Share
Chapter 40. กลับมาเป็นคนเดิม
Related chapter
บุปผาร่ายรัก Chapter 41. ข้ารู้
“ไยตอนที่เราพบกันเจ้ามิเคยเล่าเรื่องพวกนี้ให้ข้ารู้”“ไม่สำคัญอันใด ข้าก็มิได้โกหกอะไรท่าน ข้าก็บอกท่านแล้วว่าข้าอยู่จวนแม่ทัพจ้าว” หญิงสาวไหวไหล่ “ท่านจะเห็นข้าเป็นคนเลี้ยงม้าหรือบ่าวไพร่ก็หาใช่เรื่องที่ข้าใส่ใจ ทีท่านเองก็มิเคยบอกข้าว่าท่านเป็นใคร”“น้ำเสียงเจ้าเหมือนเคืองข้าอยู่นะ”“เปล่าเสียหน่อย ท่านคิดไปเอง” นางแย้มยิ้ม ราวกับเด็กน้อย “ไหนๆ ข้าก็ทำนิ้วท่านเจ็บ ข้าเขียนแผนที่ให้ท่านใหม่ก็แล้วกัน เส้นทางบ้างเส้นเป็นความลับทางการทหาร แต่ในฐานะที่ท่านเป็นองค์ชาย ข้าคงเปิดเผยได้ไม่ผิดกฏอะไร”นางนั่งลงแล้วพับแขนเสื้อขึ้น หยิบพู่กันแล้วจุ่มหมึกวาดเส้นทางใหม่ลงบนกระดาษ“ได้ยินว่าท่านเตรียมเรื่องที่จะไปช่วยชาวบ้านที่ถูกน้ำท่วม ข้าจะเขียนแผนที่เส้นทางลัดให้จะย่นเวลาได้หนึ่งหรือสองวันเลยทีเดียว”ไท่หยางนั่งลงเคียงข้างเคอหลิ่งหลิน ข้อมือที่จับพู่กันตวัดพลิ้วไปมาปรากฏเส้นทางที่เข้าใจได้ง่าย แม้จะมองเพียงเสี้ยวหน้าแต่ก็เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง“เรื่องแต่งโคลงกลอนหรือเขียนภาพข้าไม่ถนัด แต่ถ้าเป็นเรื่องแผนที่ข้าชำนาญนัก” นางพูดอวดตัวแต่กลับหัวเราะอย่างร่าเริง“ข้ามักเดินทางคนเดียว แฝงตัวกับช
บุปผาร่ายรัก Chapter 42. จุมพิต
“เจ้าจะปีนป่ายต้นไม้กลับไปหรือไรกัน” ถามคล้ายไม่ต้องการคำตอบ น้ำเสียงยากจะคาดเดาว่าห่วงใยหรือขบขัน ทำให้เคอหลิ่งหลินยืนหลังตรงใบหน้าหวานเชิดหน้าขึ้นวางมาดเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ขึ้นมาทันที ใช่ซิ! นางเหมือนลิงค่างในป่านักนี่! จะไปน่ารักงดงามอย่างแม่นางเจี้ยนเหิงเยว่ได้เล่า!“ดึกมากแล้ว หม่อมฉันขอทูลลาเพคะ”“ก็ข้าบอกว่าจะไปส่งไง” ไท่หยางหัวเราะในลำคอ นิสัยนางเหมือนเด็กนัก เปิดเผย ใสซื่อ และนางคือความสบายใจทุกครั้งคราวที่พบหน้า ในวังหลวงก็มิต่างอะไรจากสนามรบ รู้หน้ามิรู้ใจ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแต่อาจซ่อนคมมีดไว้พร้อมจะปลิดชีพกัน แม้จะร่วมสายเลือดกันก็ตามเคอหลิ่งหลินอ้าปากจะโต้เถียง แต่กลัวถูกปิดปากด้วยปากของเขาอีก นางจึงปิดปากแน่น ปรายตาไปที่มุมหนึ่งของห้อง แล้วนิ้วเรียวชี้ไปทิศทางที่องครักษ์ร่างใหญ่ยืนซ่อนตัวในเงามืดอยู่“ถ้าพระองค์ทรงเมตตา ก็ให้องครักษ์ของพระองค์ไปส่งหม่อมฉันเถิดเพคะ”ไยนางชอบโยนเผือกร้อนใส่เขาเสียจริง ต้าซื่อได้แต่สูดลมหายใจลึกก่อนก้าวเท้าออกมาเพื่อรอรับคำสั่งจากผู้เป็นนาย ใบหน้าที่สุขุมอยู่เป็นนิจปรากฏความไม่พอใจขึ้นเล็กน้อย แต่เอาเถิด ถ้านางขอ เขาก็ต้องให้จะได้รู
บุปผาร่ายรัก Chapter 43. เพียงหวังว่า
เคอหลิ่งหลินนึกถึงสายตาของเจี้ยนเหิงเยว่ที่มองนางอย่างไม่ชอบใจนัก ทั้งที่นางเองก็มิรู้ว่าเคยทำสิ่งใดให้นางไม่พอใจมาก่อนหรือไม่ แต่นางไม่เคยเจอเจี้ยนเหิงเยว่มาก่อนนี่นา คนเราจะไม่ชอบหน้ากันตั้งแต่ครั้งแรกเชียวรึ หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนไม่สนใจชุนเอ๋อร์ที่พยายามดึงให้นางลุกขึ้นนั่ง“คุณหนู! ลุกขึ้นจากที่นอนเดี๋ยวนี้นะเจ้าคะ”“ขอข้าหลับสักงีบเถอะ แล้วข้าจะยอมให้เจ้าแต่งตัวข้าเป็นตุ๊กตาเลยล่ะ”หญิงสาวหลับตาลง เพราะใครกันที่ทำให้นางนอนไม่หลับจนต้องนั่งเขียนแผนที่ถึงเช้าอย่างนี้เล่า ถ้าเข้ามาก่อกวนในความฝันของนางด้วยละก็...นางจะเอาเรื่องเขาให้ถึงที่สุดเลย แต่ถ้านางฝันถึงเขาจริง นางจะไปทำอะไรเขาได้ นั้นองค์ชายไท่หยาง พระโอรสพระองค์โตขององค์ฮ่องเต้เชียวนะ แล้วนางล่ะ ก็แค่ลิงน้อยตนหนึ่งเท่านั้น‘ข้าก็เพียงหวังว่า หัวใจของเจ้าจะยังมีข้าอยู่ในนั้น’เสียงของเขาดังแว่วขึ้นมาอีกครั้ง เคอหลิ่งหลินดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง คนผู้นั้นเป็นคนเดียวกับ ‘คุณชายเฉิน’ ของนางจริงๆนะหรือ นี่นางหลงชอบคนแบบนี้ได้อย่างไรกันแน่.เคอหลิ่งหลินได้หลับเพียงครึ่งชั่วยามก็ถูกชุนเอ๋อร์จับแปลงโฉมเป็นหญิงงาม อาภรณ์สีฟ้าละมุนทำให้นาง
บุปผาร่ายรัก Chapter 44. อย่าทำดีต่อกันนัก
Chapter 44. อย่าทำดีต่อกันนัก“ดูนายของเจ้าซิ ยามติดตามสามีข้าออกรบ ยังมิทำหน้ากระอักกระอ่วนใจเช่นนี้”“จริงด้วยเจ้าค่ะฮูหยิน”หญิงสาวได้แต่ทำเสียงไม่พอใจในคอ สายตากวาดมองไปรอบๆ หญิงสาวแต่งกายงดงามมากมายมาร่วมดื่มน้ำชา นางแทบไม่รู้จักอะไรเลย น้ำชาก็คือน้ำชาถ้ารสไหนที่ดื่มบ่อยคุ้นลิ้นก็จำกลิ่นได้ หากมิได้ฝึกซ้อมทหารก็ต้องฝึกเพลงกระบี่ ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องแบบนี้นักดวงตาของเคอหลิ่งหลินมีแววยินดีเมื่อเห็นเจี้ยนเหิงเยว่ นางคิดว่านางยิ้มให้แล้วนะ แต่เจี้ยนเหิงเยว่กลับมองนางกลับด้วยสีหน้ามึนตึง“คนที่นี่เป็นอะไรกันนะ” เคอหลิ่งหลินพึมพำ แต่ฮูหยินอี้ซิ่วก็ได้ยินชัดทุกถ้อยคำ“ก็เป็นธรรมดา เจ้าไปแย่งชายในดวงใจของนาง จะให้นางแย้มยิ้มเบิกบานเมื่อเห็นเจ้าได้อย่างไร”“ข้าเปล่านะท่านแม่ ข้ามิเคยทำอะไรเช่นนั้น” นางตกใจนัก เรื่องแบบนี้ นางจะทำได้อย่างไรกัน หากนางรู้ว่าองค์ชายไท่หยางมีคนที่จะแต่งงานด้วย นางจะมิเข้าใกล้หรือวุ่นวายเลย“อย่าคิดมากหลินเอ๋อร์” ฮูหยินอี้ซิ่วหัวเราะ “เจ้าออกตัวเช่นนี้เรื่องจริงรึ นี่แม่น้อยใจนัก มิรู้ว่าเจ้ากับองค์ชายสนิทสนมกันเมื่อใด”“ท่านแม่ อย่าพูดเรื่องนี้เลย ข้าก็เพิ
บุปผาร่ายรัก Chapter 45 . เรื่องในกองทัพไม่มีอะไรน่าสนุก
เคอหลิ่งหลิยคลี่ยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ท่าทางไม่ถือพระองค์ขององค์หญิงทั้งสองทำให้นางเบาใจอยู่บ้าง“เรื่องในกองทัพไม่มีอะไรสนุกสนานหรอกเพคะ” จะเล่าอะไรดี แค่หลับตาและนึกถึง นางก็ได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้งในอากาศแล้ว“แต่ถ้าท่านหญิงติดตามแม่ทัพจ้าวออกรบจริง ก็แสดงว่าต้องมีวรยุทธแน่ๆ เช่นนั้นแล้วจะแสดงให้พวกเราชมสักหน่อยจะเป็นไรไป”หากรอยยิ้มเจี้ยนเหิงเยว่เป็นดังคมมีด คงบาดผิดจนนับไม่ถ้วน นางหวังเพียงจะได้สอบถามเรื่องผู้ที่นำไข่มุกหมื่นราตรีมาถอนพิษให้องค์ชายไท่หยาง แต่ถ้าเป็นเช่นนี้แล้วเห็นที่จะยาก นางคงต้องยอมถอยให้หลายก้าวแล้วครานี้“นั้นซิๆ” องค์หญิงซิ่นฮวาองค์หญิงฟู่เหมยทรงเอ่ยแทบพร้อมกัน รบเร้าเหมือนเด็กเล็กอยากเล่นสนุก หากเป็นสถานการณ์ปกติเคอ-หลิ่งหลินคงชื่นชอบองค์หญิงทั้งสองมิน้อย แต่เวลานี้นางมิอาจทำอะไรได้ เพราะถูกทำลายกำลังภายใน ซ้ำภายในยังบอบช้ำ ร่างกายก็ยังฟื้นตัวไม่เต็มที่ หากร่ายรำกระบี่ยามนี้เห็นที่จะได้กระอักเลือดออกมาอีกเป็นแน่“ต้องขออภัยองค์หญิงทั้งสอง เวลานี้ไม่สะดวกที่จะรำกระบี่ให้ชมได้” เคอหลิ่งหลินเอ่ยเสียงเบาและยิ้มน้อยๆ“ถ้าเช่นนั้นท่านหญิงทำอะไรได้บ้างเล่า” เจี้ยนเหิ
บุปผาร่ายรัก Chapter 46. เจ้าจะเอาอะไรกับข้าอีก
หญิงสาวอ่านท่าทางของหญิงรับใช้แล้วก็ตั้งสติ จะเป็นอะไรไป นางคงไม่อยู่ที่นี่ทั้งชีวิตหรอกใบหน้าหวานค่อยๆ คลี่ยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก จะว่าไปนางก็เลียนแบบการยิ้มของเจี้ยนเหิงเยว่ สตรีในวังหลวงนี่ลำบากนัก จะยิ้มให้เต็มปากก็มิได้ ต้องค่อยๆ ยิ้มที่ละนิด หรือไม่ก็ต้องถือพัดกลมไว้ปิดใบหน้า“พวกเราแค่ขอให้แม่นางหลิ่งหลินร่ายรำกระบี่ให้ชมแค่นั้นเองนะเพคะพี่ชายใหญ่” องค์หญิงฟู่เหมยพูดเสียงอ่อน“เห็นทีจะมิได้เพคะองค์หญิงทั้งสอง” ฮูหยินอี้ซิ่วเห็นลูกสาวเอาแต่นิ่งเงียบไป “ตอนนี้สภาพร่างกายไม่สู้แข็งแรงนัก หลายเดือนก่อนนางได้รับบาดเจ็บสาหัส เจ็บหนักปางตาย หม่อมฉันเที่ยวไหว้พระแทบทุกวัดเพื่อขอพรให้นางตื่นฟื้น”“ท่านแม่!” เคอหลิ่งหลินรีบเรียกไว้ แต่ดูเหมือนจะช้าไป เพราะนางรู้สึกถึงสายตาคมกริบที่จ้องมองมาทางนาง หญิงสาวจึงได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาคู่นั้น“บาดเจ็บสาหัส?” องค์ชายไท่หยางทวนสิ่งที่ตนได้ยิน“หม่อมฉันสบายดีแล้วเพคะ” นางรีบชิงออกตัว ไม่ต้องการให้เขารู้ว่านางบาดเจ็บเพราะเขา แต่ก็มิอาจเป็นคนช่วยเขาได้“นางเป็นเช่นนี้เสมอ เพื่อช่วยผู้อื่น ตนเองต้องบาดเจ็บปางตายอย่างไรไม่สนใจ อยู่ในสนามรบก็เช่นกัน นางกิ
บุปผาร่ายรัก Chapter 47. บอกมา
“เจ้ายังมิได้หลับเลยหรือ”“ได้หลับเพคะ”“ถ้าเช่นนั้นเจ้าเอาเวลาที่ไหนมาเขียนแผนที่ให้ข้า?”“ก็...” เพราะปลายนิ้วที่เชยคางนางอยู่ทำให้นางไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน ยิ่งรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดอยู่ใกล้ๆ ยิ่งทำให้สมองของนางสับสนวุ่นวนนัก“หลินเอ๋อร์”“เพราะท่านทำให้หม่อมฉันนอนไม่หลับ จนต้องลุกมานั่งเขียนแผนที่ให้” องค์ชายไท่หยางเผยรอยยิ้มออกมา นางพูดเร็วรัวเสียจนเหมือนคนหอบหายใจ เขากลับยินดีที่เป็นต้นเหตุในนางนอนไม่หลับ แต่สิ่งที่รบกวนจิตใจคือ...“เมื่อครู่ข้าคุยกับฮูหยินแล้ว” น้ำเสียงเจือความเคร่งเครียดจนยากเกิดคาดเดา “ไยเจ้าบาดเจ็บช่วงเวลาเดียวกับข้า”นางอึกอักไม่กล้าเอ่ยความจริง ที่ผ่านมานางช่วยคุณชายเฉินด้วยความเต็มใจ มิคิดได้สิ่งใดตอบแทน แม้นางจะแอบชอบเขาอยู่ก็ตาม แต่ก็ไม่ต้องการให้การที่นางบาดเจ็บมาเป็นเหตุผลหรือข้ออ้างให้รู้สึกติดค้างหรือต้องตอบแทนบุญคุณกัน แม้ร่างสูงจะยืนนิ่งแต่เคอหลิ่งหลินกลับรู้สึกเหมือนเขากำลังรุกคืบคลานเข้ามาใกล้จนต้องถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว“หลินเอ๋อร์” น้ำเสียงที่เรียกนั้นอ่อนลง จับข้อมือเล็กนั้นไว้ก่อนที่นางจะหลบหนี“หม่อนฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเพคะ”“เจ้าไม่สบ
บุปผาร่ายรัก Chapter 48. ความจริง
“เราเป็นหญิงเหมือนกัน เรื่องแค่นี้ไยจะไม่เข้าใจ ถ้าเจ้าได้แต่งตัวงดงามจับตาเช่นนี้ มีหรือชายใดจะกล้าเมินเฉย” “คุณหนูคิดอย่างนั้นหรือเจ้าคะ” นางเป็นบ่าว มิกล้าคิดไปไกล แต่เพราะคุณหนูของนางจริงใจกับนางเสมอ นางจึงโอนอ่อนไปกับคำพูดหว่านล้อมของคุณหนู “ก็จริงซิ ถ้าไม่เชื่อที่ข้าพูดเจ้าก็ลองใส่ชุดนี้ดูก่อนได้ รูปร่างเจ้ากับข้าพอๆ กัน เจ้าใส่ได้อยู่แล้ว ลองใส่ดูเถิดจะได้รู้ว่าตัวเองงดงามแค่ไหน” “แต่ว่านี่ของคุณหนู บ่าวมิกล้า” “ใส่อยู่ในห้องนี้จะเป็นไรไป” นางคะยันคะยอแล้วชุนเอ๋อร์ก็ใจอ่อน เพราะนางเองก็อยากลองใส่เสื้อผ้างดงามเช่นนี้ดูบ้าง “ถ้าเช่นนั้น บ่าวเปลี่ยนในห้องนี้เลยนะเจ้าคะ” “ฮืม ในห้องนี้แหละ จะได้ถอดคืนให้ข้าไง” “เจ้าค่ะ” ชุนเอ๋อร์เดินไปตรงฉากกั้น ถอดเสื้อผ้าที่ตนสวมอยู่พาดที่ฉากแล้วสวมอาภรณ์งดงามที่ตนเองใฝ่ฝันจะได้ใส่สักคราในชีวิต เนื้อผ้านุ่มเบาต่างจากผ้าเนื้อหยาบที่นางเคยสวม แม้อยู่จวนแม่ทัพจ้าวจะมิได้อดอยากอะไร แต่นางก็อยู่อย่างเจียมตัวว่าตนเป็นเพียงบ่าว มือเรียวทาบบนเนื
Latest chapter
บุปผาร่ายรัก Chapter 90 จบ.
บุปผาร่ายรัก Chapter 89. โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผา 3
บุปผาร่ายรัก Chapter 88. โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผา 2
บุปผาร่ายรัก Chapter 87. โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผา 1
บุปผาร่ายรัก Chapter 86 . ได้ยินว่า
บุปผาร่ายรัก Chapter 85 จบแล้วสินะ
บุปผาร่ายรัก Chapter 84. ส่งท้าย
บุปผาร่ายรัก Chapter 83. นางยิ่งงดงามเปล่งปลั่งขึ้นเหลือเกิน
บุปผาร่ายรัก Chapter 82. ลงทัณฑ์
