บทที่ 23

“ผมไม่สนใจหรอก”

[อะไรนะ?]

“ผมไม่สนใจว่าจะเป็นลูกแท้ ๆ ของผมไหม ขอเพียงคุณอนุญาต ผมจะเลี้ยงดูเขาให้เหมือนเป็นลูกของผมเอง เพราะผมชอบคุณจริง ๆ นะเด็บบราห์ และความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณมันมาจากข้างในจริง ๆ”

[เจย์เดน แต่ฉันปล่อยให้คุณทำแบบนั้นไม่ได้]

“ทำไมล่ะ?”

[คือว่ามัน…ไม่… มันไม่ถูกต้อง เด็กคนนี้เป็นลูกของโรเจอร์ ไม่ใช่คุณ…]

“เด็กคนนั้นเป็นลูกของคุณ ถ้าหากว่าคุณจะให้โอกาสผม ผมจะพยายามเป็นพ่อที่ดีได้แน่”

[เจย์เดน…แต่ว่าฉันยัง…]

“ผมรู้ คุณยังไม่หย่า แต่เร็ว ๆ นี้คุณจะต้องหย่าแน่นอน ผมจะใช้ความพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะเอาชนะใจคุณให้ได้”

[ฉันคิดว่าคุณไม่ต้องพยายามขนาดนั้นนะ] เด็บบราห์หันหน้าหนีเล็กน้อย ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อเมื่อเธอกล่าวเช่นนั้น

เจย์เดนตกใจกับปฏิกิริยาของเธอและยิ้มกว้างขึ้น “ผมดีใจมากที่ได้ยินแบบนั้น”

[ฉันยังไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับคุณกันแน่ แต่ฉันก็คิดถึงคุณอยู่บ่อย ๆ นะ] เด็บบราห์ยอมรับ

“ผมรู้ เอาเป็นว่าเราค่อยเป็นค่อยไปก็แล้วกัน” เขาพูดพลางจับมือเธอ “แต่มันเป็นการเริ่มต้นที่ดีนะ”

เด็บบราห์พยักหน้าแล้วยิ้มให้เขา

หลังจากนั้น พวกเขาก็ทานอาหารกันต่อ เจย์เดนเล