บททั้งหมดของ สิ้นเสียงแห่งรักเรา: บทที่ 1 - บทที่ 10

“งั้นเธอแอบอัดเสียงตอนพวกเขามีอะไรกันเหรอ?” เสียงผู้หญิงปลายสายถามขึ้นอย่างสงสัยอีกฝ่ายตอบกลับด้วยรหัสมอร์สว่า [ใช่ เธอไม่ได้กดวางสาย]“เยี่ยมเลย…เธอก็แผนการดีนิ”[ไม่ต้องห่วง ฉันรู้]“พรุ่งนี้ฉันจะเอาเค้กกับของขวัญไปให้นะ ส่งคลิปเสียงพวกนั้นมาให้ฉันนะ เดี๋ยวจะเอาไปให้สามีของฉันช่วยเธอยื่นเรื่องฟ้องหย่าให้”[ขอบคุณนะ]“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ไปนอนพักผ่อนได้แล้ว” เธอพูดก่อนจะวางสายไปหญิงสาวผู้สื่อสารด้วยรหัสมอร์สถอนหายใจยาว ดวงตาแดงก่ำและเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาไหลออกมาช้า ๆ มันช่างเจ็บปวดเมื่อนึกถึงตอนที่ได้ยินสามีสารภาพรักกับชู้รักของเขาเธอเดินไปยังห้องนอนอย่างช้า ๆ และหยุดตรงหน้ากระจกบานใหญ่ตรงทางเดิน ภาพสะท้อนตรงหน้าคือหญิงหน้าตาสะสวย ผมลอนสีน้ำตาล ทว่าดวงตากลับบวมช้ำเพราะความโศกเศร้า นัยน์ตาสีฟ้าเป็นเอกลักษณ์ เธออาจจะไม่เร้าอารมณ์เท่ากับโซเฟียแต่รูปร่างก็มีสัดส่วนโค้งเว้าที่ลงตัวปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหญิงนัยน์ตาสีฟ้าคนนี้ดูน่าดึงดูดใจยิ่งนัก กระนั้น เนื่องจากอุบัติเหตุวัยเด็ก จึงทำให้เธอพบเจอกับความเลวร้ายแสนสาหัส เธอจึงพูดไม่ได้อีกเลย ดังนั้นภาษามือและรหัสมอร์สจึงเป็นเครื่องมือใ

การออกไปข้างนอกทำให้เด็บบราห์รู้สึกดีขึ้น แคโรไลน์พาเธอไปซื้อของขวัญวันเกิด จากนั้น พวกเธอก็รับประทานอาหารที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งก่อนจะกลับไปยังอะพาร์ตเมนต์ของเด็บบราห์ แคโรไลน์ยืนกรานว่าวันนี้เธอจะไม่ปล่อยให้เด็บบราห์อยู่คนเดียว แต่เมื่อพวกเธอมาถึงที่หน้าประตูบ้าน ความสุขของพวกเธอก็หายไป เมื่อได้เห็นผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งกำลังทุบประตูบ้านและตะโกนเสียงดัง“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ นังใบ้!” หญิงสูงวัยผมสีบลอนด์เหลือบขาวตะโกนพลางทุบประตูอย่างแรง เมื่อเห็นพวกเธอ หญิงสูงวัยก็ตวาดขึ้นทันทีว่า “นี่เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? ทำไมถึงไม่อยู่ติดบ้านช่อง และที่ลูกชายของฉันต้องทนทุกข์ก็เพราะเธอ”“คุณนายปีเตอร์สันคะ อะพาร์ตเมนต์นี้เป็นอะพาร์ตเมนต์ส่วนรวมและที่คุณกำลังตะโกนเสียงดังแบบนี้มันเป็นการรบกวนคนอื่นอยู่นะคะ” แคโรไลน์ตอบโต้“หุบปากซะ นังขอทาน” คุณนายปีเตอร์สันกลับ ก่อนจะหันไปหาเด็บบราห์และสั่งให้เธอเปิดประตูเด็บบราห์เปิดประตูอย่างไม่เต็มใจ หญิงสูงวัยรีบผลักประตูให้เปิดออกและเดินเข้าไปภายในบ้าน ในขณะที่แคโรไลน์พยายามขวางทางเธอ แต่เด็บบราห์หันมองเธอด้วยรอยยิ้มเจื้อนเพื่อพยายามหลีกเลี่ยงการทะเลาะเบาะแว้

คู่รักทั้งสองไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังมีใครบางคนเฝ้าดูพวกเขาอยู่ เขาได้บันทึกบทสนทนาและถ่ายภาพพวกเขาเอาไว้ เมื่อได้หลักฐานมากเพียงพอแล้ว ใครคนนั้นก็โทรกลับไปรายงานหัวหน้าของเขาทันที “เยี่ยม กลับมาที่ทำงานดี ๆ ล่ะ” หัวหน้ากล่าวก่อนวางสาย ชายหนุ่มที่กำลังเดือดดาลผู้นั้นมีดวงตาสีไพลินและมีผมสีดำเข้ม“ในฐานะทนาย นับว่าข่าวดีมาก ๆ เลยเนี้ย พอได้หลักฐานชิ้นนี้มา เราจะต้องคณะคดีแน่นอนเลย” เพื่อนร่วมงานผมสีแดงกล่าว “ชื่อเสียงของนายจะต้องโด่งดังขึ้นเพราะคดีนี้แน่ ๆ”“ฉันไม่ได้ทำเพื่อชื่อเสียงของตัวเอง เธอเป็นเพื่อนภรรยาฉัน ถ้าเธอไม่ได้รับความยุติธรรม ฉันก็ยินดีที่จะช่วยเพราะเธอไม่สมควรได้รับการปฏิบัติแบบนั้น” เขาพูดพลางหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาใส่“แล้วจะไปไหน คริสเตียน?” เพื่อนผมสีแดงถาม“นายก็เห็นแล้วนิ? ฉันกำลังจะหาลูกความฉันน่ะสิ บอกเธอว่าเราได้อะไรมา และอาจรีบพาเธออ อกมาจากที่นั่นด้วย เพราะชีวิตเธออาจตกอยู่ในอันตราย”“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะใช้หลักฐานที่ได้มาในวันนี้รีบออกคำสั่งศาลเพื่อให้การคุ้มครองก่อนนะ” เพื่อนร่วมงานเริ่มร่างเอกสารในคอมพิวเตอร์ทันที“เยี่ยม! เอาจริง ฉันก็รู้ดีแหละว่าหมอนั่น

ก่อนหน้านี้ไม่นาน...หลังจากมื้อเย็น โรเจอร์พาคนรักไปส่งบ้าน และระมัดระวังไม่ให้เธอออกแรงจนเกินไปเพราะเธอตั้งท้องอยู่ เมื่ออยู่คนเดียว เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาตกใจเมื่อได้เห็นข้อความและสายที่ไม่ได้รับจากฟาเบียนเป็นจำนวนมาก ความตื่นตระหนกพลันเกิดขึ้นทันทีที่เปิดอ่านข้อความ เขาจึงรีบกลับไปที่ที่ทำงานทันทีข้อความเขียนว่า: [พ่อคุณมาครับ กลับมาด่วน]นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดี พ่อไม่เข้ามาที่บริษัทเลยตั้งแต่ที่แต่งตั้งให้เขารับตำแหน่งประธานบริษัท เว้นแต่จะมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นโรเจอร์สังเกตเห็นว่าเหล่าพนักงานหลีกเลี่ยงที่จะสบตาเมื่อเขามาถึง ซึ่งทำให้รู้สึกรำคาญไม่น้อย แต่เขาก็ไม่สามารถแสดงออกได้ และนั่นอาจเป็นเพราะพ่อของเขา เมื่อเขาก้าวเข้าไปในห้องทำงานก็พบว่า พ่อของเขากำลังมอบหมายงานให้ฟาเบียนขณะตรวจสอบงานประจำวันอยู่“อ้อ...ในที่สุดก็โผล่มาสักทีสินะ” พ่อของเขากล่าวด้วยน้ำเสียงประชดประชันเมื่อโรเจอร์เดินเข้ามาโรเจอร์ขมวดคิ้ว แต่เขาก็รีบคิดหาข้อแก้ตัวเพื่อทำให้พ่อใจเย็นลง “ขอโทษครับคุณพ่อ ที่ผมกลับมาช้าเพราะว่าผมพาคุณแม่ไปส่งที่บ้าน”“งั้นเหรอ? คนขับรถก็มีแล้วทำไมต้องเป็นแกที่พาแม่ไป

“ว้าว…ที่นี่สวยมาก” แคโรไลน์พูดด้วยความประทับใจเด็บบราห์เองก็ตกตะลึงกับสถานที่อยู่อาศัยส่วนตัวที่เจย์เดนพาพวกเขามา“ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับบ้านส่วนตัวแบบนี้มาก่อน มันเหมือนกับบ้านในฝันเลย” คริสเตียนพูดขณะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บ้านที่กว้างขวาง บรรยากาศเต็มไปด้วยความเป็นกันเองและปลอดภัย มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินลาดตระเวนตามถนนและทางเข้าหมู่บ้าน“พ่อผมเรียกมันว่า ‘บ้านสำหรับคนรวยที่ไม่ได้รวยมาก’” เจย์เดนพูดติดตลก “นี่เป็นโครงการแรกของผมในฐานะประธาน ซึ่งมีไว้สำหรับคนที่มีเงินแต่ไม่ต้องการอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ใหญ่พร้อมกับคนรับใช้ พวกเขาต้องการความปลอดภัย แต่ก็ต้องการความเป็นส่วนตัวและความรู้สึกอยู่ร่วมกับผู้อื่น ที่นี่ คุณจะได้ทั้งพื้นที่ส่วนตัว ชุมชนและเพื่อนบ้าน ร้านค้าใกล้ ๆ และการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดตลอด 24 ชั่วโมง”“ฉันเคยได้แนวคิดนี้จากรายการโทรทัศน์ พวกเขาเรียกว่า ‘บ้านสำหรับคนรวยที่พอเพียง” แคโรไลน์พูดด้วยความตื่นเต้น“ใช่เลยครับ มันได้รับความนิยมมากตั้งแต่เปิดตัว และยังคงเป็นที่นิยมมากขึ้นเรื่อย ๆ บ้านของเรามีสวนเป็นพื้นที่กลางแจ้งที่มีไว้เพื่อการปฏิสัมพันธ์ ซึ่งแตกต่าง