บททั้งหมดของ มายาปฏิพัทธ์: บทที่ 21 - บทที่ 30

แสงอรุณส่องลอดผ่านผ้าม่านในยามเช้าของวันหยุดสุดสัปดาห์ จรีภรณ์พลิกร่างหนีหลบแสงที่ส่องแยงตา ไม่นานนักเสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้น เธอจึงหรี่ตาขึ้นหันไปมองเตียงที่ว่างข้างๆ เเละรู้ทันที อีกฝ่ายคงจะลงไปรับประทานอาหารเช้าก่อนแล้วหญิงสาวขยับตัวลงจากเตียงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบชุดใส่วันหยุดสบายๆ ออกมาก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องน้ำ หันแขวนเสื้อไว้ที่ราวก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน แต่ก็สะดุ้งเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งหลับอยู่ตรงพื้นใต้ฟักบัวอย่าบอกนะว่าเขาหลับในห้องน้ำทั้งคืน !“นี่คุณ…คุณ…” โน้มตัวลงเอื้อมมือสะกิดเขาที่ต้นเเขนกตตน์ขยับตัวปรือตาขึ้นมองตามเสียงเรียก หรี่ม่านตาปรับแสงและยกมือขึ้นขยี้ตาลูบใบหน้าด้วยความงัวเงีย ครั้นจะขยับร่างกายส่วนอื่นก็รู้สึกถึงความปวดเมื่อยและความหนักอึ้งราวกับมีหินก้อนใหญ่มาทับกายไว้ ระบมไปทั่วจนไม่มีแรงจะขยับ ชายหนุ่มตั้งสติเบิกตามองสภาพของตัวเองในตอนนี้ด้วยความมึนงงเขามานั่งอยู่ในห้องน้ำได้อย่างไร ?“คุณโอเคใช่ไหม ?” จรีภรณ์มองคนตัวใหญ่ที่นั่งมึนทำอะไรไม่ถูก“ผมมาอยู่ในนี้ได้ยังไง ?&rdqu

สิบนาทีต่อมาจรีภรณ์เดินออกมาจากห้องน้ำส่งสายตามองไปยังที่เตียง ครั้นเห็น พริมมายืนมองกตตน์อยู่ก็รู้สึกสงสาร เธอกำลังเตรียมสาวเท้าเข้าไปหาวิญญาณสาวแต่ทว่าก็หายไปเสียแล้วรู้สึกแน่นที่อกแทนเจ้าตัวจริงๆ หากว่ากตตน์รู้สึกถึงคำว่าเกรงใจสักนิดและมีความเป็นคนมากกว่านี้ หรือลองหันมามองภรรยาที่ร้องไห้คงจะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบมากเลยทีเดียวแต่มันก็แค่เรื่องมโนเท่านั้น...“จะไปอาบน้ำไหม ?” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นได้จังหวะพอดีที่กตตน์วางสายจากอีกฝ่าย ชายหนุ่มหันมองภรรยา ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปโดยไม่สนใจ จรีภรณ์เบ้ปากมองด้วยความหงุดหงิดใจแทนพริมมาที่ต้องทนความรู้สึกอึดอัดแบบนี้“ความเกรงใจก็ไม่มี” หญิงสาวบ่นพึมพำกตตน์หยุดเดินและหันมามองคนตัวเล็กที่เหล่สายตามองด้วยความไม่พอใจ โดยไม่พูดอะไรก่อนจะหันหลังเดินเข้าห้องน้ำไปเงียบๆ ทางด้าน จรีภรณ์เองก็พูดเหน็บแนมอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้ เดินขึ้นเตียงหยิบรีโมตเปิดโทรทัศน์ดูไปเรื่อยๆ แก้เบื่อ ครั้นเมื่อเริ่มง่วงจึงกดปิดและขยับตัวลงนอนหญิงสาวเดินเข้ามาในห้องทำงาน เลขาฯ ประจำตัวเ

รถหยุดจอดติดไฟแดงบนถนนเส้นใหญ่ กตตน์สะดุ้งขึ้นเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นติดกันหลายครั้ง เขาส่งสายตามองเส้นถนนก่อนจะเอื้อมมือกดรับโดยที่ไม่พูดอะไร“ได้สิ แล้วเจอกัน” ฟังจนอีกฝ่ายพูดจบและพูดเพียงประโยคทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่จะวางสายไปจรีภรณ์หันมองชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไร เพราะกำลังสนใจเสียงของพริมมาที่พูดพร่ำออกมาอย่างมีความสุขอยู่นั่นเอง‘คุณกตตน์เปลี่ยนไปจริงๆ ด้วย เขาใจดีมากกว่าเมื่อก่อน’ใจดีงั้นเหรอ ? หมายความว่าเมื่อก่อนน่าตบให้คว่ำมากกว่านี้สินะ !ชายหนุ่มขับรถไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงหน้าหมู่บ้านแล้วจึงหยุดจอดลง จรีภรณ์หันมองส่งสายตาเป็นเชิงถาม“ผมจะส่งคุณหน้าหมู่บ้าน พอดีมีธุระนิดหน่อย”“คะ !” ร้องอุทานด้วยความตกใจหันมองเขาที่ทำหน้านิ่งถ้าจะพูดแบบนี้มาต่อยกันเลยไหม ?!“ผมมีธุระ ต้องรีบไป”จรีภรณ์ถึงกับมองหน้ากตตน์ด้วยสายตาที่ไม่พอใจทันที จะโกหกก็โกหกให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไง ถึงเมื่อกี้ไม่ถามแต่หูเธอก็ดีพอและก็จำเสียงของผู้หญิงคนนั้นได้ !&ldquo

เมื่อนั่งโต๊ะแล้วพนักงานเสิร์ฟนำเมนูให้ทั้งสองคน บนโต๊ะนี้บรรยากาศช่างน่าอึดอัดเสียจริง ต่างจากรอบๆ โดยสิ้นเชิง กตตน์เปิดไปเปิดมาไม่นานก็หันไปสั่งอาหารและส่งเมนูกลับคืน ก่อนจะนั่งเงียบทว่าสายตาก็เหลือบมองสีหน้าของภรรยาจรีภรณ์มองเมนูอาหารอยู่นาน ตัดสินใจลำบากเพราะราคาค่อนข้างจะแพงมาก โดยปกติแล้วเธอมักจะ รับประทานอาหารมื้อกลางวันในร้านใกล้ๆ บริษัท ซึ่งมันไม่แพงมากเกินไป เเต่ราคานี้แทบกินไม่ลงเลยทีเดียวมองรายการอาหารอยู่นานก่อนจะเลือกสั่งและปิดส่งเมนูคืน นั่งรอเงียบๆ โดยไม่เอ่ยปากพูดคุยกับชายหนุ่มจนกระทั่งอาหารลงมาเสิร์ฟบนโต๊ะ ต่างคนต่างกินไม่สนใจกันราวกับคนไม่รู้จักกันนั่งทานอาหารร่วมโต๊ะกันหลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อยก็ขับรถไปต่อที่โรงงานทันที โรงงานและห้องวิจัยอยู่ออกห่างจากกรุงเทพไปใช้เวลาขับราวๆ สองชั่วโมงกว่าจะถึง ระหว่างทางจรีภรณ์ก็ยังคงอ่านรายงานวนซ้ำไปมาจนเผลอหลับไป หญิงสาวนอนหลับไม่รู้เรื่องจนกระทั่งสะดุ้งตื่นเอง พอดีกับที่รถหยุดจอดลงเพราะถึงที่หมายแล้วจรีภรณ์แทบเก็บอารมณ์ไม่อยู่เมื่อเห็นตึกสูงที่อยู่เบื้องหน้า เธอรีบเปิดประตูลงจากรถด้วยส

“ฉันจะช่วย !” หญิงสาวพูดเต็มเสียงแต่ใจก็รู้สึกว่าอาจจะทำไม่ได้พริมมาหันกลับมามองจรีภรณ์ด้วยตาเป็นประกายใบหน้าที่ซีดประดับรอยยิ้มทันตา‘จริงเหรอ ?’ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดีใจจรีภรณ์พยักหน้ารับอย่างจำใจ อันที่จริงแล้วก็ไม่อยากจะช่วยมากนัก แต่พอเห็นแล้วก็อดที่จะสงสารพริมมาไม่ได้ ถ้าเธอไม่มาอยู่ในร่างนี้ป่านนี้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนอาจจะคืบหน้ามากกว่านี้ก็ได้“จริงสิ...ฉันมีเรื่องอยากจะถาม” หญิงสาวพูดขึ้น “แต่ไม่รู้ว่าควรถามดีหรือเปล่า ?”พริมมามองก่อนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง‘ถามมาสิ ถ้าฉันตอบได้ฉันจะตอบ...’หญิงสาวส่งสายตามองวิญญาณสาวด้วยความชั่งใจ ทว่าเธอก็อดคิดเรื่องนี้ไม่ได้อยู่เหมือนกัน แต่ถ้าไม่ถามก็ไม่ มีทางรู้คำตอบ“ทำไมอยู่ๆ เธอถึง...เออ เข้าโรงพยาบาล ?” จรีภรณ์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่ว กลืนน้ำลายลงคอพลางส่งสายตา มองพริมมาก่อนพูดต่อไปว่า “คือ...ฉันก็แค่สงสัยน่ะ แต่ไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้นะ ถ้าหากว่ารู้สึกลำบากใจ”พริมมาส่งสายตามองหญิงสาวตรงห