All Chapters of สิ้นเสียงแห่งรักเรา: Chapter 21 - Chapter 30

วันก่อน เด็บบราห์รู้สึกผ่อนคลาย ดังนั้น วันนี้เธอจึงตั้งใจทำงานเพื่อที่จะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ให้ได้อย่างสมบูรณ์ มันจะเป็นบ้านหลังใหม่ของเธอ หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว เธอก็คำนวณว่าจะต้องใช้เงินเก็บเท่าไหร่ในการซื้อบ้านจากเจย์เดน นอกจากนี้ เธอยังต้องการเก็บเงินส่วนหนึ่งเพื่อซื้อของขวัญตอบแทนเขาอีกด้วย การคำนวณของเธอต้องหยุดลงเมื่อเหลือบดูเวลา เธอมีนัดกับลูกค้าเพื่อปรึกษาเรื่องการยื่นภาษีสำหรับช่วงสองเดือนนี้ทางออนไลน์ เด็บบราห์ปิดสมุดโน้ตลงและเข้าสู่แพลตฟอร์มออนไลน์‘ตอนนี้ฉันมีเวลามากขึ้นแล้ว ดังนั้น ฉันจะสามารถรับลูกค้าวันละสี่คนได้อย่างสบาย ๆ’ เธอยิ้ม ก่อนหน้านี้ เธอรับลูกค้าได้สัปดาห์ละ 20 คนโดยไม่มีปัญหาหลังจากเสร็จสิ้นการนัดหมาย เธอก็เริ่มร่างรายงานเพื่อส่งให้เจ้านายเนื่องจากมีลูกค้าเพิ่มขึ้นและการออมเงินอย่างมีวินัย เธอจึงมีเงินพอสำหรับค่ารักษาพยาบาลที่กำลังจะมาถึง ค่าเสื้อผ้า เฟอร์นิเจอร์ที่จำเป็นสำหรับลูกน้อย ค่าเช่าบ้านและค่าจ้างทนายความของคริสเตียน เด็บบราห์รู้สึกมีความสุข เพราะในที่สุด เธอก็ได้เป็นอิสระทางการเงินเสียที ผ่านไปไม่นาน เธอก็ยืดเส้นยืดสายก่อนจะเหลียวมองดู

ในขณะเดียวกัน…โรเจอร์ไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย พ่อของเขาทำตามคำขู่และลดตำแหน่งเขาลง เขาไม่ได้เป็นหัวหน้าแผนกอีกแล้ว แถมเงินเดือนก็น้อยลงไปตามตำแหน่งใหม่นั้นด้วย ตำแหน่งพนักงานต๊อกต๋อยนั่นหมายถึง เขามีปัญหาและความเครียดเพิ่มขึ้น โซเฟียก็ไม่ได้สนใจอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เธอเพียงแค่ต้องการใช้เงินเหมือนเดิมและในตอนนี้ เธอก็ใช้ข้ออ้างเรื่องตั้งท้องเพื่อขอเงินจากเขามากขึ้นหลังเลิกงาน เขาตรงกลับบ้านทันทีเพราะว่าเขาไม่อยากพบใครทั้งนั้น เขายังไม่รับสายของโซเฟียที่โทรมาหาเขาไม่หยุดในช่วงเช้าด้วย เธอได้กลายเป็นสิ่งที่น่ารำคาญสำหรับเขาอย่างแท้จริง“เฮ้อ…ขอพักบ้างเถอะ…” เขาบ่นพลางโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง เขาเบื่อหน่ายกับการได้รับข้อความพวกนั้น [โรเจอร์ ที่รัก ฉันต้องการคุณ…ขอเงินหน่อยได้ไหม? ทำไมไม่มาหากันเลย? ฉันเหงาจัง…นี่ เมื่อไหร่คุณจะให้ของขวัญฉันอีก…?] และนั่นเป็นเพียงส่วนหนึ่งของข้อความที่เธอส่งมาเขาสบถกับตัวเอง…เขาควรจะรู้สึกขอบคุณเด็บบราห์ที่คอยทำความสะอาดบ้านให้อยู่เสมอ เธอไม่เคยสร้างปัญหาหรือบ่นเกี่ยวกับการกระทำของเขาเลย แม้แต่เรื่องที่เขาไม่เคยอยู่บ้านด้วยซ้ำเมื่อนึกย้อนกลับไป

ผู้คนที่เคยรังเกียจเด็บบราห์และหวังให้เธอตาย ตอนนี้กลับต้องรีบตามหาเธอ เพราะพวกเขาตระหนักได้ว่าเธอไม่ได้เป็นแค่ตัวปัญหาอีกต่อไป แต่เธอเป็นกุญแจสำคัญสู่ชีวิตที่สะดวกสบาย ชีวิตที่พวกเขาเคยเห็นเป็นของตายและไม่อยากจะอยู่ต่อไปหากขาดมันอย่างไรก็ตาม คนที่ทรมานจากการหายตัวไปของเด็บบราห์ที่สุดก็คือญาติของเธอ พวกเขาอ้างว่าเป็นครอบครัว แต่ไม่เคยใส่ใจสุขภาพหรือความเป็นอยู่เลย ในตอนนี้ พวกเขากำลังจะเป็นบ้า และพยายามทุกวิถีทางตามหาเธอให้พบ ช่างน่าเสียดาย เพราะพวกเขาไม่รู้เลยว่าจะเริ่มต้นจากที่ไหนหรือจะถามใครเกี่ยวกับที่อยู่ของเธอ เพราะในสายตาพวกเขา เด็บบราห์เป็นคนไร้เพื่อนมาโดยตลอด“ยังไม่มีความคืบหน้าอีกเหรอ?” เฟรเดอริคถามอย่างกระวนกระวาย เพราะตอนนี้ เขาไม่มีเงินสำหรับธุรกิจใหญ่ที่เขากำลังจะลงทุน“ยังครับ พ่อ” เออร์เนสต์บ่น “ไม่มีทางไหนที่เพื่อนของผมจะสืบหาเธอได้เลย เพราะผู้หญิงคนนั้นไม่มีแม้แต่โซเชียลมีเดีย”“แล้วอีเมลที่มันเคยสร้างตอนเรียนล่ะ?” แคสแซนดร้าถามเมื่อนึกขึ้นได้“มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย เราจะต้องมีอีเมลที่มันเพิ่งส่งมาให้เรา แล้วเราถึงจะสามารถติดตามได้” แฝดชายผมบลอนด์อธิบาย “แล้วอ

“คุณพ่อครับ ผมก็ต้องขอตัวด้วยเหมือนกัน” เอลเลียตกล่าวขณะพยายามซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้“อืม ไปสิ นี่ก็ใกล้จะได้เวลาอาหารเที่ยงพอดี” จอร์จกล่าวพลางสังเกตดูพิรุธที่เอลเลียตพยายามปกปิด “ลูกอยากไปกินข้าวด้วยกันไหม?”“ขอโทษนะครับคุณพ่อ แต่ผมมีนัดแล้ว”“อืม ระวังตัวด้วยนะ แต่อย่าลืมว่าในฐานะเจ้านาย ลูกจะต้องกลับมาให้ตรงเวลาเพื่อเป็นตัวอย่างที่ดี”“ทราบแล้วครับ” เอลเลียตตอบอย่างมีความสุขก่อนจะหันหลังและเริ่มวิ่งไปยังสถานที่ตามนัดจากข้อความที่เขาได้รับสถานที่นั้นคือร้านอาหาร เมื่อเอลเลียตมาถึง เขาก็ขอโต๊ะสำหรับแขกสองคนในมุมหนึ่งเพื่อให้มีความเป็นส่วนตัวเมื่อนั่งลงแล้ว เขาก็ส่งข้อความเพื่อบอกผู้นัดว่าจองโต๊ะเอาไว้แล้วเอลเลียตรู้สึกกังวลเล็กน้อยแต่ก็มีความสุข เพราะในที่สุด พี่สะใภ้ก็ติดต่อมา เขาชอบที่ได้ใช้เวลาร่วมกับเธอและมองว่าเธอเป็นเหมือนพี่สาวแท้ ๆ ที่เขาไม่เคยมีขณะนั่งรอ เขาก็สั่งอาหารสำหรับพวกเขาทั้งคู่ หลังจากผ่านไปห้านาที ก็มีมือของใครบางคนแตะลงบนไหล่ของเขา เขาตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองและได้พบกับดวงตาสีฟ้าคู่หนึ่งที่เขาชื่นชอบ“พี่เด็บบราห์?” เขากล่าวขึ้นอย่างรู้สึกทึ่งในควา

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าโรเจอร์และทนายของเขาจะพยายามสุดความสามารถเพื่อป้องกันไม่ให้ข่าวรั่วไหล แต่ข่าวเกี่ยวกับการพิจารณาคดีก็ยังคงถูกเปิดเผยต่อสาธารณะอยู่ดี สื่อทุกแห่งกำลังสืบค้นข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องอื้อฉาวครั้งใหญ่ ซึ่งหมายความว่าตระกูลที่เกี่ยวข้องต่างก็เริ่มถูกนักข่าวรบกวนนอกจากนี้ ข่าวลือยังแพร่กระจายภายในปีเตอร์สันกรุปอย่างรวดเร็ว“ถ้างั้น…ตอนนี้เขาก็เป็นแค่พนักงานต๊อกต๋อยน่ะสิ”“มันก็สมควรแล้ว”“ใช่ พระเจ้า มันน่ารังเกียจที่จะต้องทนเห็นผู้หญิงผมบลอนด์โง่ ๆ เดินเฉิดฉายทำเหมือนว่าเป็นเจ้าของที่นี่อย่างนั้นแหละ”“สมควรแล้วที่คนไม่ซื่อสัตย์จะต้องได้รับในสิ่งที่ตัวเองตัวเองทำ”“ตอนนี้เขาไม่มีเงินแล้ว เขาคงจะไม่รู้สึกว่าตัวเองอยู่เหนือคนอื่นอีกต่อไป”โรเจอร์ขมวดคิ้วพลางกำดินสอแน่นจนแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ พวก ‘คนโง่’ พวกนั้นพูดเหมือนกับว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น‘คอยดูนะ เมื่อไหร่ที่ฉันได้ตำแหน่งประธานบริษัทคืนมา ฉันจะไล่พวกแกออกให้หมด ฉันจะทำให้พวกแกทุกคนต้องทนทุกข์’ โรเจอร์ด่าทอเพื่อนร่วมอยู่ภายในใจ “นี่ นายมาที่นี่เพื่อทำงาน ไม่ใช่มานั่งพูดจาไร้สาระ” เสียงเอ็ดการ์ดัง