บทที่ 27 ผิดที่เธอ หรือผิดที่เขากันแน่ ?

“ฉันจะช่วย !” หญิงสาวพูดเต็มเสียงแต่ใจก็รู้สึกว่าอาจจะทำไม่ได้

พริมมาหันกลับมามองจรีภรณ์ด้วยตาเป็นประกายใบหน้าที่ซีดประดับรอยยิ้มทันตา

‘จริงเหรอ ?’ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดีใจ

จรีภรณ์พยักหน้ารับอย่างจำใจ อันที่จริงแล้วก็ไม่อยากจะช่วยมากนัก แต่พอเห็นแล้วก็อดที่จะสงสารพริมมาไม่ได้ ถ้าเธอไม่มาอยู่ในร่างนี้ป่านนี้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนอาจจะคืบหน้ามากกว่านี้ก็ได้

“จริงสิ...ฉันมีเรื่องอยากจะถาม” หญิงสาวพูดขึ้น “แต่ไม่รู้ว่าควรถามดีหรือเปล่า ?”

พริมมามองก่อนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

‘ถามมาสิ ถ้าฉันตอบได้ฉันจะตอบ...’

หญิงสาวส่งสายตามองวิญญาณสาวด้วยความชั่งใจ ทว่าเธอก็อดคิด

เรื่องนี้ไม่ได้อยู่เหมือนกัน แต่ถ้าไม่ถามก็ไม่ มีทางรู้คำตอบ

“ทำไมอยู่ๆ เธอถึง...เออ เข้าโรงพยาบาล ?” จรีภรณ์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่ว กลืนน้ำลายลงคอพลางส่งสายตา มองพริมมาก่อนพูดต่อไปว่า “คือ...ฉันก็แค่สงสัยน่ะ แต่ไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้นะ ถ้าหากว่ารู้สึกลำบากใจ”

พริมมาส่งสายตามองหญิงสาวตรงห