เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 30 ไม่จำเป็นต้องฝืนเมื่อไร้ความรัก
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-05 15:10:55“ปากแข็ง บอกว่าไม่อยากไปก็จบ”
‘ต้องไปสิ !’ เสียงของพริมมาดังขึ้นจากทางด้านหลังจรีภรณ์สะดุ้งตกใจรีบหันไปมองก่อนถอยออกเว้นระยะห่าง“รู้แล้วๆ ฉันไปน่า แต่ว่าสามีของเธอ รู้สึกเหมือนจะมีเรื่องสำคัญที่ต้องไปทำนะ”พริมมาหันมองไปยังประตูห้องน้ำด้วยแววตาเศร้า เป็นความทรงจำที่ยังไม่เคยลืมในวันแต่งงานเมื่อปีก่อน‘พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของแพรวรุ้งและเป็นวันครบรอบที่ทั้งสองคนคบกัน เมื่อปีที่แล้วในคืนแต่งงาน หลังจากผู้ใหญ่ส่งเข้าหอแล้ว ก็รีบออกไปหาผู้หญิงคนนั้นทันที...’ พริมมาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หล่อนยังคงจำเหตุการณ์ในคืนนั้นได้ไม่เคยลืม เพราะได้ตามกตตน์ออกจากคอนโดไป และรู้ว่าไปหาแพรงรุ้งที่คบกันอยู่ก่อนจะแต่งงาน“งั้นเหรอ ?” จรีภรณ์พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ความรู้สึกในฐานะลูกผู้หญิงเธอเข้าใจดี ทว่าการที่จะรั้งหัวใจและร่างกายของใครสักคนให้อยู่ด้วยกันไปตลอดก็คงไม่ได้ ในเมื่อเขาไม่รู้สึกอะไรเลย“นี่...แล้วถ้าพรุ่งนี้อยู่ๆ เขาขับรถกลับกรุงเทพและทิ้งฉันไว้ล่ะ...”พริมมาได้เพียงแค่ยิ้มใบทที่เกี่ยวข้อง
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 31 ฮันนีมูนฉายเดียว I
จรีภรณ์ใช้เวลาประมาณสิบนาทีเดินจากรีสอร์ตมาถึงตลาดนัดใกล้ๆ ชายหาดอีกฝั่งที่พักอยู่ โชคดีที่อยู่ไม่ไกลและเส้นทางระหว่างเดินมานั้นก็ไม่เปลี่ยว เมื่อเดินเข้ามาก็ได้กลิ่นอาหารทะเลโชยมาแตะที่ปลายจมูก จึงไม่รอช้าที่จะกวาดสายตามองหาร้านที่น่ากินและเดินเข้าไปสั่งตามคิวทันทีหลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้วหญิงสาวก็เดินซื้อของภายในตลาดเป็นเวลานานเกือบชั่วโมง ได้ของกินจำพวกขนมเต็มไม้เต็มมือก่อนจะเดินกลับมาที่รีสอร์ตราวๆ บ่ายสามโมง“คุณซื้ออะไรมาเยอะแยะ” กตตน์เอ่ยถามขึ้นครั้นมองของที่ถืออยู่เต็มมือภรรยา“ของกินไง ฉันชวนคุณไปก็ไม่ไป” เธอพูดพร้อมวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะในขณะที่ชายหนุ่มส่ายหน้ามองหญิงสาวแต่ก็อดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้“ฉะนั้นแล้วคุณห้ามกินด้วย !” จรีภรณ์หันมาพลางยกนิ้วชี้หน้าเขาแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำกตตน์ยิ้มที่มุมปาก วางหนังสือลงบนโต๊ะข้างๆ แล้วลุกขึ้นเดินออกมายืนตากลมที่ริมระเบียง ทั้งที่วันนี้เขาควรจะรู้สึกผิดเสียด้วยซ้ำที่ไม่สามารถไปฉลองวันเกิดของแพรวรุ้ง แต่ทำไมข้างในใจกลับรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก“เย็
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-06มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 32 ฮันนีมูนฉายเดียว II
เกือบสี่ทุ่มแล้วที่ยังไม่เห็นวี่แววของภรรยา กตตน์รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาเพราะเกรงว่าจะเกิดเรื่องร้ายกับเธอ เขาจึงตัดสินใจที่จะโทร. หาและเดินออกจากบ้านพักมารอยังล็อบบี้ของรีสอร์ต ปลายเท้าหยุดชะงักลงเมื่อสายตามองเห็นพริมมากำลังยืนคุยสนุกสนานกับชายคนอื่นอยู่ กตตน์ได้แค่มองอย่างหงุดหงิดใจโดยที่ไม่เดินเข้าไปหา ตรงกันข้ามกลับหมุนตัวเดินกลับไปยังบ้านพักไม่คิดจะรอรับกลับไปด้วยกัน“ขอบคุณนะคะ” จรีภรณ์กล่าวขอบคุณอีกครั้งหนึ่ง“พรุ่งนี้ผมจะมารับคุณตอนเจ็ดโมงเช้านะ”“ตกลงค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ” หญิงสาวพูดเตรียมหัน เมื่อเห็น ชายหนุ่มพยักหน้ารับเธอจึงเดินเข้าไปข้างในรีสอร์ต ทันทีที่เปิดประตูบ้านพักเข้ามาเห็นกตตน์นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโต๊ะ หญิงสาววางกระเป๋าลงก่อนจะเดินมาหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่วางอยู่ในตู้อีกฝั่ง“คุณจะอาบน้ำก่อนไหม ?” จรีภรณ์เอ่ยถามขึ้นขณะกำลังหยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าออกมา ครั้นมองเห็นชายหนุ่มเดินผ่านหน้าเข้าไปในห้องน้ำเงียบๆ ก็อดที่จะค้อนให้ไม่ได้ “เหอะ ! ตาบ้า”จรีภรณ์เปิดกระเป๋าค่อยๆ หยิบเสื้อผ้าออกมาทีล
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-07มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 33 สามีงี่เง่า
“ไปกันครับ จะได้หาอะไรกินด้วย ผมยังไม่กินมื้อเช้าเลย”จรีภรณ์หยิบโทรศัพท์มองเวลาพลางพยักหน้าแทนการพูดแล้วเดินไปพร้อมๆ กับชายหนุ่ม ภายในตลาดน้ำริมคลองช่วงสายสองข้างทางมีร้านอาหารเรียงรายมากมาย ทั้งอาหารโบราณและขนมไทย หญิงสาวหยุดยืนอยู่ที่ร้านตำไทยร้านหนึ่งก่อนหันมองชายหนุ่มแล้วชี้เข้าไปในร้านเป็นเชิงบอก“คุณทานอาหารเผ็ดได้ไหมคะ ?” เธอเอ่ยถามพลางส่งยิ้มให้เขามองรอยยิ้มบนใบหน้าสวยก่อนยิ้มตอบกลับโดยทันที “ได้สิ”ทั้งที่ความจริง ไม่ชอบอาหารรสเผ็ดมากเท่าไหร่ เพียงแค่เห็นรอยยิ้มของหญิงสาวเขาก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธแล้ว“งั้นก็กินร้านนี้นะคะ”เธอพูดเสียงใสก่อนเดินนำเข้าไปในร้านโดยที่ธนวินทร์มองคนตัวเล็กเดินเข้าไปจองที่นั่ง เขาอมยิ้มออกมาก่อนเดินตามไปติดๆจรีภรณ์มองรายการอาหารตรงหน้าก่อนจะเงยหน้าและเอ่ยถามอีกฝ่าย “คุณอยากทานอะไรคะ ?”“ผมอะไรก็ได้ครับ”“แล้วคุณทานได้แน่นะ”“ครับ”“โอเคค่ะ” จรีภรณ์ขานรับก่อนหันไปสั่งอาหารและนั่งรอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-08มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 34 เรื่องสยองขวัญของคุณภรรยา
ประตูห้องนอนปิดลง จรีภรณ์ก้าวเท้าเดินเข้ามาพลางถอนหายใจออกมาอย่างหนัก ก่อนจะสังเกตว่าในห้องไม่มีชายหนุ่มอยู่จึงเอนตัวลงนอนบนเตียงทั้งแบบนั้น ความรู้สึกแบบนี้มันแย่มากจริงๆ เธอควรจะเดินออกห่างและพยายามหาวิธีออกจากร่างนี้สิ...แม้ว่าพริมมาจะบอกว่าให้รักเขาได้ แต่มันจะเจ็บปวดมากแค่ไหนเมื่อถึงวันหนึ่งที่ต้องลาจากกันเธอแค่ไม่อยากเจ็บ และอยากจากมาโดยที่ไม่ต้องเสียใจอะไรทั้งนั้นตึก...ตึก เสียงของหัวใจเต้นดังจนหญิงสาวได้ยิน‘กับเธอ...ฉันไม่ห้ามนะ’ เสียงของพริมมาดังขึ้นก่อนจะปรากฏร่างเลือนรางขึ้นข้างๆ กายของจรีภรณ์ วิญญาณสาวนอนเคียงข้างเงยหน้ามองเพดานตรงหน้ากับจรีภรณ์ที่มองใบหน้าสวยหวานและขยับตัวลุกขึ้นนั่ง“ไม่ !” ตอบปฏิเสธทันที‘ทำไมล่ะ คุณกตตน์เป็นคนดีนะ เพียงแค่...’“เขายังไม่รักเธอ ฉะนั้นแล้วยังไงก็ยังไม่เป็นคนดี” จรีภรณ์พูดแทรกขึ้นพลางถอนหายใจออกมา เงยหน้าขึ้นมองเพดานก่อนหันมามองพริมมาอีกครั้งหนึ่ง “ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะลองหาวิธีคืนร่างให้...”จรีภรณ์แผ่วเสียงลงเมื่อหันมาแล้วกลับไม่พบพริมมา ห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-09มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 35 ปัญหาโลกแตก
“ทำไมวันนี้ตื่นเช้าล่ะ” บวรลักษณ์เอ่ยถามลูกสะใภ้จรีภรณ์นั่งลงพลางยิ้มให้ “นอนไม่ค่อยหลับค่ะ แล้วทำไมคุณแม่วันนี้ตื่นเช้ามากเลยคะ”“แม่ตื่นขึ้นมาใส่บาตร เออ แล้วตาไม้ล่ะยังไม่ตื่นหรือ ?”“ตื่นแล้วค่ะ” หญิงสาวตอบก่อนที่จะหยิบช้อนตักอาหารเข้าปาก เมื่อนึกขึ้นได้ถึงบางสิ่งจึงรีบหันไปพูดทันที “เออ คุณแม่คะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปดูรถคันใหม่สักหน่อย อาจจะไม่กลับมากินมื้อเย็นนะคะ”“เราแน่ใจหรือพริม แม่กลัวเราเกิดอุบัติเหตุอีกนะ” บวรลักษณ์พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “ไว้อีกสักพักไหม ? ตอนนี้เราก็ไปกับ...”“คุณกตตน์คงไม่ว่างกลับพร้อมกันทุกวันหรอกค่ะ”บวรลักษณ์ถอนหายใจออกมาอย่างหนัก เพราะรู้ดีว่าต่อให้จะเป็นคำสั่งเจ้าลูกชายตัวดีก็คงไม่ยอมทำสักเท่าไหร่“งั้นก็แล้วแต่เราเลย แม่ว่ากลับบ้านคนเดียวมันก็อันตรายเหมือนกัน”“ค่ะ คุณแม่” จรีภรณ์ยิ้ม“วันนี้คุณแม่ตื่นเช้ามาใส่บาตรหรือคะ ?” มารวีเดินเข้ามานั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกับจรีภรณ์และต
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-10มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 36 อยู่เหมือนตายทั้งเป็น
แสงตะวันเริ่มลับขอบฟ้า จรีภรณ์ขยับตัวบิดร่างกายเพราะนั่งอ่านเอกสารทำงานท่าเดิมเป็นเวลานานๆ จนเส้นสายยึดไปหมด ก่อนหันหน้ามองนาฬิกาแล้วขยับตัวเก็บเรียงเอกสารที่สำคัญลงในลิ้นชักและล็อกเอาไว้เป็นอย่างดี บางส่วนก็นำไฟล์เข้าทางอีเมลเผื่อว่าต้องเช็กหรือเปิดตรวจสอบดูหลังจากเก็บของเสร็จ หยิบกระเป๋าเดินมาปิดไฟและออกจากห้องทำงานไป เวลานี้ก็หกโมงเย็นเกือบทุ่มแล้ว เธอจะต้องแวะซื้อของอีก ถึงบ้านก็ดึกอยู่เหมือนกัน เห็นทีว่าเย็นนี้อาจต้องทานมื้อเย็นนอกบ้านเสียแล้วเธอหยิบโทรศัพท์กดรับเบอร์ของพี่สะใภ้ในขณะที่เดินมารอลิฟต์[ยัยพริมอยู่ไหนแล้วนี่เรา] ทันทีที่รับสายมารวีก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง“พริมกำลังออกจากบริษัทค่ะ เดี๋ยวพริมจะแวะซื้อของด้วย กะว่าคงไม่ทานข้าวที่บ้านนะคะ”[แล้วตาไม้อยู่ด้วยหรือเปล่า ?]“ไม่ค่ะ เห็นว่าวันนี้ติดธุระ” หญิงสาวกล่าวก่อนรีบพูดต่อไปในทันทีว่า “เดี๋ยวพริมขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวรถจะไม่มีค่ะ”[จ้ะ ถ้ารถไม่มีโทรมาบอกนะ เดี๋ยวจะให้คนขับรถขับไปรับ]“ค่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ” เมื่อพู
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 37 ไม่รักก็หย่าเถอะ อย่าเสียเวลากันอีก
ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ชายหนุ่มขยับตัวลุกจากที่นอนเดินมาเปิดประตู“มีอะไรหรือเปล่าครับ ?” กตตน์เอ่ยถามขึ้น“นี่มันจะห้าทุ่มแล้ว ทำไมยัยพริมยังไม่กลับมาอีกตาไม้” บวรลักษณ์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง“แม่โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย”“ผมว่าคงใกล้ถึงแล้ว...”“คุณนายคะ ! คุณนาย เกิดเรื่องแล้วค่ะ ! เกิดเรื่องแล้ว !” สาวใช้ ร่างท้วมรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก“อะไรของแกอีก”บวรลักษณ์หันไปถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดที่โดนขัดบทสนทนา“เมื่อกี้โรงพยาบาลโทรมาค่ะ บอกว่าคุณพริมอยู่ที่โรงพยาบาล”“หา ! ว่าอะไรนะ” บวรลักษณ์แทบจะเป็นลมทันทีที่ได้ยิน “ฟังไม่ผิดใช่ไหม ?”สาวใช้พยักหน้าสองครั้ง คนฟังแทบเป็นลมแต่ก็ตั้งสติเอาไว้“ไปบอกให้คนเอารถออก ฉันจะไปหายัยพริม ไปเร็วสิ !” บวรลักษณ์พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนใจ แล้วรีบเดินกลับห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ในขณะที่กตตน์กำลังยืนอึ้งเมื่อได้ยินสาวใช้พูด.. .ชายหนุ่มถอยหลังเดินเข้าไปในห้อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 38 นี่คือโอกาสคืนร่างให้เธอนะ
“ยัยพริม...”เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆ ขยับปรับกะพริบรับแสงไฟที่ส่องเข้ามา หญิงสาวลืมตาขึ้นมองทุกคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความมึนงง ดวงตากลมกลอกมองแม่สามี พี่เขยและพี่สะใภ้ที่ยืนมองด้วยสายตาเป็นห่วง และสายตาสุดท้ายส่งมองไปยังกตตน์ที่ยืนออกห่างจากเตียงของเธอ สีหน้าของเขายังคงนิ่งไม่แสดงความรู้สึกอะไร หญิงสาวเบือนสายตาไปมองทางอื่นโดยไม่สนใจคนตัวใหญ่ที่ยืนอยู่อีก“พริมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ” จรีภรณ์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่ว“มีคนมาช่วย โชคดีนะที่เราไม่ถูกทำร้ายอะไรเข้า เห็นไหม ! แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่ากลับบ้านดึกให้โทรบอกแม่จะให้คนขับรถไปรับ ครั้งนี้โชคดีแต่ครั้งหน้าล่ะ...” บวรลักษณ์พูดติเตือนด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง“คุณแม่ครับ ให้พริมพักก่อนดีไหมครับ” กันตภณพูดขึ้นเมื่อเห็น ผู้เป็นแม่ตำหนิน้องสะใภ้บวรลักษณ์พยักหน้าพลางถอนหายใจออกมาอย่างหนัก “เมื่อกี้ตำรวจมาขอสอบปากคำ แต่หนูยังไม่ฟื้น วันพรุ่งนี้เขาจะมาใหม่ เราจำหน้าคนร้ายได้ใช่ไหม ?”จรีภรณ์พยักหน้าแทนคำตอบ“งั้นแม่ไม่กวนเวลาเราพักแล้ว ถ้ามีอะไรก็เรี
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-12
บทล่าสุด
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 81 (ตอนพิเศษ) เมื่อผมอยากมีน้องสาว III (END)
ครั้นเห็นสีหน้าของภรรยาก็รู้สึกสนุก เขายิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น “คุณอยากให้ผมหยุดไหม?”นั่นเป็นคำถามที่เขาควรถามหรือไม่?!จรีภรณ์ก้มหน้านิ่งลงด้วยความอายร่างกายกำลังเรียกร้องหาเขา ถ้าให้เธอหยุดตอนนี้...หญิงสาวขยับตัวลงเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม“ไม่อยากมีกอหญ้าให้ต้นน้ำแล้วหรือคะ?” น้ำเสียงหวานพูดเชิญชวนชายหนุ่ม กตตน์ใจอ่อนทันตา เพราะเสียงและสายตาที่ชวนเขาขนาดนี้มีหรือจะปฏิเสธลงได้กตตน์ดันหญิงสาวชิดกับขอบโต๊ะเขาจูบเธอก่อนที่จะอุ้มร่างเล็กวางนอนกับโต๊ะทำงาน ของและกองเอกสารที่วางอยู่มุมโต๊ะถูกปัดหล่นที่พื้นโดยไม่มีใครสนใจชายหนุ่มฝั่งปลายจมูกลงที่ส่วนอ่อนไหวอีกครั้งหนึ่งคราวนี้เขาสามารถทำให้เธอตอบสนองและครางออกมาได้มากกว่าเดิม“คุณชอบไหม?”&nb
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 80 (ตอนพิเศษ) เมื่อผมอยากมีน้องสาว II
ต้นน้ำวิ่งออกมาจากห้องหันมองประตูด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความอดทน เพราะอยากจะมีน้องสาวไวๆ จึงต้องยอมนอนคนเดียวตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป ทั้งยังต้องปล่อยให้พ่ออยู่แม่ด้วยกันนานๆ“กำลังอดทน?”จรีภรณ์ทวนคำพูดของลูกชายก่อนจะวางงานเเละลุกขึ้นทันทีทว่าประตูห้องเปิดเข้ามาเสียก่อน“มาเอาของหรือคะฉันจะไปดูลูกหน่อย”หญิงสาวพูดขณะเตรียมก้าวไปทว่ามือแกร่งของชายหนุ่มรั้งไว้เสียก่อน“ต้นน้ำไม่เป็นอะไรหรอกคุณโอ๋ลูกมาไปจนติดคุณเเล้วรู้ไหม"กตตน์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มเเล้วเอ่ยต่อไปว่า“ต้นน้ำแกบอกว่าอยากมีน้องสาว…”จรีภรณ์ส่งสายตามองสามีเธอรับรู้ถึงน้ำเสียงกะล่อนของเขาได้“คุณไม่ได้พูดอะไรกับลูกใช่ไหม?!”“ผมเปล่าพูดอะไร&rdqu
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 79 (ตอนพิเศษ) เมื่อผมอยากมีน้องสาว I
จากวันนั้นก็ผ่านมาหลายปีแล้วทุกอย่างไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนเเปลงไปมากกว่าเก่าเพียงเเต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนเเปลงไปคือความรู้สึกของเขาหลายปีมานี้จนกระทั่งมีลูกชายคนเเรกเธอรับรู้การเปลี่ยนไปของผู้ชายคนนี้มากรวมทั้งตัวของเธอด้วยเเต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงอยู่ในความทรงจำของเธอไปตลอดคือ'พริมมา'ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็ไม่มีวันลืมได้ว่าร่างกายนี้…เสียงลมหายใจนี้เป็นของหล่อนที่มอบให้เธอได้กลับมาอยู่กับเขาอีกครั้งหนึ่ง“แม่ค้าบบ”เสียงของเด็กชายวัยสี่ปีกว่าๆดังขึ้นขณะที่เสียงฝีเท้าวิ่งพราดเข้ามาหาผู้เป็นแม่มือน้อยๆดึงชายกระโปรงชุดนอนเป็นเชิงเรียกให้มารดาที่นั่งทำงานอยู่บนโซฟาหันมามอง“มีอะไรครับคนเก่งของแม่”จรีภรณ์ละสายตาจากเอกสารหันมองลูกชายตัวน้อยเด็กชายส่งสมุดวาดรูปให้กับผู้เป็นแม่
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 78 (ตอนพิเศษ) คนในโชคชะตา III
ขวัญข้าวจัดกระเป๋าขณะที่มือก็ถือกุญแจเอาไว้ แต่ถือไว้ไม่ดีจึงทำให้หล่นลงพื้น ไม่เพียงแค่นั้นขณะก้มลงเก็บสายสะพายกระเป๋าก็ร่วงลงมาด้วยทำให้น้ำหนักทั้งหมดอยู่ที่แขนซ้าย หญิงสาวมีใบหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะของที่เยอะทำให้หยิบจับอะไรไม่สะดวก แต่ก็โทษใครไม่ได้ที่ดันซื้อมาเยอะเองเพราะคิดว่าคืนนี้ต้องอยู่ดึกทำรายงานยาว เกรงว่าจะหิวเลยจัดซะเต็ม‘ของเธอใช่ไหม ?’ เสียงทุ้มเอ่ยทักขึ้นขณะที่ยื่นมือส่งกุญแจให้กับเธอ ขวัญข้าวพยักหน้ารับก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงเขาอีกแล้ว...!!‘ขอบคุณค่ะ’ หญิงสาวกล่าวพร้อมกับเอื้อมมือรับ‘พักอยู่ห้องนี้เหรอ’ ธนวินทร์เอ่ยถามขึ้น‘ค่ะ’‘เหรอ’ เขายิ้ม ‘เราพักอยู่ห้องข้างๆ เธอนะ’ขวัญข้าวยิ้มเจื่อนๆ ก่อนหันมาเปิดประตูห้อง แต่ก็นึกเพราะคนเก่าที่อยู่เป็นรุ่นพี่ผู้หญิง แสดงว่าเขาเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน‘เธอชื่ออะไรเหรอ ?’ ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับส่งยิ้มที่เป็นมิตรให้ คนตัวเล็กมองอยู่นานก่อนจะตอบกลับ‘ข้าวค่ะ’&lsquo
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 77 (ตอนพิเศษ) คนในโชคชะตา II
หลังเลิกเรียนวิชาสุดท้ายของวัน อาจารย์ผู้สอนเก็บของและเดินออกไปจากห้อง พะแพงลุกขึ้นวางของแล้วเดินเข้ามาหาเพื่อนในกลุ่มก่อนจะพูดขึ้นเสียงดัง‘วันนี้ไปส่องผู้ชายกัน !’‘ที่ไหน ! / ไปตอนไหน !’ แก้วและปรางพูดขึ้นพร้อมกันขณะที่ ขวัญข้าวนิ่งเงียบทำราวกับว่าไม่ได้ยินที่พะแพงพูด‘ข้าว แกต้องไปด้วยนะ’‘การบ้านยังไม่เสร็จเลย’ หญิงสาวหาข้ออ้าง‘แกทำการบ้านทุกวันนั่นแหละ ! อย่าอ้าง วันนี้ต้องไปด้วย ! เห็นว่าเด็กบริหารหล่อๆ มาเล่นกีฬาที่สนามเยอะเลย’หญิงสาวยิ้มเจื่อนๆ มองหน้าเพื่อนรักทั้งสามคนทำตาปริบๆ‘ไม่ต้อง ! แกต้องไปส่องผู้ชาย ทำการบ้านไปด้วยได้บรรยากาศดีจะตาย’ แก้วพูดขึ้นขวัญข้าวทำหน้ามุ่ย ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะหาข้ออ้างหลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆเป็นเวลานานเกือบชั่วโมงที่นั่งรวมตัวอยู่กับเพื่อนแล้ว ‘ส่องผู้ชาย’ ขวัญข้าวแทบไม่มีอะไรทำจนต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นเกมเป็นการฆ่าเวลา จนกระทั่งผ่านไปถึงสองชั่วโมงเพื่อนทั้งสามของเธอก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับหอ หญิงสา
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 76 (ตอนพิเศษ) คนในโชคชะตา I
มีคนบอกว่าการพบกันของคนสองคนมาจากโชคชะตา แต่สำหรับเธอแล้วเหมือน ‘กรรม’ มากกว่า การพบกันไม่ใช่ว่าจะเกิดเรื่องราวดีๆ ระหว่างกันขึ้นเสมอไป มันอาจจะโชคร้ายและแสนเศร้ามากๆ เลยก็ได้ แม้จะมีความสุขแต่ทว่าผลสุดท้ายแล้วคือความเจ็บปวดดีๆ นี่เองเสียงฝีเท้าจากส้นสูงคู่หนึ่งก้าวหยุดอยู่ที่บ้านไม้สองชั้นบรรยากาศ ร่มรื่นมีไม้ดอก ไม้ประดับปลูกล้อมรอบไว้ อีกทั้งในบ้านก็มีต้นไม้ใหญ่หนึ่งต้นที่คอยให้ร่มเงา เธอเอื้อมมือกดกริ่งเรียกคนในบ้านและยืนรอ“กลับมาแล้วเหรอข้าว” เสียงของหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นขณะที่เดินมาเปิดประตูบ้านให้“กลับมาแล้วค่ะแม่” ขวัญข้าวขานรับทันทีที่ประตูเปิดออกหญิงสาวขนสัมภาระเข้ามาในบ้านแล้วเดินมากอดผู้เป็นมารดา“คิดถึงจังเลยค่ะ”สองปีได้ที่ต้องไปทำงานที่เมืองนอกโดยแทบไม่มีเวลากลับมาเลย ปีหนึ่งกลับมาแค่ช่วงปีใหม่เท่านั้น ต่อให้จะโทรคุยกันในช่วงที่มีเวลาว่างก็ตาม แต่ก็ไม่เท่ากับการพบหน้าคุยกันอยู่ดี“จ้ะ...แล้วนี่กลับมาทำงานที่นี่เลยไหม ?”“ค่ะ เพราะงานวิจัยที่นั่นเสร็จแล้ว&rdquo
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 75 ลาก่อนสามีของฉัน
จรีภรณ์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้งหันมองไปรอบๆ ห้องแล้วมอง ชายหนุ่มที่ฟุบหน้าลงกับเตียงขณะที่กุมมือของเธอเอาไว้อยู่ สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ราวกับความฝันก็ไม่ปาน...เธอกลับเข้าร่างของพริมมาอีกครั้งหนึ่งแล้ว หญิงสาวขยับมือเพียงเล็กน้อย ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวและปรือตาขึ้นมอง“พริม”จรีภรณ์ไม่มีคำพูดใดๆ จะพูดออกมาในตอนนี้นอกจากน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย ความรู้สึกที่ไม่สามารถพูดออกมาได้กับการที่กลับมามองหน้าและสัมผัสเขาอยู่ใกล้กันแบบนี้อีกครั้งหนึ่งกตตน์ลุกขึ้นยกมือขึ้นสัมผัสแก้มนวลของภรรยา เขาใช้มือปาดหยดน้ำใสบนใบหน้าของเธอขณะที่โน้มตัวลง จุมพิตที่หน้าผากของเธอเบาๆ“ผมรักคุณ” เป็นเสียงกระซิบที่มีความหมายต่อเธอเหลือเกิน หญิงสาวพยักหน้าพร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตาแล้วเอ่ยปากพูดตอบเขาด้วยเสียงแผ่ว“ฉันก็รักคุณค่ะ”ท้องฟ้ามืดสนิทในยามวิกาลไร้หมู่ดาว มีเพียงแสงจันทร์สีเหลืองนวลส่องความสว่างอยู่ท่ามกลางความมืดมิด เสียงลมพัดผ่านเบาๆ บนดาดฟ้าของโรงพยาบาลกับเสียงการจราจรที่ดังผ่านหูเป็นบางครั้งบางคราว พริมมายกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าขณะที่
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 74 ตัดใจยอมรับความจริงเพื่อจากลา
“เป็นเธอน่ะดีแล้วจริงๆ...” พริมมาพูดอีกครั้งก่อนที่จะสาวเท้าเดินเข้ามาหาจรีภรณ์ แววตาเศร้าสะท้อนออกมามองหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้งหนึ่ง“เพราะเธอคือคนที่เขารักยังไงล่ะ...”จรีภรณ์เงยหน้าขึ้นมองพริมมาด้วยแววตาสับสนและไม่เข้าใจความหมาย ร่างกายของเธอสั่นเทาออกมาจนแทบควบคุมไม่ได้ หล่อนต้องการจะบอกอะไรกันแน่ ? บอกเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ให้เธอดีใจงั้นเหรอ?สำหรับเธอ ทุกอย่างมันจบลงตั้งแต่ที่ออกจากร่างของพริมมา“เธอน่ะพูดบ้าอะไร คนที่เขารักก็คือพริมมาต่างหาก !” เจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก แต่ทว่านี่คือความจริงที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงได้ ความจริงที่กตตน์ ‘รัก’ พริมมา“ไม่หรอก...” พริมมาตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า เพราะรู้ดีว่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาสามวันทั้งการกระทำและการเปลี่ยนแปลงของเขาชัดเจน อีกอย่างกตตน์ต้องการพริมมาในแบบจรีภรณ์มากกว่าเธอที่เป็นพริมมาตัวจริงเสียอีก“อย่าพูดบ้าๆ...”‘เวลาของเจ้าได้หมดลงแล้ว’ เสียงหนึ่งดังก้องไปทั่ว หากแต่ไร้ร่างของเจ้าของเสียง จรีภรณ์หันม
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 73 เธอคือคนที่เขารัก
“ขอบคุณนะคะ” พริมมาพูดด้วยเสียงแผ่วขณะที่ยมทูตค่อยๆ หายไปกับอากาศ...ขอบคุณที่ทำให้อยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง“เสร็จงานแล้วหรือ จะกลับเลยไหม ?” กันตภณเอ่ยถามขึ้นขณะที่เห็นน้องชายเดินมารอลิฟต์เช่นกัน“ยังครับ ผมจะไปหาพริมก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน” กตตน์ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งคนเป็นพี่ยิ้มที่มุมปากขณะมองท่าทางของน้องชายก่อนเอ่ยขึ้น “สุดท้ายก็ตัดสินใจได้แล้วสินะ”“ครับ”“แล้วแพรวรุ้งล่ะ จัดการงานเสร็จหรือยัง” กันตภณเอ่ยถาม“เผาไปเมื่อสองวันก่อน สวดแค่สามวันครับ เห็นชาวบ้านและป้าเจ้าของแมนชั่นบอกว่าแม่ของเธอไม่มางานศพของเธอ ผมเองก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแพรวมากนัก ผมคบกับเธอโดยที่ไม่ได้สนเรื่องส่วนตัวมากเท่าไหร่ อีกอย่างแพรวตายเพราะผม...” สำหรับกตตน์คิดว่ามันไม่จำเป็นเลยสักนิดถ้าเกิดว่าเขารู้สึกเพียงแค่ชอบเธอ ทว่าสุดท้ายแล้วเขาอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอตาย...“ก็อาจจะบางทีหรืออาจจะไม่ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ถ้ามัวแต่ยึดกับอดีตโดยลืมปัจจุบันไปแล้วล่ะก็...บางทีคนที่ต้อง
