บทที่ 3

ที่โรงพยาบาล แคโรไลน์ขอให้คุณหมอตรวจสุขภาพให้เพื่อนของเธออย่างละเอียดเนื่องจากเด็บบราห์รู้สึกไม่ค่อยสบายและอาเจียนบ่อย

คุณหมอสังเกตเห็นว่าเด็กสาวผมลอนสีน้ำตาลคนนี้ดูซีดเซียว เขาจึงตรวจให้เธออย่างละเอียดครบถ้วนเพื่อวินิจฉัยสาเหตุทันที

[แคร์รี่ ฉันกลัวจัง] เด็บบราห์รู้สึกหวาดกลัวว่าร่างกายอาจมีปัญหาร้ายแรง และความวิตกกังวลก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เริ่มการตรวจ

“ใจเย็น ๆ นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะอยู่กับเธอเสมอ เข้าใจไหม?” แคโรไลน์จับมือเด็บบราห์และปลอบโยนเธอเพื่อบรรเทาความกังวล

เด็บบราห์พยักหน้าตอบรับ หลังจากนั้นไม่นาน พยาบาลก็นำผลการตรวจมาให้

“ขอบคุณนะครับ พยาบาลคนสวย” คุณหมอพูดหยอกล้อพร้อมขยิบตาให้กับพยาบาลที่กำลังยืนยิ้มอยู่ก่อนเดินออกจากห้องไปอย่างช้า ๆ เพื่อนรักสองคนต่างหัวเราะเบา ๆ ให้กับภาพตรงหน้า

คุณหมอเริ่มอ่านผลตรวจและสีหน้าของเขาก็ดูจริงจังขึ้นเมื่อเขาพลิกดูผลตรวจทีละหน้า

“ตกลงว่าเพื่อนของฉันเป็นอะไรคะ?” เมื่อเห็นว่าคุณหมอเงียบไป แคโรไลน์จึงถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

“ใจเย็น ๆ นะแคโรไลน์ เพื่อนคุณแข็งแรงดีครับ” คุณหมออธิบาย

“แข็งแรงเหรอคะ? แล้วทำไมเธอถึงอาเจียนบ่อยและยังดูไม่ค่อยดีอีกด้วย?”

“เพราะว่าเธอตั้งท้องได้สองเดือนแล้ว ยินดีด้วยนะครับ” คุณหมอกล่าว สองสาวต่างก็รู้สึกตกตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“สองเดือน…” แคโรไลน์หันไปมองเด็บบราห์ที่กำลังตกตะลึงอยู่

“ดูเหมือนว่าคุณจะตกใจนิดหน่อยนะครับ” คุณหมอกล่าวเมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบสนอง

[มาก ๆ ต่างหากค่ะ…] เด็บบราห์ยังคงสับสนกับสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยิน

“เธอบอกว่า ‘เธอตกใจมากต่างหาก’ ค่ะ แน่ใจนะคะ?” แคโรไลน์ถามย้ำ

“ใช่ครับ ทางเราได้ตรวจร่างกายอย่างละเอียด และผลก็ออกมาแบบนี้ อาการก็สอดคล้องกัน ทั้งอาการเวียนหัวและอาเจียนเป็นสัญญาณแรกของการตั้งครรภ์ครับ” คุณหมออธิบายให้สองสาวที่ยังอยู่ในอาการตกตะลึงฟัง “ผมเห็นว่าคุณอาจจะยังมีข้อสงสัยอยู่ นี่ครับ” เขาพูดขณะฉีกกระดาษออกมาหนึ่งแผ่นพร้อมนำนามบัตรออกมา “นี่เป็นชื่อของสูตินรีแพทย์ที่ดีสำหรับการดูแลในระยะยาวนะครับ แต่ถ้าคุณจะเลือกทางอื่น นี่คือที่อยู่ของคลินิกสำหรับการทำแท้ง”

[อะไรนะ…ไม่ ไม่ ไม่] เด็บบราห์ส่งภาษามือด้วยท่าทีลนลาน

“ฉันคิดว่าเธอไม่สนใจจะทำแท้งค่ะ” แคโรไลน์พูดกับคุณหมอขณะพยายามสงบสติเด็บบราห์

“ผมต้องขอโทษที่เสนอทางเลือกนั้นให้นะครับ” คุณหมอกล่าวขอโทษเมื่อเห็นว่าเด็บบราห์ยังคงดูตกใจอยู่มาก “อาจเป็นเพราะว่าเห็นท่าทีที่ดูไม่มีความสุขเลยตอนที่รู้เรื่องตั้งท้องน่ะครับ ผมจึงบอกทางเลือกอื่นเผื่อเอาไว้”

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ แต่เธอดูไม่มีดีใจเพราะเพิ่งทะเลาะกับสามีมา” แคโรไลน์อธิบายเพิ่มเติม โดยพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“ผมเข้าใจดี ขอแนะนำนะครับ การสื่อสารเป็นสิ่งสำคัญ และผมเชื่อว่าสามีของคุณคงจะดีใจที่จะได้เป็นพ่อคนแน่”

ใบหน้าของเด็บบราห์ดูไม่ค่อยสบายใจนัก เธอเพียงพยักหน้าตอบรับเพราะไม่ได้อยากอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติมให้คนแปลกหน้าฟัง

“คุณหมอคะ แล้วมีอะไรที่เพื่อนฉันสามารถทานเพื่อบรรเทาอาการอาเจียนบ้างไหม?” แคโรไลน์ถาม

“แน่นอนครับ” หมอตอบขณะเขียนใบสั่งยาอย่างรวดเร็ว “วิตามินเหล่านี้จะช่วยบรรเทาอาการอ่อนเพลียและทำให้อาการของคุณดีขึ้น และคุณก็ควรจะทานผักและผลไม้เพิ่มด้วย เข้าใจไหมครับ?”

เด็บบราห์พยักหน้าขณะรับใบสั่งยามา

[ขอบคุณค่ะ]

“เธอบอกว่า ‘ขอบคุณมากค่ะ’ คุณหมอ”

“ยินดีครับ ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับ” หมอกล่าวขณะทั้งสองคนเดินออกไป

ขณะเดินออกจากโรงพยาบาลไป แคโรไลน์สังเกตเห็นว่าเพื่อนสาวเหมือนหลงในห้วงความคิด

ตั้งครรภ์…ช่างเป็นข่าวที่แสนวิเศษ ครั้งหนึ่ง เด็บบราห์เคยเฝ้าฝันถึงเรื่องนี้ เป็นความปรารถนาหนึ่ง…แต่ทำไมถึงเกิดขึ้นตอนที่เธอกำลังตัดสินใจจะหย่า?

ความสงสัยเข้าครอบงำจิตใจ ถ้าเป็นเช่นนั้น เธอจะยังคงเดินหน้าหย่าร้างต่อไปหรือไม่? หรือคำพูดของคุณหมออาจจะเป็นความจริง ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปเพราะเด็กคนนี้?

“เด็บบราห์” เสียงของแคโรไลน์ดึงเธอออกจากห้วงความคิด

เธอหยุดมองเข้าไปในดวงตาของแคโรไลน์และได้เห็นความกังวลสะท้อนอยู่ในแววตาคู่นั้น

“เธอท้องเพราะเรื่องวันนั้นใช่ไหม?” แคโรไลน์ถามอย่างไม่สบายใจเมื่อนึกถึงวันที่เธอพบว่าเด็บบราห์มีรอยช้ำหลังจากที่เธอกลับมา

[คิดว่างั้น…] เด็บบราห์ตอบอย่างเศร้าสร้อย

“เด็บบราห์ แล้วเธอจะทำยังไงต่อไป? ฉันรู้ว่าการทำแท้งไม่ใช่ตัวเลือกที่เธอต้องการ แต่บอกฉันหน่อยว่าเธอจะทำตามคำแนะนำของหมอ หรือว่าเธอจะเดินหน้าหย่าต่อไป?”

[เด็กคนนี้เป็นลูกของเขา…]

“แล้วยังไงล่ะ? เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไง”

[แต่เด็กคนนี้เป็นลูกเขานะ…เขาคงจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแน่ ๆ]

“โธ่ เพื่อนรักของฉัน…”

[แคร์รี่ ฉันรู้ว่าเธอโกรธ แต่ฉันคิดว่าฉันควรจะบอกเรื่องนี้กับเขา]

“เด็บบราห์ สัญญากับฉันนะ สาบานต่อหน้าความทรงจำของแม่เธอด้วยว่า เธอจะถามความคิดเห็นเขาเกี่ยวกับการมีลูกก่อน แต่อย่าพึ่งบอกว่าเธอท้อง เพราะถ้าเขารู้และรับไม่ได้ ฉันกลัวว่าเขาจะทำร้ายเธอจนเธอแท้ง” แคโรไลน์จับมือเธอและพูดอย่างเป็นกังวลขณะมองเข้าไปในดวงตาของเธอ

คำพูดของแคโรไลน์ทำให้เด็บบราห์รู้สึกกลัว เพราะเธอรู้ว่ามันไม่ใช่การคาดเดาเกินจริง เธอจึงตกลงและสัญญาว่าจะรักษาคำพูดของเธอ

เด็บบราห์เริ่มหวนนึกถึงวันที่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของการตั้งครรภ์ น่าเศร้าที่มันไม่ได้เกิดจากความรักหรือความเสน่หา แต่มันเป็นการกระทำอันรุนแรงที่มาพร้อมกับการทุบตีและด่าทอ เพราะโรเจอร์ใช้เธอเป็นที่ระบายอารมณ์หลังจากทะเลาะกับโซเฟีย ซึ่งเธอเป็นต้นเหตุของการทะเลาะนั้น โซเฟียต้องการเป็นภรรยา ไม่ใช่แค่บ้านเล็กบ้านน้อยอีกต่อไป และการขืนใจเธอในครั้งนั้น เขาโทษที่เธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้ชีวิตของเขาพังทลาย

เหตุการณ์นั้นกลายเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ความอดทนในชีวิตแต่งงานของเธอขาดผึง เธอไม่เคยทำอะไรผิดและไม่สมควรได้รับการปฏิบัติเช่นนั้น แต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเกลียดเธอมากขนาดนั้น

เด็บบราห์ความสลัดทรงจำที่ไม่ดีทิ้งไปขณะเดินไปร้านขายยากับแคโรไลน์เพื่อซื้อยาตามใบสั่ง

หลังจากซื้อยาเรียบร้อย เธอก็รับประทานยาบางส่วนและเก็บส่วนที่เหลือลงในกระเป๋า

“ตอนนี้เราก็ซื้อวิตามินกันเรียบร้อยแล้ว เราไปเที่ยวกันต่อดีไหม?” แคโรไลน์ยื่นข้อเสนอ

[แต่ว่า…]

“เมื่อวานนี้เป็นวันเกิดของเธอ และเธอก็นั่งรอไอ้บ้านั่นอยู่บ้านทั้งวัน วันนี้เราออกไปข้างนอกกันเถอะ ไปกินเค้กอร่อย ๆ กันนะ” แคโรไลน์พูดพลางจับมือเด็บบราห์เพื่ออ้อนวอนเธอให้ไปห้างสรรพสินค้าด้วยกัน

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เด็บบราห์ก็ตอบตกลง มันถึงเวลาที่เธอจะต้องออกไปใช้ชีวิตและฉลองวันเกิดนอกบ้านบ้างแล้ว