All Chapters of นางหน้าพระพักตร์ ห้ามรักฝ่าบาท: Chapter 21 - Chapter 30

“แล้วหลักฐานนี่เล่าไปศาลไหนฝ่าบาทก็แพ้”“ข้าๆๆๆ ยอมแล้วความจริงข้า เรื่องมันยาวเจ้าอยากฟังหรือไร”“อันอันอยากจะฟัง”แต่มันเป็นเรื่องน่าอาย”“อันอันไม่อาย”“อืม ก็ได้ข้ายอมแล้ว ความจริงวันนั้นวันที่ ข้าเห็นเจ้าในวันที่ข้าเอาอาภรณ์ไปส่งให้เจ้า ในห้องของเจ้าแล้วๆๆ ”หันหน้าหนีอันอันเสีย“แล้วอะไรบอกมา”อันอันส่งเสียงเข้มดุ“แล้วๆๆ ข้า ก็เห็นเจ้าในสภาพที่มีอาภรณ์ปิดบังร่างกายหมิ่นเหม่ ทั้งเนินอกทั้งผมยาวสลวย แล้วยังกลิ่นหอมจากกายเจ้า ข้าข้า...ข้าจึง กลับมาที่ห้องทั้งๆ ที่”ก้มมองเป้าตัวเอง“ฝ่าบาท พูดความจริงมาเสียทั้งหมด”“ข้าจึงกลับมาที่ห้องแล้ว ๆๆ ใช้”“ใช้ใคร”“ใช้ นางทั้งทั้งห้าบำบัด อารมณ์เปลี่ยวของข้า จนสำเร็จเสร็จสิ้น อันอันนั่นเป็นครั้งเดียวในห้องที่อาจทำให้ …มีหลักฐานชัดเจนเป็นเพราะข้าเร่งเร่าจังหวะด้วยความเพลิดเพลินไปหน่อย ข้าไม่ได้มีอะไรกับนางในคนไหนทั้งสิ้น”อันอันยกมือขึ้นปิดปากกลั้นหัวเราะแทบตาย ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง“ข้าเห็นเจ้า ครั้งใดหรือใกล้ชิดเจ้าครั้งใดมักจะทำให้เกิดเรื่องน่าอาย”อยากจะบอกว่าพุ่งกระฉูดก่อนจะได้ห้ามใจ“ฝ่าบาทพอแล้วอันอันเข้าใจแล้ว”พูดไปยิ้มไป แก้มแดงด

ฟางหลัน ขยับกายในอาภรณ์นางกำนัล“นายหญิง”อันอันเงยหน้าขึ้นช้าๆ กำลังพิศมองพับผ้าสีต่างๆที่อินจิ๋นประทานมาเพื่อให้ อันอันเลือกไปตัดเย็บอาภรณ์เสียใหม่ทั้งหมด “ฟางหลันทำไมวันนี้มาใน อาภรณ์นางวกำนัลได้”“ฝ่าบาทให้ฟางหลันนำของว่างเหล่านี้มาส่งให้กับนายหญิงฟางหลันพบฝ่าบาทที่ยกเครื่องเสวยด้วยองค์เองจึงอาสาแต่ทว่า ฝ่าบาทกับยืนยันว่าจะยกมาเองทั้งๆที่ยังไม่ทันได้พัก”“ความจริงไม่ต้องยุ่งยากฝ่าบาทใส่ใจข้าเหลือเกิน”“นายหญิงเจ้าข้าฟางหลันมีเรื่องอยากจะขออภัยนายหญิงกับเรื่องที่ผ่านมา”“ข้าไม่ได้ถือโทษโกรธเจ้าแต่อย่างใด”“ฟางหลันตั้งใจ ทำหน้าที่ลูกที่ดี ตอบแทนบุญคุณคิดว่าหากฝ่าบาทโปรดปรานฟางหลันย่อมทำให้ท่านพ่อพ้นผิด จึงตั้งใจกับเรื่องนี้มากไปหน่อยแต่ในเมื่อเห็นว่า ฝ่าบาทอย่างไรเสียก็เลือกนายหญิงอยู่ดีฟางหลันจึงทำใจแค่เพียงได้มารับใช้ใกล้ชิด นายหญิงให้นายหญิงที่ใครๆต่างบอกฟางหลันว่าใจดีมีเมตตายิ่งนักช่วยเกลี่ยกล่อมฝ่าบาทเรื่องบิดาข้า”“เจ้ากตัญญูยิ่งนัก หากอยากจะอยุ่ในวังหลวงข้าจะให้ฝ่าบาทประทานตำแหน่งและเบี้ยหวัดให้เจ้า” ฟางหลัน กัดฟันก้มหน้ามองมือคำพูดของอันอันยิ่งตอกย้ำว่าไม่ว่าอันอันจะพูดอะไ

“เห็นไหมข้าน้อยบอกแล้วองค์หญิงคิดเช่นนี้ได้ใจจึงเป็นสุข ใบหน้างดงามขึ้นมาในทันที”จงเจี้ยนชมเสียตรงๆ อันอันอดขำกับท่าทีซื่อๆ ของขุนพลจงเจี้ยนเสียไม่ได้ ชิงซีค้อนประหลับประเหลือก“อันอันขอบพระทัยองค์หญิงที่เข้าใจ แต่แคว้นฉีและบิดาขององค์หญิงเล่า”“จริงด้วยข้าลืมไปเสียสนิท เช่นนั้นข้าควรรีบเดินทางกลับแคว้นฉีเพื่อห้ามปรามกองทัพของแคว้นฉีที่กำลังจะยกเข้ามาประชิดชายแดนแคว้นหาน”"องค์หญิงอันอันไปด้วยเพื่อแสดงความจริงใจ ในครั้งนี้ถือเสียว่าอันอันเดินทางมาส่งองคืหญิงด้วยตัวเอง บางที่การกระทำอาจใช้ได้ดีกว่าคำพูดอันอันอยากแสดงความจริงใจ”“แต่ อีกไม่ถึงเดือนเจ้าก็จะต้องรับตำแหน่งฮองเฮาแล้วฤกษ์ดีไม่อาจเปลี่ยนแปลง อันอันเจ้าไม่กลัวว่าจะไม่ทันกลับไปรับตำแหน่งฮองเฮาหรือไร”“เรื่องความสงบสุขและความสัมพันธ์สองแคว้นก็สำคัญไม่น้อยหากอันอันแต่งกับฝ่าบาทแล้วก่อให้เกิดสงครามอันอันก็คงไม่อาจมีความสุขบนตำแหน่งฮองเฮา“ข้าคิดไม่ออกว่าฝ่าบาทจะต้องทรมานแค่ไหนกันเมื่อพบว่าเจ้าหายไป”“นายหญิงในเมื่อท่านคิดได้เช่นนี้เช่นนั้นจงเจี้ยนจะส่งม้าเร็วบอกเล่าเรื่องราวของนายหญิงกับฝ่าบาท และจะรีบพานายหญิงเดินทางวกกลับไปยังด่

เพียงกลั้นหายใจ ทุกอย่างก็เป็นไปตามครรลองของมันชิงซียิ้มเมื่อจงเจียนพลิกร่างใหญ่ขึ้นทาบทับ เอวหนาขยับขึ้นลงรัวเร็ว เสียงครางเบาๆ เล็ดลอดออกมาแค่พองามตามจังหวะขยับกาย ทั้งๆ ที่อยากจะเปล่งเสียงร้องมากกว่านั้น แต่เกรงว่าจะไม่งาม มืออุ่นของจงเจี้ยนจับเอวบางให้พลิกขึ้นด้านบนปล่อยให้ชิงซีควบม้าเสียอย่างที่ตั้งใจ สวรรค์ลอยเด่นตรงหน้าคนทั้งคู่ แม้จะผิดที่ผิดทาง แต่ทว่าจงเจี้ยนผู้ไม่เคยผ่านหญิงใดมีหรือจะระงับใจได้ ชิงซีผู้ซึ่งในทุกวันนั่งเฝ้าตำรากามสูตรด้วยอายุที่เพิ่มขึ้นในทุกวัน หมายจะมัดใจบุรุษในการร่วมหอในครั้งแรก จึงกลายเป็นว่าการรอคอยของทั้งสองสิ้นสุดลงในทันทีเมื่อร่างสองร่าง ขย่มเขย่าจนฉุดดึงกันขึ้นสวรรค์ที่ตั้งตารอมานานแสนนาน“อ่าาาาา องค์หญิงจงเจี้ยนไม่อาจขาดท่านได้อีกแล้ว”น้ำเสียงแหบพร่า ชิงซีกดริมฝีปากกับปากอุ่นแทนคำตอบฟุบหน้าลงบนอกอวบ ที่อยากจะขย้ำขยี้เสียอีกที“ท่านขุนพลลลลล”“ท่านขุนพล”เสียงเรียกดังมาจากแมกไม้หนาทึบดังแว่วเข้ามาภายในถ้ำ ชิงซีรวบอาภรณ์ขึ้นสวมใส่ จงเจี้ยนตวัดสายรัดเอวรัดเอวกิ่วให้กับชิงซีอย่างรู้งาน ส่วนเขาสะบัดเสื้อขึ้นสวมใส่อย่างเร่งรีบขบวนทัพที่ตามมาถึงที่ ไม

อันอันตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ ชิงซีก็มีน้ำตาบนเกี้ยวที่นั่งมาด้วยกัน“ความจริงข้าพยายามจะไม่คิดเป็นอื่นใด แต่อันอันเจ้าเห็นไหม หลายวันมานี้ท่านขุนพลเฉยชากับข้ายิ่งนัก”ยังปาดน้ำตา“อันอัน จะลองถามท่านขุนพลดูด้วยความเป็นท่านขุนพลซื่อๆ เพียงนั้นคงไม่กล้า โป้ปดว่าทำไมถึงกล้าเฉยชากับองค์หญิง”อันอันรับปากมั่นเหมาะชิงซี ยิ้มน้อยๆ“ข้าไม่ได้ห่วงเรื่องอื่นห่วงแต่ ท่านขุนพลใจไม่สู้เรื่องที่จะสู่ขอข้าต่อหน้าเสด็จพ่อ เสด็จพ่อนับว่าเป็นฮ่องเต้ที่ ห้าวหาญดุดันคนหนึ่งทีเดียว”“อันอัน สัญญาว่าจะช่วยพูดเรื่องนี้กับฝ่าบาทเชื่อว่าหากฝ่าบาทรักและปรารถนาดีต่อองค์หญิงฝ่าบาทจะต้องมองเห็นความจริงใจในตัวท่านขุนพล"ชิงซียิ้มเสียงฝีเท้าม้าควบตะบึงมาด้วยความเร็ว จงเจี้ยนและเหล่าทหารรอบเกี้ยวของอันอันและชิงซีไว้"หยุดดดดด"อินจิ๋นกระตุกบังเหียนม้า ให้หยุดกระโดดลงมายืนหน้าเกี้ยว"ขุนพล หลงจงเจี้ยนถวายพระพรฝ่าบาท"อันอันเปิดม่านแล้วกระโดดลงจากเกี้ยววิ่งเข้าไปกอดอินจิ๋นด้วยความถวิลหาอย่างที่สุดอินจิ๋นกอดรวบร่างบางแนบกายไม่ปล่อยกดริมฝีปากลงบนหน้าผาก“คิดถึงเจ้ายิ่งนัก”อันอันปาดน้ำตา“ฝ่าบาทมาช้า”“ข้าผิดเองที่มัวแต่ยุ่