Share
Chapter 48. ความจริง
Related chapter
บุปผาร่ายรัก จะปลอบใจก็ทำไม่เป็น
“ถ้าท่านว่าไม่เป็นไร ข้าไปเช่นนี้ก็ได้” นางเอ่ยเสียงอ่อนลงเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้ม แต่มือใหญ่ยืนมาตรงหน้า นางผงะไปเล็กน้อย นิ้วโป้งกระด้างปัดคราบน้ำตาของนางไปมา ไม่มีคำว่าทะนุถนอมเลยสักนิด แต่...แต่...อบอุ่นในใจนัก“ไปเถอะ ข้ามิอยากให้ผู้ใดเข้าใจผิดว่าข้ารังแกเจ้า”“เจ้าค่ะ”ชุนเอ๋อร์ยอมเดินตามองค์รักษ์ร่างใหญ่อย่างว่าง่ายมาถึงตำหนักขององค์ชายไท่หยาง องค์ชายไท่หยางออกจะแปลกใจที่เห็นหญิงรับใช้ประจำตัวเคอหลิ่งหลินก้าวเข้ามาแทนที่จะเป็นคนที่เขาต้องการพบตัวมากที่สุด ซ้ำนางยังแต่งกายด้วยชุดของผู้เป็นนายเสียด้วย“ถวายบังคมเพคะองค์ชายไท่หยาง” ชุ่นเอ๋อร์ยอบกายลง“เกิดสิ่งใดขึ้นรึ” ดวงตาคมหรี่มองและสอบถามทันที “หลิ่งหลินล่ะ?”“คุณหนู...คุณหนูออกไปข้างนอกเพคะ บ่าวมิทราบว่าคุณหนูไปที่ใด” นางทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ขึ้นมาอีก“น่าจะออกไปนอกวังพ่ะย่ะค่ะ เพราะนางเปลี่ยนเสื้อผ้าของสาวใช้ออกไป” ต้าซื่อประเมินจากเหตุการณ์ทั้งหมด องค์ชายไท่หยางพยักหน้ารับ“หลิ่งหลินมีวรยุทธติดตัว คงไม่มีใครทำอันตรายนางได้” องค์ชายไท่หยางปลอบหญิงรับใช้ของชุนเอ๋อร์ที่แม้จะกลั้นน้ำตาแต่ก็ยังสะอึกสะอื้นอยู่“ตอนนี้มิเป็นเช
บุปผาร่ายรัก Chapter 50. หัวใจที่ถูกเฉือน
น้ำเสียงเคร่งเครียดขององค์ชายไท่หยางผู้ซึ่งมักมีใบหน้าอ่อนโยนและรอยยิ้มอยู่เสมอนั้นทำให้ทั้งพระสนมอวี้เหมยและเจี้ยนเหิงเยว่แอบหันมาสบตากันเล็กน้อย เจี้ยนเหิงเยว่รู้สึกหวาดกลัวเย็บเยียบขึ้นมาทันทีแม้จะเผลอทิ่มเข็มตำปลายนิ้วตนเองก็ยังมิรู้สึกเจ็บ “ถ้าองค์ชายไม่เห็นหม่อมฉันเป็นคนนอก ก็ทรงสนทนากับนางที่นี่เถิดเพคะ” พระสนมปกป้องเหิ่งเยว่ แม้มิรู้ว่าเรื่องอะไร แต่หากคุยกันตามลำพังแล้ว นางอาจช่วยอะไรเหิงเยว่มิได้ “ถ้าพระสนมต้องการ ก็ขอพูดเสียตรงนี้” องค์ชายไท่หยางเพียงหรี่ตามองเจี้ยนเหิงเยว่ หลายปีมานี้นางเพียรเอาอกเอาใจเขาสารพัด ยาดีที่ไหนนางก็สรรหามาให้เขา แม้นางจะมีความดี แต่ครั้งนี้ ถ้านางไม่เอ่ยปากพูดความจริงกับเขาในวันนี้เห็นท่าว่าความดีทั้งหลายทั้งมวลจะจบสิ้นไปด้วย “เหิงเยว่ เมื่อครั้งที่ข้าได้รับพิษแทนองค์รัชทายาทจนดวงตาเกือบบอดและสิ้นใจนั้น ข้าได้ไปพำนักบ้านตระกูลเหวิน คราวนั้นเจ้าเป็นผู้นำไข่มุกหมื่นราตรีมาถอนพิษช่วยชีวิตข้าจริงหรือ?” คำถามนั้นคล้ายสายฟ้าฟาดกลางเปลวแดด ใบหน้าหวานถึงกับซีดเผือด พระสนมได้ยินก็ตกใจนักหันไ
บุปผาร่ายรัก Chapter 51. เจ้าอยู่ที่นี่รึ
หัวใจที่ร้อนรุ่มทำให้องค์ชายไท่หยางรีบกลับมาที่ตำหนัก องครักษ์ประจำกายเพิ่งสั่งให้คนออกติดตามเคอหลิ่งหลิน ต้าซื่อรีบรายงานทันที “กระหม่อมให้คนออกติดตามแล้ว แต่เราไม่รู้ที่อยู่แน่ชัดอาจต้องใช้เวลา...” “ข้ารู้ว่านางอยู่ที่ใด” “องค์ชายทราบ? ถ้าเช่นนั้นรีบบอกกระหม่อมมาเถิด กระหม่อมจะไปรับท่านหญิงกลับมาเอง” “เจ้าไปบอกกับคนสนิทของเคอหลิ่งหลินให้ปิดเรื่องนี้ให้สนิท และให้นางรายงานฮูหยินอี้ซิ่วว่าหลิ่งหลินอยู่ช่วยงานข้า” “แต่ว่า...” “เจ้าไปทำตามที่ข้าสั่ง เพราะข้าจะเป็นคนไปรับหลิ่งหลินด้วยตัวเอง เพราะมีแต่ข้าเท่านั้นที่รู้ว่าหัตถ์เทวะอยู่ที่ใด” เคอหลิ่งหลินรวมกลุ่มกับเหล่านางกำนัลที่จะออกมานอกวัง เมื่อพ้นประตูวังนางก็มองเห็นความคึกคักของเมืองหลวง แม้จะรู้ดีว่าตนเองมีคนที่ต้องไปพบ แต่พอได้เห็นสีสันแห่งเมืองหลวงก็อดตื่นเต้นเป็นเด็กๆ มิได้ ทั้งที่เคยมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้แปลกไปนัก หรือเพราะครั้งก่อนๆ นางคอยระแวงระวังภัยคุ้มกันฮูหยินอี้ซิ่วกับจ้าวจิ่นสือ เมื่อมาถึงนางก็มิได้เข้าวังหลวง พักในโรงเตี้
บุปผาร่ายรัก Chapter 52. คนเลี้ยงม้าของจวนแม่ทัพจ้าว
ภายในอับทึมนัก ไม่ใช่สถานที่เหมาะกับคนป่วยและเด็ก เคอหลิ่งหลินกวาดสายตาไปถ้วนทั่ว นางมีที่ต้องไป มีคนที่ต้องพบ แต่ภาพที่เห็นเบื้องหน้านี้ นางคงไปจากที่นี่ในเวลานี้ไม่ได้แน่นอน. เคอหลิ่งหลินเม้มริมฝีปากแน่นจนเรียบตึง เวลานี้หากมีมู่ฟางเหนียงอยู่ด้วย นางคงช่วยดูแลคนเหล่านี้ได้ หัวใจของนางเหมือนถูกบีบรัดจนต้องยกมือขึ้นทาบอกปลายนิ้วมืออีกข้างสัมผัสกำไลหยกที่สวมอยู่แล้วก็นึกได้ว่าเมื่อวานนางลืมถอดกำไลออก สายตาหญิงสาวมองกำไลอย่างครุ่นคิดแล้วตัดสินใจแน่วแน่ ถอดมันออกแล้วดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาห่อมันไว้ก่อนจะหมุนตัวไปหาเด็กชายตัวผอมกะหร่องคนนั้น นางยิ้มกว้างแล้วทรุดตัวลงนั่งบนส้นเท้า “เจ้าชื่ออะไร” เคอหลิ่งหลินมองเด็กชายตรงหน้า แววตาของเขามีความระแวงระวัง “อาปู้” เป็นเด็กหญิงตัวน้อยที่เอ่ยตอบแทน คำพูด ของเด็กหญิงทำให้คนเป็นพี่ใหญ่ถลึงตาใส่ “อาเหลียน! เจ้าบอกชื่อข้าไปทำไม” “ก็...ก็พี่สาวถามนี่” เด็กหญิงเบ้ปากทำท่าจะร้องไห้ “เอาล่ะๆ” เคอหลิ่งหลินเห็นแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ “เจ้าก็อย่าดุน้องนักซิ” เสียงไอแค่กๆ จาก
บุปผาร่ายรัก Chapter 53. หรือว่าเจ้า...
“ข้าน้อยขอตัวก่อน ข้าน้อยมีธุระเจ้าคะ” เคอหลิ่งหลินไม่อยากเสียเวลา นางมีธุระต้องรีบสะสางมิเช่นนั้นจะกลับไม่ทันประตูวังหลวงปิด นางรีบเดินเข้าไปในโรงรับจำนำ แต่ต้องชะงักเมื่อเหวินเฮ่าหลันก้าวมาขวางไว้“เจ้าจะทำอะไร”“อยู่หน้าสถานที่แบบนี้ ข้าคงมาสั่งบะหมี่กินหรอกนะ!” นางเริ่มหัวเสีย คิ้วเรียวขมวดยุ่ง ไยเขาทำตัวเหมือนเด็กเล็กๆ ที่หาทางเอาชนะให้ได้“ข้าย่อมรู้ แต่กำไลหยกในมือนั้นเจ้ามิได้ขโมยผู้ใดมารึ หรือเจ้าอดอยากถึงกับต้องเอาของมาขายเช่นนี้” เคอหลิ่งหลินสูดลมหายใจลึก สู้รบกับคนรับร้อยไม่รู้สึกน่าปวดหัวเท่ากับสนทนากับคุณชายเจ้าสำอางผู้นี้ เอาเถอะ ถ้าเขาเข้าใจว่านางเป็นคนเลี้ยงม้าหรือหญิงรับใช้ก็ตามใจ แต่นางต้องรีบจัดการธุระนี้ให้เสร็จโดยเร็ว“มิได้เจ้าค่ะ นี่ของคุณหนูของข้าให้นำมาแลกเป็นเงินเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นที่เดือดร้อน” นางฉีกยิ้มแล้วเบี่ยงตัวเดินหลบคนที่ยืนขวางอยู่รีบเอากำไรหยกไปให้เถ้าแก่ตีราคาเหวินเฮ่าหลัน ถึงกับทำหน้ามิถูกสตรีนางใดมักอ่อนระทวยเมื่อเขาสบตาด้วย แต่นางกลับเมินเฉยซ้ำยังทำราวกับไม่เห็นเขาในสายตา แรกทีเดียวเขานึกว่านางตกใจจนก้าวขามิออก จึงได้ช่วยนางไว้ แต่พอเห็นห
บุปผาร่ายรัก Chapter 54. รังแกแม้กระทั้งเด็กรึ
เหวินเฮ่าหลันใช้พัดปิดครึ่งใบหน้า ยามพูดจาอ่อนหวานน้ำเสียงก็น่าฟังมิน้อย เมื่อครู่เขาเห็นการเคลื่อนไหวของนาง แม้จะพลิ้วไหวดุจผีเสื้อเริงระบำแต่คล้ายติดขัดจนน่าขัดใจ ทำให้เขาจำใจต้องยื่นมือเข้าช่วย“ข้าน้อยจะไปส่งอาปู้ก่อน ท่านมีอะไรไปทำก็ไปทำ เถิดเจ้าค่ะ”ห๋า! อะไรนะ! นี่นางกล้าขับไล่เขารึ ใช้งานเสร็จก็ถีบหัวเรือเช่นเขาทิ้งเลยกระนั้นรึ!“ข้าไปด้วย เผื่อเจ้าพวกนั้นมันหวนกลับมา พวกเจ้าจะลำบาก”เคอหลิ่งหลินเพียงแค่ไหวไหล่เล็กน้อย คนผู้นี้บุคลิกชวนให้ปวดขมับ ดูเป็นคุณชายเจ้าสำอางแต่นิสัยอยากเอาชนะเหมือนเด็ก ซ้ำยังมีวรยุทธสูง นางไม่ได้สนใจว่าเขาเดินตามหลังนางมา ได้แต่จูงมือเด็กชายที่สะบักสะบอมเพราะถูกซ้อมกลับมาศาลเจ้าร้างอีกครั้งเหวินเฮ่าหลันเห็นประกายตาอ่อนโยนในดวงตาของหญิงสาว กวาดตามองรอบข้างแล้วประหลาดใจนัก นี่นางขายกำไลหยกเพื่อนำเงินมาให้คนป่วยเหล่านี้รึ“ท่านมองพอหรือยัง” เคอหลิ่งหลินถามราวกับไม่ต้องการคำตอบ“คนพวกนี้เป็นอะไรกับเจ้า”“มิได้เป็นอะไรกัน ข้าน้อยแค่บังเอิญได้พบก็เท่านั้น” นางตอบตามตรง“ไม่ได้เป็นอะไร แต่ยอมขายกำไลหยกมาช่วยคนที่มิรู้จักงั้นรึ” น้ำเสียงทั้งฉงนและปนชื่นช
บุปผาร่ายรัก Chapter 55. พูดจาเหลวไหล
นางเดินไปที่ระเบียงชะโงกหน้ามองไปด้านข้างมีการเคลื่อนไหวในห้องติดกัน แต่ราวกับสัมผัสได้ถึงกระแสลมพัดผ่านวูบหนึ่ง หญิงสาวเปลี่ยนความสนใจหมุนตัวกลับเดินเข้ามาในห้อง บุรุษในชุดดำนั่งที่เก้าอี้ด้วยท่าทางเกียจคร้าน ใบหน้าครึ่งหนึ่งถูกปกปิดด้วยหน้ากากอสูร มือทั้งสองสวมถุงมือหนังสีดำ มือนั้นกำลังรินน้ำชาขึ้นจิบ “เป็นผู้ใดที่ต้องการพบข้างั้นเรอะ” “ท่านคือหัตถ์เทวะ?” ถามอย่างไม่มั่นใจแล้วเดินตรงเข้าไปใกล้ ดวงตากลมโตกวาดตามองไปทั่วร่างของบุรุษชุดดำอย่างไม่เกรงมารยาท “เฮ้อ!” เคอหลิ่งหลินสายหน้าไปมาด้วยท่าทางผิดหวัง และกิริยาของนางยั่วยุอารมณ์อีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว “แม่นาง! ไยเจ้ามาถอนหายใจใส่ข้าเช่นนี้!” เคอหลิ่งหลินอยากถอนหายใจใส่อีกครั้งแต่ก็ทำได้เพียงแค่สูดลมหายใจลึกๆ พลันหูของนางได้ยินเสียงสนทนาทะลุผ่านผนังห้อง นางกลับเดินไปเงี่ยหูฟังด้วยความสนใจ “เจ้า! เจ้า!” บุรุษชุดดำทะลึ่งกายลุกพรวดขึ้น ไม่เคยมีใครทำท่าทีเมินเฉยใส่เขาเช่นนี้ ทุกคนล้วนกลัวจนตัวสั่นมิกล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาด้วย “ชู่ว์”เคอหลิ่ง
บุปผาร่ายรัก Chapter 56.ท่านเป็นใคร
ด้วยความอยากเห็นใบหน้าผู้ที่เอ่ยชื่อมารดาของนาง เคอหลิ่งหลินย่อตัวลงแล้วคลานสี่ขาเข้าไปให้ไกลที่สุด เหวินเฮ่าหลันเห็นก็ตกใจ ไม่คิดว่านอกจากนางจะมีจมูกหมาป่าแล้วยังคลานสี่ขาได้ว่องไวราวหมาป่าอีกด้วย ทว่าแม้นางจะว่องไวเพียงใด ประสาทสัมผัสของผู้ฝึกยุทธมักรวดเร็วเสมอ “นั้นใคร!” “แย่แล้ว!” หญิงสาวตกใจที่ถูกจับได้ นางกำลังคลานหนีแต่เท้าหนักๆ เหยียบชายกระโปรงของนางไว้ นางถึงกับเสียหลักถลาหน้าทิ่มไปกับพื้น ดีที่พื้นห้องปูพรมงดงามหน้านางจึงไม่เจ็บนัก “ไม่ยักรู้ว่าหอคณิกาอันดับหนึ่งจะปล่อยให้มีสุนัขเข้ามาเพ่นพ่านรบกวนแขกเช่นนี้” เสียงหัวเราะขบขันดังเหนือศีรษะของนาง หญิงสาวข่มโทสะ นึกชังตัวเองที่ใจร้อนเกินไป นี่ถ้าท่านแม่ทัพจ้าวรู้ว่านางสะเพร่ากับเรื่องง่ายๆเพียงนี้คงถูกโทษโบยไปแล้ว แต่ตอนนี้นางไม่มีเวลาใส่ใจเรื่องนั้น มือเรียวดึงชายกระโปรงให้หลุดจากเท้าใหญ่ของเขา แต่อีกฝ่ายไม่ขยับนางจึงแหงนหน้าถลึงตาใส่ เป็นจังหวะเดียวที่เจ้าของเท้าก้มมองหญิงสาว “ไป๋ลู่?” เคอหลิ่งหลินชะงักมือแล้วจ้องมองอีกฝ่าย ชายร่างใหญ่ใ
Latest chapter
บุปผาร่ายรัก Chapter 90 จบ.
บุปผาร่ายรัก Chapter 89. โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผา 3
บุปผาร่ายรัก Chapter 88. โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผา 2
บุปผาร่ายรัก Chapter 87. โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผา 1
บุปผาร่ายรัก Chapter 86 . ได้ยินว่า
บุปผาร่ายรัก Chapter 85 จบแล้วสินะ
บุปผาร่ายรัก Chapter 84. ส่งท้าย
บุปผาร่ายรัก Chapter 83. นางยิ่งงดงามเปล่งปลั่งขึ้นเหลือเกิน
บุปผาร่ายรัก Chapter 82. ลงทัณฑ์
