LOGINShare
Chapter 45 . เรื่องในกองทัพไม่มีอะไรน่าสนุก
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
บุปผาร่ายรัก Chapter 46. เจ้าจะเอาอะไรกับข้าอีก
หญิงสาวอ่านท่าทางของหญิงรับใช้แล้วก็ตั้งสติ จะเป็นอะไรไป นางคงไม่อยู่ที่นี่ทั้งชีวิตหรอกใบหน้าหวานค่อยๆ คลี่ยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก จะว่าไปนางก็เลียนแบบการยิ้มของเจี้ยนเหิงเยว่ สตรีในวังหลวงนี่ลำบากนัก จะยิ้มให้เต็มปากก็มิได้ ต้องค่อยๆ ยิ้มที่ละนิด หรือไม่ก็ต้องถือพัดกลมไว้ปิดใบหน้า“พวกเราแค่ขอให้แม่นางหลิ่งหลินร่ายรำกระบี่ให้ชมแค่นั้นเองนะเพคะพี่ชายใหญ่” องค์หญิงฟู่เหมยพูดเสียงอ่อน“เห็นทีจะมิได้เพคะองค์หญิงทั้งสอง” ฮูหยินอี้ซิ่วเห็นลูกสาวเอาแต่นิ่งเงียบไป “ตอนนี้สภาพร่างกายไม่สู้แข็งแรงนัก หลายเดือนก่อนนางได้รับบาดเจ็บสาหัส เจ็บหนักปางตาย หม่อมฉันเที่ยวไหว้พระแทบทุกวัดเพื่อขอพรให้นางตื่นฟื้น”“ท่านแม่!” เคอหลิ่งหลินรีบเรียกไว้ แต่ดูเหมือนจะช้าไป เพราะนางรู้สึกถึงสายตาคมกริบที่จ้องมองมาทางนาง หญิงสาวจึงได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาคู่นั้น“บาดเจ็บสาหัส?” องค์ชายไท่หยางทวนสิ่งที่ตนได้ยิน“หม่อมฉันสบายดีแล้วเพคะ” นางรีบชิงออกตัว ไม่ต้องการให้เขารู้ว่านางบาดเจ็บเพราะเขา แต่ก็มิอาจเป็นคนช่วยเขาได้“นางเป็นเช่นนี้เสมอ เพื่อช่วยผู้อื่น ตนเองต้องบาดเจ็บปางตายอย่างไรไม่สนใจ อยู่ในสนามรบก็เช่นกัน นางกิ
บุปผาร่ายรัก Chapter 47. บอกมา
“เจ้ายังมิได้หลับเลยหรือ”“ได้หลับเพคะ”“ถ้าเช่นนั้นเจ้าเอาเวลาที่ไหนมาเขียนแผนที่ให้ข้า?”“ก็...” เพราะปลายนิ้วที่เชยคางนางอยู่ทำให้นางไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน ยิ่งรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดอยู่ใกล้ๆ ยิ่งทำให้สมองของนางสับสนวุ่นวนนัก“หลินเอ๋อร์”“เพราะท่านทำให้หม่อมฉันนอนไม่หลับ จนต้องลุกมานั่งเขียนแผนที่ให้” องค์ชายไท่หยางเผยรอยยิ้มออกมา นางพูดเร็วรัวเสียจนเหมือนคนหอบหายใจ เขากลับยินดีที่เป็นต้นเหตุในนางนอนไม่หลับ แต่สิ่งที่รบกวนจิตใจคือ...“เมื่อครู่ข้าคุยกับฮูหยินแล้ว” น้ำเสียงเจือความเคร่งเครียดจนยากเกิดคาดเดา “ไยเจ้าบาดเจ็บช่วงเวลาเดียวกับข้า”นางอึกอักไม่กล้าเอ่ยความจริง ที่ผ่านมานางช่วยคุณชายเฉินด้วยความเต็มใจ มิคิดได้สิ่งใดตอบแทน แม้นางจะแอบชอบเขาอยู่ก็ตาม แต่ก็ไม่ต้องการให้การที่นางบาดเจ็บมาเป็นเหตุผลหรือข้ออ้างให้รู้สึกติดค้างหรือต้องตอบแทนบุญคุณกัน แม้ร่างสูงจะยืนนิ่งแต่เคอหลิ่งหลินกลับรู้สึกเหมือนเขากำลังรุกคืบคลานเข้ามาใกล้จนต้องถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว“หลินเอ๋อร์” น้ำเสียงที่เรียกนั้นอ่อนลง จับข้อมือเล็กนั้นไว้ก่อนที่นางจะหลบหนี“หม่อนฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเพคะ”“เจ้าไม่สบ
บุปผาร่ายรัก Chapter 48. ความจริง
“เราเป็นหญิงเหมือนกัน เรื่องแค่นี้ไยจะไม่เข้าใจ ถ้าเจ้าได้แต่งตัวงดงามจับตาเช่นนี้ มีหรือชายใดจะกล้าเมินเฉย” “คุณหนูคิดอย่างนั้นหรือเจ้าคะ” นางเป็นบ่าว มิกล้าคิดไปไกล แต่เพราะคุณหนูของนางจริงใจกับนางเสมอ นางจึงโอนอ่อนไปกับคำพูดหว่านล้อมของคุณหนู “ก็จริงซิ ถ้าไม่เชื่อที่ข้าพูดเจ้าก็ลองใส่ชุดนี้ดูก่อนได้ รูปร่างเจ้ากับข้าพอๆ กัน เจ้าใส่ได้อยู่แล้ว ลองใส่ดูเถิดจะได้รู้ว่าตัวเองงดงามแค่ไหน” “แต่ว่านี่ของคุณหนู บ่าวมิกล้า” “ใส่อยู่ในห้องนี้จะเป็นไรไป” นางคะยันคะยอแล้วชุนเอ๋อร์ก็ใจอ่อน เพราะนางเองก็อยากลองใส่เสื้อผ้างดงามเช่นนี้ดูบ้าง “ถ้าเช่นนั้น บ่าวเปลี่ยนในห้องนี้เลยนะเจ้าคะ” “ฮืม ในห้องนี้แหละ จะได้ถอดคืนให้ข้าไง” “เจ้าค่ะ” ชุนเอ๋อร์เดินไปตรงฉากกั้น ถอดเสื้อผ้าที่ตนสวมอยู่พาดที่ฉากแล้วสวมอาภรณ์งดงามที่ตนเองใฝ่ฝันจะได้ใส่สักคราในชีวิต เนื้อผ้านุ่มเบาต่างจากผ้าเนื้อหยาบที่นางเคยสวม แม้อยู่จวนแม่ทัพจ้าวจะมิได้อดอยากอะไร แต่นางก็อยู่อย่างเจียมตัวว่าตนเป็นเพียงบ่าว มือเรียวทาบบนเนื
บุปผาร่ายรัก จะปลอบใจก็ทำไม่เป็น
“ถ้าท่านว่าไม่เป็นไร ข้าไปเช่นนี้ก็ได้” นางเอ่ยเสียงอ่อนลงเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้ม แต่มือใหญ่ยืนมาตรงหน้า นางผงะไปเล็กน้อย นิ้วโป้งกระด้างปัดคราบน้ำตาของนางไปมา ไม่มีคำว่าทะนุถนอมเลยสักนิด แต่...แต่...อบอุ่นในใจนัก“ไปเถอะ ข้ามิอยากให้ผู้ใดเข้าใจผิดว่าข้ารังแกเจ้า”“เจ้าค่ะ”ชุนเอ๋อร์ยอมเดินตามองค์รักษ์ร่างใหญ่อย่างว่าง่ายมาถึงตำหนักขององค์ชายไท่หยาง องค์ชายไท่หยางออกจะแปลกใจที่เห็นหญิงรับใช้ประจำตัวเคอหลิ่งหลินก้าวเข้ามาแทนที่จะเป็นคนที่เขาต้องการพบตัวมากที่สุด ซ้ำนางยังแต่งกายด้วยชุดของผู้เป็นนายเสียด้วย“ถวายบังคมเพคะองค์ชายไท่หยาง” ชุ่นเอ๋อร์ยอบกายลง“เกิดสิ่งใดขึ้นรึ” ดวงตาคมหรี่มองและสอบถามทันที “หลิ่งหลินล่ะ?”“คุณหนู...คุณหนูออกไปข้างนอกเพคะ บ่าวมิทราบว่าคุณหนูไปที่ใด” นางทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ขึ้นมาอีก“น่าจะออกไปนอกวังพ่ะย่ะค่ะ เพราะนางเปลี่ยนเสื้อผ้าของสาวใช้ออกไป” ต้าซื่อประเมินจากเหตุการณ์ทั้งหมด องค์ชายไท่หยางพยักหน้ารับ“หลิ่งหลินมีวรยุทธติดตัว คงไม่มีใครทำอันตรายนางได้” องค์ชายไท่หยางปลอบหญิงรับใช้ของชุนเอ๋อร์ที่แม้จะกลั้นน้ำตาแต่ก็ยังสะอึกสะอื้นอยู่“ตอนนี้มิเป็นเช
บุปผาร่ายรัก Chapter 50. หัวใจที่ถูกเฉือน
น้ำเสียงเคร่งเครียดขององค์ชายไท่หยางผู้ซึ่งมักมีใบหน้าอ่อนโยนและรอยยิ้มอยู่เสมอนั้นทำให้ทั้งพระสนมอวี้เหมยและเจี้ยนเหิงเยว่แอบหันมาสบตากันเล็กน้อย เจี้ยนเหิงเยว่รู้สึกหวาดกลัวเย็บเยียบขึ้นมาทันทีแม้จะเผลอทิ่มเข็มตำปลายนิ้วตนเองก็ยังมิรู้สึกเจ็บ “ถ้าองค์ชายไม่เห็นหม่อมฉันเป็นคนนอก ก็ทรงสนทนากับนางที่นี่เถิดเพคะ” พระสนมปกป้องเหิ่งเยว่ แม้มิรู้ว่าเรื่องอะไร แต่หากคุยกันตามลำพังแล้ว นางอาจช่วยอะไรเหิงเยว่มิได้ “ถ้าพระสนมต้องการ ก็ขอพูดเสียตรงนี้” องค์ชายไท่หยางเพียงหรี่ตามองเจี้ยนเหิงเยว่ หลายปีมานี้นางเพียรเอาอกเอาใจเขาสารพัด ยาดีที่ไหนนางก็สรรหามาให้เขา แม้นางจะมีความดี แต่ครั้งนี้ ถ้านางไม่เอ่ยปากพูดความจริงกับเขาในวันนี้เห็นท่าว่าความดีทั้งหลายทั้งมวลจะจบสิ้นไปด้วย “เหิงเยว่ เมื่อครั้งที่ข้าได้รับพิษแทนองค์รัชทายาทจนดวงตาเกือบบอดและสิ้นใจนั้น ข้าได้ไปพำนักบ้านตระกูลเหวิน คราวนั้นเจ้าเป็นผู้นำไข่มุกหมื่นราตรีมาถอนพิษช่วยชีวิตข้าจริงหรือ?” คำถามนั้นคล้ายสายฟ้าฟาดกลางเปลวแดด ใบหน้าหวานถึงกับซีดเผือด พระสนมได้ยินก็ตกใจนักหันไ
บุปผาร่ายรัก Chapter 51. เจ้าอยู่ที่นี่รึ
หัวใจที่ร้อนรุ่มทำให้องค์ชายไท่หยางรีบกลับมาที่ตำหนัก องครักษ์ประจำกายเพิ่งสั่งให้คนออกติดตามเคอหลิ่งหลิน ต้าซื่อรีบรายงานทันที “กระหม่อมให้คนออกติดตามแล้ว แต่เราไม่รู้ที่อยู่แน่ชัดอาจต้องใช้เวลา...” “ข้ารู้ว่านางอยู่ที่ใด” “องค์ชายทราบ? ถ้าเช่นนั้นรีบบอกกระหม่อมมาเถิด กระหม่อมจะไปรับท่านหญิงกลับมาเอง” “เจ้าไปบอกกับคนสนิทของเคอหลิ่งหลินให้ปิดเรื่องนี้ให้สนิท และให้นางรายงานฮูหยินอี้ซิ่วว่าหลิ่งหลินอยู่ช่วยงานข้า” “แต่ว่า...” “เจ้าไปทำตามที่ข้าสั่ง เพราะข้าจะเป็นคนไปรับหลิ่งหลินด้วยตัวเอง เพราะมีแต่ข้าเท่านั้นที่รู้ว่าหัตถ์เทวะอยู่ที่ใด” เคอหลิ่งหลินรวมกลุ่มกับเหล่านางกำนัลที่จะออกมานอกวัง เมื่อพ้นประตูวังนางก็มองเห็นความคึกคักของเมืองหลวง แม้จะรู้ดีว่าตนเองมีคนที่ต้องไปพบ แต่พอได้เห็นสีสันแห่งเมืองหลวงก็อดตื่นเต้นเป็นเด็กๆ มิได้ ทั้งที่เคยมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้แปลกไปนัก หรือเพราะครั้งก่อนๆ นางคอยระแวงระวังภัยคุ้มกันฮูหยินอี้ซิ่วกับจ้าวจิ่นสือ เมื่อมาถึงนางก็มิได้เข้าวังหลวง พักในโรงเตี้
บุปผาร่ายรัก Chapter 52. คนเลี้ยงม้าของจวนแม่ทัพจ้าว
ภายในอับทึมนัก ไม่ใช่สถานที่เหมาะกับคนป่วยและเด็ก เคอหลิ่งหลินกวาดสายตาไปถ้วนทั่ว นางมีที่ต้องไป มีคนที่ต้องพบ แต่ภาพที่เห็นเบื้องหน้านี้ นางคงไปจากที่นี่ในเวลานี้ไม่ได้แน่นอน. เคอหลิ่งหลินเม้มริมฝีปากแน่นจนเรียบตึง เวลานี้หากมีมู่ฟางเหนียงอยู่ด้วย นางคงช่วยดูแลคนเหล่านี้ได้ หัวใจของนางเหมือนถูกบีบรัดจนต้องยกมือขึ้นทาบอกปลายนิ้วมืออีกข้างสัมผัสกำไลหยกที่สวมอยู่แล้วก็นึกได้ว่าเมื่อวานนางลืมถอดกำไลออก สายตาหญิงสาวมองกำไลอย่างครุ่นคิดแล้วตัดสินใจแน่วแน่ ถอดมันออกแล้วดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาห่อมันไว้ก่อนจะหมุนตัวไปหาเด็กชายตัวผอมกะหร่องคนนั้น นางยิ้มกว้างแล้วทรุดตัวลงนั่งบนส้นเท้า “เจ้าชื่ออะไร” เคอหลิ่งหลินมองเด็กชายตรงหน้า แววตาของเขามีความระแวงระวัง “อาปู้” เป็นเด็กหญิงตัวน้อยที่เอ่ยตอบแทน คำพูด ของเด็กหญิงทำให้คนเป็นพี่ใหญ่ถลึงตาใส่ “อาเหลียน! เจ้าบอกชื่อข้าไปทำไม” “ก็...ก็พี่สาวถามนี่” เด็กหญิงเบ้ปากทำท่าจะร้องไห้ “เอาล่ะๆ” เคอหลิ่งหลินเห็นแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ “เจ้าก็อย่าดุน้องนักซิ” เสียงไอแค่กๆ จาก
บุปผาร่ายรัก Chapter 53. หรือว่าเจ้า...
“ข้าน้อยขอตัวก่อน ข้าน้อยมีธุระเจ้าคะ” เคอหลิ่งหลินไม่อยากเสียเวลา นางมีธุระต้องรีบสะสางมิเช่นนั้นจะกลับไม่ทันประตูวังหลวงปิด นางรีบเดินเข้าไปในโรงรับจำนำ แต่ต้องชะงักเมื่อเหวินเฮ่าหลันก้าวมาขวางไว้“เจ้าจะทำอะไร”“อยู่หน้าสถานที่แบบนี้ ข้าคงมาสั่งบะหมี่กินหรอกนะ!” นางเริ่มหัวเสีย คิ้วเรียวขมวดยุ่ง ไยเขาทำตัวเหมือนเด็กเล็กๆ ที่หาทางเอาชนะให้ได้“ข้าย่อมรู้ แต่กำไลหยกในมือนั้นเจ้ามิได้ขโมยผู้ใดมารึ หรือเจ้าอดอยากถึงกับต้องเอาของมาขายเช่นนี้” เคอหลิ่งหลินสูดลมหายใจลึก สู้รบกับคนรับร้อยไม่รู้สึกน่าปวดหัวเท่ากับสนทนากับคุณชายเจ้าสำอางผู้นี้ เอาเถอะ ถ้าเขาเข้าใจว่านางเป็นคนเลี้ยงม้าหรือหญิงรับใช้ก็ตามใจ แต่นางต้องรีบจัดการธุระนี้ให้เสร็จโดยเร็ว“มิได้เจ้าค่ะ นี่ของคุณหนูของข้าให้นำมาแลกเป็นเงินเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นที่เดือดร้อน” นางฉีกยิ้มแล้วเบี่ยงตัวเดินหลบคนที่ยืนขวางอยู่รีบเอากำไรหยกไปให้เถ้าแก่ตีราคาเหวินเฮ่าหลัน ถึงกับทำหน้ามิถูกสตรีนางใดมักอ่อนระทวยเมื่อเขาสบตาด้วย แต่นางกลับเมินเฉยซ้ำยังทำราวกับไม่เห็นเขาในสายตา แรกทีเดียวเขานึกว่านางตกใจจนก้าวขามิออก จึงได้ช่วยนางไว้ แต่พอเห็นห
Latest chapter
บุปผาร่ายรัก Chapter 90 จบ.
นางจึงให้กินยาบำรุงไป ส่วนคนอื่นก็เจ็บป่วยตามประสาโรคของผู้หญิงจึงมิกล้าเอ่ยปากพูดไป พอเห็นนางเป็นหญิงจึงแทบจะเรียกว่ารุมล้อม จากที่คิดจะเสร็จเร็วจึงใช้เวลาไปมากกว่าที่คิด “อ้อ! ข้าจะให้เสี่ยวเอ้อไปส่งเจ้านะ” คณิกานางหนึ่งเอ่ยอย่างเพิ่งนึกได้ เชิญตัวนางมารักษา ต้องมีคนไปส่งนางกลับ เหตุเพราะท่านหมอหญิงผู้นี้ ฝีมือเก่งกาจนัก ทว่ากลับมักจะหลงทิศหลงทางบ่อยๆ “อืม” นางได้แต่พยักหน้ารับ กำลังง่วนกับการเก็บสัมภาระ มือบางก็ถูกยื้อไว้แล้วกำไลหยกวงหนึ่งก็ถูกวางใส่ฝ่ามือของนาง “เห็นว่าเจ้าไม่รับเงิน เจ้าก็เอาสิ่งนี้ไปแทนเถิด หากจำเป็นเจ้าจะขายหรือทำอย่างไรก็ย่อมได้” “ไม่เป็นไรเจ้าคะ เรื่องเล็กน้อยจริงๆ” มู่ฟางเหนียงปฏิเสธแต่อีกฝ่ายยืนกรานนางจึงรับไว้ เสี่ยวเอ้อเดินมารับมู่ฟางเหนียง หญิงสาวกล่าวลาแล้วเดินออกมา ทว่าเมื่อเดินผ่านห้องๆ หนึ่ง นางกลับเห็นเงาร่างที่คุ้นตา ยิ่งเมื่อเพ่งตามองผ่านช่องประตูกลับเห็นชายผู้นั้นชัดเจน เขานั่งดื่มสุราอย่างเมามาย “ท่านรองแม่ทัพ” มู่ฟางเหนียงร้องอย่างตกใจ นางรีบผลักบานประตูเข้าไปทันทีโดยไม่สนใจว่าใครจะร้องห้าม “นี่ๆ ใครให้เจ้าเข้ามา” คณิกานางหนึ่งโวยว
บุปผาร่ายรัก Chapter 89. โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผา 3
“มิคิดว่าโรงเตี๊ยมเล็กๆ จะมีสุราเลิศรสอย่างนี้” พูดพลางชิมอาหาร “อาหารรสชาติก็ใช้ได้ อีกหน่อยคงโด่งดังมิแพ้โรงเตี๊ยมอื่น” “เป็นอย่างไรล่ะ ผลงานของข้า” นางอวดขึ้นมาทันที “ว่าแต่ท่านรู้ได้อย่างไร ข้าอุตส่าห์แอบเก็บเป็นความลับ ตั้งใจว่าให้โรงเตี๊ยมเข้าที่เข้าทางกว่านี้อีกหน่อยค่อยบอกท่าน” “เจ้าออกจากวังอย่าคิดว่าข้าจะไม่รู้” องค์ชายไท่หยางส่ายหน้าไปมา ยังดีที่นางบอกใครต่อใครว่าแต่งงานแล้ว มิใช่ทำตัวเป็นสาวน้อย นางคงไม่รู้ตัวว่านับวันนางยิ่งดูเปล่งปลั่งงดงามขึ้นมากกว่าเดิมนัก “ท่านหมอมู่มา เจ้าได้ให้ท่านหมอตรวจร่างกายบ้างหรือไม่” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง เขารู้เรื่องที่ท่านหมอมู่กับบุตรสาวมาเมืองหลวงในช่วงที่เขาไปราชการต่างเมืองพอดี“ข้าให้น้องฟางเหนียงตรวจแล้ว” นางแย้มยิ้ม “นางเขียนใบสั่งยา เป็นยาบำรุงร่างกาย ร่างกายข้าขับพิษออกไปเกือบหมดแล้ว บำรุงตัวเองอีกนิดก็พร้อมมีทายาทให้ท่านได้”เพราะนางบาดเจ็บในครั้งนั้น แม้กำลังภายในจะกลับคืนแต่ร่างกายก็ยังไม่ฟื้นตัวเต็มทีนัก“ข้าห่วงเจ้ามากกว่า เรื่องนั้น ข้ารอได้” เขาแตะหลังมือนาง “สามีไม่โกรธภรรยานะ ข้าแค่อยากช่วยเหลือคนเหล่านี้” นางเคย
บุปผาร่ายรัก Chapter 88. โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผา 2
เสี่ยวหลิวกับอาปู้-ลูกชายวัยสิบขวบและอาเหลียง-ลูกสาววัยเจ็ดขวบ รวมถึงคนเฒ่าคนแก่หลายคนที่นางเคยเจอที่ศาลเจ้าร้างเมื่อครั้งที่แอบย่องหนีออกจากวังมาตามหาหัตถ์เทวะ คราแรกนางคิดแค่ว่าอยากมาดูว่าพวกเขายังอยู่ที่นี่หรืออพยพไปแล้ว แต่เมื่อกลับมาก็พบว่าทุกคนยังอยู่ คนไหนที่พอแข็งแรงหน่อยก็ออกไปหาทำงานรับจ้างทั่วๆ ไป พอได้มีข้าวสารมาจุนเจือคนอื่น จากที่คิดว่าจะหาบ้านให้อยู่เป็นหลักเป็นแหล่งพอคุยกันไปกันมาก็กลายเป็นโรงเตี๊ยมเล็กๆ แห่งนี้ “คนพอใช้งานหรือเปล่า เมื่อครู่ข้าเห็นอาปู้ยกอาหารส่งลูกค้า” เคอหลิ่งหลินถามอย่างเป็นห่วง เขาเป็นแค่เด็กผู้ชายวัยสิบขวบ เพื่อนวัยเดียวกันวิ่งเล่นสนุกสนาน แต่เขากลับต้องทำงานหนัก ครั้งแรกที่เจอกันเขาผายผอมมากแต่ตอนนี้เริ่มมีเนื้อมีหนัง ยามว่างนางก็ให้เขาฝึกหัดเพลงมวยขั้นพื้นฐาน คิดอยู่ว่าจะหาทางให้อาปู้ได้ร่ำเรียนหนังสือหนังหาจะได้มีความรู้และมาช่วยดูแลคนอื่นๆ ได้ “ร้านเพิ่งเปิดค่อยเป็นค่อยไปจะดีกว่า อย่าเพิ่งรีบร้อนเลยเจ้าคะ” เสี่ยวหลิวพูดขึ้น “อีกหน่อยอาปู้ต้องไปเรียนหนังสือจะไม่มีคนช่วยงานนะซิ” เคอหลิ่งหลินถอน
บุปผาร่ายรัก Chapter 87. โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผา 1
“ก็ได้ ข้าถามใหม่ก็ได้ ท่านจะกลับเมืองหลวงเมื่อไหร่” นางถามทั้งที่ยังเคี้ยวขนมอยู่ “ข้ามาหลายวันแล้ว พรุ่งนี้ได้กำหนดกลับ ยังคิดอยู่ว่าจะได้เจอเจ้าหรือไม่” “โชคดีที่ได้พบกันก่อนท่านจะไป” นางพึมพำ “ระหว่างที่ท่านไม่อยู่ ข้าจะแวะเวียนไปดูแลแม่นมเหมยให้ท่านก็แล้วกัน” ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่ยังเอร็ดอร่อยกับขนมในตะกร้า แม่นมเหมยดูแลเขาอยู่หลายปีตั้งแต่อยู่เมืองหลวง เมื่ออายุมากขึ้นจึงขอกลับมาอยู่บ้านเดิม เมื่อเขาเดินทางมาพักฟื้นรักษาร่างกายจึงได้พบกับแม่นมเหมยอีกครั้ง แม้เขาจะไม่ใช่เด็กน้อยแล้วแต่แม่นมเหมยก็ยังคอยทำขนมของกินอร่อยๆ ให้เขาเสมอ ที่ไหนๆ ก็มีบ่อน้ำพุร้อน ทว่าแต่ละที่ที่เคยไป เขามักเบื่อหน่ายกับสตรีมากหน้าหลายตาที่พยายามเข้ามาทำให้ชีวีตคนใกล้ตายอย่างเขาวุ่นวายนัก ร่างกายของเขาอ่อนแอตั้งแต่กำเนิดจะตายวันตายพรุ่งมิอาจรู้ แต่เมื่อมาที่นี่ตามคำเชื้อเชิญของเหวินเฮ่าหลัน กลับได้พบหญิงสาวนิสัยตรงไปตรงมาผู้นี้ นางตรงเสียจนพูดต่อหน้าว่าชอบเขา แต่กลับไม่ได้วุ่นวายในชีวิตเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่น ไปๆ มาๆ เขากลับรู้สึกชอบมองผู้หญิงที่ย
บุปผาร่ายรัก Chapter 86 . ได้ยินว่า
“แต่คุณหนูเพิ่งเข้ามานะคะ” “ข้าจะพาเมฆเหินไปแช่น้ำร้อน มันอ่อนเพลียมาก” นางบอกไปตามตรง “แต่นายท่านทั้งสองรอคุณหนูอยู่นะเจ้าคะ” “ก็ไปรายงานอย่างที่ข้าบอกนั้นแหละ” หญิงสาวยืนยัน และเมื่อได้เสื้อผ้าเนื้อหยาบแบบสาวชาวบ้านแล้วก็รีบผลัดเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว ชุนเอ๋อร์รีบสางผมและเกล้าขึ้นให้คุณหนูใจร้อนของตนเอง ยามอยู่ในชุดทหารนางดูเคร่งขรึมไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้ แต่เมื่อถอดเกราะออกแล้ว นางก็เป็นหญิงสาวที่ร่าเริงและซุกซนราวเด็กน้อย หากคุณหนูของนางแต่งกายงดงามเหมือนคุณหนูบ้านอื่นละก็ นางก็งดงามไม่แพ้หญิงใดเลยทีเดียว ร่างเพรียวยกมือขึ้นแตะแก้มชุนเอ๋อร์หยอกล้อเหมือนทุกครั้ง “ข้าไปนะ เดี๋ยวมา” “คุณหนู” ทำได้แค่เรียก แต่คุณหนูของนางก็กระโจนออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วราวกับกับหายตัวได้อย่างไรอย่างนั้น ทำให้คนรับใช้อย่างนางต้องแบกภาระไปรายงานท่านแม่ทัพและฮูหยิน เคอหลิ่งหลินแอบย่องเข้าไปในห้องครัวได้หมั่นโถวมาสองลูกแล้วเดินกัดกินอย่างไม่กังวลเรื่องกิริยามารยาทแล้วเดินมาทางคอกม้า เมฆเหินเห็นนางก็ยกหัวสะบัดไปมาคล้ายจะบ่นที
บุปผาร่ายรัก Chapter 85 จบแล้วสินะ
หญิงสาวอดคิดถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นไม่ได้ นางเองก็ไม่รู้หรอกว่า โม่ชิงถงถูกหมอกหลอนประสาทไปเห็นภาพอะไรจึงได้ปลิดชีพตนเช่นนั้น แต่นางเข้าใจลวดลายดอกไม้แดงที่ปรากฏแผ่นหลังของนางนั้น เป็นการเผยค่ายกลและที่ซ่อนกระบี่ผงาดฟ้า นางขอร้องให้เหวินเฮ่าหลันหาช่างทำลายดอกไม้แดงบนแผ่นหนังให้เพื่อเก็บไว้ยามจำเป็น เพราะนางจะไม่สำแดงดอกไม้ให้ผู้ใดเห็นอีกนอกจากชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของนางองค์ชายไท่หยางยื่นมือไปดึงร่างบางมานั่งบนตัก กอดรัดนางไว้ดื่มด่ำความอบอุ่นที่ละลายความโดดเดี่ยวในใจของเขาที่เกาะกุมอยู่เนิ่นนาน ‘ทายาทหญิงรุ่นต่อไปเมื่ออายุครบยี่สิบปีดอกไม้แดงจะปรากฏ แม้การปรากฏตัวของดอกไม้แดงจะนำความเจ็บปวดมาให้เจ้าของ ทว่าเมื่อเหยื่อพรหมจรรย์ถูกทำลายความเจ็บปวดนั้นก็มลายไปด้วย เพราะหมายความว่านางจะยอมเสียพรหมจรรย์กับชายคนที่นางรักและเชื่อใจ’เขาไม่ได้เล่าเรื่องที่สอบถามท่านนักพรตหญิง ปล่อยให้นางเข้าใจไปเถิด เขาจะเก็บความลับรอยสักดอกไม้แดงไว้เอง มือเรียวยกขึ้นคล้องคอเขาไว้และเอียงคอมองเขาด้วยกิริยาน่ารักจนอีกฝ่ายต้องขมวดคิ้ว“ท่านรู้แล้วอย่าแสร้งทำไม่เป็นรู้ซิ” นางทำท่าแง่งอนออกมา“หาเรื่องไปเที่ย
บุปผาร่ายรัก Chapter 84. ส่งท้าย
ใครเลยจะคาดคิดว่าบุตรสาวบุญธรรมของแม่ทัพจ้าวซื่อก่วงและฮูหยินอี้ซิ่วจะถูกตาต้องใจองค์ชายไท่หยาง หลังจากเสร็จงานดูแลราษฏรผู้ประสบอุทกภัยได้เดือนเศษ ทางวังหลวงก็ส่งเกี้ยวมารับเจ้าสาวอย่างสมเกียรติ จ้าวหลิ่งหลินหรือเคอหลิ่งหลิน แม้อยู่ในกองทัพจะแลดูดุดันและใบหน้าเรียบนิ่งอยู่เสมอ ทว่าเมื่อมีข่าวมงคลเช่นนี้ เหล่าทหารที่เคยร่วมรบก็อดดีใจมิได้ แน่ชัดแล้วว่านางเป็นที่รักของทุกคนแม้จะโดนนางเคี่ยวกรำฝึกฝนหนักมืออยู่บ้าง กลายเป็นเรื่องเล่าของผู้คนไปทั่ว คราวนั้นนางติดตามฮูหยินอี้ซิ่วเข้าวังหลวง เพียงการพบหน้าครั้งแรก พรหมลิขิตก็บันดาลให้ องค์ชายไท่หยางถึงกับตกหลุมรักบุตรสาวบุญธรรมของแม่ทัพจ้าวเข้าให้จนถอนตัวมิขึ้น บุรุษผู้มีใบหน้าอ่อนโยนแสสุขภาพอ่อนแอมาตั้งแต่กำเนิด กลับหลงรักหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นมือขวาของจ้าวจิ่นสือ บุตรชายของแม่ทัพจ้าวซื่อก่วง องค์ชายไท่หยางขอจัดงานอภิเษกอย่างเรียบง่ายแต่กระนั้นองค์ฮ่องเต้ก็ทรงพระราชทานงานเลี้ยงให้อย่างสมเกียรติ จ้าวหลิ่งหลินขอให้มีการเลี้ยงอาหารแจกทานให้คนยากไร้แทนการมอบของขวัญให้นาง นำพาซึ่งเสียงสรรเสริญแก่คนทั้งสอง ว
บุปผาร่ายรัก Chapter 83. นางยิ่งงดงามเปล่งปลั่งขึ้นเหลือเกิน
“ข้าโง่งมนักมิรู้จะทำอย่างไรให้ท่านเชื่อใจข้าได้” นางใช้ปลายจมูกถูกไถแผงอกเขาอย่างหยอกล้อ “แล้วท่านมาหาข้าได้อย่างไรกัน” “ก็ใช้สิทธิ์ขององค์ชายขี้โรคหลบออกมาตามหาเจ้าไงล่ะ” องค์ชายไท่หยางจับมือข้างหนึ่งของนางมากุมไว้แล้วยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตน “เป็นข้าที่ทำให้ท่านเสียการเสียงาน” นางรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าอีกแล้ว “ใช่...แต่จ้าวจิ่นสือก็บัญชาการได้อย่างดี ทุกอย่างราบรื่น ข้ามิอยู่ตรงนั้นก็ไม่เป็นอะไรหรอก” เขาเริ่มแทะเล็มปลายนิ้วที่ละนิ้วของนาง “เห็นทีข้าต้องไปส่งเจ้าถึงจวนแม่ทัพจ้าวเสียแล้ว” “ข้าไม่อยากเป็นตัวปัญหาของท่าน” นางหายใจติดขัดกับลิ้นชื้นที่ไล้เลียปลายนิ้วของนางอยู่ “หลินเอ๋อร์” เขาเรียกนางด้วยน้ำเสียงรักใคร่ “ข้าควรคุยกับเจ้าให้รู้เข้าใจเสียที” “หือ?” นางช้อนตาขึ้นมอง เห็นแววตาชวนให้หัวใจไหวสั่นแต่ก็ไม่อาจหลบดวงตาคมคู่นี้ได้“อย่างที่เจ้ารู้ ข้าอ่อนแอมาแต่เกิด มิอาจคาดหวังถึงวันพรุ่งนี้ได้ ดังนั้นจึงใช้ชีวิตไปในแต่ละวัน จนเมื่อเจ้าเข้ามาพร้อมไข่มุกหมื่นราตรี ข้าได้มีหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป” เขานิ่
บุปผาร่ายรัก Chapter 82. ลงทัณฑ์
คนผู้นี้ยามโกรธก็น่ากลัวเหลือเกิน จะขยับร่างกายหนีแต่เตียงก็ไม่ได้กว้างสักเท่าใด เคอหลิ่งหลินทำได้เพียงเบือนหน้าหนีเพราะต้องการตั้งหลักเตรียมรับมือกับโทสะของเขาที่นางเป็นผู้ก่อ ทว่ามือใหญ่กลับยื่นมาจับปลายคางของนางให้หันมามองเขา เห็นเขาอ้าปากจะพูด นางก็ชิงพูดออกมา“ข้าขอโทษๆ ข้าผิดไปแล้ว ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว” เคอหลิ่งหลิงจำใจทำใจกล้าสบตากับดวงตาคู่คมของเขา นางรู้ว่าตนเองทำผิดไป แต่นางตั้งสติได้จะถามว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ก็กลายเป็นริมฝีปากของเขาก็จู่โจมนางอย่างไม่ทันตั้งตัว “อุ๊บ!” ร่างสูงโถมเข้าใส่ปิดปากนางด้วยจุมพิตรุนแรง บดขยี้และขบเม้มริมฝีปากนางจนนางรู้สึกเจ็บ มือเรียวยกดันแผงอกเขาเป็นการประท้วงการลงทัณฑ์อันแสนร้ายกาจของเขา หัวใจชายหนุ่มร้อนระอุ ทั้งห่วงหาอาทร ปวดร้าวใจยิ่งนัก หากไม่เอะใจกับข่าวที่เหวินเฮ่าหลันส่งมากับนกพิราบสื่อสารแล้วละก็ เขาคงควบม้าเร็วตามมาไม่ทันช่วยนางเป็นแน่ มิรู้ว่าเกิดสิ่งใดกับนางบ้าง เขามาถึงเป็นจังหวะที่ร่างใหญ่ยักษ์ของโม่ชิงถงร่วงลงสู่บึงมรกต พอแหงนหน้าขึ้นไปก็เห็นร่างของหญิงสา
