บททั้งหมดของ บุปผาร่ายรัก: บทที่ 31 - บทที่ 40

“นี่ถ้าพ่อเจ้ามาเห็นต้องดีใจมากแน่ๆ” หญิงสาวเพียงแค่ยิ้มนิดๆ ไม่เข้าใจว่าแม่บุญธรรมพูดถึงพ่อคนไหนของนาง พ่อแท้ๆ ที่ตายจากไปหรือพ่อบุญธรรม “เอาล่ะไปกันเถิด” “ท่านแม่” นางดึงมือของฮูหยินอี้ซิ่วไว้ก่อน “มีอะไรรึ” “คือ...ข้ากลัว” “หือ? เจ้ากลัวอะไร” “ข้ากลัวทำอะไรไม่ดี ไม่ถูกต้องต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้” “โธ่! คนอย่างเจ้าออกรบร่วมกับพ่อเจ้ามาตั้งกี่ปี กลับมากลัวเรื่องแค่นี้” “ข้ามิเคยอยู่ในวังอย่างท่านแม่ หากทำกิริยาไม่เหมาะสม ข้ามีหัวเดียวจะพอให้ตัดหรือเปล่าก็ไม่รู้” “แม่อยู่ด้วยอย่าได้กังวลไปเลย” ฮูหยินอี้ซิ่วหัวเราะคิกคัก “คิดเสียว่ากินข้าวเย็นกับญาติๆ ก็พอแล้ว” หญิงสาวได้แต่ยิ้มแหย ท่านแม่พูดง่ายนัก แต่นางนี่ซิ ท่านพ่อก็กระไรรู้อยู่เต็มอกว่านางไม่ถนัดเรื่องประเพณีธรรมเนียมอะไรพวกนี้ยังส่งนางมาอีก นี่มันเป็นการลงโทษที่สาหัสยิ่งกว่าโดนโบยเสียอีก เจ้าของใบหน้าสวยได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินตามแม่บุญธรรมไปรับประทานอาหารเย็นตามประสาคนในครอบครัว เพียงแต

เคอหลิ่งหลินลุกขึ้นคารวะองค์ฮ่องเต้กับพระเมหสีแล้วจึงค่อยๆ เดินออกมา นางกลั้นใจไม่ยอมมองใบหน้านั้นจนเดินออกมาได้ระยะหนึ่ง เสียงเพลงเริ่มเบาลงไปแล้ว หัวใจเริ่มเต้นเป็นปกติจึงมองเห็นสระบัวเบื้องหน้า สะพานเล็กๆทอดตัวอยู่เหนือผิวน้ำที่สะท้อนแสงจันทร์ หญิงสาวก้าวช้าๆ หยุดยืนบนสะพานเลี่ยงการยอมรับความจริงไปไยหลิ่งหลิน เขาคือคนผู้นั้น คนที่นางยอมเสี่ยงเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อนำไข่มุกหมื่นราตรีมาขับพิษในกายเขา เขาคนผู้นั้นที่นางหวังจะให้ดวงตาของเขาเปล่งประกาย แม้ดวงตาคู่นั้นจะไม่ได้มีไว้มองนางอีกแล้วก็ตามแค่เขามียังมีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว เพียงเท่านี้ที่เจ้าต้องการมิใช่หรือเคอหลิ่งหลิน....“ชุนเอ๋อร์ เจ้ากลับไปดูท่านแม่เถิด”“แต่คุณหนูไม่สบายนี่เจ้าคะ” ชุนเอ๋อร์เป็นห่วงผู้เป็นนายนัก เป็นบ่าวรับใช้มานานไม่เคยมีสีหน้าเจ็บปวดใจเช่นนี้มาก่อน“ข้าไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่ดื่มเหล้ามากไปนิดก็เลยมึนๆ”“คุณหนูนี่นะ เมาสุรา?” ชุนเอ๋อร์หัวเราะคิกคัก “ท่านดื่มเหล้ากับทหารยกไห เจ้าพวกนั้นยังสู้ท่านมิได้ นี่แค่จิบเล็กน้อยจะทำให้นายของข้าเมามายเชียวรึเจ้าคะ หรือว่าเพราะสายตาองค์ชายไท่หยางที่ทำให้คุณหนูของบ่าวเมาม

“คุณหนูเจ้าคะท่านเป็นอย่างไรบ้าง”เสียงชุนเอ๋อร์ดังอยู่ด้านนอก เคอหลิ่งหลินสบตากับดวงตาคบกริบคู่นั้นแล้ว เขานั่งอยู่ขอบเตียงแต่นางไม่มีแรงยันตัวเองขึ้นจากที่นอน“ไม่...ไม่มีอะไร ข้าจะนอนแล้ว”สิ้นเสียงของนาง มือใหญ่ยกขึ้นสะบัดเพียงเล็กน้อยเทียนในห้องก็ดับวูบไปเหลือเพียงแสงจันทร์ที่สาดเข้ามาทางหน้าต่าง นางอยากจะหัวเราะแต่ทำไม่ได้ เขาเคยพร่ำเตือนนางให้เข้าทางประตู แต่ครั้งนี้เป็นเขาที่เข้ามาทางหน้าต่าง เวลานี้เขาไม่เหมือนคนเจ็บป่วยอ่อนแอเลย“เจ็บตรงไหน?” น้ำเสียงนั้นไม่อ่อนโยนสักนิด มิใช่คำถามแต่เหมือนคาดคั้น นางเผยอริมฝีปากขึ้นเพื่อจะอ้าปากกัดริมฝีปากตัวเองกลั้นเสียงร้องแห่งความทุกข์ทรมาน ทว่าบุรุษผู้นั้นกลับส่งนิ้วตนเองขวางไว้ให้นางงับแทนเสียนี่“อย่า! เจ้าอาจกัดลิ้นตัวเองได้” ใช่ นางมิได้กัดลิ้นตนเอง แต่กัดนิ้วของเขาแทนเพราะกัดเข้าไปเต็มแรงจนรู้สึกถึงรสคาวในปาก ริมฝีปากที่ซีดนั้นกลายเป็นสีแดงชาดเพราะเลือดของเขา นางอ้าปากออก มองใบหน้าของเขา เขาไม่ใช่ ‘คุณชายเฉิน’ ของนาง เขาเป็นองค์ชายไท่หยาง โอรสองค์โตของฮ่องเต้ต่างหาก นางเจ็บปวดและเจ็บใจ ช่างโง่นักไยไม่ใช้สมองน้อยๆ คิดบ้างล่ะว่

“เออนะ...แม่เคยได้ยินว่าองค์ชายไท่หยางสุขภาพไม่แข็งแรง ทรงมาพักฟื้นแถบชายแดนบ่อยๆ เพราะมีบ่อน้ำพุร้อนที่ช่วยฟื้นฟูร่างกายได้ดี เจ้าชอบเข้าป่าไปฝึกเพลงขลุ่ยนี่เคยพบองค์ชายบ้างหรือไม่ หลินเอ๋อร์” ร่างที่สวมอาภรณ์งดงามไม่แพ้องค์หญิงใดถึงกับสะดุ้ง นางพยายามซ่อนอาการไม่ให้ผิดปกติ แต่ช้าไปแล้ว ทุกอากัปกิริยาของนางนั้นอยู่ในสายตาของผู้เป็นแม่และบ่าวรับใช้ที่ติดตามมานาน “ขะ...ข้า...มะ...ไม่... ไม่เคยเจอองค์ชายเสียหน่อย”นางถึงขั้นกับพูดไม่ออก ใช่ๆ นางมิได้โกหกเพราะคนที่นางเจอคือคุณชายเฉิน หากรู้ว่าเขาเป็นถึงองค์ชาย นางรึจะกล้าเข้าไปใกล้ขนาดนี้เพราะไม่ต้องการถูกซักถามอะไรอีก นางรีบเดินออกมาแต่ก้าวพ้นประตูไปแค่ครึ่งก้าวก็ต้องหันกลับมาทางฮูหยินอี้ซิ่วและชุนเอ๋อร์ “ข้าจะไปพบองครักษ์ขององค์ชายไท่หยางได้ที่ใด” ทั้งฮูหยินอี้ซิ่วกับชุนเอ๋อร์มองหน้ากันแล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เสียงหัวเราะของทั้งสองทำให้เคอหลิ่งหลินได้แต่เม้มปากตัวเองแน่นจนเรียบตึงข่มความเขินอายที่เกิดขึ้นในใจ ท่าทางตอนนี้ของนางนั้นน่ารักเสียจนฮูหยินอี้ซิ่วอยากให้สามีนางได้

ไท่หยางเจตนาพูดให้เคอหลิ่งหลินได้ยินชัดทุกถ้อยคำ นางเพียงอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรแล้วก็หุบปากยืนนิ่งราวกับไม่ทุกข์ร้อนกับสิ่งที่นางทำไว้กับเขา หากนางเป็น ‘เคอหลิ่งหลิน’ คนเดิมของเขา นางจะพูด...พูด...พูดทุกอย่างที่รู้สึก ไม่ใช่อ้ำๆ อึ้งๆ แบบนี้ “ตายจริงให้หม่อมฉันทำแผลให้เถิดเพะคะ ปล่อยทิ้งไว้หากแผลติดเชื้อมาจะรักษายากนัก” ถ้าเขาเป็น ‘คุณชายเฉิน’ ของนางละก็...นางคงไม่ต้องกล้ำกลืนถ้อยคำไว้จนเต็มกระพุ้งแก้มแบบนี้หรอก “หม่อมฉันมารบกวนเวลาของพระองค์นานแล้วขอตัวกลับก่อนเพคะ” เคอหลิ่งหลินหุนหันหมุนตัวเดินออกไป แต่นางนึกขึ้นได้ก็เดินกลับมายอบคารวะองค์ชายไท่หยางก่อนสะบัดหน้าเดินเร็วๆออกมา ชุนเอ๋อร์แทบจะวิ่งตามเลยทีเดียว “คุณหนู รอบ่าวด้วยซิเจ้าคะ” เคอหลิ่งหลินเดินออกมาได้หลายก้าว ใจที่เต้นแรงก็เริ่มเบาลง เป็นนางที่กัดนิ้วของเขา แต่เขานั้นแหละยื่นนิ้วให้นางกัดทำไม พอนึกถึงรอยช้ำสีเขียวที่รอบนิ้วของเขาก็อดเป็นกังวลไม่ได้ หญิงสาวหันกลับไปมองตำหนักขององค์ชายไท่หยาง กวาดตามองรอบๆ แล้วแอบยิ้มนิดๆ รอยยิ้มของเคอหลิ่งห