บททั้งหมดของ มายาปฏิพัทธ์: บทที่ 51 - บทที่ 60

การจราจรบนถนนติดบ้างไม่ติดบ้างกว่าจะขับเข้าตัวเมืองได้ ก็ผ่านไปเกือบสองชั่วโมง จรีภรณ์หลับจนกระทั่งสะดุ้งตื่นเองเมื่อรถเลี้ยวเข้าลานจอดในห้างสรรพสินค้า เธอยกมือปิดปากหาวด้วยความง่วงก่อนจะฟาดฝ่ามือไปที่แก้มสองข้างเบาๆ เพื่อปลุกสติให้ตื่น“ไปกินข้าวกันก่อนไหมแล้วค่อยไปซื้อของ” กตตน์พูดขึ้นเมื่อดูเวลาที่หน้าปัดรถ เขาหันมองคนตัวเล็กหาวไป พยักหน้าไป ชายหนุ่มยิ้มขำก่อนที่จะเปิดประตูลงจากรถ ในขณะที่จรีภรณ์ก็เปิดประตูลงจากรถเช่นกัน หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มไปโดยที่มือยังลูบใบหน้าอยู่ ให้ตายสิเผลอนอนเพียงนิดเดียวก็รู้สึกติดจนอยากจะนอนต่ออีก...“คุณจะไปไหน ?” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นเมื่อชายหนุ่มกำลังเดินผ่านร้านอาหารโซนฟู้ดคอร์ท“ร้านฝั่งโน้น ผมจำได้ว่าคุณชอบไปทานบ่อยๆ” กตตน์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทว่าจรีภรณ์ก็ขมวดคิ้วแล้วงงอยู่สักพักที่อยู่ๆ เขาดูใส่ใจอะไรเล็กๆ น้อยๆ มากขึ้น อันที่จริงตัวเธอเองก็ไม่รู้หรอกว่าร้านไหนคือร้านโปรดของพริมมาบ้างแต่ว่าการกระทำของเขามันดูแปลกๆ พิลึกน่าขนลุกยังไงก็ไม่รู้พริมมาอาจจะดีใจแต่เธอน่ะเริ่มสยิว !

“เพื่อนมั้ง” เธอพูดด้วยน้ำเสียงห้วนพร้อมกับดันอกคนตัวใหญ่ออกห่าง “ปล่อยได้แล้ว”เป็นคำตอบที่ไม่ค่อยพอใจมากนัก แต่ก็ไม่อยากจะถามอะไรมากเพราะคิดดูแล้วเขาเองก็ยังคบกับแพรวรุ้งอยู่เหมือนกัน กตตน์มองคนตัวเล็กในวงแขนก่อนจะค่อยๆ คลายออก เมื่อชายหนุ่มปล่อยแล้วจรีภรณ์ก็ค้อนเหน็บทางสายตาด้วยความขุ่นเคืองก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนและเดินเข้าห้องน้ำไปทันทีส่วนกตตน์ก็เดินกลับมานั่งหยิบอ่านเอกสารบนโต๊ะต่อ การดำเนินงานเงียบๆ เรื่องสืบรายจ่ายและงบประมาณของอาธีทัตนั้นได้หลักฐานหลายอย่างที่มากพออยู่ แต่การที่ตัวเลขบัญชีขาดไปด้วยที่เงินไม่ตรงกันในจำนวนน้อยหรือว่าคลาดเคลื่อนกับรายได้ที่ทำออกมาก่อนหน้าในจำนวนไม่มากนั้น ทำให้ไม่เป็นที่แปลกใจหรือสงสัยเพราะอยู่ในเกณฑ์ที่รับได้ ทว่าหากรวมๆ ดูแล้วเป็นหนึ่งปีหรือสองปีสามปีนั้นก็มีจำนวนตัวเลขที่เยอะมากอยู่เหมือนกันชายหนุ่มนั่งทำงานเป็นเวลาล่วงเลยจนเกือบเที่ยงคืน จึงเริ่มขยับตัววางแฟ้มและลุกขึ้น ครั้นก้าวผ่านเตียงก็หันหน้ามองหญิงสาวที่หลับไปเรียบร้อยแล้ว...แสงจันทร์ในยามค่ำคืนสว่างไสวไปทั่วท้องฟ้า สายลมเบ

“ที่ผมไม่ให้คุณยุ่งเรื่องของอาธีทัต...” กตตน์หลบสายตาไปทางอื่นก่อนจะสบตามองกับดวงตากลมใสของภรรยาที่กำลังจ้องมองรอคำตอบ “...เพราะผมเป็นห่วงคุณ”จรีภรณ์เกิดความรู้สึกสับสนอยู่ในอก ความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เคยเป็น หญิงสาวแค่ยิ้มรับและพยักหน้าให้ก่อนรีบขยับมือออกจากเขาและเปิดประตูลงไปทันที ก้าวเดินเข้าไปข้างในบริษัทโดยไม่คิดจะหันมองอีกฝ่าย มือข้างหนึ่งยกขึ้นทาบที่หน้าอก ตึก...ตึก เสียงเต้นของหัวใจไม่เป็นจังหวะกลับขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าสวยแผ่วร้อนจนแทบทำอะไรไม่ถูกความรู้สึกแบบนี้ ยิ่งเธอถลำลึกมากเท่าไหร่ยิ่งถอนตัวไม่ได้ ...เธอกลัว“คุณพริมครับ” ภพธรลุกขึ้นพร้อมกับเอ่ยเรียกเจ้านายสาวหญิงสาวหยุดเดินแล้วหันมอง“เออ...ลูกค้าของคุณธีทัตมาขอพบคุณพริมครับ”จรีภรณ์ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ “พบฉันหรือคะ ?”“ครับ เห็นว่ารู้จักกับคุณพริมเป็นการส่วนตัว ตอนนี้รอคุณพริมอยู่ที่ห้องรับรองแขกครับ”หญิงสาวพยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะยิ้มหวานให้แล้วเดินตรงไปที่ห้องรับรองในทันที ในใจก็คิดเพียงว่าเป็นใคร

“นั่นไม่ใช่ปัญหา”จรีภรณ์ส่งสายตามองพลางครุ่นคิดไปด้วยก่อนพยักหน้าตอบรับ“โอเคค่ะ” เธอตอบรับ เอื้อมมือเก็บของลงกระเป๋าสะพายและเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม ฉีกยิ้มหวานให้ “ฉันหวังว่า ไม่ต้องกลับเองนะคะ”กตตน์ส่งสายตามองภรรยานิ่งๆ“ไปกับผม ก็ต้องกลับพร้อมกับผมสิ”เมื่อพูดจบเขาก็เดินนำออกจากห้องไปทันทีปล่อยให้หญิงสาวมองแผ่นหลังแกร่งลับสายตาไป เธอเบ้ปากด้วยความรู้สึกหมั่นไส้เล็กน้อย“ให้มันจริงเถอะ !”ร้านเสื้อผ้าหรูใกล้ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองที่มีการจราจรค่อนข้างหนาแน่ในช่วงตอนเย็น กว่าจะมาถึงก็เสียเวลาไปเกือบชั่วโมง กว่าจะเลือกชุดที่เหมาะกับการใส่ไปงานอีกก็กินเวลาไปนานพอสมควรเหมือนกัน...จรีภรณ์เดิมทีไม่ใช่คนที่เรื่องมากกับการเลือกชุดออกงานเพราะจะใส่อะไรไปก็ได้แค่ดูดีและไม่ทำให้ตัวเองน่าอายก็พอ ทว่าการที่เธอเลือกชุดใส่เนี่ยสิ...ทำไมเขาต้องทำหน้านิ่งแล้วพูดขึ้นว่า ‘ลองชุดอื่นดูอีกสิ’จนสุดท้ายแล้วก็ยังเลือกไม่ได้ จรีภรณ์ทนไม่ไหวจนต้องเดินเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วกัดฟันพูดว่า “ตกลงแ

มันคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ !หญิงสาวขยับตัวขึ้นนั่งมองสภาพของตัวเองและหันมองชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆ เธอถึงกับอยากจะเอาหัวชนกำแพงให้ความจำเสื่อมหรือวิญญาณออกจากร่างนี้ไปเลยที่ทำอะไรน่าอายเช่นนี้ออกไป ไม่คิดว่าแค่จูบเดียวจะต่อยาวจนมาถึงบนเตียง จรีภรณ์ค่อยๆ ขยับตัวลงจากเตียงหยิบเสื้อผ้าของเธอที่กระจายตามพื้นและรีบเดินเข้าห้องน้ำไปทันทีทางด้านของกตตน์รู้สึกตัวเมื่อหญิงสาวขยับตัวลงจากเตียง ชายหนุ่มส่งสายตามองที่ประตูห้องน้ำก่อนจะขยับตัวลงจากเตียงเก็บเสื้อผ้าลงตะกร้าและเดินไปหยิบชุดนอนออกมาไว้รอไม่นานนักประตูห้องน้ำเปิดออกจรีภรณ์เดินออกมาแล้วหยุดชะงักลงเมื่อเห็นชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นเดินเข้ามาหา เธอเดินหลีกออกห่างเบือนสายตาหนีไม่กล้ามองกตตน์ขำกับท่าทางของคนตัวเล็กที่ดูระแวง เขาจึงสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้และดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด“หอมจัง” เพียงแค่คำพูดของอีกฝ่ายถึงกับทำให้จรีภรณ์ขนลุกซู่ทันทีหญิงสาวยกมือขึ้นดันแผ่นอกเขาออกห่าง ในตอนนี้กตตน์เปลือยเปล่ามีเพียงผ้าขนหนูที่ปกปิดช่วงล่างเขาไว้เท่านั้น“อยากตัวหอมก็ไปอาบน้ำสิ อี๋ !” เธอดัน