จะปลอบใจก็ทำไม่เป็น

“ถ้าท่านว่าไม่เป็นไร ข้าไปเช่นนี้ก็ได้” นางเอ่ยเสียงอ่อนลงเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้ม แต่มือใหญ่ยืนมาตรงหน้า นางผงะไปเล็กน้อย นิ้วโป้งกระด้างปัดคราบน้ำตาของนางไปมา ไม่มีคำว่า

ทะนุถนอมเลยสักนิด แต่...แต่...อบอุ่นในใจนัก

“ไปเถอะ ข้ามิอยากให้ผู้ใดเข้าใจผิดว่าข้ารังแกเจ้า”

“เจ้าค่ะ”

ชุนเอ๋อร์ยอมเดินตามองค์รักษ์ร่างใหญ่อย่างว่าง่ายมาถึงตำหนักขององค์ชายไท่หยาง องค์ชายไท่หยางออกจะแปลกใจที่เห็นหญิงรับใช้ประจำตัวเคอหลิ่งหลินก้าวเข้ามาแทนที่จะเป็นคนที่เขาต้องการพบตัวมากที่สุด ซ้ำนางยังแต่งกายด้วยชุดของผู้เป็นนายเสียด้วย

“ถวายบังคมเพคะองค์ชายไท่หยาง” ชุ่นเอ๋อร์ยอบกายลง

“เกิดสิ่งใดขึ้นรึ” ดวงตาคมหรี่มองและสอบถามทันที “หลิ่งหลินล่ะ?”

“คุณหนู...คุณหนูออกไปข้างนอกเพคะ บ่าวมิทราบว่าคุณหนูไปที่ใด” นางทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ขึ้นมาอีก

“น่าจะออกไปนอกวังพ่ะย่ะค่ะ เพราะนางเปลี่ยนเสื้อผ้าของสาวใช้ออกไป” ต้าซื่อประเมินจากเหตุการณ์ทั้งหมด องค์ชายไท่หยางพยักหน้ารับ

“หลิ่งหลินมีวรยุทธติดตัว คงไม่มีใครทำอันตรายนางได้” องค์ชายไท่หยางปลอบหญิงรับใช้ของชุนเอ๋อร์ที่แม้จะกลั้นน้ำตาแต่ก็ยังสะอึกสะอื้นอยู่

“ตอนนี้มิเป็นเช