บททั้งหมดของ มายาปฏิพัทธ์: บทที่ 71 - บทที่ 80

ภายในห้องที่เคยสะอาดเรียบร้อยตอนนี้รกสกปรกดูไม่ได้ หลายวันที่ผ่านมาเธอแทบไม่ได้ออกไปไหนนอกจากเก็บตัวอยู่แต่ในห้องด้วยความเศร้า แม้จะออกไปรับงานแต่ก็ไม่ใช่เรื่องดีมากนักเพราะถูกเสี่ยของบ่อนแห่งหนึ่งซ้อมทำร้ายร่างกายมา อีกทั้งมารดายังขอเงินจากเธอเพื่อนำไปเล่นการพนันอีก ครั้นมองชีวิตที่น่าขยาดนี้แล้วก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปร่างกายของแพรวรุ้งเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจากการถูกทำร้าย ใบหน้ามีรอยช้ำสีเขียวม่วงข้างแก้ม รวมถึงคราบน้ำตาที่ไหลรินลงมา ขอบตานั้นแดงบวมหลังจากที่ร้องไห้เป็นเวลานานติดต่อกันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป...แต่ทว่าเมื่อเปิดรูปถ่ายคู่ของเธอและกตตน์ก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา เธอรู้ดีว่าการที่ถูกเขาทิ้งไปนั้นเป็นเรื่องที่เจ็บปวดมากที่สุด มากกว่าแผลตามร่างกายที่เป็นอยู่ตอนนี้ แต่ว่าไม่ว่าจะทำอะไร...เขาคงไม่กลับมาแพรวรุ้งพยุงร่างกายของตัวเองขึ้นเดินไปหยิบขวดยาที่อยู่บนโต๊ะออกมา เจ็บปวดและทรมานแต่ถ้ามันสามารถทำให้เขารับรู้และกลับมาหาเธอได้ ต่อให้เจ็บตัวมากแค่ไหนเธอก็ยินดีหยดน้ำตาไหลลงมาที่แก้มนวล มือสั่นเทาและร่างกายที่สั่นเทานี้กำลังหวาดกลัว ความเจ็บปวดและความตายท

“ต่อไปเป็นกระบวนการและขั้นตอนการผลิตนะครับ เราจะนำวัตถุดิบเข้ามาโดยผ่านเครื่องจากทางด้านนี้และส่งเข้าไปในเครื่องเพื่อทำการใส่ส่วนผสมโดยจะมีการตั้งปริมาณน้ำหนักไว้ตามอัตราส่วนครับ ต่อมาเป็นเครื่องกวนผสม...” ผู้บรรยายได้บอกเกี่ยวกับกระบวนการผลิตในโรงงานอย่างคร่าวๆ จรีภรณ์มองดูถึงความสะอาดและเครื่องจักรที่ทันสมัย ในห้องผลิตนี้ไม่มีพนักงานสักคน เรียกได้ว่าทุกอย่างถูกควบคุมเอาไว้หมดเพื่อความปลอดภัยต่อสินค้า ซึ่งตัวอย่างของแต่ละขั้นตอนจะถูกนำสุ่มออกมาเพื่อการตรวจวิเคราะห์ทางเคมี ทดสอบสารก่อภูมิแพ้ รวมถึงความปลอดภัยทางด้านชีววิทยาด้วย“ถัดต่อจากนี้ไปจะเป็นห้องบรรจุหลังจากมีการสุ่มตัวอย่างเพื่อตรวจสอบสินค้าแต่ละล็อตที่ผลิตออกมา จะเห็นได้ว่าทางบริษัทของเราป้องกันการปนเปื้อนจากทุกด้านโดยเฉพาะทางกายภาพและทางเคมีที่จะส่งผลต่อผู้บริโภค...”“หลังจากการผลิตแล้วเราจะขนส่งผลิตภัณฑ์ทั้งหมดมาบรรจุต่อเองที่บริษัทก่อนออกจำหน่าย” กตตน์พูดขึ้น“อ้อ ! ถ้าอย่างนั้นทางเราจะทำหน้าที่ขนส่งผลิตภัณฑ์ทั้งหมดให้ เดี๋ยวเรื่องนี้เจ้านายจะคุยรายละเอียดอีกครั้งใ

“ขอบคุณนะคะ” พริมมาพูดด้วยเสียงแผ่วขณะที่ยมทูตค่อยๆ หายไปกับอากาศ...ขอบคุณที่ทำให้อยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง“เสร็จงานแล้วหรือ จะกลับเลยไหม ?” กันตภณเอ่ยถามขึ้นขณะที่เห็นน้องชายเดินมารอลิฟต์เช่นกัน“ยังครับ ผมจะไปหาพริมก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน” กตตน์ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งคนเป็นพี่ยิ้มที่มุมปากขณะมองท่าทางของน้องชายก่อนเอ่ยขึ้น “สุดท้ายก็ตัดสินใจได้แล้วสินะ”“ครับ”“แล้วแพรวรุ้งล่ะ จัดการงานเสร็จหรือยัง” กันตภณเอ่ยถาม“เผาไปเมื่อสองวันก่อน สวดแค่สามวันครับ เห็นชาวบ้านและป้าเจ้าของแมนชั่นบอกว่าแม่ของเธอไม่มางานศพของเธอ ผมเองก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแพรวมากนัก ผมคบกับเธอโดยที่ไม่ได้สนเรื่องส่วนตัวมากเท่าไหร่ อีกอย่างแพรวตายเพราะผม...” สำหรับกตตน์คิดว่ามันไม่จำเป็นเลยสักนิดถ้าเกิดว่าเขารู้สึกเพียงแค่ชอบเธอ ทว่าสุดท้ายแล้วเขาอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอตาย...“ก็อาจจะบางทีหรืออาจจะไม่ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ถ้ามัวแต่ยึดกับอดีตโดยลืมปัจจุบันไปแล้วล่ะก็...บางทีคนที่ต้อง

จรีภรณ์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้งหันมองไปรอบๆ ห้องแล้วมอง ชายหนุ่มที่ฟุบหน้าลงกับเตียงขณะที่กุมมือของเธอเอาไว้อยู่ สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ราวกับความฝันก็ไม่ปาน...เธอกลับเข้าร่างของพริมมาอีกครั้งหนึ่งแล้ว หญิงสาวขยับมือเพียงเล็กน้อย ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวและปรือตาขึ้นมอง“พริม”จรีภรณ์ไม่มีคำพูดใดๆ จะพูดออกมาในตอนนี้นอกจากน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย ความรู้สึกที่ไม่สามารถพูดออกมาได้กับการที่กลับมามองหน้าและสัมผัสเขาอยู่ใกล้กันแบบนี้อีกครั้งหนึ่งกตตน์ลุกขึ้นยกมือขึ้นสัมผัสแก้มนวลของภรรยา เขาใช้มือปาดหยดน้ำใสบนใบหน้าของเธอขณะที่โน้มตัวลง จุมพิตที่หน้าผากของเธอเบาๆ“ผมรักคุณ” เป็นเสียงกระซิบที่มีความหมายต่อเธอเหลือเกิน หญิงสาวพยักหน้าพร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตาแล้วเอ่ยปากพูดตอบเขาด้วยเสียงแผ่ว“ฉันก็รักคุณค่ะ”ท้องฟ้ามืดสนิทในยามวิกาลไร้หมู่ดาว มีเพียงแสงจันทร์สีเหลืองนวลส่องความสว่างอยู่ท่ามกลางความมืดมิด เสียงลมพัดผ่านเบาๆ บนดาดฟ้าของโรงพยาบาลกับเสียงการจราจรที่ดังผ่านหูเป็นบางครั้งบางคราว พริมมายกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าขณะที่

หลังเลิกเรียนวิชาสุดท้ายของวัน อาจารย์ผู้สอนเก็บของและเดินออกไปจากห้อง พะแพงลุกขึ้นวางของแล้วเดินเข้ามาหาเพื่อนในกลุ่มก่อนจะพูดขึ้นเสียงดัง‘วันนี้ไปส่องผู้ชายกัน !’‘ที่ไหน ! / ไปตอนไหน !’ แก้วและปรางพูดขึ้นพร้อมกันขณะที่ ขวัญข้าวนิ่งเงียบทำราวกับว่าไม่ได้ยินที่พะแพงพูด‘ข้าว แกต้องไปด้วยนะ’‘การบ้านยังไม่เสร็จเลย’ หญิงสาวหาข้ออ้าง‘แกทำการบ้านทุกวันนั่นแหละ ! อย่าอ้าง วันนี้ต้องไปด้วย ! เห็นว่าเด็กบริหารหล่อๆ มาเล่นกีฬาที่สนามเยอะเลย’หญิงสาวยิ้มเจื่อนๆ มองหน้าเพื่อนรักทั้งสามคนทำตาปริบๆ‘ไม่ต้อง ! แกต้องไปส่องผู้ชาย ทำการบ้านไปด้วยได้บรรยากาศดีจะตาย’ แก้วพูดขึ้นขวัญข้าวทำหน้ามุ่ย ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะหาข้ออ้างหลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆเป็นเวลานานเกือบชั่วโมงที่นั่งรวมตัวอยู่กับเพื่อนแล้ว ‘ส่องผู้ชาย’ ขวัญข้าวแทบไม่มีอะไรทำจนต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นเกมเป็นการฆ่าเวลา จนกระทั่งผ่านไปถึงสองชั่วโมงเพื่อนทั้งสามของเธอก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับหอ หญิงสา