat ako. Medyo na dismaya nang hindi boses ni Daisy ang narinig ko, pero nang makita ko si Daisy sa tabi ni Charmaine, agad namang kumislap ang mga mata ko. “Halika, tumayo ka. Ihahatid ka namin sa hospital.” Hinawaka
DAISY The room fell into an awkward silence. My cheeks burned with embarrassment. Nakuyumos ko rin ang laylayan ng damit ko. Hindi ko na alam kung ano ang sasabihin. Naghalo-halo ang laman ng utak ko, ng nararamdaman ko—anger, humiliation. Hindi ako makapaniwala na malalagay ako sa ganitong nakakahiyang sitwasyon at na-witness pa ng lahat. Si Doktora Cherry ang bumasag sa katahimikan. Tumikhim siya, at inisa-isa kaming tingnan. “Now, is everything clear?” May diin ang bawat bigkas niya sa mga salitang ‘yon. Pero ang tingin ay nakapako na kay Kuya Reynan na ngayon ay hindi na siya magawang tingnan ng diretso. “You,” turo niya ito, “matuto kang magtanong, before acting on anger. Don’t let your temper dictate your actions, and never resort to violence like that again. Paano kung napuruhan mo si Onse? Paano kung napatay mo siya?” Tuluyan nang nanigas ang kapatid ko, his lips pressing into a tight line. Ang tapang at ang sungit niya kanina, ngayon biglang kalmado na. Nasapol sa wala
Nag-alalangan ako na humiga sa tabi ni Onse. Para kasing tanga, nakangiti at tinapik-tapik ang kama. Inuudyok ako na natibihan siya. Pinanliitan ko siya ng mga mata. Kinagat ko rin ang pang-ibabang labi dahil sa gigil. Pero talagang sira-ulo siya. Ngumisi at kumindat ba naman. Umawang tuloy ang labi ko. Kasi nga hindi naman kasi ganito ang Onse na kilala ko noon. Seryoso at minsan lang kung ngumiti. Ngayon, parang nabaliw na. “Umayos ka nga, Onse.” Doktora Cherry scolded him. “Move over, at tumalikod ka. Kita mo na ngang nahihiya si Daisy.” Sumeryoso naman ang mukha ni Onse. “Hindi ba, sabi mo kanina, wala na dapat ikahiya si Daisy sa akin? Bakit ngayon, pinalalayo mo ako at pinatatalikod pa?” Inis na namaywang naman si doktora. “Walang malay si Daisy kagabi, hindi niya alam kung ano ang nakita at nahawakan mo.” Sumulyap naman sa akin si doktora, at saka binalik ang tingin kay Onse na ngayon ay busangot na ang mukha. "Tingin mo, gugustuhin ni Daisy na panoorin mo habang gin
ONSE Nagising ako na mag-isa lang sa kwarto. Ingay ng mga sasakyan mula sa labas ng bahay ang naririnig ko. Mapait akong napangiti. Bagong kasal nga ako, pero heto, mag-isa at iniwan pa ng asawa ko. Umalis na lang kasi basta ni Daisy kahapon. She didn’t even bother to respond to the things I told her. The pain of that silence was sharp. Mas masakit pa sa mga sugat at pasa na natamo ko. Ano pa nga ba ang magagawa ko, but endure it. I had fallen in love with a woman who loved someone else, kaya wala akong kawala sa heartache. Si Charmaine ang nag-alaga sa akin mula pa kahapon hanggang sa gumabi at nakatulog na nga ako. Kanina ay nag-aalangan pa siya na iwanan ako, wala raw kasing mag-aalaga sa akin. Si Daisy kasi, talagang walang pakialam. Ni ang silipin nga ulit ako, hindi niya ginawa. Ang tigas-tigas ng puso. Gusto na nga sana akong iuwi ng kapatid ko sa bahay nila, but I refused. Ayaw kong umalis. Gusto kong makasama si Daisy, kahit hindi man kami magkatabi sa pagtulog,
Ilang araw na rin ang dumaan matapos ang masakit na yugto ng buhay ko. Thanks to Charmaine, sa kabila ng pait at sakit, may pagkakataon pa rin na napapangiti ko. Ang dami nilang sumusuporta sa akin. Pinapasaya nila ako sa kanya-kanyang paraan. Isa rin sa nagpapasaya sa akin ang anak ni Charmaine at Danreve. Ang kulit-kulit, laging binibida ang Tito Onse niya sa akin. At si Kuya Reynan na hindi ko alam kung bakit ayaw pa bumalik sa Canada. Panay na nga ang tawag ni Mama, nagtatanong kung kailan siya babalik. Ang sagot niya lang, saka na raw if okay na ako. Pero pansin, may ibang dahilan kung bakit ayaw niyang umalis. Kahit hindi niya sabihin, ramdam ko, may problema siya, kinikimkim niya lang dahil ayaw niyang dumagdag sa problema ko. Hanggang ngayon kasi, hindi pa rin tuluyang naghilom ang sugat sa puso ko. Paminsan-minsan ko pa ring naalala si Vincent—ang pinagsamahan namin. Ang mga plano at pangakong hindi natupad.Pero pansin ko, maalala ko man ang nakaraan namin ni Vincent, h
Nanigas ang buong katawan ko nang niyakap ako ni Daisy. The warmth of her embrace sent shockwaves through my entire being. My heart—ang lakas ng dagundong. Parang may drumline sa loob ng dibdib ko, and I didn’t know how to make it stop.Matapos ang ilang minutong paninigas na hindi ko alam kung napansin ba ni Daisy, o narinig niya ba ang tunog ng puso ko, I lifted my gaze. Agad namang kumalma ang puso ko, at hindi pa mapigil ang mapangiti. Daisy had fallen asleep in my arms. Alam kong hindi madali ang naranasan niya ngayon. Siguro nga ay hindi siya makatulog ng maayos, at masaya ako na makita siyang payapa na natutulog sa tabi ko. Ibig sabihin lang nito ay kampante siya na katabi ako. For a moment, I just watched her. Payapa nga siyang natutulog ngayon, bakas pa rin naman ang lungkot sa mukha niya. And seeing her like this, doble ang sakit na nararamdaman ko. Masakit makita na ang babae na mahal ko ay nasasaktan dahil sa ibang lalaki. But sa kabila ng sakit, I couldn’t help but fee
ONSE Nagising ako na mag-isa lang sa kwarto. Ingay ng mga sasakyan mula sa labas ng bahay ang naririnig ko. Mapait akong napangiti. Bagong kasal nga ako, pero heto, mag-isa at iniwan pa ng asawa ko. Umalis na lang kasi basta ni Daisy kahapon. She didn’t even bother to respond to the things I told her. The pain of that silence was sharp. Mas masakit pa sa mga sugat at pasa na natamo ko. Ano pa nga ba ang magagawa ko, but endure it. I had fallen in love with a woman who loved someone else, kaya wala akong kawala sa heartache. Si Charmaine ang nag-alaga sa akin mula pa kahapon hanggang sa gumabi at nakatulog na nga ako. Kanina ay nag-aalangan pa siya na iwanan ako, wala raw kasing mag-aalaga sa akin. Si Daisy kasi, talagang walang pakialam. Ni ang silipin nga ulit ako, hindi niya ginawa. Ang tigas-tigas ng puso. Gusto na nga sana akong iuwi ng kapatid ko sa bahay nila, but I refused. Ayaw kong umalis. Gusto kong makasama si Daisy, kahit hindi man kami magkatabi sa pagtulog,
Nag-alalangan ako na humiga sa tabi ni Onse. Para kasing tanga, nakangiti at tinapik-tapik ang kama. Inuudyok ako na natibihan siya. Pinanliitan ko siya ng mga mata. Kinagat ko rin ang pang-ibabang labi dahil sa gigil. Pero talagang sira-ulo siya. Ngumisi at kumindat ba naman. Umawang tuloy ang labi ko. Kasi nga hindi naman kasi ganito ang Onse na kilala ko noon. Seryoso at minsan lang kung ngumiti. Ngayon, parang nabaliw na. “Umayos ka nga, Onse.” Doktora Cherry scolded him. “Move over, at tumalikod ka. Kita mo na ngang nahihiya si Daisy.” Sumeryoso naman ang mukha ni Onse. “Hindi ba, sabi mo kanina, wala na dapat ikahiya si Daisy sa akin? Bakit ngayon, pinalalayo mo ako at pinatatalikod pa?” Inis na namaywang naman si doktora. “Walang malay si Daisy kagabi, hindi niya alam kung ano ang nakita at nahawakan mo.” Sumulyap naman sa akin si doktora, at saka binalik ang tingin kay Onse na ngayon ay busangot na ang mukha. "Tingin mo, gugustuhin ni Daisy na panoorin mo habang gin
DAISY The room fell into an awkward silence. My cheeks burned with embarrassment. Nakuyumos ko rin ang laylayan ng damit ko. Hindi ko na alam kung ano ang sasabihin. Naghalo-halo ang laman ng utak ko, ng nararamdaman ko—anger, humiliation. Hindi ako makapaniwala na malalagay ako sa ganitong nakakahiyang sitwasyon at na-witness pa ng lahat. Si Doktora Cherry ang bumasag sa katahimikan. Tumikhim siya, at inisa-isa kaming tingnan. “Now, is everything clear?” May diin ang bawat bigkas niya sa mga salitang ‘yon. Pero ang tingin ay nakapako na kay Kuya Reynan na ngayon ay hindi na siya magawang tingnan ng diretso. “You,” turo niya ito, “matuto kang magtanong, before acting on anger. Don’t let your temper dictate your actions, and never resort to violence like that again. Paano kung napuruhan mo si Onse? Paano kung napatay mo siya?” Tuluyan nang nanigas ang kapatid ko, his lips pressing into a tight line. Ang tapang at ang sungit niya kanina, ngayon biglang kalmado na. Nasapol sa wala
“Onse… ‘wag na nga matigas ang ulo mo.” Pinilit na kalasin ni Daisy ang mga kamay ko. Eventually, I had no choice but to let go.She wasted no time. Agad siyang bumaba sa kama, and in seconds, nabuksan niya agad ang pinto ng walang kahirap-hirap.I could only watch as she hurried out of the room. Pero napapangiti naman ako. Masaya kasi ako dahil sa kabila ng mga nangyayari ngayon, sa galit niya, nag-aalala pa rin siya sa akin. Mas nagkaroon oa ako ng pag-asa na balang araw, babalik din ang feelings niya sa akin. Not long after, rinig ko na ang nagmamadaling mga yabag papunta rito sa kwarto. Agad naman akong pumikit, para maawa pa lalo si Daisy at mahalin na niya agad ako. “Kuya Onse…” malungkot na tawag ni Charmaine, kasabay ang paglapat ng palad nito sa noo ko.Dumilat ako. Medyo na dismaya nang hindi boses ni Daisy ang narinig ko, pero nang makita ko si Daisy sa tabi ni Charmaine, agad namang kumislap ang mga mata ko. “Halika, tumayo ka. Ihahatid ka namin sa hospital.” Hinawaka
Walang nakapagpigil sa ginawa ko kay Daisy. Lahat nagulat, sa puntong nagmistulang mga posteng nakatirik sa kinatatayuan nila. “Sira-ulo ka! Honeymoon, mukha mo!” Diniin ni Daisy ang palad niya sa mukha ko bilang protesta sa aking ginagawa. Pero hindi pa rin iyon nakakapigil sa akin na madala siya kwarto. Nang makapasok kami, I kicked the door shut. Natahimik siya. Naangat din niya ang mga kamay na kanina pa dumidiin sa mukha ko. Yumanig kasi ang buong bahay sa lakas ng pagsipa ko. Akala yata niya ay galit na ako. Pero hindi ko naman intensyon na gawin ‘yon. Hindi ko intensyon na takutin siya. Hindi ko lang na tansya ang pagsipa ko. “Ibaba mo ako!" Matapos ang sandaling pananahimik, nagsisimula na naman siyang magpumiglas. Hinahampas na naman ang mukha ko. Wala ‘tong awa si Daisy. Kita na nga niyang namamaga at puno ng sugat ang mukha ko, dinagdagan pa. Hindi man lang nag-atubili na pagtatampalin ang mukha ko. Without hesitation, I tossed her onto the bed. Mahinang itsa la
ONSE Hindi ko sadya ang mapangiti, pero sinadya ko namang makita ‘yon ni Daisy. Wala akong pakialam, ano man ang isipin niya. Wala nga akong pakialam kung ang tingin niya sa akin ay hayop. Ang saya-saya ko, at hindi pwedeng hindi ko ilabas ang saya na nararamdaman ko. Gusto ko na nga rin sanang yakapin at halikan si Reynan. Gusto kong magpasalamat sa kanya, kasi siya ang tumupad sa pangarap ko. ‘Yong pambubugbog niya sa akin, bawing-bawi naman ‘yon sa saya na nararamdaman ko ngayon. Ang totoo, hindi ko naman in-expect na ganito ang mangyayari. Totoong wala akong masamang intensyon. Ang gusto ko lang ay samahan at alagaan si Daisy. Nangyari ang gulo na ‘to—gulo, pero isa naman sa pinakamasayang sandali ng buhay ko. Just yesterday, I was wracking my brain trying to figure out how to stop Daisy from leaving. At ngayon, hindi ko lang napigilan na umalis, naging asawa ko pa siya. Kaya ayos lang, kahit muntik na akong madurog ni Reynan. Hindi ko na naman mapigil ang mapangiti
“Lumabas ka!" Kumawala si Kuya Reynan sa paghawak ni Danreve, at dinuro na naman si Onse na awtomatiko namang bumaling ang tingin sa akin. Para bang humihingi ng tulong. Takot yata na mabugbog ulit. Sa laki ba naman kasi ng katawan ng kapatid ko, siguradong malalamog siya. “Halika na, bro! Sira-ulo ka kasi." Sapilitan naman siyang itinayo ni Danreve. Napapadaing pa habang kinaladkad palabas ng asawa ni Charmaine na sinundan lang sila ng tingin. Parang walang pakialam sa kapatid niya. Tumitig naman ako sa kanya, hoping na maintindihan niya ang ibig kong sabihin, pero inismiran niya lang ako. “Hayaan mo siya. Deserve niyang mabugbog!" sabi niya, pero ang tingin ay nasa akin na. Tingin niya ay halatang naghihintay ng eksplinasyon.“Magkukwento ka ba o gusto mo pa na tadtarin kita ng tanong?" Walang prenong sabi nito. Tinaasan na rin ako ng kilay. Nakagat ko naman ang labi ko, pinahid ang luha sa mga mata ko. “Hindi ko nga alam kung anong sasabihin—kung ano ang nangyari,” pabulong ko