Semua Bab มายาปฏิพัทธ์: Bab 61 - Bab 70

เขาเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดเท่าที่เคยคบมา...หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องพัก เธอวางกระเป๋าลงบนโซฟาและนั่งลงอย่างเงียบๆ หยดน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ความเจ็บปวดนี้มันยากที่จะบอกได้กตตน์เป็นผู้ชายที่ดี ดีมากจนบางครั้งเธอก็รู้สึกว่าเขาดีเกินไป ตั้งแต่เริ่มคบกันมาเขาให้เกียรติเธอมาเสมอ ไม่เคยแตะตัวเธอมากไปกว่าการจับมือกัน ไม่เคยจูบเธอ ไม่เคยขอเธอนอนด้วย และเขาก็ดูแลเธอดีทุกอย่าง มันดีมากเกินจนอยากหยุดช่วงเวลานั้นเอาไว้ หญิงสาวยอมรับว่าตั้งความหวังกับการที่จะได้ใช้ชีวิตอยู่กับเขาเอาไว้มาก และก็อดทนรอมาตลอด รอว่าสักวันจะได้แต่งงานกับเขาและชีวิตจะมีความสุขมากกว่านี้รอจนกระทั่งสุดท้าย...โดนทิ้งแพรวรุ้งหัวเราะสมเพชให้กับตัวเอง ทว่าน้ำตาก็เริ่มปริ่มที่ขอบตาจนแทบมองไปยังเบื้องหน้าไม่ชัด หญิงสาวยกมือขึ้นปาดหยดน้ำใสที่ไหลริน เธอคิดว่าการที่รอชายหนุ่มอีกสักนิดจะหลุดพ้นกับชีวิตที่ต้องทนอยู่ตอนนี้ชีวิตของผู้หญิงที่ต้องทำงานหากินตอนกลางคืน...มันน่าขยาดขนาดไหนกับการหาเงินเลี้ยงตัวเอง หลายต่อหลายครั้งตั้งแต่คบกับเขามาเธอพยายามที่จะหางานอื่นทำ ทว่าจำนวนเงินนั้นยังไม่มากพอที่จะเลี้ย

นั่นเป็นสิ่งที่ต้องทำใจแต่แรกอยู่แล้ว ต่อให้ได้คุยกับจรีภรณ์ด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม ทว่าลึกๆ แล้ว...เธอก็ยังอยากที่จะเป็นผู้หญิงในอ้อมกอดของเขาจริงๆ ไม่ใช่สังขารที่อยู่ในอ้อมกอดเขาแต่เป็นจิตวิญญาณพริมมาไม่อาจละสายตาจากภาพตรงหน้าได้เลย ราวกับเข็มมากมายที่ถูกทิ่มเข้ามาในร่างกาย ต่อให้เขาจะกอดร่างของเธอเอาไว้ แต่หาใช่เธอจริงๆ ไม่ สวรรค์โหดร้ายเกินไปที่ทำให้เธอต้องมาต้องอยู่ในความเจ็บปวดแบบนี้ยิ่งพยายามไขว้คว้ามากแค่ไหน เขาก็ยิ่งห่างไกลขึ้นมากเท่านั้น‘เวลาของเจ้าใกล้เข้ามาแล้ว...’ เสียงสะท้อนดังขึ้นผ่านทางด้านหลังของวิญญาณสาว ก่อนจะปรากฏเป็นกลุ่มควันสีเทาจางๆ และค่อยๆ เข้มขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็นกายชัดเจนพริมมาหันมองด้วยดวงตาที่สั่นระริก เธอทำได้เพียงก้มหน้าลงและไม่ปริปากพูดอะไร‘เจ้าจะตัดใจได้หรือไม่ นั่นเรื่องของเจ้า แต่เวลาที่เจ้าขอกับข้านั้นใกล้เข้ามาแล้ว...’‘ฉัน...’ พริมมาไม่สามารถพูดอ้อนวอนขออะไรได้มากกว่านี้อีกแล้ว เธอยังตัดใจจากเขาไม่ได้ ยังอยากที่จะอยู่กับเขา แม้ว่าจะเป็นแบ

“พรุ่งนี้พี่จะคุยกับอาธีทัตเป็นการส่วนตัวก่อน ถ้าได้เรื่องยังไงพี่จะบอกให้เรารู้แล้วกัน” กันตภณพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งขณะที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานทั้งที่เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์แต่ก็ต้องมาทำงานที่ค้างไว้รวมถึงรวบรวมเอกสารที่ใช้เจรจากับอาธีทัตในวันพรุ่งนี้ แน่นอนว่าหลักฐานมีมากพอที่จะมัดตัวได้ ทว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมรับง่ายๆ เด็ดขาด ในตอนนี้สีหน้าของกตตน์ดูไม่ค่อยพอใจมากนักเพราะว่าถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปพูดคุยด้วยแม้ภายนอกจะเห็นว่าเป็นคนสุขุมมากแค่ไหน แต่กับกันตภณรู้ดีว่าน้องชายนั้นมีนิสัยหัวร้อนมากพอดู อาจจะทำให้การคุยนั้นดูแย่มากไปกว่าเดิม“ผมต้องการที่จะคุยกับอาด้วย” กตตน์ยังคงยืนยันคำเดิม“พี่รู้นะว่าใจร้อน แต่พี่ว่ามันอาจไม่เป็นผลดีมากนัก เรื่องนี้พี่จะจัดการเอง ส่วนผลหลังจากคุยเสร็จจะบอกให้รู้ อีกอย่างอาธีทัตเองก็ทำธุรกิจกับคุณพ่อมานาน ถ้าจะแล้งน้ำใจมากเกินไปคนอื่นจะมองในทางที่ไม่ดีเอาได้”กตตน์เงียบนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้ารับแล้วขยับตัวลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับพี่ชาย ครั้นจะหันตัวเดินไปเสียงเรียกของกันตภ

ยังมีเวลาเหลืออยู่อีกเกือบชั่วโมงหลังจากที่นัดพบพูดคุยตกลงรายละเอียดกับลูกค้าเสร็จแล้ว ภพธรขอแยกตัวกลับไปก่อนหลังจากที่เสร็จงานเรียบร้อย วันนี้ไม่มีงานค้างของเดิมและของเช้าที่เข้ามาก็จัดการเสร็จเรียบร้อย จรีภรณ์ยังมีเวลาในการแวะห้างสรรพสินค้าซื้อของใช้ส่วนตัว เธอจำได้ว่าตั้งแต่คราวก่อนที่เกิดเรื่องหลังจากวันนั้นกตตน์ก็ไปไหนมาไหนด้วยตลอด ถึงจะพอเข้าใจว่าส่วนหนึ่งคงรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป แต่อีกส่วนหนึ่งเธอก็หลงคิดไปเองไม่ได้ว่าเขาเริ่มมีใจให้กับเธอ...ไม่สิ ให้กับพริมมาต่างหากคิดแล้วก็เจ็บปวดจรีภรณ์เดินเข้าร้านซื้อครีมบำรุงผิวรวมถึงน้ำหอมและเครื่องสำอางเล็กๆ น้อยๆ แล้วออกมาเดินหาซื้ออะไรรองท้องก่อนกลับถึงบ้านเพื่อรับประทานอาหารมื้อเย็น หลังจากที่เดินออกจากร้านซื้อไอศกรีมเสร็จแล้ว เธอเดินออกมาก้มหน้าก้มตาตักกินของหวานตรงหน้าโดยไม่สนใจสิ่งอื่นใดจนกระทั่งเงยหน้าขึ้นมามองไปยังเบื้องหน้าไม่ไกลนักเห็นชายคนหนึ่งยกมือโบกทักทาย ไม่ใช่ใครอื่นธนวินทร์นั่นเอง ช่างเป็นโชคไม่ดีเอาเสียเลย เธอทำเป็นมองไม่เห็นการทักทายของชายหนุ่ม โดยการเบือนมองไปทางอื่นและหันหลังกลับในทันทีเด

กว่าจะประชุมเสร็จกับฝ่ายการตลาดเรื่องรูปร่างการออกแบบสินค้าชิ้นใหม่ สุดท้ายแล้วฝ่ายการตลาดไม่ยอมให้ รูปร่างผลิตภัณฑ์ที่ออกแบบมานี้วางจำหน่ายเพราะกลัวว่าสินค้าจะขายได้น้อยลง เธอจึงต้องยอมรับการตัดสินใจของฝ่ายตลาดดูท่าแล้วถ้าหากให้ทรงที่ออกแบบมานี้ผู้บริโภคผู้หญิงอาจจะไม่ชอบก็ได้เวลานี้พระอาทิตย์เริ่มตกดิน ทุกคนในบริษัทต่างเดินทางออกเพื่อกลับบ้าน ขณะที่เธอเดินกลับมายังห้องทำงานอีกครั้งเก็บเอกสารบางส่วนนำกลับไปทำต่อในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ เมื่อเดินออกมารอลิฟต์ก็เจอกับกตตน์เข้าพอดี เธอไม่ได้สบตามองเขาทั้งยังหลบสายตาเหมือนเดิมตลอดหลายวันที่ผ่านมา นอกจากจะคุยเรื่องงานกับเขาแล้ว เรื่องส่วนตัวหรือเรื่องอื่นๆ ก็ไม่ได้คุยอะไรเลยสักนิดแม้จะกลับบ้านพร้อมกันก็ตามจรีภรณ์ก้าวเข้าไปในลิฟต์แล้วกดชั้นที่ต้องการลง เธอหันหน้าไปอีกฝั่งโดยที่ไม่มีการพูดคุย บรรยากาศในตอนนี้ช่างหน้าอึดอัดเหลือเกินกตตน์ไม่ได้พูดอะไร เขามองคนตัวเล็กที่เบือนหน้าหนี หลายวันมานี้ภรรยาหลบสายตาเขามาตลอดและพูดจนแทบนับคำได้ตั้งแต่วันนั้น เขารู้สึกอึดอัดกับความรู้สึกแบบนี้...แต่นี่ก็หลายวันมาแล้ว ชายหนุ่มเอื้อมมือเ