บททั้งหมดของ มายาปฏิพัทธ์: บทที่ 41 - บทที่ 50

เช้านี้มีงานเยอะเพราะของเดิมเมื่อวันที่ไม่ได้ทำงานรวมกับงานใหม่ในบางส่วนวันนี้ ทำให้มีเยอะมากกว่าปกติ แต่โชคดีที่กันตภณช่วยงานในบางส่วนจนเสร็จไปแล้ว เหลือเวลาไม่ถึงชั่วโมงก่อนเที่ยงพอดีกับที่งานเสร็จแล้ว จรีภรณ์จึงมีเวลานำบัญชีที่ดูค้างไว้เมื่อวันจันทร์ออกมาตรวจสอบต่อได้บ้าง ข้อมูลและตัวเลขบางส่วนไม่ตรงกันจนน่าสงสัย ถึงแม้ความคาดเคลื่อนจะอยู่ในจุดที่รับได้ แต่ถ้าหากนำมารวมกันแล้วจำนวนเงินที่หายไปนั้นก็มากพอสมควรเหมือนกันหญิงสาวเอนแผ่นหลังพิงกับพนักเก้าอี้พลางถอนหายใจออกมา ตัวเลขที่มีจำนวนมากทำให้ตาลายและมึนงงสับสนได้เช่นกัน อีกทั้งตอนนี้พริมมาก็ไม่ปรากฏตัวออกมาให้เห็นเลยสักนิด เธอจึงตัดสินใจไปต่อไม่ถูกว่าควรจะทำอย่างไรต่อ อันที่จริงปีที่แล้วอาธีทัตเป็นคนดูแลเรื่องจำนวนเงินในส่วนนี้ แต่อยู่ ๆ ก็ถูกส่งเปลี่ยนมาให้เธอหรือว่าเอกสารชุดนี้ทางแผนกส่งมาผิด ? ก็ไม่น่าจะใช่...ไว้กลับบ้านค่อยลองปรึกษาเขาดูแล้วกันเธอคิดพลางเอื้อมมือเก็บเอกสารที่สำคัญลงในลิ้นชักและล็อกกุญแจขึ้น ก่อนจะจัดโต๊ะทำงานให้ดูเรียบร้อยเพราะมีเอกสารหลายชุดวางกระจายจนดูรกไปหมดเสียงปิดประตูดังขึ้นทำให้จรีภ

หลังจากกินมื้อค่ำเสร็จแล้ว จรีภรณ์ขอให้ชายหนุ่มแวะซื้อของใช้จำเป็นที่ห้างสรรพสินค้าเล็กน้อยก่อนที่จะกลับ กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบห้าทุ่ม ทันทีที่ลงจากรถต่างคนต่างเดินเข้าไปในบ้านโดยที่เธอแบกของที่ซื้อมาเต็มมือแต่เขาเดินไปหน้าตาเฉยๆ มีบ้างไหม! น้ำใจที่จะช่วยถือของน่ะโชคดีที่สาวใช้ยังอยู่จึงเข้ามาช่วยขนของนำไปไว้ที่ห้องให้ จรีภรณ์เดินตามเข้ามาวางเอกสารลงบนโต๊ะเหลือบมองกตตน์ที่กำลังยืนถอดเน็คไท“ฉันอาบก่อนนะ”รีบพูดขึ้นในทันทีเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังถอดเสื้อผ้า“ผมถอดเสื้อผ้าแล้ว” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง“ฉันก็กำลังเตรียมเสื้อผ้าและเดินเข้าห้องน้ำแล้ว”หญิงสาวเดินมาหยิบเสื้อผ้าในตู้ก่อนหันมามองชายหนุ่ม“ฉันจะอาบค่ะ”กตตน์มองคนตัวเล็กที่ยืนกรานคำพูดเดิมจนต้องถอนหายใจออกมา“งั้นเราก็อาบน้ำพร้อมกันไหม?”นี่เป็นคำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากของชายหนุ่มตรงหน้า เขาเพี้ยนไปแล้วหรือไงกัน!“คุณอยากอาบก็ไปอาบก่อนเลยไป๊!” เมื่อพูดจบก็หมุนตัวเดินจากไปนั่งรอที่โต๊ะโซฟาเ

“กินอะไรกันมาหรือยัง”ทันทีที่เดินเข้ามาในบ้านเสียงของแม่สามีก็เอ่ยถามขึ้น“ยังค่ะ”“พอดีเลยเมื่อกี้แม่ให้คนเอากับข้าวไปอุ่น ตอนนี้คงเสร็จแล้ว”จรีภรณ์พยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปพร้อมกับบวรลักษณ์หลังจากรับประทานอาหารมื้อดึกเสร็จแล้ว จรีภรณ์ก็ขึ้นมาหยิบเสื้อผ้าและเข้าห้องน้ำในทันที ส่วนกตตน์นั้นเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองแสงของข้อความตรงหน้าที่กะพริบขึ้น ก่อนกดอ่านและตอบปลายสายไป...ไม่เป็นไรค่ะ แพรวจะรอวันที่ไม้ว่าง...ปฏิเสธไปจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็ว่าได้ ไม่ใช่ว่าไม่อยากเจอ เพียงแต่ความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้ทำให้แน่นหน้าอกอย่างบอกไม่ถูก เขาสับสนและยอมรับว่าเริ่มมีความรู้สึกดีกับพริมมามากขึ้นเรื่อยๆชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเสียงดัง เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าด้วยความอ่อนล้า ก่อนจะส่งสายตามองไปยังประตูห้องน้ำที่กำลังเปิดออก เธอเดินออกมาจัดการเป่าผมและทาครีมก่อนที่จะขยับตัวขึ้นนอนบนเตียงไม่ถึงยี่สิบนาที เขาสาวเท้าเดินมาที่เตียงและขยับตัวขึ้นนอนเบาๆ พลางส่งสายตามองหญิงสาวบนเตียงที่นอนหลับแล้ว ก

เช้านี้มีงานไม่เยอะมากนักในส่วนของเขา กตตน์จึงมีเวลานั่งทำเอกสารในส่วนของพริมมาได้ เกวลินเลขาฯ ส่วนตัวอดที่จะแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มสั่งให้ไปนำเอกสารส่วนของพริมมามาจากภพธร“นี่คือเอกสารของคุณพริมที่ต้องจัดการในวันนี้ค่ะ” เกวลินกล่าวในขณะที่จะวางแฟ้มเอกสารทั้งหมดไว้บนโต๊ะ “วันนี้คุณพริมไม่มาหรือคะ?”กตตน์พยักหน้าแทนคำตอบเอื้อมมือหยิบเอกสารในส่วนของภรรยาขึ้นเปิดดู แล้วจัดการเซ็นเอกสารเองแทนในบางส่วนก่อนส่งคืนให้กับเกวลิน“บ่ายสองโมงมีนัดประชุมกับฝ่ายการขายนะคะ” เกวลินย้ำเตือนชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะเงยหน้าขึ้น “เดี๋ยวคุณช่วยตรวจเอกสารงบประมาณของอาธีทัตด้วยนะ แล้วเรื่องนี้ผมอยากให้เก็บเป็นความลับ คุณเข้าใจใช่ไหม?”เกวลินพยักหน้าพร้อมกับขานรับ “ได้ค่ะ”กตตน์ก้มหน้าจัดการเอกสารในส่วนของพริมมาก่อน ในขณะที่ เกวลินโค้งตัวและเดินออกจากห้องทำงานไปเงียบๆ ชายหนุ่มมองเอกสารบางส่วนที่หญิงสาวยังทำค้างไว้ซึ่งต้องรอเธอมาจัดการ และบางส่วนที่เขาสามารถช่วยเธอได้ก็รีบจัดการให้เสร็จก่อนตอนเที่ยงเวล

หลายวันที่ผ่านมานี้ เธอพยายามที่จะส่งข้อความติดต่อหรือว่าโทรหาเขา แต่ไม่มีการตอบรับจากอีกฝ่ายเลยสักนิด จะมีก็นานครั้งไม่เหมือนเมื่อก่อน จนสุดท้ายแล้วต้องมาเพื่อพบเขา แค่ยังอยากรับรู้ว่าสิ่งที่เขารู้สึกต่อเธอยังคงเหมือนเดิม“แพรวรักไม้นะ” แพรวรุ้งพูดเสียงแผ่ว สบตามองชายหนุ่มที่แววตานิ่งจนคาดเดาอะไรไม่ออกเขาแทบไม่รู้สึกเลยสักนิด กับคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า“อืม” ชายหนุ่มเพียงขานรับเท่านั้น เขามองหญิงสาวใบหน้าสวยดวงตาเรียวก่อนจะก้มหน้าและสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แพรวรุ้งรู้ดีว่าวันหนึ่งต้องมาถึงวันที่กตตน์เริ่มหมดรักเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเร็วเพียงนี้“ไม้ยังรักแพรวไหมคะ ?” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่น แม้จะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว...“อืม” ขานรับในลำคอเช่นเดิมหญิงสาวก้มหน้าลงราวกับว่าต้องยอมรับความเจ็บปวดนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ชายหนุ่มตรงหน้าเปลี่ยนไป ระยะห่างหรือว่าความใกล้ชิด“วันนี้เราไปดินเนอร์กันนะ...”แพรวรุ้งพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นส่งสายตามองชายหนุ่มด้วยความหวัง กตตน์ไม่สามารถตอบรับความต้อง