All Chapters of บุปผาร่ายรัก: Chapter 51 - Chapter 60

หัวใจที่ร้อนรุ่มทำให้องค์ชายไท่หยางรีบกลับมาที่ตำหนัก องครักษ์ประจำกายเพิ่งสั่งให้คนออกติดตามเคอหลิ่งหลิน ต้าซื่อรีบรายงานทันที “กระหม่อมให้คนออกติดตามแล้ว แต่เราไม่รู้ที่อยู่แน่ชัดอาจต้องใช้เวลา...” “ข้ารู้ว่านางอยู่ที่ใด” “องค์ชายทราบ? ถ้าเช่นนั้นรีบบอกกระหม่อมมาเถิด กระหม่อมจะไปรับท่านหญิงกลับมาเอง” “เจ้าไปบอกกับคนสนิทของเคอหลิ่งหลินให้ปิดเรื่องนี้ให้สนิท และให้นางรายงานฮูหยินอี้ซิ่วว่าหลิ่งหลินอยู่ช่วยงานข้า” “แต่ว่า...” “เจ้าไปทำตามที่ข้าสั่ง เพราะข้าจะเป็นคนไปรับหลิ่งหลินด้วยตัวเอง เพราะมีแต่ข้าเท่านั้นที่รู้ว่าหัตถ์เทวะอยู่ที่ใด” เคอหลิ่งหลินรวมกลุ่มกับเหล่านางกำนัลที่จะออกมานอกวัง เมื่อพ้นประตูวังนางก็มองเห็นความคึกคักของเมืองหลวง แม้จะรู้ดีว่าตนเองมีคนที่ต้องไปพบ แต่พอได้เห็นสีสันแห่งเมืองหลวงก็อดตื่นเต้นเป็นเด็กๆ มิได้ ทั้งที่เคยมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้แปลกไปนัก หรือเพราะครั้งก่อนๆ นางคอยระแวงระวังภัยคุ้มกันฮูหยินอี้ซิ่วกับจ้าวจิ่นสือ เมื่อมาถึงนางก็มิได้เข้าวังหลวง พักในโรงเตี้

“ข้าน้อยขอตัวก่อน ข้าน้อยมีธุระเจ้าคะ” เคอหลิ่งหลินไม่อยากเสียเวลา นางมีธุระต้องรีบสะสางมิเช่นนั้นจะกลับไม่ทันประตูวังหลวงปิด นางรีบเดินเข้าไปในโรงรับจำนำ แต่ต้องชะงักเมื่อเหวินเฮ่าหลันก้าวมาขวางไว้“เจ้าจะทำอะไร”“อยู่หน้าสถานที่แบบนี้ ข้าคงมาสั่งบะหมี่กินหรอกนะ!” นางเริ่มหัวเสีย คิ้วเรียวขมวดยุ่ง ไยเขาทำตัวเหมือนเด็กเล็กๆ ที่หาทางเอาชนะให้ได้“ข้าย่อมรู้ แต่กำไลหยกในมือนั้นเจ้ามิได้ขโมยผู้ใดมารึ หรือเจ้าอดอยากถึงกับต้องเอาของมาขายเช่นนี้” เคอหลิ่งหลินสูดลมหายใจลึก สู้รบกับคนรับร้อยไม่รู้สึกน่าปวดหัวเท่ากับสนทนากับคุณชายเจ้าสำอางผู้นี้ เอาเถอะ ถ้าเขาเข้าใจว่านางเป็นคนเลี้ยงม้าหรือหญิงรับใช้ก็ตามใจ แต่นางต้องรีบจัดการธุระนี้ให้เสร็จโดยเร็ว“มิได้เจ้าค่ะ นี่ของคุณหนูของข้าให้นำมาแลกเป็นเงินเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นที่เดือดร้อน” นางฉีกยิ้มแล้วเบี่ยงตัวเดินหลบคนที่ยืนขวางอยู่รีบเอากำไรหยกไปให้เถ้าแก่ตีราคาเหวินเฮ่าหลัน ถึงกับทำหน้ามิถูกสตรีนางใดมักอ่อนระทวยเมื่อเขาสบตาด้วย แต่นางกลับเมินเฉยซ้ำยังทำราวกับไม่เห็นเขาในสายตา แรกทีเดียวเขานึกว่านางตกใจจนก้าวขามิออก จึงได้ช่วยนางไว้ แต่พอเห็นห

นางเดินไปที่ระเบียงชะโงกหน้ามองไปด้านข้างมีการเคลื่อนไหวในห้องติดกัน แต่ราวกับสัมผัสได้ถึงกระแสลมพัดผ่านวูบหนึ่ง หญิงสาวเปลี่ยนความสนใจหมุนตัวกลับเดินเข้ามาในห้อง บุรุษในชุดดำนั่งที่เก้าอี้ด้วยท่าทางเกียจคร้าน ใบหน้าครึ่งหนึ่งถูกปกปิดด้วยหน้ากากอสูร มือทั้งสองสวมถุงมือหนังสีดำ มือนั้นกำลังรินน้ำชาขึ้นจิบ “เป็นผู้ใดที่ต้องการพบข้างั้นเรอะ” “ท่านคือหัตถ์เทวะ?” ถามอย่างไม่มั่นใจแล้วเดินตรงเข้าไปใกล้ ดวงตากลมโตกวาดตามองไปทั่วร่างของบุรุษชุดดำอย่างไม่เกรงมารยาท “เฮ้อ!” เคอหลิ่งหลินสายหน้าไปมาด้วยท่าทางผิดหวัง และกิริยาของนางยั่วยุอารมณ์อีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว “แม่นาง! ไยเจ้ามาถอนหายใจใส่ข้าเช่นนี้!” เคอหลิ่งหลินอยากถอนหายใจใส่อีกครั้งแต่ก็ทำได้เพียงแค่สูดลมหายใจลึกๆ พลันหูของนางได้ยินเสียงสนทนาทะลุผ่านผนังห้อง นางกลับเดินไปเงี่ยหูฟังด้วยความสนใจ “เจ้า! เจ้า!” บุรุษชุดดำทะลึ่งกายลุกพรวดขึ้น ไม่เคยมีใครทำท่าทีเมินเฉยใส่เขาเช่นนี้ ทุกคนล้วนกลัวจนตัวสั่นมิกล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาด้วย “ชู่ว์”เคอหลิ่ง

“เจ้ามัวหลบอยู่ที่ใด!” “ข้ามิได้หลบ” อีกฝ่ายตอบน้ำเสียงราบเรียบ “ข้าเพียงแต่ให้ผู้อื่นรู้มิได้ว่ามีหัตถ์เทวะสองคน!” ชายหนุ่มเหมือนเพิ่งได้สติ เขาหยุดยืนแล้วเพ่งมองเบื้องหน้าราวกับประเมินสถานการณ์ “ข้ามิรู้เรื่องของพวกท่านหรอกนะ หากเขาคือโม่ชิงถงจริงข้าคิดว่าข้ารู้ที่ที่ชายผู้นั้นไป ปกติท่านใจเย็นกว่านี้มิใช่หรือคุณชายเฉิน เอ๊ะ!...หรือจะให้เรียกองค์ชายไท่หยางดี” บุรุษหนุ่มสงบสติอารมณ์แต่หัวใจยังรุ่มร้อน นางอยู่ในอ้อมอกของเขาแล้วแท้ๆ แต่กลับหลุดมือไปได้ ซ้ำนางยังได้รับบาดเจ็บอีก มือใหญ่ปลดหน้ากากอสูรออกแล้วถอนหายใจหนักๆ หันไปมองเหวินเฮ่าหลันที่ปลดหน้ากากอสูรออกแล้วเช่นกัน ไ มิมีผู้ใดรู้ว่า แท้จริงแล้ว ‘หัตถ์เทวะ’ ที่ถูกกล่าวขานถึงความน่ากลัวและอันตรายนั้น หนึ่งคือคุณชายเจ้าสำอางและอีกหนึ่งคือโอรสขององค์ฮ่องเต้!. เปลือกตาหนังอึ้ง แม้พยายามฝืนเท่าไหร่ก็ไม่สามารถเปิดเปลือกตาขึ้นได้ เคอหลิ่งหลินรู้เพียงแค่ว่าตนเองถูกแบกมาไม่นานนักก่อนที่จะถูกวางบนพรมขนสัตว์น้ำเสียงสั่งเฉียบขาดและกลิ่นหอมฉุนของสตรีพร้อมมือหล

“หลินเอ๋อร์”เขากระซิบเรียกแตะตัวนางเบาๆ ไอเย็นจากผิวกายของนางทำให้เขาหงุดหงิด และแม้จะอยู่ในความืด เมื่อสายตาปรับให้คุ้นชินแล้ว เขามองเห็นแผ่นหลังของนางปรากฏรอยสักรูปดอกไม้สีแดง สีแดงนั้นเข้มขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับร่างกายของนางที่เย็นจัดดุจแผ่นน้ำแข็งทั้งเจ็บทั้งหนาว ทรมานนัก!เคอหลิ่งหลินมิอาจห้ามตนเองมิให้ดิ้นทุรนทุรายได้ มันเป็นเพียงวิธีเดียวที่นางบรรเทาความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในเวลานี้เพียงการปรากฏของดอกไม้แดง ต้องแลกกับความเจ็บปวดเพียงนี้เลยหรือ?รอยอุ่นทาบทับที่รอยดอกไม้บนกลางหลัง ราวกับขับไล่ไอเย็นออกจากเรือนร่าง หญิงสาวผวาเอี้ยวตัวมองแต่ไม่ถนัด ทว่ากลับรู้ดีว่าเขาทาบริมฝีปากอุ่นกับรอยสักรูปดอกไม้แดง“ท่าน...หยุด..หยุดนะ”นางห้ามเขาเสียงแผ่ว รู้ว่าควรห้าม แต่ลึกๆ แล้วกลับพอใจที่ไออุ่นนั้นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่ก็เขินอายจนแนบตัวไปกับที่นอนราวกับจะฝั่งตัวเองลงไปเพื่อหลบสัมผัสของเขา“ตัวเจ้าเย็นเหลือเกิน” เสียงแหบพร่าเป่ารดผิวกายเนียนละเอียด ชุดของนางเปียกชื้น ซ้ำด้านหลังยังถูกแส้ตวัดขาดเป็นริ้วแทบกลายเป็นเศษผ้า ทำให้เขาแหวกผ้านั้นออกอย่างเบามือ ทาบริมฝีปากพรมจูบทั่วแผ่นหลัง เสียงคร