All Chapters of มายาปฏิพัทธ์: Chapter 31 - Chapter 40

“คืนนี้ผมจะค้างที่คอนโด ช่วงเย็นคุณก็ติดรถพี่ผมกลับไปด้วยแล้วกัน ผมบอกพี่เอาไว้แล้ว”“ก็ดีค่ะ” จรีภรณ์ขานรับแล้วถามย้ำอีกครั้งหนึ่งด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “จะไม่กลับจริงๆ ใช่ไหมคะ ?!”“ใช่”“เยส !” หญิงสาวร้องออกมาด้วยความดีใจเล่นเอากตตน์แทบผงะด้วยความตกใจที่เห็นท่าทางดีใจของภรรยาออกนอกหน้าขนาดนี้ จรีภรณ์ไม่ได้สนใจชายหนุ่มที่นั่งอยู่ทั้งยังหมุนตัวเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานพลางบ่นพึมพำเบาๆ ในปาก“คืนนี้จะดูอะไรดีน๊า ผู้ชายหล่อๆ ล่ำๆ หรือดูซีรีส์ฆาตกรรมดี”เขาไม่ได้ยินเสียงที่หญิงสาวพูดพึมพำเบาๆ มากนัก แต่ก็พอจะเดาออกจากสีหน้าและท่าทางของเธอที่แสนจะมีความสุข กตตน์ลุกขึ้นจากโซฟาเดินออกจากห้องทำงานไปเงียบๆ เมื่อรู้ว่าบทสนทนาที่คุยได้จบลงนานแล้วทันทีที่ปิดประตูห้องทำงานของเธอลงแล้ว สีหน้าของกตตน์ดูขบคิดเรื่องราวมากมาย พริมมาในตอนนี้ช่างดูแปลกกว่าเมื่อก่อนจนเขาคิดว่าคือ คนละคน จำได้ว่าเคยบอกกับเธอแบบนี้ว่าจะค้างที่คอนโดแต่เธอก็นิ่งๆ ไม่พูดหรือแสดงอาการอะไร เพียงแค่พูดสั้นๆ ว่า ‘ค่ะ’

จรีภรณ์ใช้เวลาประมาณสิบนาทีเดินจากรีสอร์ตมาถึงตลาดนัดใกล้ๆ ชายหาดอีกฝั่งที่พักอยู่ โชคดีที่อยู่ไม่ไกลและเส้นทางระหว่างเดินมานั้นก็ไม่เปลี่ยว เมื่อเดินเข้ามาก็ได้กลิ่นอาหารทะเลโชยมาแตะที่ปลายจมูก จึงไม่รอช้าที่จะกวาดสายตามองหาร้านที่น่ากินและเดินเข้าไปสั่งตามคิวทันทีหลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้วหญิงสาวก็เดินซื้อของภายในตลาดเป็นเวลานานเกือบชั่วโมง ได้ของกินจำพวกขนมเต็มไม้เต็มมือก่อนจะเดินกลับมาที่รีสอร์ตราวๆ บ่ายสามโมง“คุณซื้ออะไรมาเยอะแยะ” กตตน์เอ่ยถามขึ้นครั้นมองของที่ถืออยู่เต็มมือภรรยา“ของกินไง ฉันชวนคุณไปก็ไม่ไป” เธอพูดพร้อมวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะในขณะที่ชายหนุ่มส่ายหน้ามองหญิงสาวแต่ก็อดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้“ฉะนั้นแล้วคุณห้ามกินด้วย !” จรีภรณ์หันมาพลางยกนิ้วชี้หน้าเขาแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำกตตน์ยิ้มที่มุมปาก วางหนังสือลงบนโต๊ะข้างๆ แล้วลุกขึ้นเดินออกมายืนตากลมที่ริมระเบียง ทั้งที่วันนี้เขาควรจะรู้สึกผิดเสียด้วยซ้ำที่ไม่สามารถไปฉลองวันเกิดของแพรวรุ้ง แต่ทำไมข้างในใจกลับรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก“เย็

“ไปกันครับ จะได้หาอะไรกินด้วย ผมยังไม่กินมื้อเช้าเลย”จรีภรณ์หยิบโทรศัพท์มองเวลาพลางพยักหน้าแทนการพูดแล้วเดินไปพร้อมๆ กับชายหนุ่ม ภายในตลาดน้ำริมคลองช่วงสายสองข้างทางมีร้านอาหารเรียงรายมากมาย ทั้งอาหารโบราณและขนมไทย หญิงสาวหยุดยืนอยู่ที่ร้านตำไทยร้านหนึ่งก่อนหันมองชายหนุ่มแล้วชี้เข้าไปในร้านเป็นเชิงบอก“คุณทานอาหารเผ็ดได้ไหมคะ ?” เธอเอ่ยถามพลางส่งยิ้มให้เขามองรอยยิ้มบนใบหน้าสวยก่อนยิ้มตอบกลับโดยทันที “ได้สิ”ทั้งที่ความจริง ไม่ชอบอาหารรสเผ็ดมากเท่าไหร่ เพียงแค่เห็นรอยยิ้มของหญิงสาวเขาก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธแล้ว“งั้นก็กินร้านนี้นะคะ”เธอพูดเสียงใสก่อนเดินนำเข้าไปในร้านโดยที่ธนวินทร์มองคนตัวเล็กเดินเข้าไปจองที่นั่ง เขาอมยิ้มออกมาก่อนเดินตามไปติดๆจรีภรณ์มองรายการอาหารตรงหน้าก่อนจะเงยหน้าและเอ่ยถามอีกฝ่าย “คุณอยากทานอะไรคะ ?”“ผมอะไรก็ได้ครับ”“แล้วคุณทานได้แน่นะ”“ครับ”“โอเคค่ะ” จรีภรณ์ขานรับก่อนหันไปสั่งอาหารและนั่งรอ

“ทำไมวันนี้ตื่นเช้าล่ะ” บวรลักษณ์เอ่ยถามลูกสะใภ้จรีภรณ์นั่งลงพลางยิ้มให้ “นอนไม่ค่อยหลับค่ะ แล้วทำไมคุณแม่วันนี้ตื่นเช้ามากเลยคะ”“แม่ตื่นขึ้นมาใส่บาตร เออ แล้วตาไม้ล่ะยังไม่ตื่นหรือ ?”“ตื่นแล้วค่ะ” หญิงสาวตอบก่อนที่จะหยิบช้อนตักอาหารเข้าปาก เมื่อนึกขึ้นได้ถึงบางสิ่งจึงรีบหันไปพูดทันที “เออ คุณแม่คะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปดูรถคันใหม่สักหน่อย อาจจะไม่กลับมากินมื้อเย็นนะคะ”“เราแน่ใจหรือพริม แม่กลัวเราเกิดอุบัติเหตุอีกนะ” บวรลักษณ์พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “ไว้อีกสักพักไหม ? ตอนนี้เราก็ไปกับ...”“คุณกตตน์คงไม่ว่างกลับพร้อมกันทุกวันหรอกค่ะ”บวรลักษณ์ถอนหายใจออกมาอย่างหนัก เพราะรู้ดีว่าต่อให้จะเป็นคำสั่งเจ้าลูกชายตัวดีก็คงไม่ยอมทำสักเท่าไหร่“งั้นก็แล้วแต่เราเลย แม่ว่ากลับบ้านคนเดียวมันก็อันตรายเหมือนกัน”“ค่ะ คุณแม่” จรีภรณ์ยิ้ม“วันนี้คุณแม่ตื่นเช้ามาใส่บาตรหรือคะ ?” มารวีเดินเข้ามานั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกับจรีภรณ์และต

ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ชายหนุ่มขยับตัวลุกจากที่นอนเดินมาเปิดประตู“มีอะไรหรือเปล่าครับ ?” กตตน์เอ่ยถามขึ้น“นี่มันจะห้าทุ่มแล้ว ทำไมยัยพริมยังไม่กลับมาอีกตาไม้” บวรลักษณ์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง“แม่โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย”“ผมว่าคงใกล้ถึงแล้ว...”“คุณนายคะ ! คุณนาย เกิดเรื่องแล้วค่ะ ! เกิดเรื่องแล้ว !” สาวใช้ ร่างท้วมรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก“อะไรของแกอีก”บวรลักษณ์หันไปถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดที่โดนขัดบทสนทนา“เมื่อกี้โรงพยาบาลโทรมาค่ะ บอกว่าคุณพริมอยู่ที่โรงพยาบาล”“หา ! ว่าอะไรนะ” บวรลักษณ์แทบจะเป็นลมทันทีที่ได้ยิน “ฟังไม่ผิดใช่ไหม ?”สาวใช้พยักหน้าสองครั้ง คนฟังแทบเป็นลมแต่ก็ตั้งสติเอาไว้“ไปบอกให้คนเอารถออก ฉันจะไปหายัยพริม ไปเร็วสิ !” บวรลักษณ์พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนใจ แล้วรีบเดินกลับห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ในขณะที่กตตน์กำลังยืนอึ้งเมื่อได้ยินสาวใช้พูด.. .ชายหนุ่มถอยหลังเดินเข้าไปในห้อ