บทที่ 5

หลังจากเหตุการณ์อื้อฉาวนั้น โรเจอร์ก็พาแม่ของเขากลับบ้าน พร้อมย้ำเตือนเด็บบราห์ว่าพวกเขาจะต้องคุยกันเรื่องนี้อย่างจริงจังคืนนั้น

“ขอบใจมากนะลูก” เมื่อพวกเขามาถึงที่รถ แม่ของเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “แต่ลูกรู้ได้ยังไง?”

“ฟาเบียนได้รับสายจากเพื่อนตำรวจน่ะสิครับ เพื่อนของเขาบอกว่า มีเจ้าหน้าที่สองคนกำลังไปที่บ้านของผม” เขาอธิบายขณะพยุงแม่ขึ้นรถ “นั่นแหละครับ ผมถึงออกจากที่ทำงานเร็ว ผมเองก็อยากจะรู้ว่ายัยนั่นทำอะไรลงไป แต่ผมไม่คิดว่าไอ้เจย์เดนนั่นพยายามจะจับแม่เข้าคุก”

“อ่อ แม่ขอโทษนะลูกรัก แม่ก็แค่โกรธเพราะรอนานแล้ว เพราะแม่ไม่คิดว่านังนั่นจะออกไปข้างนอก”

“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอออกไปข้างนอกมา แต่มันจบแล้วครับคุณแม่ คืนนี้ผมจะต่อว่าเธอที่เธอไร้ความรับผิดชอบและทำให้แม่ต้องทนรออยู่ข้างนอกนาน ๆ”

“ใช่แล้วลูกแม่ ลงโทษมันให้หลาบจำไปเลย”

ฟาเบียนฟังการสนทนาอยู่เงียบ ๆ เขารู้สึกกระอักกระอ่วนกับท่าทีของพวกเขาที่มีต่อเด็บบราห์ แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไร เพราะครอบครัวของเขาไม่ได้ร่ำรวยและมีอิทธิพลเหมือนกับตระกูลปีเตอร์สัน

หลังจากที่เหลือเธอเพียงลำพังอยู่ภายในอะพาร์ตเมนต์ เด็บบราห์ก็ปล่อยให้น้ำตาให้ไหลออกมา เธอร้องไห้เพราะความเจ็บปวดภายในใจ เธอเกลียดเหลือเกิน มันก็เป็นฉากเดิม ๆ ที่เล่นวนซ้ำไป

เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาขณะมองดูความวุ่นวายที่แม่ของสามีทิ้งเอาไว้ เธอลุกขึ้นยืนและตั้งใจว่า ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะอดทนกับความอับอายนี้ เธอจะไม่ยอมเป็นหมอนรองมือรองเท้าใครอีกต่อไป

ในขณะที่เริ่มทำความสะอาด เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เธอปาดน้ำตาแล้วเดินไปเปิดประตู ในตอนแรกเธอคิดว่าอาจจะเป็นฟาเบียนหรือพนักงานส่งของ แต่เธอกลับพบกับสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยจากใจจริง

“คุณโอเคไหม?”

[อ้าว เจย์เดน…สวัสดีค่ะ มีอะไรหรือเปล่า?] เด็บบราห์พยายามทำตัวปกติ เจย์เดนยิ้มบาง ๆ เขายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่หลงเหลืออยู่บนใบหน้าให้เธอ

“เด็บบราห์ ถ้าคุณอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ คุณต้องมาทำร้ายตัวเองเพราะคนไร้สมองแถมยังไร้ค่าอย่างเขาหรอก” เขากล่าวและเดินเข้าไปกอดเธออย่างอบอุ่นขณะที่เธอร้องไห้ออกมา “เขาตบตีคุณหรือเปล่า?” เจย์เดนเอ่ยถามและเห็นว่าเด็บบราห์ส่ายหน้า

“ค่อยยังชั่ว ดีที่ผู้ช่วยของเขาหยุดไว้ได้ทัน แต่คุณจะทำยังไงต่อไป? จะทนต่อไปแบบนี้เหรอ?”

เด็บบราห์ผละเขาออกเล็กน้อย และยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา [ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะฟ้องหย่าค่ะ]

“ดีแล้ว เพื่อนของคุณจะช่วยด้วยใช่ไหม?”

[ค่ะ]

“ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือบอกผมมาได้เสมอนะ”

[ขอบคุณนะคะเจย์เดน แต่คุณก็รู้ว่าฉันไม่…]

“ผมรู้ แล้วผมก็บอกคุณไปแล้วว่าผมรอได้” เขากล่าวขณะจับมือพร้อมมองเธอด้วยสายตาอบอุ่น “จำไว้นะว่าที่ผมจะอยู่ตรงนี้ ผมไม่อยากเห็นคุณต้องเจ็บปวดอีกแล้ว”

เด็บบราห์ยิ้มบาง ๆ และพยักหน้า เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ และได้พบกับความรกรุงรัง

“เป็นเพราะผู้หญิงบ้าคนนั้น ให้ผมช่วยคุณทำความสะอาดนะ”

[ไม่เป็นไรเลย คุณไม่ต้อง…]

“อย่าปฏิเสธเลยนะ ถ้าเราช่วยกันงานบ้านจะได้เสร็จไวขึ้น”

[ขอบคุณค่ะ] เธอรู้สึกขอบคุณจริง ๆ ที่เขาอยู่เคียงข้างเธอ

อีกด้านหนึ่ง โรเจอร์ประคองแม่ของเขาลงจากรถไป จากนั้น เขาก็มุ่งหน้าไปที่บริษัทเพื่อทำงานให้เสร็จ

“โอ๊ย…น่ารำคาญ” เขาบ่นพึมพำขณะเช็กโทรศัพท์

“มีอะไรหรือเปล่าครับ?” ฟาเบียนถามเขาขณะมองผ่านกระจกมองหลัง

“พ่อของเด็บบราห์โทรมาอีกแล้ว”

“ขอกู้เงินอีกเหรอ?”

“จะมีเรื่องอะไรนอกจากนั้นอีกล่ะ ให้ตายสิ การที่เด็บบราห์มาเป็นเมียของฉันเนี่ยเหมือนกับว่าฉันติดหนี้พวกเขา” เขาบ่นพึมพำ “ มันควรจะเป็นฉันมากกว่าที่ควรจะได้รับเงินสักก้อนเพราะฉันต้องทนอยู่กับยัยนั่น”

“แล้วคุณจะให้เขากู้เงินหรือเปล่า?”

“ไม่มีทาง หาทางกันเอาเองเถอะ ครอบครัวนั้นมีแต่คนโง่ ชอบลงทุนกับธุรกิจห่วย ๆ แล้วสุดท้ายก็ล้มละลายภายในเวลาแค่ไม่กี่เดือน”

“ผมเคยได้ยินมาว่าพ่อของคุณเด็บบราห์บริหารเรื่องเงินไม่เก่ง เขาคอยแต่พยายามเอาอกเอาใจภรรยาและลูก ๆ ไม่ว่าจะต้องจ่ายเท่าไหร่ก็ตาม”

“ก็เพราะแบบนี้เขาถึงเป็นได้แค่คนแก่ไร้น้ำยาไง ฉันจะไม่ให้เขากู้แม้แต่บาทเดียว ปล่อยให้เขาจัดการเรื่องหนี้สินกันเอาเองเถอะ”

“พวกเขาอาจจะไปก่อกวนเด็บบราห์เพื่อให้เธอมาขอเงินคุณก็ได้นะครับ”

“ก็ลองดูสิ ยังไงพวกเขาก็จะไม่มีทางได้อะไรจากฉันอยู่แล้ว” โรเจอร์กล่าวขณะลบข้อความที่พ่อตาของเขาส่งมา

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขารับสายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดีครับคนสวย”

“ฉันโทรมากวนคุณหรือเปล่าคะ ที่รัก?”

“คุณไม่เคยกวนผมอยู่แล้ว”

“เอ่อ ฉันมีเรื่องที่จะต้องคุยกับคุณค่ะ”

“มีเรื่องอะไรเหรอ? เสียงของคุณฟังดูกังวลนะ”

“คือ…ฉันไปหาคุณได้ไหมคะ? มันเป็นเรื่องสำคัญ”

“แน่นอน คุณไม่ต้องขออนุญาตผมเลย”

“ขอบคุณนะคะที่รัก เจอกันที่ออฟฟิศนะคะ” โซเฟียกล่าวก่อนจะวางสาย

“มีอะไรเหรอครับ?” ฟาเบียนถามหลังจากที่ได้ยินบทสนทนา

“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เสียงของโซเฟียฟังดูเป็นกังวล ฉันเป็นห่วงเธอจริง ๆ” โรเจอร์ตอบอย่างจริงจัง “อ้อ แล้วก็ช่วยฉันจัดการโอนเงินไปให้ยัยนั่นด้วย โอนให้เธอไม่กี่หมื่นก็พอแล้ว เธออยู่บ้านเฉย ๆ ไม่จำเป็นต้องใช้เงินเยอะ”

ฟาเบียนพยักหน้าและขับรถต่อไปด้วยความขมขื่น

เมื่อมาถึงยังบริษัท พวกเขาก็เห็นโซเฟียรออยู่ในลานจอดรถแล้ว เมื่อโรเจอร์ก้าวเท้าลงจากรถ เธอก็รีบวิ่งเข้ามากอดและจูบเขาอย่างเปิดเผยทันที

“สวัสดีค่ะ สุดหล่อ” เธอพูดพร้อมเพิกเฉยต่อสายตาและเสียงซุบซิบนินทาของเหล่าพนักงานที่รังเกียจการนอกใจอย่างเปิดเผยของพวกเขา

“สวัสดีที่รักของผม บอกผมหน่อยสิว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้ผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกเป็นกังวล?”

“คือว่า ฉันมีเรื่องสำคัญมากจะบอกคุณค่ะ แต่…” เธอมองไปที่บรรดาพนักงานที่มองมาทางพวกเขา “เราไปคุยกันส่วนตัวได้ไหมคะ?”

“ได้สิ ตามผมมา” เขาพูดขณะพาเธอไปที่รถสปอร์ตของเขา “แล้วพวกคุณน่ะ กลับไปทำงานได้แล้ว ไม่งั้นโดนไล่ออกแน่!” เขาตะโกนใส่พนักงานก่อนจะติดเครื่องรถและขับออกไป

ฟาเบียนถอนหายใจและเดินไปที่ลิฟต์เพื่อกลับไปยังออฟฟิศ แต่เขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นพ่อของโรเจอร์รออยู่ในออฟฟิศ

“นายท่านครับ…” ฟาเบียนทักทายด้วยความตกใจเมื่อเห็นเขาอยู่ที่นั่น

“ไม่ต้องพูดให้มากความ บอกฉันมาว่าโรเจอร์อยู่ไหน?”

“เขาออกไปทำธุระครับ”

“กับผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม?”

“ครับ…”

“มันน่านัก นี่ฉันทำบาปอะไรถึงทำให้ลูกไปทำเรื่องโง่ ๆ แบบนั้น?”

“เอ่อ นายท่านครับ…”

“โทรหาเขาเดี๋ยวนี้ แล้วสั่งให้มันากลับมาที่ออฟฟิศทันที” เขาสั่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ครับ นายท่าน” ฟาเบียนตอบขณะกดโทรออกหาโรเจอร์ แต่โรเจอร์ปิดโทรศัพท์เอาไว้เพื่อหลีกเลี่ยงการรบกวน

ขณะเดียวกัน โรเจอร์พาโซเฟียไปที่ร้านอาหารโปรดที่มีโต๊ะพิเศษส่วนตัว ถูกจัดเตรียมเอาไว้ให้พวกเขา

“สวัสดียามบ่ายครับคุณปีเตอร์สัน เหมือนเดิมใช่ไหมครับ?” พนักงานเสิร์ฟถามขณะยื่นเมนูให้เขา

“ใช่”

“ไม่ค่ะ” โซเฟียพูดแทรก “ฉันขอน้ำแครนเบอร์รี่ผสมมะนาวค่ะ” เธอยิ้ม

พนักงานเสิร์ฟดูงุนงง เพราะที่ร้านของพวกเขาไม่มีเครื่องดื่มแบบนั้น แต่เมื่อเห็นสายตาของโรเจอร์ เขาจึงพยายามรักษาความสงบ “ได้ครับคุณผู้หญิง เดี๋ยวผมจะจัดหามาให้ครับ” เขาพูดก่อนจะเดินไปปรึกษากับพนักงานคนอื่น ๆ เพื่อจัดหาเครื่องดื่มมาให้เธอ

“แน่ใจนะว่าไม่เอาไวน์?” โรเจอร์ถามขณะที่จับมือเธอ

“ตอนนี้ไม่ได้ค่ะ ที่รัก”

“ทำไมล่ะ? คุณป่วยเหรอ?”

“ไม่ใช่หรอกค่ะที่รัก แต่ฉันเพิ่งได้รับข่าวดีที่สุดในโลกต่างหาก”

“ข่าวดีอะไรเหรอ?”

“ฉันท้องได้หนึ่งเดือนแล้วค่ะ” เธอพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น

“อะไรนะ…”

“ใช่ค่ะที่รัก เรากำลังจะได้เป็นพ่อแม่แล้ว” เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่สดใส ทว่ามันกลับจางลงอย่างรวดเร็ว “แต่…คุณเข้าใจใช่ไหมคะว่านี่หมายถึงการลาจากของเรา”

“อะไรนะ?! ทำไมล่ะ?”

“เพราะฉันไม่อยากให้ลูกของเราถูกนังใบ้นั่นเรียกว่าเป็นลูกชู้”

โรเจอร์ขมวดคิ้ว “จะไม่มีใครหน้าไหนมาว่าลูกของเราว่าเป็นลูกชู้ได้หรอก”

“แต่ที่รัก…” โซเฟียพูดด้วยน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตา เธอหันหน้าไปทางอื่นเล็กน้อย

“เชื่อผมเถอะนะ ผมจะต่อต้านคุณพ่อและเรียกร้องเรื่องการหย่ากับยัยนั่น”

“จริงเหรอคะ?” เธอถามขณะจ้องตาเขา

“ใช่ และถ้ามันจำเป็น ผมก็จะฆ่านังใบ้นั่นเพื่อให้ได้อิสรภาพคืนมา”

“โอ้ โรเจอร์ที่รักของฉัน” เธอกล่าวอย่างมีความสุข พร้อมลุกขึ้นมากอดเขา

“โซเฟียของผม” เขากล่าวขณะกอดเธอเอาไว้

‘นี่คือจุดจบของแก นังใบ้โง่เง่านั่น ฉันชนะแล้ว’ โซเฟียคิดภายในใจขณะจูบลงบนริมฝีปากของโรเจอร์อย่างเร่าร้อน