MasukShare
บทที่ 20 ความอึดอัดเป็นเหตุ I
Terakhir Diperbarui:
2024-10-26 17:04:08ให้ตายสิ ! เธอรู้สึกอึดอัดเป็นบ้าเลย
จรีภรณ์รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องมาเดินซื้อของพร้อมกับ ชายหนุ่ม เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ออกมาเดินข้างนอกพร้อมกับเขาและทุกคนในครอบครัว แต่ก็ไม่แย่เท่ากับในตอนนี้ที่ถูกหลอกและทิ้งให้อยู่กับกตตน์เพียงสองคนตามลำพังไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องเป็นแผนของคุณพี่สะใภ้แน่นอน คิดว่าการเดินเที่ยวด้วยกันลำพังสองคนจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น แต่ผิดถนัดเลยเพราะ ตาบ้าขี้เก๊กเดินไม่รอเธอ และเดินไปไม่มีจุดหมาย แค่เดินตามก็เหนื่อยจนไม่มีแรงพูดแล้ว รอหน่อยก็ไม่ได้ อย่าห้ามทันนะเดี๋ยวแม่ตบคว่ำเลยคอยดู !หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะมองหาเก้าอี้นั่งโดยไม่สนใจชายหนุ่มที่ยังคงเดินนำไปเรื่อยๆ มองแผ่นหลังใหญ่จากหายไปกับฝูงชนจำนวนหนึ่ง ซึ่งเธอจึงไม่คิดที่จะตามต่อ“เดินเข้าไป ขานี่ทำด้วยเหล็กหรือไง !” บ่นด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง‘ทำไมไม่รีบตามไป’ พริมมาปรากฏกายขึ้นนั่งข้างๆ จรีภรณ์“เฮ้ย !” หญิงสาวสะดุ้งตกใจและขยับตัวออกห่างทันที‘เธอยังไม่ชินอีกหรือไง’“ให้ชินก็บ้าแล้ว” พูด
Bab terkait
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 21 ความอึดอัดเป็นเหตุ II
สิบนาทีต่อมาจรีภรณ์เดินออกมาจากห้องน้ำส่งสายตามองไปยังที่เตียง ครั้นเห็น พริมมายืนมองกตตน์อยู่ก็รู้สึกสงสาร เธอกำลังเตรียมสาวเท้าเข้าไปหาวิญญาณสาวแต่ทว่าก็หายไปเสียแล้วรู้สึกแน่นที่อกแทนเจ้าตัวจริงๆ หากว่ากตตน์รู้สึกถึงคำว่าเกรงใจสักนิดและมีความเป็นคนมากกว่านี้ หรือลองหันมามองภรรยาที่ร้องไห้คงจะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบมากเลยทีเดียวแต่มันก็แค่เรื่องมโนเท่านั้น...“จะไปอาบน้ำไหม ?” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นได้จังหวะพอดีที่กตตน์วางสายจากอีกฝ่าย ชายหนุ่มหันมองภรรยา ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปโดยไม่สนใจ จรีภรณ์เบ้ปากมองด้วยความหงุดหงิดใจแทนพริมมาที่ต้องทนความรู้สึกอึดอัดแบบนี้“ความเกรงใจก็ไม่มี” หญิงสาวบ่นพึมพำกตตน์หยุดเดินและหันมามองคนตัวเล็กที่เหล่สายตามองด้วยความไม่พอใจ โดยไม่พูดอะไรก่อนจะหันหลังเดินเข้าห้องน้ำไปเงียบๆ ทางด้าน จรีภรณ์เองก็พูดเหน็บแนมอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้ เดินขึ้นเตียงหยิบรีโมตเปิดโทรทัศน์ดูไปเรื่อยๆ แก้เบื่อ ครั้นเมื่อเริ่มง่วงจึงกดปิดและขยับตัวลงนอนหญิงสาวเดินเข้ามาในห้องทำงาน เลขาฯ ประจำตัวเ
Terakhir Diperbarui : 2024-10-27มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 22 ความสุขจอมปลอม
หลังจากรับประทานอาหารมื้อกลางวันเสร็จหญิงสาวก็กลับมาทำงานที่ห้อง แต่ไม่นานนักคุณอาธีทัตหุ้นส่วนที่เป็นเพื่อนของบิดากตตน์ก็มาหาและบอกว่ามีเรื่องจะพูดคุยด้วย และตอนนี้เธอก็นั่งฟังอีกฝ่ายพูดโน้มน้าวเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง แต่...ก็ยังจับใจความทั้งหมดของเรื่องไม่ได้ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดแต่แค่รู้สึกแปลกและไม่เข้าใจว่าทำไมต้องพยายามโน้มน้าวเธอให้ไม่เห็นด้วยกับโครงการนี้มากขนาดนี้เท่านั้น ทั้งที่เป็นผลดีกับความก้าวหน้าไปอีกขั้นของบริษัท“เพราะอะไรคะ ?” จรีภรณ์เอ่ยถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ “ทำไมถึงไม่เห็นด้วยคะ ?”แม้จะเป็นน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่มีความเย็นชาอะไรแต่ก็ทำให้ธีทัตชะงักสีหน้าซีดไปครู่หนึ่ง“เออ...อาคิดว่ามันต้องใช้ทุนสูงและอาจจะเกินงบปีนี้ หนูพริมลองคิดดูสิว่าการสร้างโรงงานใหม่ทางบริษัทจะต้องใช้ทุนเท่าไหร่กัน...”หญิงสาวพยักหน้ารับและคิดตาม ทว่าสายตาของเธอนั้นก็เริ่มที่จะเหลือบมองไปรอบๆ ห้องและดูว่าพริมมาอยู่ด้วยหรือไม่...ไม่อยู่ ! หล่อนไม่อยู่แล้วคราวนี้ควรจะทำอย่างไรดีล่ะ !จรีภรณ์ยิ้มเจื่อนๆ ให้อา
Terakhir Diperbarui : 2024-10-28มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 23 คำพูดธรรมดา
รถหยุดจอดติดไฟแดงบนถนนเส้นใหญ่ กตตน์สะดุ้งขึ้นเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นติดกันหลายครั้ง เขาส่งสายตามองเส้นถนนก่อนจะเอื้อมมือกดรับโดยที่ไม่พูดอะไร“ได้สิ แล้วเจอกัน” ฟังจนอีกฝ่ายพูดจบและพูดเพียงประโยคทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่จะวางสายไปจรีภรณ์หันมองชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไร เพราะกำลังสนใจเสียงของพริมมาที่พูดพร่ำออกมาอย่างมีความสุขอยู่นั่นเอง‘คุณกตตน์เปลี่ยนไปจริงๆ ด้วย เขาใจดีมากกว่าเมื่อก่อน’ใจดีงั้นเหรอ ? หมายความว่าเมื่อก่อนน่าตบให้คว่ำมากกว่านี้สินะ !ชายหนุ่มขับรถไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงหน้าหมู่บ้านแล้วจึงหยุดจอดลง จรีภรณ์หันมองส่งสายตาเป็นเชิงถาม“ผมจะส่งคุณหน้าหมู่บ้าน พอดีมีธุระนิดหน่อย”“คะ !” ร้องอุทานด้วยความตกใจหันมองเขาที่ทำหน้านิ่งถ้าจะพูดแบบนี้มาต่อยกันเลยไหม ?!“ผมมีธุระ ต้องรีบไป”จรีภรณ์ถึงกับมองหน้ากตตน์ด้วยสายตาที่ไม่พอใจทันที จะโกหกก็โกหกให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไง ถึงเมื่อกี้ไม่ถามแต่หูเธอก็ดีพอและก็จำเสียงของผู้หญิงคนนั้นได้ !&ldquo
Terakhir Diperbarui : 2024-10-29มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 24 สามีอารมณ์แปรปรวน
กิจวัตรประจำวันของทุกวันก็เหมือนเช่นเดิม จนจรีภรณ์รู้สึกเคยชินไปกับมันเสียแล้ว โชคดีที่เช้าวันนี้ทันชายหนุ่มพอดีออกจากห้องมาพร้อมกัน คงจะได้กินข้าวแบบอิ่มท้องสักที“นั่นไงตาไม้มาพอดีเลย”บวรลักษณ์พูดขึ้นพลางส่งสายตามองหาลูกชาย กตตน์และจรีภรณ์เดินเข้ามานั่งลงที่ประจำในขณะที่สาวใช้หยิบโถข้าวตักข้าวมื้อเช้าเสิร์ฟให้ทั้งสองคน“เมื่อกี้มีอะไรหรือเปล่าครับ ?” ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้น“อ้อ ! คือวันนี้ช่วงบ่ายพี่ติดนัดลูกค้าแล้วมันชนกับที่พี่ต้องไปโรงงานของบริษัทหนึ่งที่เขาทำงานวิจัยให้เราน่ะ พี่ก็เลยว่าจะให้ไม้เข้าไปดูแทน เราไม่ติดประชุมหรือนัดลูกค้าอะไรใช่ไหมวันนี้น่ะ” กันตภณพูด“ครับ วันนี้ช่วงบ่ายผมไม่ติดนัดลูกค้าหรือประชุมอะไร” กตตน์ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนก้มหน้าลงรับประทานอาหารเช้าแบบเงียบๆ“งั้นก็พาพริมไปด้วย พี่อยากให้ไม้ช่วยแนะนำพริมหน่อย ถึงงานในบริษัทอาจจะเข้าที่แล้ว” กันตภณพูดขึ้นทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงักลงและหันมองพี่ชาย แม้สายตากตตน์จะไม่แสดงออกมาว่าไม่พอใจ ทว่าลึกๆ แล้วเขาก็ไม่อยากจะพาภรรยา
Terakhir Diperbarui : 2024-10-30มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 25 รักแค่ไหนถึงไม่ยอมปล่อยวาง I
เมื่อนั่งโต๊ะแล้วพนักงานเสิร์ฟนำเมนูให้ทั้งสองคน บนโต๊ะนี้บรรยากาศช่างน่าอึดอัดเสียจริง ต่างจากรอบๆ โดยสิ้นเชิง กตตน์เปิดไปเปิดมาไม่นานก็หันไปสั่งอาหารและส่งเมนูกลับคืน ก่อนจะนั่งเงียบทว่าสายตาก็เหลือบมองสีหน้าของภรรยาจรีภรณ์มองเมนูอาหารอยู่นาน ตัดสินใจลำบากเพราะราคาค่อนข้างจะแพงมาก โดยปกติแล้วเธอมักจะ รับประทานอาหารมื้อกลางวันในร้านใกล้ๆ บริษัท ซึ่งมันไม่แพงมากเกินไป เเต่ราคานี้แทบกินไม่ลงเลยทีเดียวมองรายการอาหารอยู่นานก่อนจะเลือกสั่งและปิดส่งเมนูคืน นั่งรอเงียบๆ โดยไม่เอ่ยปากพูดคุยกับชายหนุ่มจนกระทั่งอาหารลงมาเสิร์ฟบนโต๊ะ ต่างคนต่างกินไม่สนใจกันราวกับคนไม่รู้จักกันนั่งทานอาหารร่วมโต๊ะกันหลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อยก็ขับรถไปต่อที่โรงงานทันที โรงงานและห้องวิจัยอยู่ออกห่างจากกรุงเทพไปใช้เวลาขับราวๆ สองชั่วโมงกว่าจะถึง ระหว่างทางจรีภรณ์ก็ยังคงอ่านรายงานวนซ้ำไปมาจนเผลอหลับไป หญิงสาวนอนหลับไม่รู้เรื่องจนกระทั่งสะดุ้งตื่นเอง พอดีกับที่รถหยุดจอดลงเพราะถึงที่หมายแล้วจรีภรณ์แทบเก็บอารมณ์ไม่อยู่เมื่อเห็นตึกสูงที่อยู่เบื้องหน้า เธอรีบเปิดประตูลงจากรถด้วยส
Terakhir Diperbarui : 2024-10-31มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 26 รักแค่ไหนถึงไม่ยอมปล่อยวาง II
หลังจากที่ชายหนุ่มมาส่งที่ป้ายรถเมล์หน้าห้างสรรพสินค้าก็เป็นเวลานานเกือบยี่สิบนาทีแล้ว ยังไม่มีรถเมล์สายที่จะขึ้นหรือแท็กซี่ขับผ่านสักคัน ท้องตอนนี้ก็หิวจนแสบไปหมด ในใจคิดคาดโทษชายหนุ่มที่แสดงการกระทำแบบนี้ออกมา ไม่นานนักรถเมล์สายที่ขึ้นก็แล่นมาจากระยะไกล หญิงสาวชะเง้อหน้าออกไปมอง เมื่อหยุดจอดก็รีบก้าวเท้าไวขึ้นไปทันที...เป็นเวลานานพอสมควรเกือบสามทุ่มกว่าจะถึงบ้าน ร่างกายล้าและง่วงนอนมาก ทั้งเสียงท้องก็ร้องประท้วงความหิวออกมาไม่หยุด“อ้าว ! หนูพริมทำไมกลับมาคนเดียวล่ะลูก แล้วตาไม้ล่ะ”บวรลักษณ์เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแปลกใจ เพราะว่าลูกชายกับลูกสะใภ้ไปดูงานด้วยกันแต่ไม่ได้กลับมาด้วยกัน“เห็นบอกว่ามีธุระค่ะ เลยให้พริมกลับมาก่อน” เธอข่มเสียงตอบ“ธุระอะไรกัน ทำไมปล่อยให้เรากลับมาคนเดียว” บวรลักษณ์บ่นด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองพลางสาวเท้าเดินเข้ามาหาลูกสะใภ้“ไปเถอะ ไปกินข้าว นี่ก็ดึกมากแล้ว”“เออ...คุณแม่คะ คุณกตตน์ฝากมาบอกว่า วันนี้จะไม่กลับบ้านนะคะแต่จะค้างที่คอนโดแทนค่ะ”“อะไรนะ
Terakhir Diperbarui : 2024-11-01มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 27 ผิดที่เธอ หรือผิดที่เขากันแน่ ?
“ฉันจะช่วย !” หญิงสาวพูดเต็มเสียงแต่ใจก็รู้สึกว่าอาจจะทำไม่ได้พริมมาหันกลับมามองจรีภรณ์ด้วยตาเป็นประกายใบหน้าที่ซีดประดับรอยยิ้มทันตา‘จริงเหรอ ?’ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดีใจจรีภรณ์พยักหน้ารับอย่างจำใจ อันที่จริงแล้วก็ไม่อยากจะช่วยมากนัก แต่พอเห็นแล้วก็อดที่จะสงสารพริมมาไม่ได้ ถ้าเธอไม่มาอยู่ในร่างนี้ป่านนี้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนอาจจะคืบหน้ามากกว่านี้ก็ได้“จริงสิ...ฉันมีเรื่องอยากจะถาม” หญิงสาวพูดขึ้น “แต่ไม่รู้ว่าควรถามดีหรือเปล่า ?”พริมมามองก่อนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง‘ถามมาสิ ถ้าฉันตอบได้ฉันจะตอบ...’หญิงสาวส่งสายตามองวิญญาณสาวด้วยความชั่งใจ ทว่าเธอก็อดคิดเรื่องนี้ไม่ได้อยู่เหมือนกัน แต่ถ้าไม่ถามก็ไม่ มีทางรู้คำตอบ“ทำไมอยู่ๆ เธอถึง...เออ เข้าโรงพยาบาล ?” จรีภรณ์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่ว กลืนน้ำลายลงคอพลางส่งสายตา มองพริมมาก่อนพูดต่อไปว่า “คือ...ฉันก็แค่สงสัยน่ะ แต่ไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้นะ ถ้าหากว่ารู้สึกลำบากใจ”พริมมาส่งสายตามองหญิงสาวตรงห
Terakhir Diperbarui : 2024-11-02มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 28 ผู้ชายเลวแบบนี้หย่าไปก็จบแล้วนะ !
“ฮะ...” ยังไม่ทันได้ปริปากพูดร่างเล็กก็เซล้มลงมาจากเตียง กตตน์ที่ยืนอยู่ตกใจก้าวเท้าเข้าไปรับภรรยาไว้ในอ้อมกอด จรีภรณ์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ รีบตั้งสติและทรงตัวขยับออกห่างจากวงแขนแกร่งทันที“คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” หญิงสาวพูดในลำคอพลางส่งสายตามองชายหนุ่ม ทั้งตกใจแล้วก็อายที่เขาเข้ามาเห็นเธอในสภาพแบบนี้ไหนว่าคืนนี้จะไม่กลับมาไง !“กลับมาเมื่อกี้พอดีเห็นคุณกลิ้งและกระโดดบนเตียง”กตตน์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ก็ทำให้ใบหน้าของจรีภรณ์แดงก่ำด้วยความอาย“กะ...ก็ไหนว่าจะไม่กลับมานอนที่บ้านไง”ชายหนุ่มมองหญิงสาวโดยไม่ตอบอะไร“ชิ เสียดายชะมัดอุตส่าห์ดีใจแล้วแท้ๆ ว่าจะได้นอนคนเดียวสบายใจ ดันกลับมาซะได้ เชอะ !” จรีภรณ์บ่นพึมพำแต่ไม่เก็บเสียง กตตน์ได้ยินก็มองและอมยิ้มเล็กๆ ก่อนจะเดินมาถอดเนกไท นาฬิกาที่โต๊ะและเดินเข้าห้องน้ำไปจรีภรณ์มองประตูห้องน้ำที่ปิดลงด้วยความมึนงง พลางส่ายหน้าถอนหายใจออกมา ก่อนจะเดินมาหยิบรีโมตปิดโทรทัศน์และเดินอ้อมอีกฝั่งเพื่อขึ้นเตียง ทว่าผ้าม่านที่อยู่ด้านหลังเธอนั้นปลิว
Terakhir Diperbarui : 2024-11-03
Bab terbaru
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 81 (ตอนพิเศษ) เมื่อผมอยากมีน้องสาว III (END)
ครั้นเห็นสีหน้าของภรรยาก็รู้สึกสนุก เขายิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น “คุณอยากให้ผมหยุดไหม?”นั่นเป็นคำถามที่เขาควรถามหรือไม่?!จรีภรณ์ก้มหน้านิ่งลงด้วยความอายร่างกายกำลังเรียกร้องหาเขา ถ้าให้เธอหยุดตอนนี้...หญิงสาวขยับตัวลงเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม“ไม่อยากมีกอหญ้าให้ต้นน้ำแล้วหรือคะ?” น้ำเสียงหวานพูดเชิญชวนชายหนุ่ม กตตน์ใจอ่อนทันตา เพราะเสียงและสายตาที่ชวนเขาขนาดนี้มีหรือจะปฏิเสธลงได้กตตน์ดันหญิงสาวชิดกับขอบโต๊ะเขาจูบเธอก่อนที่จะอุ้มร่างเล็กวางนอนกับโต๊ะทำงาน ของและกองเอกสารที่วางอยู่มุมโต๊ะถูกปัดหล่นที่พื้นโดยไม่มีใครสนใจชายหนุ่มฝั่งปลายจมูกลงที่ส่วนอ่อนไหวอีกครั้งหนึ่งคราวนี้เขาสามารถทำให้เธอตอบสนองและครางออกมาได้มากกว่าเดิม“คุณชอบไหม?”&nb
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 80 (ตอนพิเศษ) เมื่อผมอยากมีน้องสาว II
ต้นน้ำวิ่งออกมาจากห้องหันมองประตูด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความอดทน เพราะอยากจะมีน้องสาวไวๆ จึงต้องยอมนอนคนเดียวตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป ทั้งยังต้องปล่อยให้พ่ออยู่แม่ด้วยกันนานๆ“กำลังอดทน?”จรีภรณ์ทวนคำพูดของลูกชายก่อนจะวางงานเเละลุกขึ้นทันทีทว่าประตูห้องเปิดเข้ามาเสียก่อน“มาเอาของหรือคะฉันจะไปดูลูกหน่อย”หญิงสาวพูดขณะเตรียมก้าวไปทว่ามือแกร่งของชายหนุ่มรั้งไว้เสียก่อน“ต้นน้ำไม่เป็นอะไรหรอกคุณโอ๋ลูกมาไปจนติดคุณเเล้วรู้ไหม"กตตน์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มเเล้วเอ่ยต่อไปว่า“ต้นน้ำแกบอกว่าอยากมีน้องสาว…”จรีภรณ์ส่งสายตามองสามีเธอรับรู้ถึงน้ำเสียงกะล่อนของเขาได้“คุณไม่ได้พูดอะไรกับลูกใช่ไหม?!”“ผมเปล่าพูดอะไร&rdqu
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 79 (ตอนพิเศษ) เมื่อผมอยากมีน้องสาว I
จากวันนั้นก็ผ่านมาหลายปีแล้วทุกอย่างไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนเเปลงไปมากกว่าเก่าเพียงเเต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนเเปลงไปคือความรู้สึกของเขาหลายปีมานี้จนกระทั่งมีลูกชายคนเเรกเธอรับรู้การเปลี่ยนไปของผู้ชายคนนี้มากรวมทั้งตัวของเธอด้วยเเต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงอยู่ในความทรงจำของเธอไปตลอดคือ'พริมมา'ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็ไม่มีวันลืมได้ว่าร่างกายนี้…เสียงลมหายใจนี้เป็นของหล่อนที่มอบให้เธอได้กลับมาอยู่กับเขาอีกครั้งหนึ่ง“แม่ค้าบบ”เสียงของเด็กชายวัยสี่ปีกว่าๆดังขึ้นขณะที่เสียงฝีเท้าวิ่งพราดเข้ามาหาผู้เป็นแม่มือน้อยๆดึงชายกระโปรงชุดนอนเป็นเชิงเรียกให้มารดาที่นั่งทำงานอยู่บนโซฟาหันมามอง“มีอะไรครับคนเก่งของแม่”จรีภรณ์ละสายตาจากเอกสารหันมองลูกชายตัวน้อยเด็กชายส่งสมุดวาดรูปให้กับผู้เป็นแม่
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 78 (ตอนพิเศษ) คนในโชคชะตา III
ขวัญข้าวจัดกระเป๋าขณะที่มือก็ถือกุญแจเอาไว้ แต่ถือไว้ไม่ดีจึงทำให้หล่นลงพื้น ไม่เพียงแค่นั้นขณะก้มลงเก็บสายสะพายกระเป๋าก็ร่วงลงมาด้วยทำให้น้ำหนักทั้งหมดอยู่ที่แขนซ้าย หญิงสาวมีใบหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะของที่เยอะทำให้หยิบจับอะไรไม่สะดวก แต่ก็โทษใครไม่ได้ที่ดันซื้อมาเยอะเองเพราะคิดว่าคืนนี้ต้องอยู่ดึกทำรายงานยาว เกรงว่าจะหิวเลยจัดซะเต็ม‘ของเธอใช่ไหม ?’ เสียงทุ้มเอ่ยทักขึ้นขณะที่ยื่นมือส่งกุญแจให้กับเธอ ขวัญข้าวพยักหน้ารับก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงเขาอีกแล้ว...!!‘ขอบคุณค่ะ’ หญิงสาวกล่าวพร้อมกับเอื้อมมือรับ‘พักอยู่ห้องนี้เหรอ’ ธนวินทร์เอ่ยถามขึ้น‘ค่ะ’‘เหรอ’ เขายิ้ม ‘เราพักอยู่ห้องข้างๆ เธอนะ’ขวัญข้าวยิ้มเจื่อนๆ ก่อนหันมาเปิดประตูห้อง แต่ก็นึกเพราะคนเก่าที่อยู่เป็นรุ่นพี่ผู้หญิง แสดงว่าเขาเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน‘เธอชื่ออะไรเหรอ ?’ ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับส่งยิ้มที่เป็นมิตรให้ คนตัวเล็กมองอยู่นานก่อนจะตอบกลับ‘ข้าวค่ะ’&lsquo
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 77 (ตอนพิเศษ) คนในโชคชะตา II
หลังเลิกเรียนวิชาสุดท้ายของวัน อาจารย์ผู้สอนเก็บของและเดินออกไปจากห้อง พะแพงลุกขึ้นวางของแล้วเดินเข้ามาหาเพื่อนในกลุ่มก่อนจะพูดขึ้นเสียงดัง‘วันนี้ไปส่องผู้ชายกัน !’‘ที่ไหน ! / ไปตอนไหน !’ แก้วและปรางพูดขึ้นพร้อมกันขณะที่ ขวัญข้าวนิ่งเงียบทำราวกับว่าไม่ได้ยินที่พะแพงพูด‘ข้าว แกต้องไปด้วยนะ’‘การบ้านยังไม่เสร็จเลย’ หญิงสาวหาข้ออ้าง‘แกทำการบ้านทุกวันนั่นแหละ ! อย่าอ้าง วันนี้ต้องไปด้วย ! เห็นว่าเด็กบริหารหล่อๆ มาเล่นกีฬาที่สนามเยอะเลย’หญิงสาวยิ้มเจื่อนๆ มองหน้าเพื่อนรักทั้งสามคนทำตาปริบๆ‘ไม่ต้อง ! แกต้องไปส่องผู้ชาย ทำการบ้านไปด้วยได้บรรยากาศดีจะตาย’ แก้วพูดขึ้นขวัญข้าวทำหน้ามุ่ย ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะหาข้ออ้างหลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆเป็นเวลานานเกือบชั่วโมงที่นั่งรวมตัวอยู่กับเพื่อนแล้ว ‘ส่องผู้ชาย’ ขวัญข้าวแทบไม่มีอะไรทำจนต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นเกมเป็นการฆ่าเวลา จนกระทั่งผ่านไปถึงสองชั่วโมงเพื่อนทั้งสามของเธอก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับหอ หญิงสา
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 76 (ตอนพิเศษ) คนในโชคชะตา I
มีคนบอกว่าการพบกันของคนสองคนมาจากโชคชะตา แต่สำหรับเธอแล้วเหมือน ‘กรรม’ มากกว่า การพบกันไม่ใช่ว่าจะเกิดเรื่องราวดีๆ ระหว่างกันขึ้นเสมอไป มันอาจจะโชคร้ายและแสนเศร้ามากๆ เลยก็ได้ แม้จะมีความสุขแต่ทว่าผลสุดท้ายแล้วคือความเจ็บปวดดีๆ นี่เองเสียงฝีเท้าจากส้นสูงคู่หนึ่งก้าวหยุดอยู่ที่บ้านไม้สองชั้นบรรยากาศ ร่มรื่นมีไม้ดอก ไม้ประดับปลูกล้อมรอบไว้ อีกทั้งในบ้านก็มีต้นไม้ใหญ่หนึ่งต้นที่คอยให้ร่มเงา เธอเอื้อมมือกดกริ่งเรียกคนในบ้านและยืนรอ“กลับมาแล้วเหรอข้าว” เสียงของหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นขณะที่เดินมาเปิดประตูบ้านให้“กลับมาแล้วค่ะแม่” ขวัญข้าวขานรับทันทีที่ประตูเปิดออกหญิงสาวขนสัมภาระเข้ามาในบ้านแล้วเดินมากอดผู้เป็นมารดา“คิดถึงจังเลยค่ะ”สองปีได้ที่ต้องไปทำงานที่เมืองนอกโดยแทบไม่มีเวลากลับมาเลย ปีหนึ่งกลับมาแค่ช่วงปีใหม่เท่านั้น ต่อให้จะโทรคุยกันในช่วงที่มีเวลาว่างก็ตาม แต่ก็ไม่เท่ากับการพบหน้าคุยกันอยู่ดี“จ้ะ...แล้วนี่กลับมาทำงานที่นี่เลยไหม ?”“ค่ะ เพราะงานวิจัยที่นั่นเสร็จแล้ว&rdquo
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 75 ลาก่อนสามีของฉัน
จรีภรณ์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้งหันมองไปรอบๆ ห้องแล้วมอง ชายหนุ่มที่ฟุบหน้าลงกับเตียงขณะที่กุมมือของเธอเอาไว้อยู่ สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ราวกับความฝันก็ไม่ปาน...เธอกลับเข้าร่างของพริมมาอีกครั้งหนึ่งแล้ว หญิงสาวขยับมือเพียงเล็กน้อย ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวและปรือตาขึ้นมอง“พริม”จรีภรณ์ไม่มีคำพูดใดๆ จะพูดออกมาในตอนนี้นอกจากน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย ความรู้สึกที่ไม่สามารถพูดออกมาได้กับการที่กลับมามองหน้าและสัมผัสเขาอยู่ใกล้กันแบบนี้อีกครั้งหนึ่งกตตน์ลุกขึ้นยกมือขึ้นสัมผัสแก้มนวลของภรรยา เขาใช้มือปาดหยดน้ำใสบนใบหน้าของเธอขณะที่โน้มตัวลง จุมพิตที่หน้าผากของเธอเบาๆ“ผมรักคุณ” เป็นเสียงกระซิบที่มีความหมายต่อเธอเหลือเกิน หญิงสาวพยักหน้าพร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตาแล้วเอ่ยปากพูดตอบเขาด้วยเสียงแผ่ว“ฉันก็รักคุณค่ะ”ท้องฟ้ามืดสนิทในยามวิกาลไร้หมู่ดาว มีเพียงแสงจันทร์สีเหลืองนวลส่องความสว่างอยู่ท่ามกลางความมืดมิด เสียงลมพัดผ่านเบาๆ บนดาดฟ้าของโรงพยาบาลกับเสียงการจราจรที่ดังผ่านหูเป็นบางครั้งบางคราว พริมมายกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าขณะที่
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 74 ตัดใจยอมรับความจริงเพื่อจากลา
“เป็นเธอน่ะดีแล้วจริงๆ...” พริมมาพูดอีกครั้งก่อนที่จะสาวเท้าเดินเข้ามาหาจรีภรณ์ แววตาเศร้าสะท้อนออกมามองหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้งหนึ่ง“เพราะเธอคือคนที่เขารักยังไงล่ะ...”จรีภรณ์เงยหน้าขึ้นมองพริมมาด้วยแววตาสับสนและไม่เข้าใจความหมาย ร่างกายของเธอสั่นเทาออกมาจนแทบควบคุมไม่ได้ หล่อนต้องการจะบอกอะไรกันแน่ ? บอกเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ให้เธอดีใจงั้นเหรอ?สำหรับเธอ ทุกอย่างมันจบลงตั้งแต่ที่ออกจากร่างของพริมมา“เธอน่ะพูดบ้าอะไร คนที่เขารักก็คือพริมมาต่างหาก !” เจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก แต่ทว่านี่คือความจริงที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงได้ ความจริงที่กตตน์ ‘รัก’ พริมมา“ไม่หรอก...” พริมมาตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า เพราะรู้ดีว่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาสามวันทั้งการกระทำและการเปลี่ยนแปลงของเขาชัดเจน อีกอย่างกตตน์ต้องการพริมมาในแบบจรีภรณ์มากกว่าเธอที่เป็นพริมมาตัวจริงเสียอีก“อย่าพูดบ้าๆ...”‘เวลาของเจ้าได้หมดลงแล้ว’ เสียงหนึ่งดังก้องไปทั่ว หากแต่ไร้ร่างของเจ้าของเสียง จรีภรณ์หันม
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 73 เธอคือคนที่เขารัก
“ขอบคุณนะคะ” พริมมาพูดด้วยเสียงแผ่วขณะที่ยมทูตค่อยๆ หายไปกับอากาศ...ขอบคุณที่ทำให้อยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง“เสร็จงานแล้วหรือ จะกลับเลยไหม ?” กันตภณเอ่ยถามขึ้นขณะที่เห็นน้องชายเดินมารอลิฟต์เช่นกัน“ยังครับ ผมจะไปหาพริมก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน” กตตน์ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งคนเป็นพี่ยิ้มที่มุมปากขณะมองท่าทางของน้องชายก่อนเอ่ยขึ้น “สุดท้ายก็ตัดสินใจได้แล้วสินะ”“ครับ”“แล้วแพรวรุ้งล่ะ จัดการงานเสร็จหรือยัง” กันตภณเอ่ยถาม“เผาไปเมื่อสองวันก่อน สวดแค่สามวันครับ เห็นชาวบ้านและป้าเจ้าของแมนชั่นบอกว่าแม่ของเธอไม่มางานศพของเธอ ผมเองก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแพรวมากนัก ผมคบกับเธอโดยที่ไม่ได้สนเรื่องส่วนตัวมากเท่าไหร่ อีกอย่างแพรวตายเพราะผม...” สำหรับกตตน์คิดว่ามันไม่จำเป็นเลยสักนิดถ้าเกิดว่าเขารู้สึกเพียงแค่ชอบเธอ ทว่าสุดท้ายแล้วเขาอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอตาย...“ก็อาจจะบางทีหรืออาจจะไม่ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ถ้ามัวแต่ยึดกับอดีตโดยลืมปัจจุบันไปแล้วล่ะก็...บางทีคนที่ต้อง
